Ας την ονοματίσουμε post-punk τη σκηνή αυτή, αν και στην πραγματικότητα ακόμα και η πλατιά ομπρέλα του punk (χωρίς το post-) δυσκολεύεται να χωρέσει όλες τις αποχρώσεις της. Πρόκειται για μια συνομοταξία συγκροτημάτων από το Λονδίνο ή τις πέριξ πόλεις του βρετανικού νότου που από το 2019, όταν και άρχισε να λαμβάνει τα χαρακτηριστικά «σκηνής» με την διαδοχική κυκλοφορία ντεμπούτων συγγενικών ηχητικά, έχει παραδώσει ένα σωρό αξιόλογους δίσκους, αποτελώντας μια από τις φωτεινότερες εξαιρέσεις στη γενικευμένη δημιουργική παρακμή της κιθαριστικής μουσικής. Μπορεί να μην κομίζουν κάποια μουσική επανάσταση, ωστόσο ο τρόπος που οι εν λόγω μπάντες αναμειγνύουν γνώριμα στοιχεία αντλώντας από τη δεξαμενή του post-punk, του art punk, του indie rock, του math rock, του experimental rock και μερικών ακόμα ιδιωμάτων ηχεί φρέσκος και ανανεωτικός. Κοινός παρονομαστής τους, πέρα από το γεωγραφικό στίγμα και τις χρονικές συμπτώσεις, είναι η λοξή ματιά στο punk ή και το rock γενικώς -η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μεταφράζεται σε ιδιαίτερα απαιτητικά ακούσματα- αλλά και η (μερική ή ολική) χρήση του spoken word.
Η σημερινή στήλη ασχολείται με τους 4 βασικούς παίκτες νέας βρετανικής post-punk σκηνής, δηλαδή τους black midi, τους Black Country, New Road, τους Dry Cleaning και τους Squid. Τέσσερις μπάντες με ιδιαίτερα πυκνή δισκογραφική δραστηριότητα μέσα σε μερικά μόνο χρόνια, τόσο ώστε να νοηματοδοτείται η απόπειρα της σημερινής στήλης να καταγράψει και να ιεραρχήσει όλα τα LP τους από το χειρότερο στο καλύτερο.
8. Dry Cleaning – Stumpwork (2022)
Ο δεύτερος δίσκος των Dry Cleaning θα ήταν σε υψηλότερη θέση εάν είχε καταφέρει είτε να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από το ντεμπούτο, είτε να προσφέρει υλικό αντάξιο της ποιότητας του τελευταίου. Τίποτα από τα δύο δε συνέβη βέβαια, παρόλα αυτά το Stumpwork παραμένει απαραίτητο post-punk άκουσμα για το 2022.
7. black midi – Cavalcade (2021)
Δίσκος εξέλιξης του ήχου των black midi, που δίνει την αίσθηση ότι αποτέλεσε το απαραίτητο ενδιάμεσο σκαλοπάτι προκειμένου να μπορέσουν οι νεαροί βρετανοί να φτάσουν στον ήχο του φετινού Hellfire. Ακόμα και ως τέτοιο, το Cavalcade είναι εντυπωσιακό μέσα στην πολυπλοκότητά του.
6. Squid – Bright Green Field (2021)
Η πιο προσιτή από τις τέσσερις μπάντες, αλλά σε καμία περίπτωση ρηχή. Οι Squid παίζουν post-punk γκαζωμένο και γεμάτο hooks, αλλά συγχρόνως και με διάσπαρτα art punk στοιχεία που σπάνε την προβλεψιμότητα των συνθέσεων και του χαρίζουν kudos ιδιοσυγκρασίας. Το Bright Green Field ήταν και είναι ένα υποσχόμενο ντεμπούτο.
5. black midi – Schlagenheim (2019)
Ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσεις πάνω στο ντεμπούτο των black midi το 2019 και να μην κοντοσταθείς προκειμένου να το επεξεργαστείς ως ηχητική πρόταση. Το Schlagenheim ισορρόπησε αριστοτεχνικά ανάμεσα στο οικείο και το καινοτόμο, απέκτησε φανατικό κοινό και αποτέλεσε το πρώτο σημείο αναφοράς της σκηνής.
4. Black Country, New Road – For The First Time (2021)
Η πολυμελής μπάντα με τα νεότατα μέλη πάτησε στα χνάρια των black midi, αλλά διαφοροποιήθηκε αισθητά σε επίπεδο ενορχήστρωσης. Το ντεμπούτο τους ήταν αιχμηρό και συγχρόνως εκλεπτυσμένο, συναισθηματικό αλλά και πνευματώδες, με πειραματικές ανησυχίες μα και με εύπεπτες στιγμές. Και ήταν μόνο η αρχή.
3. Dry Cleaning – New Long Leg (2021)
Στην περίπτωση του ντεμπούτου των Dry Cleaning το στοίχημα κερδήθηκε στην “too cool to bother” ερμηνεία της Florence Shaw, η οποία κάνει νωχελικό spoken word δίχως ίχνος συναισθηματικής έκφρασης, πάνω από ζωηρές ρυθμικές βάσεις και οργασμικές post-punk κιθάρες. Δικαίως ήταν από τους δίσκους που πρωτοστάτησαν στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς του.
2. black midi – Hellfire (2022)
Ο φετινός δίσκος των black midi τελειοποίησε τον ήχο που προσεγγίζουν από το ντεμπούτο τους και έκανε και το ένα βήμα παραπέρα. Πολύπλοκες συνθέσεις δυσθεώρητης εκτελεστικής δυσκολίας, ακραία τεχνική, περισσότερη μελωδικότητα από ποτέ, θεατράλε εκφραστικά στοιχεία, μέχρι και jazz παρεμβάσεις, σε ένα avant-rock ηχητικό συνονθύλευμα συγκροτημένου χάους.
1. Black Country, New Road – Ants From Up There (2022)
Με τον φετινό τους δίσκο οι Βρετανοί στράφηκαν στο indie rock των 2000s, εισάγοντας όμως μια σειρά από διαφοροποιήσεις που έφεραν τον ήχο αυτό στα δικά τους μέτρα. Η τραγουδοποιία τους είναι ωριμότερη και πλουσιότερη σε σχέση με ό,τι παρουσίασαν στο ντεμπούτο, γεγονός που αποτελεί επίτευγμα από μόνο του. Από τους κορυφαίους βρετανικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων.
