Ο δίσκος της εβδομάδας
My Morning Jacket - The Waterfall
Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι οι δίσκοι των My Morning Jacket έχουν υπάρξει αξιοπρόσεκτοι∙ από απλά ενδιαφέροντες, έως καταπληκτικοί. Ο έβδομος αυτός δίσκος δεν σπάει την παράδοση. Σε λίγα σημεία γίνεται συναρπαστικός ("Believe", "Big Desicions"), αλλά καθ' όλη τη διάρκειά του αναδεικνύει το ταλέντο των Αμερικανών στο να υπερβαίνουν τα indie στερεότυπα και να παράγουν έναν πιο σύνθετο ήχο, που αξιοποιεί δημιουργικά το σύνολο των μουσικών και συγχρόνως δεν φοβάται να προσεγγίσει ελαφρώς πιο πολύπλοκες συνθετικές λογικές, σε σχέση με τον μέσο όρο του είδους. Το The Waterfall είναι μία ακόμη περίτεχνη ακροβασία στα όρια της rock και της folk, εμπλουτισμένη με όμορφες μελωδίες, καλοστεκούμενα riffs και 100% αμερικανική αισθητική.
{youtube}gE3DgcECSn8{/youtube}
Και το χάος...
Όσοι διαβάζετε το Monday Blues, σίγουρα γνωρίζετε ότι από τις επιλογές της κάθε εβδομάδας, ο πρώτος δίσκος είναι εκείνος που ξεχωρίζει, κατά το κριτήριο της στήλης. Αυτό όμως που δεν γνωρίζετε, είναι ότι το κατώτατο βαθμολογικό όριο για να ονομαστεί μια κυκλοφορία «δίσκος της εβδομάδας» είναι (σύμφωνα πάντα με την κρίση του γράφοντα) το 7/10, ενώ για τις υπόλοιπες επιλογές όριο είναι το 6/10.
Το άλλο που επίσης δεν γνωρίζετε, είναι ότι οι επιλογές κατά κάποιον τρόπο ιεραρχούνται –από την καλύτερη στη λιγότερο καλή. Έτσι, δεδομένου ότι δεν βγαίνουν και δεκάδες δίσκοι της τάξεως του 7+ κάθε μήνα, σχεδόν πάντα ο τελευταίος (ή και ο προτελευταίος, ενίοτε) αξιολογούνται αναπόφευκτα με 6.
Με τον Μάιο όμως να είναι μέχρι στιγμής δισκογραφικά απογοητευτικός, εάν επιχειρούσαμε να κάνουμε σώνει και καλά ένα συνηθισμένο Monday Blues, θα γεμίζαμε μια ολόκληρη στήλη με 6άρια, με μοναδική εξαίρεση το The Waterfall των My Morning Jacket. Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα ήταν αφενός κοροϊδία προς τους αναγνώστες της στήλης και αφετέρου πλήγμα για την εγκυρότητα και την αξιοπιστία που μέσα στα χρόνια έχει καταφέρει να χτίσει το ίδιο το site που τη φιλοξενεί. Το Avopolis δεν είναι –και δεν σκοπεύει να γίνει– NME, μοιράζοντας απλόχερα επαίνους σε χρυσές (ή μη) μετριότητες, για να δημιουργήσει buzz από το πουθενά.
Υπάρχει λοιπόν μία σειρά από 6άρια και 5άρια στις κυκλοφορίες της πρώτης εβδομάδας του Μαΐου, που θα ήταν κρίμα να γεμίσουν κατ' αποκλειστικότητα της σειρές του Monday Blues. Ο δεύτερος δίσκος των Django Django, για παράδειγμα, δεν κατάφερε να σταθεί επάξια δίπλα στο εξαιρετικό τους ντεμπούτο. Ο Mikal Cronin, επίσης, επέστρεψε με ένα άλμπουμ εμφανώς κατώτερο των προηγούμενων δύο. Ο νέος δίσκος των Hop Along λαμβάνει ορισμένες πολύ θετικές κριτικές, όμως η στήλη είναι πολύ επιφυλακτική ως προς το hype αυτό –δεδομένου ότι δεν κάνει καμία απολύτως υπέρβαση. Την ίδια στιγμή, η εναλλακτική soul των Hiatus Kaiyote κάπου κουράζει, οι Braids και οι Best Coast έχουν πάψει να θυμίζουν τα συγκροτήματα που γνωρίσαμε το 2011 και το 2010 αντίστοιχα, ο Bill Fay δεν καταφέρνει να πλησιάσει την δουλειά του 2012, ενώ και οι Nai Harvest καταντούν πληκτικοί, παρά τις καλές στιγμές του άλμπουμ τους. Για τους Palma Violets και τους Mumford & Sons, βέβαια, ούτε λόγος...
Υπάρχουν πάντως ενδείξεις για πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες που «τρέχουν», τις οποίες θα παρουσιάσουμε την ερχόμενη Δευτέρα. Μέχρι τότε; My Morning Jacket.
