Το 2018 η στήλη είχε παρουσιάσει ένα αντίστοιχο θέμα, επιλέγοντας τα καλύτερα άλμπουμ του 1968, 1978, 1988, 1998 και 2008. Σήμερα θα κάνουμε το ίδιο, για τις χρονιές που τελειώνουν σε “2” αυτή τη φορά.
1972
David Bowie – The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars
Σε μια χρονιά γεμάτη με δίσκους διαμάντια (Pink Moon, Exile On Main St., Neu!, Harvest, Transformer, Machine Head, #1 Record, Ege Bamyası και άλλα), η έλευση του Ziggy Stardust είναι μάλλον αυτή που αποτιμάται ως το κορυφαίο δισκογραφικό γεγονός της εποχής του. Όχι μόνο για την ακαταμάχητη tracklist του με τις ανεπανάληπτες αυτές μελωδίες, ούτε επειδή πρόκειται για τον σπουδαιότερο με διαφορά δίσκο της σύντομης επέλασης του glam. Αλλά γιατί, συν τοις άλλοις, η Ziggy εποχή αποτέλεσε σημείο καμπής για την εξέλιξη του μουσικού performance, εδραίωσε τις έννοιες της περσόνας και του concept δίσκου και συνέβαλε στην απενοχοποίηση της ανδρόγυνης αισθητικής στην τέχνη και τη μόδα, καθιερώνοντας ένα νέο μοντέλο pop star. Το γενικότερο αποτύπωμά της στην pop κουλτούρα είναι ορατό μέχρι και σήμερα.
1982
Prince – 1999
Στη συλλογική μνήμη, το 1982 είναι χρονιά συνυφασμένη με το Thriller και την κοσμογονική του επιρροή στην pop, ενώ δεν μπορεί να προσπεράσει κανείς τη σημασία του The Number Of The Beast για το metal, το υπέροχο Nebraska του «αφεντικού» ή το Pornography, που για πολλούς ξεχωρίζει στη δισκογραφία των Cure. Παράλληλα με όλα αυτά, όμως, το τρομακτικό ταλέντο του Prince θα έλαμπε περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά στο 1999. Ένα άλμπουμ βασισμένο στα synths, με πολυεπίπεδη παραγωγή και grooves που επιβάλλουν σχεδόν δια της βίας το λίκνισμα σε κάθε ον που έχει έστω και την παραμικρή αίσθηση του ρυθμού. Κι αν ο πληθωρικός ‘80s ήχος του είναι πια εντελώς παρωχημένος (όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε προϊόν αυστηρά προσηλωμένο στις νόρμες της εποχής του) ο δίσκος είναι τόσο καλός που δε νοείται ως γραφικός.
1992
Aphex Twin – Selected Ambient Works 85-92
Το 1992 ήταν μια ακόμα χρονιά με πολύ δυνατές κυκλοφορίες, στον απόηχο του συναρπαστικού 1991. Οι R.E.M. κυκλοφόρησαν τον πλέον εμβληματικό δίσκο τους, οι Pavement με το ντεμπούτο τους έγιναν οι νέοι ήρωες του indie rock της εποχής, Tori Amos και PJ Harvey πήραν τη σκυτάλη της επόμενης σπουδαίας γυναικείας τραγουδοποιού από την Kate Bush, το The Chronic του Dr. Dre προκάλεσε σεισμό στην hip hop κοινότητα, ενώ οι δίσκοι των Alice In Chains και Sonic Youth επίσης αγαπήθηκαν πολύ. Το ντεμπούτο του Aphex Twin όμως ήταν αυτό που ήχησε σαν πραγματική επανάσταση στο είδος του ως σημείο σύγκλισης μεταξύ της ambient και της techno, αποτελώντας το νέο ορόσημο στη χρονοσειρά της εξέλιξης της ηλεκτρονικής μουσικής. Η εκλεπτυμένη του προσέγγιση το τοποθέτησε δίπλα στις κορυφαίες (αν και πολύ διαφορετικές) ηχογραφήσεις των Kraftwerk και του Eno, ως άξιο συνεχιστή της παρακαταθήκης τους.
2002
Wilco – Yankee Hotel Foxtrot
Το magnum opus των Wilco έπαιξε σχεδόν χωρίς αντίπαλο στο 2002. Τα ντεμπούτα των Libertines και Interpol ήταν υπέροχα μεν, η αναβιωτική τους λογική όμως υπονόμευσε την μακροημέρευσή τους. Οι εξαιρετικοί δίσκοι των Sigur Rós και Flaming Lips δεν ξεπέρασαν τους προκατόχους τους, ενώ και το Songs For The Deaf ξεχώρισε, χωρίς όμως να έχει τη δυναμική του δίσκου της χρονιάς. Το άρτιο Yankee Hotel Foxtrot, από την άλλη, συχνά αντιμετωπίζεται ως «η αμερικάνικη απάντηση στο OK Computer» και ως έναν βαθμό η διατύπωση αυτή στέκει. Η περίτεχνη παραγωγή του, η μουσικολογικά σύνθετη δομή του, τα πειραματικά του στοιχεία, αλλά και η άπαιχτη μελωδικότητα των κομματιών του, εγείρουν παραλληλισμούς με την αντίστοιχα απέραντη φιλοδοξία των Radiohead, μερικά χρόνια πριν. Στην καρδιά του, βέβαια, πρόκειται για καθαρόαιμο αμερικάνικο άκουσμα, από τα σπουδαιότερα μάλιστα του 21ου αιώνα.
2012
Kendrick Lamar – good kid, m.A.A.d. city
Το 2012 ήταν χρονιά που γιγάντωσε τη φήμη αρκετών από τα σημερινά μεγάλα ονόματα (Frank Ocean, Kendrick Lamar, Grimes, Tame Impala, Lana Del Rey), ενώ κατά τη διάρκειά του κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό The Idler Wheel… της Fiona Apple και το λαοφιλές Bloom των Beach House, μεταξύ άλλων. Από όλα τα παραπάνω, όμως, το good kid, m.A.A.d. city ήταν ο δίσκος που ήχησε αμέσως ως “κλασσικός”, δίνοντας την αίσθηση ότι αποτελεί πνευματικό προϊόν ενός σπάνιου ταλέντου. Δεν είναι μόνο τα καταπληκτικά beats, το έξοχο sampling, το εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακό rapping, τα ευφυή στιχουργικά ευρήματα και ο μοντέρνος και διαχρονικός ταυτόχρονα ήχος του. Είναι και το γεγονός ότι η συνεκτική αφηγηματική ροή του δίσκου και οι ολοζώντανες εικόνες που πλάθει από κομμάτι σε κομμάτι, ανάγουν την ακρόαση σε μια σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία, με τρόπο πρωτοφανή. Η πορεία του Lamar επιβεβαίωσε πανηγυρικά αυτήν την πρώτη αίσθηση.
