Οι ντόπιοι ράπερ -το έμαθα προχτές από το podcast με τον Saske- κάνουν όλη μέρα αυτό, λέει. Πηγαίνουν από στούντιο σε στούντιο, από συνεργασία σε συνεργασία, από γύρισμα σε φωτογράφιση και τίμια (ίσως και όχι) έχουν φτιάξει το δικό τους οικοσύστημα, ικανό στις απόκριες που έρχονται να τους έχει εξασφαλίσει το «Γαμω την πουτάνα μου, το κάναμε» status του να παίρνει ο μπόμπιρας τη μαμά από το χέρι, να μπαίνουν στα Jumbo και να ζητάνε στολή ράπερ.
Yeap,it’s a thing now. Το να είσαι ράπερ είναι επαγγελματικός προσανατολισμός πλέον και τα beatbox αδέρφια σίγουρα δεν το έκαναν μόνο με τα κονέ, τα λεφτά από τις πολυεθνικές (ποιες πολυεθνικές, δηλαδή, η Offbeat και η Capital κάνουνε το παιχνίδι) και τις πλάτες της νύχτας.
Το έκαναν μόνοι τους, με πολλή δουλειά. Ναι μεν, ανέβηκαν σε ένα ρεύμα που διαπερνούσε τον κόσμο για τρίτη ή τέταρτη φορά, αν το θεωρήσεις rap, για 2η αν το θεωρήσεις trap (και για πρώτη αν όντως γίνει χαμός με το βρετανικό drill, που στην Ελλάδα κάνει καλά ο Ηγεμόνα$), αλλά η αλήθεια που πονάει τους indie rockers (όχι τους heavy rockers) είναι η δουλειά.
Στην εγχώρια νέα rap μπίζνα όλα έγιναν σωστά. Τους ύμνους της πρώτης γενιάς τους έγραψαν εικοσάρηδες, που μέχρι να γίνουν 25 είχαν μεγαλώσει μία γενιά δεκαεφτάχρονων που άφησαν το σχολείο με σκοπό να ταχθούν στο hip hop από κάθε σκοπιά. Από μουσικούς παραγωγούς, μέχρι podcasters, instagramers, φωτογράφους, μοντέλα, σκηνοθέτες, η παραγωγή είναι κάθετη και γίνεται εξ’ ολοκλήρου από αφοσιωμένους φανς του ήχου. Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα η rap εγχώρια βιομηχανία ξεπέρασε την υποτιθέμενα οργανωμένη έντεχνη και μοιράζει πλέον την τράπουλα στα λαϊκά τραπέζια της νύχτας. Όλο αυτό είναι μέρος της ασταμάτητης δουλειάς του οικοσυστήματος που δουλεύει 24/7 από ανθρώπους που με βασικό μισθό, έχουν να το λένε ότι δουλεύουν στη βιομηχανία.
Kαι αυτή είναι η βασική διαφορά με τους δεν-τα-καταφέραμε-πότε indie καλλιτέχνες, που εδώ και 3 δεκαετίες κάνουν δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει ο μουσικός μέσα τους και στον ελεύθερο χρόνο τους, τζαμάρουν στο στούντιο για να βγει κάνα τραγούδι.
Δουλειά, δουλειά, δουλειά σαν την Ριάνα, με ένα όσο γίνεται οργανωμένο σύστημα, έτσι ώστε να μπορεί να μεγαλώσει μία τουλάχιστον γενιά μουσικών που θα ζήσει από αυτό και θα δημιουργήσει κάθετη παραγωγή. Από labels που δε θα βγάζουν απλώς ό,τι τους φέρνουν οι φίλοι τους, αλλά θα έχουν την διακριτική ευχέρεια να πουν τι δεν τους κάνει, μέχρι φωτογράφους, μέσα, σκηνοθέτες και μηχανικούς ήχου-εικόνας που θα πληρώνονται κανονικά και κυρίως, καλλιτέχνες που θα παζαρεύουν σκληρά το αποτέλεσμα της μουσικής τους, όταν αυτό είναι καλό, φροντίζοντας να φτάσει στα αυτιά κάθε παγκόσμιου label που τους ενδιαφέρει -ειδικά όταν οι εδώ δισκογραφικοί εκπρόσωποι δίνουν απλά τη μάχη του «το βγάλαμε κι αυτό».
Είναι ακόμη Γενάρης, κάποια από τα παγκόσμια labels τώρα ακούνε και σχεδιάζουν τη χρονιά, ενώ με τις κινήσεις του Merc Mercuriadis και της Hipgnosis, η μεταπώληση πνευματικών δικαιωμάτων σύντομα θα γίνει το νέο παγκόσμιο θέμα. Οργανώσου.
3 eps που επιβεβαιώνουν την επικράτηση της ambient και την επιστροφή της dance:
1. Asher Levitas & Hannah Archambault - Nous N'étions Jamais Vraiment Là (Line Explorations)
Κάνεις δε θα σου πει και δε θα γράψει γι' αυτό, αλλά έτσι όπως έχεις ανάγκη το νερό κάθε πρωί, έτσι βάλε και τον διαλογισμό με ανοιχτά μάτια μπροστά από το λάπτοπ στη ζωή σου στο διάστημα της καραντίνας. Η μουσική του λονδρέζου Asher Levitas (με ιστορία στην Planet Mu) και της παριζιάνας Hannah Archambault παραίτητη όπως ο αέρας και το νερό και θα σε κάνει να τη βγάλεις με λίγο ακόμα σεβασμό προς τον εαυτό σου στον εγκλεισμό. Το αφήνεις απλώς να κυλάει, κοιτάς το μωρό να το απολαμβάνει και νιώθεις ότι κάτι σε προστατεύει σαν οπτική ίνα από την τρασίλα των social media και της τηλεόρασης. Βγαίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος μετά από αυτό.
2. el nino diablo - Shadowplay (elninodiablomusic)
Αυτοαποκαλούμενο ως πειραματικό ή dub techno, o ελάχιστος χώρος που καταλαμβάνει στον εγκέφαλο το νέο ep του el nino diablo γεμίζει με καλοστημένες συχνότητες, μετρημένα beats που αναπνέουν με άνεση και acid προεκτάσεις, πάντοτε, όμως, σε χαλαρή προς μέτρια ρυθμολογία. Ξεκάθαρα φτιαγμένο από ανθρώπους που κάποτε, στις πρώτες πρωινές ώρες, είχαν το Βερολίνο στα κάγκελα και τώρα του ζητούν να ακούσει με προσοχή το νέο κοσμικό σύμπαν που ανακάλυψαν εν μέσω εγκλεισμού. Το έχει πει μια χαρά ο Weatherall, κάποιες μορφές μουσικής δεν είναι για όλους. To βίντεο του Adam Munnings για το Shadow Dancer παραπάνω, είναι όλα τα λεφτά.
3. Logic 1000 - You’ve Got The Whole Night To Go (Therapy Records)
H νέα σουπερ σταρ dj/παραγωγός από την Αυστραλία είναι εδώ και όλο το παρεάκι των Nina Kravitz, Ela Minus, Ellen Allien, Peggy Gou νιώθει την ανάσα της. Είναι οι ευλογίες των Caribou, Ben Ufo και Floating Points που επιβάλλουν την παρουσία της στα επερχόμενα ευρωπαϊκά parties, αλλά είναι και οι ανθεμικές μελωδίες κομματιών όπως το “I Won’t Forget” που σε κάνουν να νιώθεις την ανατριχίλα χιλιάδων χεριών υψωμένων στον αέρα. Μην τολμήσεις να στήσεις καλοκαιρινό dj tour ή streaming party χωρίς αυτό το ep. Η dance επιστρέφει και αυτή την φόρα, πρώτα θα περάσει από τον εγκέφαλο και μετά θα λικνίσει το σώμα.
.png)
