Η εβδομάδα του Kendrick Lamar

 

 

 

Η νέα δουλειά του Kendrick Lamar μέρα με τη μέρα εξελίσσεται σε δίσκο φαινόμενο και όχι άδικα. Δεν είναι μόνο η αριστοτεχνική παραγωγή. Δεν είναι ο απόλυτα κλασικός, οργανικός ήχος, ούτε το έξυπνο πέρασμα των jazz και funk στοιχείων. Δεν είναι η εντυπωσιακή πολυπλοκότητα της δομής του. Όλα τα παραπάνω συντελούν στην τεχνική του πληρότητα, υπεράνω όμως όλων αυτών είναι ο σκεπτικισμός του και το μήνυμα το οποίο κοινωνεί που τον καθιστούν σπουδαίο. 

 

Μέσα από το προσωπικό πρίσμα του Lamar, το To Pimp A Butterfly πραγματεύεται τη φύση του φυλετικού ρατσισμού και φέρνει στην επιφάνεια δύο αντιφατικές θεωρήσεις του ίδιου φαινομένου. Ο ρατσισμός καλλιεργείται μεν από τις κοινωνικές δομές –και είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ξεριζωθεί θεσμικά– αλλά κατά πόσο ο εσωτερικός ρατσισμός και η έλλειψη σεβασμού ανάμεσα στην ίδια τη μαύρη φυλή πυροδοτούν το φαινόμενο; Να το ερώτημα που φαίνεται ότι βασάνισε αρκετά τον Lamar ώστε να χτίσει έναν ολόκληρο δίσκο πάνω στην ιδέα αυτή· καταλήγοντας στο ότι και οι δύο προσεγγίσεις είναι αληθείς, στον βαθμό όμως που αντιμετωπίζονται δογματικά, αποδυναμώνουν την ατομική πρωτοβουλία. Και είναι ακριβώς η δυναμική του ίδιου του ατόμου που εξυμνείται στον δίσκο, η αγάπη για τη ζωή και ο σεβασμός στο ανθρώπινο. Αυτές τις αξίες ένιωσε ότι έχει υποχρέωση να επικοινωνήσει ο καλλιτέχνης, αξιοποιώντας την επιρροή που έχει αποκτήσει προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως εξομολογείται σε έναν φανταστικό διάλογο με τον 2Pac στο τελευταίο κομμάτι. 

 

Ο δίσκος αυτός μπορεί να μην διαθέτει τις ακαταμάχητες μουσικές στιγμές του good kid, m.A.A.d city, οπωσδήποτε όμως το υπερβαίνει σε όραμα και ειδικό καλλιτεχνικό βάρος. Συνεχίζει έτσι ένα σερί εξαιρετικών κυκλοφοριών, εδραιώνοντας τον Kendrick Lamar στην κορυφή της σύγχρονης hip hop πυραμίδας, εκεί δίπλα στον Kanye West. 

 

{youtube}6AhXSoKa8xw{/youtube}

 

 

 

Το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο του Matthew E. White (2013) μόλις απέκτησε μια εξίσου καλή συνέχεια. Συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, ενορχηστρωτής, παραγωγός, ιδιοκτήτης δισκογραφικής, ο άνθρωπος αυτός έχει τον απόλυτο έλεγχο όλης της δημιουργικής διαδικασίας και τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής τον δικαιώνουν. Μπορεί η τραγουδοποιία του να παραμένει πεισματικά προσκολλημένη στις soul, blues και gospel αναφορές του παρελθόντος, αλλά πατάει πάνω τους χωρίς να χάνει το προσωπικό του στιλ, το οποίο απορρέει κυρίως από τις ιδιαίτερες, χαμηλόφωνες ερμηνείες, μα και από τη χαρακτηριστική ζεστασιά των ηχογραφήσεων.

 

{youtube}co4krl2xge0{/youtube}

 

 

Η Laura Marling είναι μόλις 25 χρονών και έχει κυκλοφορήσει ήδη 5 δίσκους, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Αυτή τη φορά εμφανίζεται με πιο ηλεκτρικό ήχο σε σχέση με την ατόφια folk που απολαύσαμε στο Once I Was An Eagle (2013) και στις προηγούμενες δουλειές της. Οι ερμηνείες της παραμένουν σταθερά εκπληκτικές, οι στίχοι της περίτεχνοι και το γούστο της αδιαπραγμάτευτο. Ίσως το Short Movie να μην ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της, αξίζει όμως οπωσδήποτε να το προσέξουν όλοι όσοι αναζητούν folk μουσική επικεντρωμένη στη στιχουργική. 

 

{youtube}SQA2Z9oDmgM{/youtube}

 

 

Καταπληκτικός folk δίσκος από έναν βετεράνο του είδους, που ήδη του χαρίζει την καλύτερη πορεία την οποία είχε ποτέ στα charts από το 1989 που δισκογραφεί. Το Complicated Game δεν έχει βέβαια το παραμικρό pop value και επομένως πολύ δύσκολα θα κάνει το crossover σε ευρύτερο κοινό, αλλά οι φίλοι της folk δύσκολα δεν θα εκτιμήσουν τις λαμπρές μελωδίες που ντύνουν τις εξιστορήσεις του.

 

{youtube}IM_BjzDCDXs{/youtube}