Ο δίσκος της εβδομάδας
Unknown Mortal Orchestra - Multi-Love
Όπως συμβαίνει σε κάθε δουλειά των Unknown Mortal Orchestra, έτσι και στον νέο, τρίτο τους δίσκο έχουμε ζωηρές, αχαλίνωτες μελωδικές γραμμές, κρυμμένες κάτω από μια χαρακτηριστική, «μπουκωμένη» lo-fi παραγωγή, η οποία βέβαια έχει κάπως καθαρίσει αυτή τη φορά. Αν και ίσως υστερεί σε αμεσότητα σε σχέση με τον προκάτοχό του, το καλό με το Multi-Love είναι ότι βρίσκει το συγκρότημα να υπερβαίνει τον ψυχεδελικό ποπ ήχο του και να δημιουργεί κάτι περισσότερο πρωτότυπο και πολυεπίπεδο, δίχως να χάνει το ηχόχρωμά του. Είναι επίσης άλμπουμ ισορροπημένο, που όχι μόνο δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, αλλά κορυφώνεται στο τελευταίο κομμάτι, το εξαιρετικό "Puzzles". Οι Unknown Mortal Orchestra έχουν καταφέρει με τρεις δίσκους να πλάσουν αθόρυβα τον δικό τους ηχητικό κόσμο∙ με δάνεια μεν από το παρελθόν, αλλά εντέλει με μοναδικό, απόλυτα χαρακτηριστικό στιλ. Και το Multi-Love το προσυπογράφει αυτό περισσότερο από κάθε προηγούμενο δίσκο.
{youtube}bEtDVy55shI{/youtube}
Αξίζουν επίσης
Jim O'Rourke - Simple Songs
«Απλά τραγούδια» αυτή τη φορά από τον Jim O'Rourke στον νέο του δίσκο, πλην όμως έξυπνα γραμμένα και ενορχηστρωμένα, αλλά και έντεχνα ισορροπημένα ανάμεσα στον κλασικό 1970s ήχο και την απαραίτητη σύγχρονη εσάνς. Ένα μουσικό μείγμα πολύπλευρο, που μπλέκει το soft rock με τις americana κιθάρες και την ορχηστρική ποπ, για να χωρέσει τελικά μόνο κάτω από τη γενικόλογη pop/rock ταμπέλα –οτιδήποτε άλλο θα ήταν περιοριστικό. Μόνο ένας βετεράνος της σύνθεσης και της παραγωγής θα μπορούσε να υπογράψει κάτι τόσο απλό φαινομενικά, αλλά στην ουσία του λεπτοδουλεμένο και υπόγεια πολύπλοκο, γεμάτο απρόβλεπτες στιγμές.
{youtube}I5z60wXBLYQ{/youtube}
Shamir - Ratchet
Προτού βιαστείτε να απορρίψετε τον Shamir ως ένα ακόμη εφήμερο, trashy χιπστερο-ποπ hype, προσπεράστε την trendy ηχητική βιτρίνα και προσέξτε το funk «άγγιγμα» που δίνει υπόγεια στα περισσότερα από αυτά τα electropop club bangers τα οποία απαρτίζουν το ντεμπούτο του. Ο πολύχρωμος, ανδρόγυνος κόσμος του Ratchet «γκελάρει» αμέσως αν αντιμετωπιστεί χωρίς παρωπίδες, διαχωρίζοντας τον εαυτό του άμεσα από τον ποπ μέσο όρο, χάρη στη καμουφλαρισμένη μουσικότητά του. Αυτή είναι η χορευτική ποπ, όπως θα έπρεπε να ακούγεται το 2015.
{youtube}10Kc7RK2rOs{/youtube}
Paul Weller - Saturns Pattern
Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά ο Paul Weller δεν κακοφορμίζει, όπως επιβεβαιώνουν κυκλοφορίες σαν το Saturns Pattern. Είναι ένας δίσκος με ροή, διαύγεια και ζωηράδα. Αντανακλά σε κάθε επίπεδο την ωριμότητα του δημιουργού του, αλλά αποφεύγει οποιαδήποτε daddy's rock υπόνοια, γεγονός που τον καθιστά σχετικό για κάθε μετεφηβική δισκοθήκη. Αν αυτός ο γεμάτος ήχος συνοδευόταν και από περισσότερο αιχμηρές μελωδίες, θα είχαμε στα χέρια μας έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
{youtube}vARCtbWH-cE{/youtube}
