Ένας δίσκος...
Katatonia – City Burials (2020)
Όταν επί 335 μέρες ακούς καλή μουσική, πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις ένα διάλειμμα. Για ακριβώς αυτόν τον λόγο, μέσα στον Αύγουστο συνήθως ακούω μάπες, ώστε να εκτιμήσω την ποιότητα της μουσικής που επιλέγω τον υπόλοιπο χρόνο. Katatonia – City Burials, λοιπόν, η επιλογή μου. Μέγιστη φλόμπα το νέο τους αλμπουμ, τρομερά προβλέψιμο και μονότονο, όπως ακριβώς φαντάζομαι το 15νθήμερο ξεκούρασης μου από τα βάρη της καθημερινότητας. Θέλω να ακούω τον Renske χαρούμενο. Tι πιο παρήγορο, αυτό το αγόρι να τραγουδάει σχεδόν με χαμόγελο στα χείλη; Αισθάνομαι ότι όλα πήγαν καλά για αυτόν. Είχα φοβηθεί πολύ μετά από εκείνο το Tonight’s Decision, πίσω στα 00s. Ελπίζω να συνεχίζει έτσι, με κακή μεν μουσική, αλλά τουλάχιστον να αποφύγει την αυτοχειρία. Και μαζί του και εμείς.
...ένα βιβλίο...
Paolo Verda - All Around A Hole – The Vinyl Collector’s Notebook: 70s Italian LPs
Δεν θα ήθελα να με φαντάζεστε ως έναν τύπο που παίρνει το βιβλίο του και αράζει σε μια ξαπλώστρα μέχρι να γίνει το στέρνο μου κατακόκκινο σαν την σημαία της Αλβανίας. Μαζί με τον αετό. Εάν ήμουν δημοσιοσχετίστας, θα σας πρότεινα κάποιο βιβλίο από τις εκδόσεις Οξύ. Εάν ήμουν χτζμτλας, θα σας πρότεινα το αυγουστιάτικο τεύχος του Μεταλ Χάμμερ. Όμως επειδή είμαι ο Επίτροπος και ενδιαφέρομαι πρωτίστως για την Σωτηρία σας, θα σας προτείνω το All Around A Hole – The Vinyl Collector’s Notebook: 70s Italian LPs, του Paolo Verda, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα τεράστιο μπλοκ σημειώσεων, με φωτογραφίες από δίσκους, κατάλογο εκδόσεων και ξεχασμένα διαμάντια της ιταλικής μουσικής από τη δεκαετία του '70. Πιθανότατα δεν θα σας χρειαστεί ποτέ, αφού ΜΟΝΟ ΜΕΗΝΤΕΝ.
...μια ταινία...
The Raid (Gareth Evans, 2011)
Η τελευταία ταινία που είδα ήταν τα Παράσιτα και μπορώ να πω ότι δεν πήγε και πολύ καλά. Πάντως, οι ασιατικές ταινίες αρχίζουν και μ’ αρέσουν περισσότερο απ’ όσο παλιότερα, γιατί αρχίζουν και ωριμάζουν. Όμως, επειδή Αύγουστος είναι και δεν επιθυμώ επ' ουδενί να σας προτείνω κάτι ποιοτικό, θυμήθηκα το The Raid, ινδονησιακής παραγωγής του 2011. Σε μια επικίνδυνη περιοχή της Τζακάρτα, μια επίλεκτη ομάδα αστυνομίας θα προσπαθήσει να καθαρίσει ένα τεράστιο, εγκαταλελειμμένο κτήριο από κακοποιούς, ώστε να φτάσει στον narcolord της φασούλας. Το ξύλο που πέφτει είναι μοναδικό, αδιανόητες χορογραφίες, οι σεκάνς περνάνε μπροστά από τα μάτια σου σαν blastbeat από Suffocation και γενικά, τα νεύρα σου παραμένουν τσίτα για 100 λεπτάκια. Με μουσικούλα από Mike Shinoda και γκεστιλίκι από Chino Moreno σε ένα από τα τραγουδάκια του soundtrack, όλο το ταινιάκι είναι μια μικρή Σωτηρία.
...και μια σειρά -ή μάλλον, μια ταινία σε οκτώ δεκάλεπτα επεισόδια.
Τσίου... (Μάκης Παπαδημητράτος, 2005)
Ρε, είστε τρελοί, ρε;; Σειρούλα μέσα στον Αύγουστο; Ρε βγείτε σε κανένα κλαμπάκι να ανοίξει το μάτι σας. Ειλικρινά, το μόνο άτομο που φαντάζομαι να βλέπει με μανία σειρές τον Αύγουστο είναι ο αδμιν των Hellenic Metal Memes. Aρχισυντάκτρια, μου βάζεις δύσκολα εδώ. Επειδή είσαι εσύ όμως, θα σε διευκολύνω και θα προτείνω την απόλυτη σειρά Αυγούστου, που δεν είναι άλλη από το να δεις το Τσίου σε οκτώ δεκάλεπτα επεισόδια. Και δεν θα σε κουράσει και μπορείς να το δεις μονοκοπανιά και κανένα spoiler δεν θα φας γιατί ήδη ξέρεις το τέλος και κυρίως, θα σε κάνει να θες να φύγεις από αυτή την απαίσια πόλη άμεσα. Αν πάλι θες να δεις «κανονική» σειρά, μπορείς να πειραματιστείς να δεις την σουρεάλ comedy series τριών μεγακύκλων σε τριγωνικό ραντάρ ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ The Mighty Boosh για να κάψεις και τα υπόλοιπα εγκεφαλικά κύτταρα που έμειναν από το Dark. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού ρε κλγδ. Θα μου λείψετε.
