Η κατάσταση θα αποκτά ενδιαφέρον, όσο οι επόμενες γενιές επιτέλους αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα που έχει ο καθένας μας, σαν κάτι συνηθισμένο.
Στις πρώτες μακράς διαρκείας συζητήσεις μου με τον junior rapper GXHAN, διακρίνω την έντονη ανησυχία του για το αν η μουσική του θα χαρακτηριστεί ως alternative rap, φοβούμενος μήπως περάσει απαρατήρητος σε μια σκηνή που τελευταία πρώτα ζει το gangsta και μετά το rap. «Ακόμα και αν το κανείς όσο καλά το έκανε ο Tyler ή ο Earl, φοβάμαι ότι δεν θα πιάσει εδώ πέρα, είναι αλλά τα πρότυπα», μου λέει ο δεκαεξάχρονος από τον Καρέα και εγώ σκέφτομαι την πρώτη φορά που βρέθηκα στο L.A., με τη πόλη να συζητάει για τον νέο κύκλο του Loiter Squad.
Στα κωμικά stands που έστηναν το 2012-2014 οι Οdd Future για λογαριασμό του Adult Swim, o Tyler the Creator και η παρέα του ήταν οριακά 21 και δεν ένιωθαν το παραμικρό όριο στο να στήσουν σκετσάκια και φάρσες ακόμα και για θέματα ταμπού της αμερικάνικης ηπείρου.
Στην Ελλάδα του ‘21 θα είχε όντως πλάκα να βλέπαμε τους ράπερς που κατάφεραν επιτέλους να κάνουν το χόμπι τους μπίζνα, να «χαλαρώνουν» και λίγο, να βγάζουν την κωμική πλευρά που πάντοτε είχε το rap και να αγκαλιάζουν διαφορετικές πτυχές της καθημερινότητάς τους. Σαν αλλαγή από τη ρουτίνα στούντιο session, νέο ντριλλ και νέο μπιφ, που μας έχουν συνηθίσει.
Τα όρια ξεπεράστηκαν στην περίπτωση του Lamanif και είναι να απορείς πώς όλα αυτά τα παιδιά, όταν τους δίνεται αναγνώριση και κάποια έξτρα χρήματα, αντί να επενδύσουν πίσω, στην κουλτούρα που τους ανέδειξε και να ανταποδώσουν με δημιουργικούς όρους, σπαταλούν ενέργεια (και σε μερικές περιπτώσεις ζωές ολόκληρες) σε οτιδήποτε οι ίδιοι θεωρούν ότι μεγαλώνει το «εγώ» τους.
Ίσως κάτι πήγε στραβά στο κεφάλαιο παιδεία ή όταν έφτανε η ώρα για τη μελέτη της σημασίας του συνδυασμού rap και κωμωδίας, που βοήθησε από τους Beasties μέχρι τον Em και από τους De La Soul μέχρι τους Odd Future, οι δικοί μας, σαν «ζόρικα αλάνια « που είναι, έκαναν skip κατευθείαν στο gangsta ευαγγέλιο της Death Row ή του 50 Cent.
Μοιραία, ο πιο καλοδουλεμένος μηχανισμός που διαθέτει τελευταία η ελληνική μουσική, δηλαδή το rap δίκτυο, χαρακτηρίζεται από την ίδια «καθένας για την πάρτη του» αντίληψη που διέπει και την ελληνική κοινωνία, ενώ η ανάγκη για επίδειξη ανάγει το «φαίνεσθαι» σε προτεραιότητα, αντί να δημιουργείται μια πιο άνετη αντιμετώπιση που διαχρονικά είχε το rap απέναντι στην ζωή.
Υποθέτω, θα ήταν όντως διαφορετικά τα πράγματα αν παράλληλα υπήρχε μια φάση σαν τους Odd Future που θα έσπαγε την σοβαροφάνεια της «μπρο, πρέπει να βγάλω λεφτά για να φλεξάρω τσέινς μπρο» φάσης με κάτι λίγο πιο cheesy, αστείο και δημιουργικό, που, έτσι και αλλιώς, ήταν πάντα στη hip hop agenda.
2 albums, 1 ep και 1 single:
Dark Time Sunshine - LORE (Fake Four Inc)
Γράφοντας για rap, άνοιξε η όρεξη και επιτέλους, εδώ ένα διαφορετικό πιάτο από την εναλλακτική hip hop σκηνή του Σιάτλ. Οι Onry Ozzborn και Zavala (ο δεύτερος από το Σικάγο) επιστρέφουν 9 χρόνια μετά το “Αnx” με έναν δίσκο που θυμίζει διαολεμένα πρώιμους Run The Jewels και υπενθυμίζει το μεγαλείο των εξίσου κοντινών τους Hail Mary Mallon, Aesop Rock και Rob Sonic. H old school ρυθμολογία που ευτυχώς δεν υποχώρησε ποτέ από το στρατόπεδο της ανερχόμενης Fake Four Inc, εμπλουτίζεται με μελωδικά όσο και φουτουριστικά στοιχεία στην παραγωγή και το «άνοιγμα» για την επέλαση σοβαρής ρίμας με κοινωνικό λόγο (βλέπε “The Rite Kids”) φέρνει τα αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων με τα rap/hip hop άλμπουμ του Bandcamp για τον μήνα Φεβρουάριο (κάτι που θα τιμηθεί δεόντως και με το live stream της μπάντας στα ζωντανά sessions της Bandcamp πλατφόρμας) και διθυραμβικές κριτικές για μία ακόμη παραγωγή που αποδεικνύει ότι ο λόγος πάντα ήταν η βασική δύναμη της rap, ειδικά όταν συνδυάζεται από στιβαρά beats, καλές ενορχηστρώσεις και σοβαρά ζωντανά παιξίματα από τους μουσικούς που συμμετέχουν. Θυμηθείτε το, θα αντέξει στην κούρσα της χρονιάς ακόμα και αν κυκλοφόρησε νωρίς.
Cristian Vogel - The Rebirth of Wonky (Endless Process)
Όταν ο Christian Vogel αποφασίζει ότι έχει έρθει η ώρα για νέο άλμπουμ, φροντίζεις να έχεις συνδέσει το καλό ζευγάρι ακουστικών. Δισκογραφική επιστροφή γεμάτη ηλεκτρονικούς μικροήχους, που ευτυχώς επαναφέρουν τον όρο sound design σε υψηλά επίπεδα και δίνουν το έναυσμα για τη νέα εποχή, με κομμάτια όπως το “When You Can’t Go Clubbing Anymore And Have To Dance With Oaks”. Από τους πρωτοπόρους στην δημιουργία ήχων και συνθέσεων μέσω του software “Kyma”, κάτι σαν το Ευαγγέλιο για όσους ασχολούνται με το sound design, ο Vogel επιστρέφει στις χορευτικές φόρμες χωρίς να προκαλεί και να συμπεριφέρεται στο beat με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στις εποχές της techno clubbing βασιλείας του. Ηχογραφημένο με τους περιορισμούς του home studio, το Rebirth Of Wonky ορίζει την post club εποχή και απαιτεί λίγη περισσότερη συγκέντρωση, ενώ κλιμακώνει με αξιοθαύμαστο τρόπο. Για μία ακόμα φορά, μια νέα εποχή για την ηλεκτρονική μουσική ξεκινάει, με τον Vogel να δίνει τις συντεταγμένες.
Ice_Eyes - Vicious Circles (HMD)
Από την Αθήνα, με έξτρα κοφτερές γωνίες στα σπασμένα beats τους, οι Ice_Eyes χτίζουν τον εντυπωσιακό κατάλογό τους με κυκλοφορίες σε αξιόλογα πειραματικά labels όπως τα Ernest D. Tapes, ANBA και Seagrave. To VC κυκλοφορεί από την Hypermedium, βάζει την breakcore ρυθμολογία στο κέντρο και χρησιμοποιεί το rave laser light για να δώσει σχήμα. Στο ep κυριαρχεί η αίσθηση ότι όσο πιο πολύ μπαίνεις στον πειραματικό κατά βάση ήχο τους, τόσο καταλαβαίνεις τις κοινωνικές προεκτάσεις του, σαν να αντιδρούν μέσω του μοναδικού διαθέσιμου για εκτόνωση τρόπου, αυτού της μουσικής σύνθεσης και αποσύνθεσης μικροήχων και μελωδιών.
Fears - "vines" (TULLE)
.png)
Χωρίς να έχω σταματήσει ακόμη τα repeat στο πρώτο single της Fears με τίτλο “tonnta” (οι φίλοι του avopolisradio.gr θα το έχετε τσεκάρει), η μικρή Ιρλανδέζα επιστρέφει με την συνταγή που κερδίζει. Ονειρικά φωνητικά, ακουστικά samples και ηλεκτρονικές λούπες με pop δομές που, απλά, ελπίζεις να παίζουν για πάντα. Κυκλοφορεί 25/2 από την Tulle, ένα νέο ανεξάρτητο label που εστιάζει στην προώθηση λιγότερο αναγνωρισμένων γυναικείων φωνών. Superb.
