Η δεκαετία 2010-2019 έφερε κοσμογονικές αλλαγές στη μουσική βιομηχανία. Οι υπηρεσίες streaming αντικατέστησαν το mp3 (το οποίο στη δεκαετία των 2000s είχε αντικαταστήσει το CD, που με τη σειρά του κατά τη δεκαετία των 1990s πήρε σταδιακά τη θέση του βινυλίου και της κασέτας). Η δύναμη των singles υπερίσχυσε έναντι της συνεκτικής ιδέας των άλμπουμ, των οποίων οι μέσες πωλήσεις (φυσικές ή ψηφιακές) καταβαραθρώθηκαν.
Το κάποτε ακμαίο rock εισήλθε σε έναν κύκλο ασθμαίνουσας επιβίωσης, τροφοδοτούμενο κυρίως από «δεινόσαυρους» ή alternative/indie ονόματα των δύο περασμένων δεκαετιών. Οι μπάντες αποδυναμώθηκαν και οι σόλο καλλιτέχνες κυριάρχησαν. Η pop μπήκε στα ηλεκτρονικά χωράφια περισσότερο από ποτέ, ενώ οι underground εκφάνσεις της τελευταίας ήταν αυτές που καθόρισαν το partying των νεαρότερων ηλικιών. Η «μαύρη» μουσική εξελίχθηκε με αλματώδεις ρυθμούς, τόσο εμπορικά όσο και δημιουργικά, αναγόμενη για πρώτη φορά στο πιο δημοφιλές genre. Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο indie και στο mainstream θόλωσαν εντυπωσιακά. Παράλληλα, το σύνολο της βιομηχανίας περιήλθε σε μια φάση διεθνιστικής εξωστρέφειας και ετερόκλητου πλουραλισμού, όπου σκηνές π.χ. από τη Λατινική Αμερική ή τη Νότια Κορέα έκαναν θραύση στον Δυτικό κόσμο, απευθυνόμενες σε ένα κοινό το οποίο ολοένα και περισσότερο κατέρριπτε την παραδοσιακή έννοια των «μουσικών φυλών» και άνοιγε τα αυτιά του σε μια σειρά από εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ακούσματα.
Σε ένα τόσο πολυσύνθετο τοπίο και με τα ίδια τα άλμπουμ να εμφανίζονται απαξιωμένα, η δημιουργία μιας αντιπροσωπευτικής λίστας με δίσκους δεκαετίας δεν είναι εύκολη υπόθεση και ενδεχομένως δεν έχει και πολλά να πει πια στο ευρύ κοινό, πέρα από τους απανταχού μουσικόφιλους –εκείνους δηλαδή που επιμένουν στην ακρόαση ολόκληρων δίσκων και που αντιμετωπίζουν τη μουσική ως επίκεντρο ενδιαφέροντος και όχι ως παράπλευρη δραστηριότητα.
Με δεδομένα τα παραπάνω, η στήλη επιχειρεί σήμερα να κάνει την καλύτερη δυνατή σύνοψη της μουσικής δεκαετίας, ξεχωρίζοντας τις 100 σπουδαιότερες δισκογραφικές στιγμές της, συνεκτιμώντας τα ακόλουθα κριτήρια:
-η ποιότητα του δίσκου, όσο πιο αμερόληπτα και αντικειμενικά μπορεί αυτή να αποτιμηθεί
-ο αντίκτυπος που είχε η κυκλοφορία σε επίπεδο επιδραστικότητας, καλλιτεχνικής καταξίωσης και χάραξης νέων κατευθύνσεων, ανεξάρτητα από την εμπορική του επίδοση
-το κατά πόσο άφησε (ή αναμένεται να αφήσει) αποτύπωμα στην ευρύτερη pop κουλτούρα της εποχής, είτε στη mainstream, είτε στην εναλλακτική της πλευρά
-το γούστο του γράφοντα, που πέρα από το γεγονός ότι είναι αδύνατο να βγει εντελώς από το κάδρο, είναι και ως έναν βαθμό αναγκαίο, προκειμένου να δώσει προσωπικό στίγμα στη λίστα
Η σημερινή λίστα θα αποδειχθεί εύστοχη εάν σε 10 χρόνια από σήμερα, όταν θα έχει έρθει η ώρα για την αποτίμηση της επόμενης δεκαετίας, θα φαντάζει ακόμα σχετική. Παρακάτω λοιπόν τα 100 καλύτερα άλμπουμ των 2010s...
100. The Black Keys – Brothers (2010)
Ο δίσκος που έκανε όνομα τους Black Keys χάρη σε μια σειρά από σκονισμένα, ηλεκτρικά blues, πασπαλισμένα με σύγχρονα indie στοιχεία.
99. Alt-J – An Awesome Wave (2012)
Ένα από τα σπουδαιότερα και πιο φρέσκα βρετανικά ντεμπούτα της δεκαετίας, που χάρισε στους Alt-J το πολυπόθητο Mercury Prize το 2012.
98. Danny Brown – XXX (2011)
Δίσκος-ορόσημο για το εναλλακτικό hip hop της δεκαετίας, αλλά και ο καλύτερος δίσκος μίας από τις πιο εκκεντρικές φωνές της σκηνής.
97. DJ Rashad – Double Cup (2013)
Ο δίσκος που όρισε τη footwork σκηνή του Chicago των 2010s όσο κανένας άλλος, απέκτησε ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος μετά τον αιφνίδιο θάνατο του δημιουργού του.
96. James Blake – James Blake (2011)
Στο επιδραστικό ντεμπούτο του, ο νεαρός (τότε) Βρετανός πάντρεψε τη γαλανομάτα soul με μινιμαλιστικά post-dubstep electronics, συν-διαμορφώνοντας τον ήχο της δεκαετίας.
95. Julia Holter – Have You In My Wilderness (2015)
Η Julia Holter πιο προσιτή από ποτέ, σε μια σειρά από αιθέριες chamber pop συνθέσεις, άψογα ενορχηστρωμένες, ηχογραφημένες και εκτελεσμένες.
94. Queens Of The Stone Age – …Like Clockwork (2013)
Ένα σύνθετο και πολυεπίπεδο έργο από τη σπουδαία desert rock μπάντα, απόλυτα εμπνευσμένο και με στιγμές συνθετικής ευφυΐας.
93. Chance The Rapper – Coloring Book (2016)
Hip hop πολύχρωμο και φωτεινό, γεμάτο gospel στοιχεία και αναφορές στο Θείο, ηχηρά features και ώριμο songwriting από έναν unsigned καλλιτέχνη.
92. tUnE - yArDs – W H O K I L L (2011)
Γεμάτο με ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και απρόσμενα ηχητικά crossovers, το WHOKILL αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες προτάσεις του ευρύτερου πειραματικού χώρου.
91. Pusha T – DAYTONA (2018)
Με τον Kanye West να κάνει θαύματα στην παραγωγή, το σύντομο –αλλά πυκνό σε ιδέες– DAYTONA εύκολα ξεχώρισε στη δισκογραφία του Pusha T.
90. Kali Uchis – Isolation (2018)
Pop κατά βάση, αλλά με πάμπολλες soul και R'n'B επιρροές, το Isolation ανέδειξε την κολομβιανής καταγωγής μουσικό σε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα ονόματα.
89. Mitski – Be The Cowboy (2018)
Το Be The Cowboy κατέστησε σαφές ότι στην περίπτωση της Mitski έχουμε να κάνουμε με μία από τα πιο δημιουργικές φωνές στο indie rock.
88. Beyoncé – 4 (2011)
Ο τέταρτος δίσκος της Beyoncé σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας περιόδου στην καριέρα της, προϊδεάζοντας για τα σπουδαία άλμπουμ που θα ακολουθούσαν.
87. Jon Hopkins – Immunity (2013)
Εκλεπτυσμένο μα και προσιτό ταυτόχρονα, παλινδρομώντας ανάμεσα σε φρενήρη techno σφυροκοπήματα και ambient ηχοτοπία, το Immunity έχει ήδη γίνει κλασικό.
86. Kanye West – The Life Of Pablo (2016)
Ένα σκορποχώρι ιδεών, πλην όμως αρκετά σπουδαίων για να συνθέσουν έναν απολαυστικό δίσκο, τον οποίον ο χρόνος μάλλον δικαιώνει.
85. Mitski – Puberty 2 (2016)
Το breakthrough album της Mitski περιέχει τα καλύτερά της κομμάτια και την έφερε στην εμπροσθοφυλακή του indie rock της τρέχουσας δεκαετίας.
84. Fever Ray – Plunge (2017)
Tραχιά, αιχμηρή, βιομηχανικής αισθητικής ηλεκτρονική pop, φτιαγμένη να ακούγεται σε κακοφωτισμένα υπόγεια. Ξεχωρίζει στον κατάλογο της Karin Dreijer, σόλο ή μη.
83. ANOHNI – HOPELESSNESS (2016)
Μια επίκαιρη κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο και την κλιματική αλλαγή, ντυμένη με αριστοτεχνικά electronics, αλλά και μελωδίες με pop καρδιά.
82. Chromatics – Kill For Love (2012)
Μελαγχολική synth-pop με κιθαριστικές παρεμβάσεις, ηλεκτρονικές πινελιές και italo disco υπόνοιες, σε ένα συνονθύλευμα που άφησε αποτύπωμα στη δισκογραφία της δεκαετίας.
81. Weyes Blood – Titanic Rising (2019)
Ένας δίσκος αλματώδους εξέλιξης για μια τραγουδοποιό που είχε δείξει εκπληκτικές προοπτικές, έστω κι αν βρίσκεται πάντα με το βλέμμα στο παρελθόν.
80. St. Vincent – MASSEDUCTION (2017)
Στον πιο πρόσφατο δίσκο της, η Annie Clark στράφηκε προς πιο εύπεπτες φόρμες και αρμονίες, χωρίς να χάνει ίχνος από την ευρηματικότητά της.
79. Solange – When I Get Home (2019)
Η εκλεπτυσμένη R'n'B του When I Get Home χαράζει υπόκωφα την πορεία της προς το βάθρο με τις σπουδαιότερες δισκογραφικές στιγμές της χρονιάς.
78. Caribou – Swim (2010)
Γκρουβάτο και σοφιστικέ, ηλεκτρονικό αλλά και pop· ένα ευφυές ηχητικό υβρίδιο, που όταν κυκλοφόρησε διέφερε αισθητά από οτιδήποτε άλλο είχε ηχογραφηθεί.
77. Beach House – Bloom (2012)
Οι Beach House αξιοποίησαν το momentum του Teen Dream και συνέχισαν την «άνθισή» τους ως μπάντα, με έναν δίσκο πλούσιο σε φανταστικές dream pop μελωδίες.
76. IDLES – Joy As An Act Of Resistance (2018)
Ένας σαρωτικός τυφώνας μελωδικού punk, σκληροτράχηλου μα και ευαίσθητου, που κέρδισε το στοίχημα χάρη στην τολμηρή θεματολογία και την ακαταμάχητη μουσικότητά του.
75. Blood Orange – Freetown Sound (2016)
Εκπληκτικός (και υποτιμημένος) δίσκος, γεμάτος με ατμοσφαιρικές R'n'B συνθέσεις που αντλούν έμπνευση από τη δεκαετία του 1980 αλλά ηχούν σημερινές.
74. Dirty Projectors – Swing Lo Magellan (2012)
Ηλιόλουστη ψυχεδέλεια και ψαγμένες αρμονίες που συχνά πατάνε σε rap beats, με DIY περιτύλιγμα, απολαυστική οργανοπαιξία και αξιομνημόνευτες μελωδίες.
73. The National – Sleep Well Beast (2017)
Ελαφρώς αδικημένος δίσκος, που είχε την ατυχία να φέρει το βάρος της συνέχισης ενός σερί δημιουργικότητας που κρατούσε από το 2005 –και τα κατάφερε.
72. Sharon Van Etten – Are We There (2014)
Μια συλλογή από καταπληκτικές indie rock μπαλάντες, που ανέδειξαν την Sharon Van Etten ως μία από τις σπουδαιότερες σύγχρονες singers-songwriters.
71. Tame Impala – Innerspeaker (2010)
Η πανέξυπνη οπτική του InnerSpeaker στον ψυχεδελικό rock ήχο ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της αναβίωσης και έθεσε τις βάσεις για τη γνωστή εξέλιξη των Tame Impala.
70. The National – Trouble Will Find Me (2013)
Ο πλέον μελαγχολικός δίσκος των National είναι συγχρόνως ιδιαίτερα στιβαρός, με ορισμένες από τις καλύτερες συνθέσεις που έχει παραδώσει η μπάντα.
69. Arctic Monkeys – AM (2013)
Ο δίσκος που γιγάντωσε εμπορικά τους Arctic Monkeys ακόμα και στην Αμερική, καθιστώντας τους ίσως τη μεγαλύτερη βρετανική rock μπάντα της τελευταίας 20ετίας.
68. Kamasi Washington – The Epic (2015)
Χωρίς να επανεφευρίσκει την jazz, ο Kamasi Washington διακρίθηκε ως κορυφαίος σαξοφωνίστας με το The Epic και –κυρίως– μύησε στο είδος μια ολόκληρη γενιά ακροατών.
67. Tame Impala – Currents (2015)
Στον τρίτο τους δίσκο οι Αυστραλοί άφησαν στην άκρη τις κιθάρες και πέρασαν στη synth ψυχεδέλεια με τρόπο ευρηματικό και στουντιακά άρτιο.
66. Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow (2019)
Με ανεβασμένους τόνους, εμπλουτισμένη παραγωγή και μελωδίες πιο δουλεμένες από ποτέ, το Remind Me Tomorrow αποτελεί την κορυφαία κατάθεση της Sharon Van Etten.
65. Tyler, The Creator – IGOR (2019)
Δεν είναι μόνο το «coolness» που καθιστά τον Tyler, The Creator τόσο επίκαιρο όνομα στη rap σκηνή, είναι και δίσκοι με γνήσια δημιουργική λάμψη σαν το IGOR.
64. Run The Jewels – Run The Jewels 3 (2016)
Ένας δίσκος απανωτών ηλεκτροσόκ από το εκρηκτικό hip hop δίδυμο, ο οποίος περιέχει ορισμένες από τις καλύτερες παραγωγές που έχουν υπογράψει.
63. Flying Lotus – Cosmogramma (2010)
Ηχητικό ταξίδι στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός ασύλληπτα δημιουργικού μυαλού, που αναφέρεται καταχρηστικά ως electronic, ενώ αποτελεί είδος από μόνο του.
62. A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service (2016)
Σπανίως επιστροφή μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες δισκογραφικής απουσίας ηχεί τόσο ουσιαστική και καλοκουρδισμένη.
61. Earl Sweatshirt – Some Rap Songs (2018)
Με τον τρίτο του δίσκο ο Earl Sweatshirt απέδειξε πως έχει σπουδαίο καλλιτεχνικό αισθητήριο, αλλά και ότι, σε αντίθεση με τη rap νόρμα, δεν φοβάται να φανεί τρωτός.
60. Swans – The Seer (2012)
Το μεγαλεπήβολο και επιβλητικό The Seer ήταν το άλμπουμ που ξεχώρισε στην τελευταία δισκογραφική περίοδο των αναγεννημένων Swans.
59. Low – Double Negative (2018)
Οι Low πειραματίστηκαν με ηλεκτρονικούς ήχους, εμπνεύστηκαν από σύγχρονες δυστοπίες και δημιούργησαν τον πιο ουσιαστικό δίσκο του καταλόγου τους.
58. Janelle Monáe – Dirty Computer (2018)
Η pop στροφή της Janelle Monáe έγινε με εντυπωσιακά κομμάτια, που κατά βάθος δεν γυρίζουν την πλάτη στις «μαύρες» ρίζες της.
57. Run The Jewels – Run The Jewels 2 (2014)
Ο ενεργειακός αυτός χείμαρρος είναι και ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος του hip hop ντουέτου, αφού συγκεντρώνει όλα τους τα ατού με συνεκτικό τρόπο.
56. Blood Orange – Cupid Deluxe (2013)
Το δυνατότερο μέχρι σήμερα άλμπουμ του Dev Hynes γνώρισε όψιμη καταξίωση και σήμερα ξεχωρίζει όχι μόνο στη R'n'B δισκογραφία, αλλά και στη δισκογραφία της δεκαετίας.
55. Bon Iver – 22, A Million (2016)
Ποτέ στο παρελθόν δεν κατάφερε κανείς να ενσωματώσει ηλεκτρονικά στοιχεία στη folk με τόσο επαναστατικό τρόπο, όσο ο Justin Vernon στον τρίτο του δίσκο ως Bon Iver.
54. Vince Staples – Summertime ‘06 (2015)
Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Vince Staples έχει άψογη μινιμαλιστική παραγωγή, πρωτοκλασάτο songwriting και σχεδόν τίποτα περιττό, αν και διπλός δίσκος.
53. Vampire Weekend – Contra (2010)
Άξιος συνεχιστής του εκπληκτικού τους ντεμπούτο, το Contra διαθέτει όλα τα στοιχεία που καθιστούν τους Vampire Weekend μια συναρπαστική μπάντα.
52. David Bowie – Blackstar (2016)
Το κύκνειο άσμα του David Bowie ήταν ο καλύτερός του δίσκος από το 1983 και το Let’s Dance· ένας λαμπρός επίλογος, που τίμησε την πορεία του με τον καλύτερο τρόπο.
51. Andy Stott – Luxury Problems (2012)
Ένα υπόγειο αριστούργημα δυστοπικής, βιομηχανικής techno, το οποίο προσεγγίζει την ηχητική τελειότητα, ενώ αποδεικνύεται και απροσδόκητα έμψυχο.
50. Joanna Newsom – Have One On Me (2010)
Μετά το θυελλώδες Ys του 2006, η αρπίστρια-φαινόμενο έριξε τους τόνους και παρέδωσε έναν απολαυστικό τριπλό δίσκο, που κυλάει σαν χάδι.
49. Robyn – Body Talk (2010)
Ένας οδοστρωτήρας χορευτικής, ευρωπαϊκής electropop, που λειτούργησε ως συνεχιστής της σπουδαίας pop παρακαταθήκης της σουηδικής δισκογραφίας.
48. Radiohead – A Moon Shaped Pool (2016)
Η αποτύπωση της κατατονίας με όρους ηχητικής αρτιότητας· δικαίως κατέκτησε εξέχουσα θέση στη δισκογραφία των Radiohead.
47. Grimes – Art Angels (2015)
Ένα συναρπαστικά μελωδικό κολάζ ετερόκλητων επιρροών από Δύση και Άπω Ανατολή, που ακτινοβολεί δημιουργική διαύγεια σε κάθε του δευτερόλεπτο.
46. Kate Bush – 50 Words For Snow (2011)
Ένας σκανδαλωδώς υποτιμημένος δίσκος εμπνευσμένος από το χιόνι, από την ιέρεια της «έντεχνης» pop. Ο ήχος του χειμώνα, αποτυπωμένος ανατριχιαστικά.
45. Disclosure – Settle (2013)
Οι Disclosure στο ντεμπούτο τους έδωσαν μια σύγχρονη EDM διάσταση στο UK Garage, με αστραφτερά ονόματα να δανείζουν τα φωνητικά τους σε μια παρέλαση από club bangers.
44. LCD Soundsystem – American Dream (2017)
Αφού σκότωσε και στη συνέχεια ανέστησε τους LCD Soundsystem, ο James Murphy επέστρεψε θριαμβευτικά, σαρώνοντας στις κριτικές και φτάνοντας στο Νο.1 του Billboard.
43. Janelle Monáe – The ArchAndroid (2010)
Ένας φαντασμαγορικός δίσκος που εξερευνά τη μισή μαύρη μουσική του 20ου αιώνα, πλην όμως με σύγχρονο ηχόχρωμα. Από τα πιο απολαυστικά ακούσματα της δεκαετίας.
42. Grimes – Visions (2012)
Η Grimes προκάλεσε ένα σοκ φρεσκάδας στην pop της εποχής το 2012, δημιουργώντας έναν απαράμιλλο ήχο, αλλά και singles τα οποία άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία.
41. Japandroids – Celebration Rock (2012)
Μια πραγματική rock γιορτή γεμάτη με noise punk εκρήξεις, ανθεμικές μελωδίες και στίχους που κραυγάζουν δίψα για ζωή.
40. Kurt Vile – Wakin’ On A Pretty Daze (2013)
Η βαθιά εσωτερικότητα του εξαιρετικά υποτιμημένου αυτού δίσκου αποτελεί το δημιουργικό ζενίθ του εσωστρεφή τραγουδοποιού.
39. Father John Misty – I Love You, Honeybear (2015)
Ο κορυφαίος δίσκος του Josh Tillman βρίθει από γκραντιόζες ενορχηστρώσεις, πνευματώδεις στίχους γεμάτους σαρκασμό, αλλά και σπουδαίες μελωδίες.
38. Courtney Barnett – Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit (2015)
Το εκπληκτικό ντεμπούτο της Αυστραλής indie rocker έφερε έναν φρέσκο αέρα που θύμισε τις καλές εποχές του είδους, ενώ περιείχε και έξοχα singles.
37. Tyler, The Creator – Flower Boy (2017)
Η προσωπική κορυφή του χαρισματικού ράπερ βρίθει από ακαταμάχητα beats, συνθετική ποικιλομορφία, στιχουργική ευφυΐα, φαντασία, αλλά και rapping με αιχμές.
36. Car Seat Headrest – Teens Of Denial (2016)
Το breakthrough άλμπουμ του Will Toledo πάτησε μουσικά στο indie rock των 1990s, αλλά στιχουργικά περιέγραψε με ασύλληπτο ρεαλισμό τα σύγχρονα μετεφηβικά αδιέξοδα.
35. The War On Drugs – Lost In The Dream (2014)
Μια εξερεύνηση στο heartland rock περασμένων δεκαετιών με σύγχρονα δομικά υλικά, ονειροπόλα διάθεση και μουσικές κορυφώσεις που προκαλούν ανατριχίλες.
34. Kendrick Lamar – DAMN. (2017)
Κάποιοι το υπερτιμήσανε εξαιτίας των δύο προκατόχων του, άλλοι το υποτιμήσανε για τον ίδιο λόγο. Η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο.
33. Deerhunter – Halcyon Digest (2010)
Ψυχεδέλεια, shoegaze, dream pop και garage αναμειγνύονται στα έμπειρα χέρια μιας μπάντας που με το υπέροχο Halcyon Digest έπιασε τη δημιουργική της κορυφή.
32. Fiona Apple – The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver Of The Screw And Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do (2012)
Ένα συνθετικό και στιχουργικό αριστούργημα, που σμίγει τη baroque pop με την jazz υπό πολύπλοκες αρμονίες, πύρινη γραφή και μνημειώδεις ερμηνείες.
31. St. Vincent – St. Vincent (2014)
Στον τέταρτο δίσκο της ως St. Vincent, η Annie Clark παρέδωσε μια εκκεντρική, avant-garde, εγκεφαλική art pop πρόταση, με ευρηματικές ιδέες που κατεβάζουν σαγόνια.
30. Car Seat Headrest – Twin Fantasy (2018)
Ένα συγκινητικό indie rock διαμάντι, που εάν είχε ηχογραφηθεί στα 1990s, σήμερα θα ήταν κλασικό. Προτιμήστε την επανηχογράφηση του 2018.
29. Jamie xx – In Color (2015)
Ένας ακαταμάχητος ηλεκτρονικός δίσκος με pop απολήξεις από τον εγκέφαλο των xx, που –πέρα από κάθε προσδοκία– υπερέβη οτιδήποτε είχε παραδώσει στο παρελθόν.
28. Destroyer – Kaputt (2011)
Ένα άρτιο ηχητικό σύμπαν, που ακτινοβολεί προσωπικότητα, αστική εκλεκτικότητα και σοφιστικέ αίγλη, ενορχηστρωμένο και ηχογραφημένο με ασύλληπτη μαεστρία.
27. Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell! (2019)
Ο δίσκος που περιμέναμε να γράψει η Lana Del Rey από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε το “Video Games”, έσκασε σαν βόμβα λίγο πριν το κλείσιμο της δεκαετίας.
26. FKA Twigs – LP1 (2014)
Με έναν σχεδόν απόκοσμο ήχο, δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, το LP1 έδωσε νόημα στον όρο «alternative R'n'B» και έθεσε νέα ύψη στον πήχη της παραγωγής.
25. Fleet Foxes – Helplessness Blues (2011)
Ένας δίσκος συνθετικής και στιχουργικής ευφυΐας, που υπερβαίνει κατά πολύ τη στιλιστική του υπόσταση και μπαίνει σε βάθη τα οποία λίγοι στον indie folk χώρο έχουν προσεγγίσει.
24. LCD Soundsystem – This Is Happening (2010)
Το dance-punk μεγαλούργημα που έμπασε τους LCD Soundsystem στη νέα δεκαετία, χωρίς να υστερεί ιδιαίτερα σε αξία από το κορυφαίο Sound Οf Silver του 2007.
23. D’Angelo – Black Messiah (2014)
Τα 14 χρόνια της δισκογραφικής σιωπής του D’Angelo κυοφόρησαν έναν σπουδαίο avant-soul δίσκο, που ποιοτικά δεν απέχει πολύ από το Voodoo του 2000.
22. Daft Punk – Random Access Memories (2013)
Η σπουδή των Daft Punk στη disco και στο funk των 1970s έδωσε μια σειρά από μικρά διαμάντια, απέκτησε φαινομενικά ευρεία αποδοχή και μάλλον πέρασε στην αιωνιότητα.
21. FKA Twigs – MAGDALENE (2019)
Η art pop της σχολής της Kate Bush συναντά το σύγχρονο εναλλακτικό R'n'B σε έναν state-of-the-art δίσκο μελαγχολικής εσωστρέφειας, ο οποίος δείχνει το μέλλον της pop.
20. Drake – Take Care (2011)
Το υπέροχο Take Care αγαπήθηκε και από το mainstream, αλλά και από το μουσικόφιλο κοινό, αποτελώντας το breakthrough για τον μεγαλύτερο ίσως star της δεκαετίας.
19. PJ Harvey – Let England Shake (2011)
Ένα κόσμημα της σύγχρονης βρετανικής δισκογραφίας με συγκλονιστική πολεμική ατμόσφαιρα –σχεδόν μυρίζεις το μπαρούτι– και στίχους στα όρια της ποίησης.
18. The National – High Violet (2010)
Στο High Violet οι National ξεπέρασαν εαυτόν και παρέδωσαν έναν τεράστιο δίσκο, που τους εξασφάλισε μια θέση στο πάνθεον της indie rock γενεαλογίας, σύγχρονης ή μη.
17. Tame Impala – Lonerism (2012)
Ο καλύτερος δίσκος της καλύτερης μπάντας που ξεπήδησε στα 2010s είναι η επιτομή του ψυχεδελικού ρετροφουτουρισμού και διαθέτει συνθέσεις που πολλοί θα ζήλευαν.
16. Lorde – Melodrama (2017)
Μια ρεαλιστική αποτύπωση του μετεφηβικού heartbreak με τη ματιά μιας γνήσιας millennial, που με τον δεύτερο, υπέροχο pop δίσκο της, εξέφρασε μια ολόκληρη γενιά.
15. St. Vincent – Strange Mercy (2011)
Η προσωπική κορυφή της Annie Clark βρίθει από σπουδαίες μελωδίες, ανεπανάληπτη κιθαριστική τεχνική και ευρηματικό songwriting, που σπρώχνει την pop στα όριά της.
14. Kanye West – Yeezus (2013)
Αν υπάρχει ένας δίσκος ενδεικτικός της επηρμένης, παρανοϊκής διάνοιας του Kanye West, αυτός είναι το Yeezus –ένα τολμηρό (για εμπορικό όνομα) στοίχημα που κερδήθηκε.
13. Bon Iver – Bon Iver (2011)
Το πέρασμα του Justin Vernon από τον ήχο της απομόνωσης στη πανδαισία της full band ενορχήστρωσης· ένας δίσκος που χτίζει ατμόσφαιρες αριστοτεχνικά.
12. Solange – A Seat At The Table (2016)
Ο black pride δίσκος της Solange ήταν μια πραγματική αποκάλυψη, η οποία την έβγαλε από τη σκιά της αδερφής της και την έφερε στην πρώτη γραμμή της μαύρης δισκογραφίας.
11. Beach House – Teen Dream (2010)
Δεν πρόκειται μόνο για τον καλύτερο pop δίσκο της δεκαετίας, αλλά και για ένα άλμπουμ που στέκεται επάξια δίπλα στα αριστουργήματα από ολόκληρο το φάσμα της δισκογραφημένης pop.
10. Beyoncé – Lemonade (2016)
Το κολοσσιαίο visual album της Beyoncé που έκανε τον φεμινισμό mainstream, διαθέτει εκπληκτική ποικιλομορφία και κομμάτια που ξεχώρισαν αμέσως στον pop γαλαξία.
9. Arcade Fire – The Suburbs (2010)
Το τρίτο κατά σειρά αριστούργημα των Arcade Fire απογείωσε τη φήμη τους και αποτέλεσε τον μοναδικό indie δίσκο που έχει κερδίσει το Grammy του άλμπουμ της χρονιάς.
8. Beyoncé – Beyoncé (2013)
Ένας δίσκος υπόδειγμα για το εμπορικό (και όχι μόνο) pop/R'n'B, ο οποίος επιβεβαίωσε την Beyoncé ως τη σπουδαιότερη γυναικεία παρουσία στο mainstream της τελευταίας 20ετίας.
7. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (2015)
Ο κορυφαίος singer-songwriter της τελευταίας 20ετίας επέστρεψε στον indie folk ήχο με ονειρικές μελωδίες και ευαισθησία που λυγίζει σίδερα, σε έναν δίσκο-κόσμημα.
6. Frank Ocean – Channel ORANGE (2012)
Μια συναρπαστική παρέλαση από διαμάντια με αξέχαστες μελωδίες και μνημειώδεις ερμηνείες, που γεφυρώνουν το χθες της soul με τον σημερινό R'n'B ήχο.
5. Kendrick Lamar – Good Kid, m.A.A.d. City (2012)
Το west coast αριστούργημα που έδωσε στον Kendrick Lamar τα σκήπτρα του σύγχρονου hip hop δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους κλασικούς gangsta δίσκους των 1990s.
4. Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City (2013)
Ο υπέροχος τρίτος δίσκος των Νεοϋορκέζων πάτησε σε ψαγμένες αναφορές, πάντρεψε μοναδικά το κλασικό με το σύγχρονο και χάρισε στοιχειωτικές μελωδίες. Είναι ο πιο 2010s rock δίσκος των 2010s.
3. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly (2015)
Η συναρπαστική του πολυπλοκότητα, η μουσική του αριστοτεχνία και το στιχουργικό του βάθος, δίνουν στον δίσκο αυτόν ένα ειδικό βάρος που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη δεκαετία.
2. Frank Ocean – Blonde (2016)
Ένας δίσκος άχρονος και απόλυτα υπερβατικός, που ανέτρεψε τα πάντα στην R'n'B τραγουδοποιία και διαμόρφωσε τον δικό του μύθο, χωρίς την παραμικρή συστημική προώθηση.
1. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Ο κορυφαίος δίσκος του επιδραστικότερου μουσικού του 21ου αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στη μύηση του λευκού μουσικόφιλου κοινού στο hip hop και έδειξε την κατεύθυνση για ολόκληρη τη δεκαετία.
Το My Beautiful Dark Twisted Fantasy ήταν η απαρχή της μουσικής δεκαετίας. Κυκλοφόρησε στην αυγή της και τη διαμόρφωσε όσο κανένας άλλος δίσκος. Οι περισσότερες από τις εμβληματικές κυκλοφορίες που ακολούθησαν είχαν άμεσα ή έμμεσα, λίγοτερο ή περισσότερο, επηρεαστεί από εκείνο. Ήταν ο κατεξοχήν δίσκος που συνόψισε το «Παρόν» αυτής της μουσικής δεκαετίας.
Το Blonde, με την ανατρεπτική του ματιά, γύρισε την πλάτη όχι μόνο στη συμβατική R'n'B, την οποία αναμόρφωσε ριζικά χάρη στον φουτουριστικό μινιμαλισμό του, αλλά και στα στερεότυπα της μουσικής βιομηχανίας, τα οποία και εξευτέλισε με αξιοζήλευτο στιλ. Είναι ένας δίσκος στραμμένος στο «Μέλλον», τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο προώθησης.
Το To Pimp A Butterfly είναι μια σπουδή στη μαύρη μουσική του περασμένου αιώνα, από την jazz και τη soul, μέχρι το gangsta rap, ενώ στιχουργικά φέρει το βάρος μιας αιματοβαμμένης ιστορίας καταπίεσης και ανελευθερίας. Είναι ένας δίσκος που φώτισε το «Παρελθόν» της μαύρης κοινότητας, προκειμένου να λειτουργήσει ως πυξίδα για τη σύγχρονη κουλτούρα της.
Κανένας άλλος δίσκος δεν είχε ανάλογο εκτόπισμα. Ο καθένας από τη σκοπιά του, ήταν ο «δίσκος της δεκαετίας».
{youtube}Bm5iA4Zupek{/youtube}
