Το τρίμηνο Ιούλιος-Σεπτέμβριος έδωσε περισσότερους καλούς δίσκους και από το πρώτο, αλλά και από το δεύτερο τρίμηνο της χρονιάς. Ενδεχομένως και από τον συνδυασμό τους. Ορισμένοι από τους δίσκους που θα βρείτε στις κορυφαίες θέσεις της σημερινής λίστας, μάλιστα, έχουν τα φόντα να ξεχωρίσουν ακόμα και στις ανασκοπήσεις της δεκαετίας.
10. Dave – We’re All Alone In This Together
Ο βρετανός ράπερ χτίζει πάνω στα στοιχεία που εισήγαγε με το Psychodrama του 2019, που τον έβαλε στο παιχνίδι, και παραδίδει έναν δίσκο ανώτερο από όλες τις απόψεις.
9. Emma-Jean Thackray – Yellow
Καλοπαιγμένη και συγχρόνως προσιτή jazz, με στιγμές που φλερτάρουν με την pop, αλλά και αρκετές fusion συνδιαλλαγές. Μια καλή εισαγωγή στο είδος.
8. Laura Mvula – Pink Noise
Απαστράπτουσα, γκλαμουράτη synthpop, με disco και R&B επιρροές από τα 1980s. Τοποθετείται στο ράφι δίπλα στο περσινό της Jessie Ware.
7. Amyl and The Sniffers – Comfort To Me
Punk παλαιάς κοπής από το αυστραλέζικο κουαρτέτο. Τραχύ και εκρηκτικό, γεμάτο με εθιστικά τρίλεπτα που σου επιβάλλονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα.
6. Sufjan Stevens & Angelo De Augustine – A Beginner’s Mind
Επιστρατεύει τον Angelo De Augustine, ηχογραφεί μια συλλογή με indie folk καλούδια κοντά στον ήχο του Seven Swans (2004) και γίνεται ξανά ο Sufjan που λατρέψαμε. Περίπου, έστω.
5. Indigo De Souza – Any Shape You Take
Ο σνομπισμός απέναντι στον (ομολογουμένως) υπερκορεσμένο indie rock ήχο εγκυμονεί τον κίνδυνο να χάσει κανείς πανέμορφους δίσκους του είδους που εμφανίζονται συχνά πυκνά, σαν το Any Shape You Take.
4. Low – HEY WHAT
Οι (βετεράνοι πια) Low επιμένουν στην ηχητική κατεύθυνση του έξοχου Double Negative (2018) και ευτυχώς, γιατί ο νέος τους δίσκος είναι σχεδόν εφάμιλλος. Ο τρόπος που χειρίζονται τον θόρυβο, αλλά και τη σιωπή, είναι μοναδικός.
3. Turnstile – GLOW ON
To breakthrough των Turnstile ήρθε με την τρίτη, με έναν hardcore punk (πλην indie friendly) δίσκο for the ages. Ευθύς, απολαυστικός, φτιαγμένος με απλά υλικά αλλά άψογα σμιλεμένος, μοιάζει βγαλμένος από τις εποχές της ακμής της κιθαριστικής μουσικής.
2. Billie Eilish – Happier Than Ever
Το κορίτσι - φαινόμενο για την pop της Gen Ζ επιβεβαιώνει πανηγυρικά το hype με έναν δίσκο ακόμα καλύτερο του ντεμπούτου. Μεγαλύτερο μουσικό εύρος, περισσότερη φιλοδοξία, εμφανής ωρίμανση και –το κυριότερο– επένδυση στις συνθέσεις. Δίσκος καριέρας, πιθανότατα.
1. Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
Στο νέο δίσκο της βρετανής ράπερ ακούς τις πρωθιέρειες του γυναικείου hip hip από τα early 1990s. Τις παραγωγές του Kanye West στην mid 2000s περίοδό του. Τις ορχηστρικές παρεμβάσεις, τις soulful ενορχηστρώσεις και τα σινεματικά στοιχεία των δίσκων της Janelle Monáe. Την αργόσυρτη εσωτερικότητα του Kendrick Lamar της .DAMN εποχής. Την πιανιστική R&B της Solange και της Alicia Keys. Το grime του Dizzee Rascal. Την ρυθμολογία της afro σχολής. Και ένα σωρό ακόμη πρωτοκλασάτες επιρροές, υπέροχα μεταβολισμένες, σε μια συλλογή οργανικά ηχογραφημένων hip hop κομματιών χωρίς καμία σχεδόν αστοχία, παρά τα 65 λεπτά της συνολικής τους διάρκειας. Εκτελούνται ένα προς ένα αριστοτεχνικά, από μια Little Simz σε προφανές –και πρωτοφανές– κρεσέντο δημιουργικότητας, με στίχους που ανοίγουν στόματα, πάθος που υγραίνει οφθαλμούς και flow που τσακίζει κόκκαλα. Ένας δίσκος φωτιά, που κάνει την ακρόαση να μοιάζει με ταξίδι στα μήκη και τα πλάτη της «μαύρης» μουσικής ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα τοποθετεί τον ακροατή μέσα στο μυαλό της μουσικού, ως παρατηρητή μιας διαυγούς ενδοσκοπικής διεργασίας που προσφέρει στιγμές ταύτισης και τροφή για σκέψη. Δίσκος ορόσημο όχι μόνο για το βρετανικό hip hop, αλλά και για το hip hop συνολικά, ανεξαρτήτως προέλευσης.
