Ο δίσκος της εβδομάδας
Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
Ο νέος δίσκος του Sufjan Stevens σηματοδοτεί την επιστροφή του μουσικού στις ακουστικές folk ρίζες του, έπειτα από τους πειραματισμούς του The Age Of Adz (2010) και τις μεγαλειώδεις ενορχηστρώσεις του Illinois (2005). Και μπορεί να μην επαναλαμβάνει τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του τελευταίου, ωστόσο υπηρετεί τον ήχο του επαρκέστατα, διαθέτοντας όλα τα στοιχεία που ζητάει κανείς από δίσκους τέτοιου είδους: μελωδικότητα, ευαισθησία, indie αισθητική. Μέσα στο εύθραυστο περιβάλλον και τη λεπτεπίλεπτη υφή του, το Carrie & Lowell είναι μια βροντόφωνη «back to basics» δήλωση, αλλά και μια βραδυφλεγής καλλιτεχνική κατάθεση, που αποκτά διαφορετικές αποχρώσεις σε κάθε νέα ακρόαση.
{youtube}qx1s_3CF07k{/youtube}
Αξίζουν επίσης
Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Έμπνευση για τη δημιουργία του τέταρτου σόλο δίσκου του Steven Wilson αποτέλεσε η ανακάλυψη του νεκρού σώματος μιας νεαρής γυναίκας στο διαμέρισμά της, 3 χρόνια μετά τον θάνατό της, την οποία κανείς δεν αναζήτησε όλον αυτόν τον καιρό. Και παρότι θα περίμενε κανείς αυτή η θεματολογία της αποξένωσης να συνοδεύεται από αντίστοιχα σκοτεινή μουσική, αντιθέτως το Hand. Cannot. Erase. παρουσιάζει κάποιες απροσδόκητα pop στιγμές, όπως το εκπληκτικό πρώτο single "Perfect Life". Δεν λείπουν βέβαια ούτε τα progressive στοιχεία, ούτε και η τεχνική, αφού ο δίσκος είναι γεμάτος με χορταστικά σόλο υψηλού επιπέδου, που θα ικανοποιήσουν τους φίλους του είδους.
{youtube}gOU_zWdhAoE{/youtube}
Will Butler - Policy
Από τον σόλο αυτόν δίσκο του Will Butler μην περιμένετε ούτε τις κολοσσιαίες ενορχηστρώσεις του Funeral (2004), ούτε τον σκεπτικισμό του The Suburbs (2010), ούτε κάποια υπερπαραγωγή τύπου Reflektor (2013). Μουσικά, θεματικά και ηχητικά, το Policy είναι ό,τι πιο straightforward θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μέλος των Arcade Fire και μέσα στην απλότητα και στην αμεσότητά του περιέχει τουλάχιστον δύο εξαιρετικά κομμάτια (τα πρώτα δύο της tracklist). Θα μπορούσε, ομολογουμένως, να τα πάει καλύτερα σε επίπεδο συνοχής –όταν επιδιώκεις να χωρέσεις μέσα σε έναν δίσκο garage, new wave, art rock και «μπητλικές» μπαλάντες, πρέπει να είσαι σε θέση και να τα δέσεις μεταξύ τους. Με τις δομικές του όμως μονάδες μεμονωμένες να είναι σχεδόν όλες απολαυστικές, οπωσδήποτε αξίζει να ακουστεί ολόκληρο.
{youtube}0xZxpd23iuU{/youtube}
Moon Duo - Shadow Of The Sun
Η επαναληπτικότητα των μοτίβων που χρησιμοποιούν στη μουσική τους οι Moon Duo είναι φυσιολογικό να μην αρέσει σε όλους, εντούτοις άπαξ και βρεθούν σημεία επαφής με αυτόν τον ήχο, ο συγκεκριμένος δίσκος εύκολα ξεχωρίζει στο είδος του. Το συγκρότημα ανέκαθεν γνώριζε καλά πώς να φτιάχνει γκαζωμένη, θορυβώδη ψυχεδέλεια, αλλά το Shadow Of The Sun δεν αποκλείεται να καταλήξει να θεωρείται η κορυφαία στιγμή τους. Όσο επιλέγουν να βασίζονται στον ήχο και όχι στη σύνθεση θα παραμένουν αποκλεισμένοι από την «πρώτη γραμμή» των ονομάτων, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους καταλογίσει ότι δεν είναι αξιόλογοι σε αυτό που κάνουν.
{youtube}0pxHKadUquI{/youtube}
