Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας που οι μπάντες και τα μουσικά νέα projects της χώρας παίρνουν μπροστά. Αφού πάλεψαν με το μέσα τους για μια καινούρια αρχή τους μήνες Δεκέμβρη και Γενάρη, οι εγχώριοι εναλλακτικοί μουσικοί είναι τώρα έτοιμοι να πουν για μια ακόμη φορά ότι θα πάρουν το ρίσκο, θα χαραμίσουν χρόνο, ενέργεια και χρήματα για να εξωτερικεύσουν το δημιουργικό τους όραμα.
Όμως, είναι άραγε τόσο καλό; Οι βολεμένοι στην αέναη συνθήκη του «καλό για ελληνικό» χρυσώνουν οι ίδιοι το χάπι της δημιουργίας, γεμίζουν αυτοπεποίθηση και συμβιβάζονται με το καλύτερο που μπορούν να κάνουν. Και πόσο συχνά βγαίνουν από το δέρμα τους, παίρνουν τη θέση του αόρατου παρατηρητή στο στούντιο και πραγματικά αναρωτιούνται αν αυτό που κάνουν είναι όντως τόσο καλό, ώστε να κυκλοφορήσει και να απαιτήσει ένα κομμάτι από την παγκόσμια μουσική βιομηχανία;
Ένα από τα καπέλα που χρειάζεται να φοράω μέσα στο χρόνο γράφει “label manager” για λογαριασμό της μικρής και ανεξάρτητης Just Gazing. Ετικέτας που ακόμη δεν έχω καταλάβει αν τα εγχώρια μουσικά media εκτιμούν γιατί την τρέχω εγώ ή γιατί βγάζει καλή μουσική. Και αν έβγαζε καλή μουσική, δε θα έπρεπε να ξεπουλάει κάθε μικρή (μόλις 100-200 κομμάτια) κυκλοφορία της; Το ότι αυτό δεν συμβαίνει, σημαίνει ότι το εναλλακτικό κοινό της χώρας δεν είναι έτοιμο ή ότι η μουσική που βγάζουμε δεν αξίζει πραγματικά;
Αυτή την εβδομάδα, η Gazing κυκλοφόρησε το single “Tora”, ένα κομμάτι που πίσω στο 2018 ηχογράφησε η βραχύβια παρέα των Villa Boas μαζί με τη Σtella στα φωνητικά. Πίστεψα στο κομμάτι τόσο, ώστε να επενδύσω και σε ένα skate βίντεο με την πολύτιμη βοήθεια του Γιώργου Παπαδημητρίου και μερικές από τις πιο cool σανίδες της πόλης σε απίστευτα stands.
Στην προσπάθειά μου να το εκθέσω έξω από την μικρή αγορά της χώρας μας, ξεκίνησα να δουλεύω τις μεγάλες ώρες στέλνοντας mail σε media και indie ραδιόφωνα της Αμερικής (και κάποια της Ευρώπης, εντάξει ας αναγνωρίσουμε ότι με εξαίρεση την Αγγλία και την Γαλλία, η υπόλοιπη Ευρώπη πιπιλάει ό,τι της πλασάρει η Αμερική). Όλα τα mail με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ένα κομμάτι που πιθανόν να στέκεται σε «καλό» επίπεδο για τα εγχώρια δεδομένα, δεν είναι παρά ένα ακόμα από τα χιλιάδες indie rock, garage rock, post punk κομμάτια που η Αμερική βγάζει με το τσουβάλι καθημερινά και πιθανόν, να μην έχει και τόσο ανάγκη. Και πιστέψτε με, τα πράγματα δεν είναι τόσο κακά όσο νομίζετε. Ναι, το κομμάτι και το βίντεο βρήκε φιλοξενία σε sites, blogs και ραδιόφωνα αλλά δεν έκανε (και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού το project δεν υπάρχει καν, πλέον) το “break” ή τουλάχιστον δεν το έκανε όπως το “The Break” της Σtella αρκετούς μήνες πριν. Ο τελευταίος ήταν ένας δίσκος που μεταξύ άλλων έλαβε και το εξής σχόλιο από το Earmilik: «Η Ελλάδα που σε όλους είναι γνωστή για τα τοπία, την ιστορία και το φαγητό, σπάνια καταφέρνει να βρει τον εαυτό της σε εξέχουσα θέση σε μία κουβέντα γύρω από την μουσική. Μέχρι τώρα» και συνεχίζει να στολίζει με ωραία λόγια, ένα άλμπουμ που αν δεν συνοδευόταν από τη ραδιοφωνική ιστορία που έχει η Σtella στη χώρα μας, ίσως και να ακουγόταν ελάχιστα από το εγχώριο εναλλακτικό κοινό.
Εν ολίγοις, τα παραπάνω σας δίνουν το κλίμα. Ασφαλώς και όπως όλοι, έχουμε την ανάγκη να εκφράσουμε τη δημιουργία μας. Άλλωστε, είναι η εποχή που παραπάνω από 50 χιλιάδες νέα κομμάτια ανεβαίνουν καθημερινά στο Spotify, οι κασέτες είναι το νέο φετίχ, οι πωλήσεις βινυλίων ανεβαίνουν σε ιστορικά υψηλά, αλλά, αλήθεια, πόσο καλά μπορεί να το κάνει κάποιος Έλληνας ώστε να το κάνει παγκόσμιο και να δηλώνει σαν βάση του την Αθήνα;
*Nα μην το ξεχάσω για να μπορούν και τα υπόλοιπα πολιτιστικά sites της πόλης να στήσουν θέματα. Όποια και αν είναι η Sofia Kourtesis από το Βερολίνο κυκλοφόρησε το νέο της single “La Perla” στο sub label Technicolour της Ninja Tune και ετοιμάζεται για μεγάλα πράγματα.
Πόσους φίλους, Έλληνες μουσικούς έχετε που μπορούν να κάνουν τόσο καλοστημένες παραγωγές; Και αν έχετε, γιατί δεν τους ξέρουμε;
Περιμένω... >>
Η έμπνευση για τα παραπάνω ήταν αυτές οι 2 απόμακρες -όσο και ακραίες- νέες κυκλοφορίες:
1. Lokey - Isolation Works Vol. 01 (YEAR0001)
Κι η Sophie από ψηλά χαμογελάει. Σε λιγότερο από μια πενταετία κατάφερε να ευλογήσει τα απανταχού ριζοσπαστικά ηλεκτρονικά μυαλά αυτού του πλανήτη. Ο Lokey από τη Στοκχόλμη πριν καν συμπληρώσει τα 20, είχε ήδη διδακτορικό στους YouTube αλγόριθμους της club μουσικής. Με το αίμα να βράζει, πήρε ό,τι ευφορική synth μελωδία κατάφερε να μείνει μαζί του (πχ. στο "Refusal Of The Call" υπάρχουν θέματα που θυμίζουν Tiesto και Armin Van Buuren) και την έφτασε στα άκρα. Ο χαρακτηρισμός «επικό» είναι λίγος για να περιγράψει το όραμα αυτού του πιτσιρικά που έβαλε στο μιξ trance, ambient και drum&bass και απλά κέρδισε. Αν το ανεχτείς με τα ακουστικά στο τέρμα κι ένα χαμόγελο ανύψωσης ποιότητας ζωής, τότε τα παιδιά σου θα είναι τα επόμενα και αυτό θα είναι καλό για όλους όσους ασχολούνται με μουσική σε αυτή την χώρα.
2. Divide and Dissolve - Gas Lit (Invada Records)
Είναι δύσκολα, λένε, να μεγαλώνεις και να μην έχεις ξεπεράσει τους εφηβικούς σου δαίμονες. Τι συμβαίνει, όμως, αν δεν είχες αρκετούς από αυτούς και πάντα έψαχνες περισσότερους για να κλειστείτε σε εκείνο το δωμάτιο; Ο πρώτος εγκεφαλικός -metal σχεδόν- δίσκος της χρονιάς είναι εδώ και οι πιο διαβασμένοι το ξέραμε από πέρυσι. Ποτέ μου δε διεκδίκησα δάφνες για το κατόρθωμά μου να τη βγάζω καθαρή σε ακροάσεις ακραίου ήχου με διάρκεια άνω του ημίωρου. Ίσως γιατί η ακρότητα, ειδικά όταν συνδυάζεται με την ατμόσφαιρα και την κοινωνικοπολιτική επίγνωση, είναι ικανή να μπει τόσο μέσα σου που αντί να ξυπνήσει τους δαίμονες, να σε βάλει για ύπνο, προσεγγίζοντας τη διάσταση στην οποία πάντα κατοικούσες και απλά δεν το ήξερες. Αυτό είναι το πρώτο εξαιρετικό άλμπουμ της χρόνιας. Το Wire αναφέρει τον όρο doom metal, αλλά το γεγονός ότι προέρχεται από δυο Αυστραλέζες με μπόλικα εφέ και μόλις μια κιθάρα, ένα σαξόφωνο και τύμπανα, πρώτα κερδίζει το ενδιαφέρον σου και μετά αν έχεις μάθει να ψάχνεις στο σκοτάδι, κερδίζει και την ψυχή σου.
