Ο δίσκος της εβδομάδας
Father John Misty – Pure Comedy
Γρήγορα περνάει ο καιρός. Σαν χθες φαντάζει ο Φεβρουάριος του 2015, όταν η στήλη παρουσίαζε το προηγούμενο άλμπουμ του Father John Misty και έκανε λόγο για τα αποκαλυπτήρια ενός μεγάλου ταλέντου, προβλέποντας μια περίοπτη θέση στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς –την οποία και κατέκτησε.
Και να που φτάσαμε 2017 και ο Joshua Tillman «παίζει» παντού, με αφορμή τη νέα του κυκλοφορία. Εκτενέστατο marketing, αλλεπάλληλες συνεντεύξεις, τηλεοπτικά live σε όλον τον κόσμο και φυσικά αδιάλειπτη παρουσία στα social media, τα οποία τον έχουν αναδείξει ως το μεγαλύτερο ίσως troll των καιρών (όσοι μη πιστοί, τσεκάρετε απλά το Τwitter του).
Θα ήταν πολύ εύκολο μέσα σε αυτόν τον μιντιακό πανζουρλισμό να «χαθεί» η μουσική και να περιέλθει σε δεύτερη μοίρα, όχι όμως στην περίπτωση του Father John Misty. Για την ακρίβεια, ο καλλίφωνος πρώην γενειοφόρος όχι μόνο δεν εμπορευματοποίησε τον ήχο του, αλλά επέστρεψε με έναν δίσκο ξεκάθαρα λιγότερο προσιτό σε σχέση με το I Love, You Honeybear (2015) ή το Fear Fun (2012).
Το Pure Comedy αφαιρεί από το songwriting του Tillman τις φαντασμαγορικές ενορχηστρώσεις και απαρνείται τις γουστόζικες μελωδίες. Κρατάει την απλή στιλιστική μανιέρα των 1970s soft rock τραγουδοποιών της σχολής του Elton John (γραμμή που ακολουθήθηκε σε κομμάτια όπως το “Bored In The USA” από τον προηγούμενο δίσκο), αλλά δίνει όλο το βάρος στο στιχουργικό κομμάτι, όπου …αστράφτει και βροντάει.
Ολόκληρος ο δίσκος αποτελεί μια κατακεραύνωση της κωμικοτραγικής πραγματικότητας των καιρών μας. Ο Father John Misty σχολιάζει επί παντός επιστητού και στηλιτεύει χωρίς να χαρίζεται πουθενά. Προβληματίζεται και χλευάζει, ειρωνεύεται και σαρκάζει. Και το κάνει μοναδικά, σε βαθμό που καθιερώνει –σε συνδυασμό με την όλη δημόσια περσόνα και την on stage παρουσία του– ένα νέο είδος post-irony, έναν κώδικα διαφορετικό από εκείνον άλλων τραγουδοποιών. Δεν επικοινωνεί οργή, ούτε επικοινωνεί θλίψη. Δεν διαμαρτύρεται, ούτε κινητοποιεί. Απλά καταγράφει, με την πικρόχολη στιχουργική ευφυΐα ενός μορφωμένου μπουρζουά αποστάτη, αλλά και με την απάθεια και τον κυνισμό που αρμόζει σε μια γενιά που γνωρίζει ότι στην ψηφιακή εποχή, η επιρροή της στη ρότα των πραγμάτων είναι τραγικά περιορισμένη.
Υπάρχουν εύλογες ενστάσεις γύρω από το Pure Comedy από ορισμένους του διεθνούς μουσικού τύπου. Είναι πράγματι πολύ υποβαθμισμένο το κομμάτι των συνθέσεων, σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Είναι γνήσια στιχοκεντρική η λογική του και αυτό προκαλεί αναμενόμενες απογοητεύσεις. Εφόσον όμως ακουστεί υπό αυτό το πρίσμα, είναι τόσο στιβαροί τούτοι οι στίχοι του, ώστε τελικά αντισταθμίζουν τις όποιες ελλείψεις στο μουσικό κομμάτι.
{youtube}wKrSYgirAhc{/youtube}
Ακούστε επίσης
Spoon – Thoughts
Επιστροφή των Spoon στη Matador για τον 9ο δίσκο τους, όπου ενσωματώνουν με ευρηματικό τρόπο ηλεκτρονικά στοιχεία και δικαιολογούν για μία ακόμη φορά την αντοχή τους στον χρόνο. Λείπουν οι συνθέσεις του They Want My Soul (2014), αλλά πρόκειται για πολύ πιο τολμηρό δίσκο.
{youtube}D6KFBFg5q1Y{/youtube}
Desperate Journalist – Hollow
Καμιά φορά, στις περιθωριακές κυκλοφορίες που μετρούν μονοψήφιο αριθμό κριτικών από μεγάλα μουσικά media, ανακαλύπτεις θαυμάσια πράγματα. Ο δεύτερος δίσκος του λονδρέζικου κουαρτέτου είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το post-punk στο πρώτο τρίμηνο του 2017.
{youtube}s-bJd3_FoqI{/youtube}
Real Estate – In Mind
Τέταρτος δίσκος για τους Αμερικανούς indie rockers από το New Jersey, στο γνωστό ύφος που έχει καθιερώσει η μπάντα. Αν σας άρεσαν οι προηγούμενοι δίσκοι σταθείτε, θα βρείτε όλα όσα αγαπήσατε. Ειδάλλως προσπεράστε, δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ.
{youtube}VUFr4SK1-l4{/youtube}
