Νέος Χρόνος, Νέοι Κανόνες

Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τις επαγγελματικές συνήθειες που επέβαλε ο Σεπτέμβρης, έχεις την δεύτερη ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσεις τις προσωπικές σου συνήθειες κάθε Ιανουάριο.

Ειλικρινά,όχι πολύ μακριά από το κλισέ New Year’s Resolution, πριν την λήξη του ’20 είχα αποφασίσει ότι το ’21 πρέπει να ακούσω ακόμα περισσότερη μουσική, να εστιάσω σε πιο ουσιαστικές -αλλά πάντα σύντομες- κριτικές δίσκων (με τον κανόνα των 125 λέξεων όπως τον θέσπισαν οι Consumer Guide στήλες του Robert Christgau) και να δώσω ακόμα περισσότερο χώρο στη «δύσκολη» μουσική.  Αν πρέπει να διαιωνίζω μία θέση μου για την εναλλακτική μουσική στην χώρα μας και τους δημιουργούς της, αυτή είναι ότι μας λείπουν οι πολλές και ουσιαστικές ακροάσεις. Η μουσική είναι πλέον πιο προσβάσιμη από ποτέ, αλλά πόσο κρίμα που κάποιοι (οι περισσότεροι), από τους δημιουργούς μέχρι τους ενδιάμεσους (παράγοντες, labels, συντάκτες), δεν ακούμε τους τόνους μουσικής που μας αναλογούν. Φαντάζομαι είναι αυτονόητο ότι κάποιος που ακούει Idles επιβάλλεται να ξέρει και τις post punk ρίζες, πόσω μάλλον και ήχους που πάνε πιο πίσω και επηρέασαν το είδος (funk, dub, disco, jazz και λίγο kraut για το καλό).

Αν καθημερινά μπαίνουμε σε μουσικά λαγούμια που οδηγούν σε νέους ήχους  και αντί να τους διατυμπανίζουμε στα socials τους μελετάμε σε βάθος, παρατηρώντας την σχέση τους με τον χρόνο, τότε το 2021 θα είναι σίγουρα καλύτερο. More music, more life. 

υ.γ. 1: Επηρεασμένος μια τελευταία φορά από τα ντόπια social media ξεκατινιάσματα για τα καλύτερα ή όχι της χρονιάς, για τα δημοφιλή underground μουσικά είδη όπως η trap του Hawk που -τι κρίμα- δεν ασχολήθηκε κανείς, αλλά πουλάει πολύ ή τα τσαλίμια του έντεχνου -που σταμάτησε να ακούει μουσική στο Ok Computer- ας έχουμε γνώση και για τους πραγματικά αφανείς ήρωες της εγχώριας δισκογραφίας, όπως αυτός ο Πατρινός που ονομάζεται Chris Christodoulou και το Bandcamp του (με soundtrack για video games, ξεκάθαρα  τη νέα τάση της μουσικής βιομηχανίας) έχει περισσότερες -απευθείας- πωλήσεις από όσες έχει ονειρευτεί ποτε ο Light.

υ.γ.2: Δεν είναι κακό φέτος να γίνει ακόμα πιο «κλειστός» ο κύκλος αυτών που πραγματικά ενδιαφέρονται, γράφουν, ακούνε, δημιουργούν μουσική και απευθύνονται σε ομοίους τους.

Οι μικρο-κοινωνίες που ξέρουν να εκτιμήσουν την ιδιαιτερότητα λιγότερο διαδεδομένων ακουσμάτων αλλά και την αντικειμενική αξία της "pop" αισθητικής θα απολαμβάνουν πάντα πιο ξέγνοιαστα  τη μουσική που τους αρέσει. Ένας κριτικός μουσικής που πασχίζει να ταυτιστεί ή να αναδείξει ό,τι πιο φρέσκο, θα είναι πάντα λιγότερο ικανοποιημένος από έναν συλλέκτη που επιτέλους βρήκε και ακούει τη σπάνια έκδοση που κυνηγούσε χρόνια. Σαν τον μέσο Αθηναίο που χρησιμοποιεί μια οποιαδήποτε νέας κοπής βέσπα για μετακίνηση αλλά αδυνατεί να καταλάβει τον αέρα της καλοδιατηρημένης αντίκας. 

υ.γ. 3: Είναι ντροπή και αίσχος που η ιστορία πίσω από το καλύτερο αμερικανικό μουσικό περιοδικό δεν έχει βρει ακόμα διανομή ή έστω παράνομο leakάρισμα στην Ευρώπη. Ο θρύλος του Lester Bangs ας φωτίσει όσο μπορεί τους νεόκοπους ευαγγελιστές της εναλλακτικής μουσικής και στη χώρα μας. Ναι, αυτούς που πρώτα τα διαβάζουν στο Pitchfork ή στο Brooklyn Vegan και μετά χύνονται στα torrents για να τα σερβίρουν αναμασημένα  με 1-2 βδομάδες καθυστέρηση. Αυτό είναι που οφείλει να αλλάξει στα δικά μας. Μπορούν να βελτιωθούν οι πένες μας, μόνο αν πρώτα ανοίξουν τα αυτιά μας και η αντίληψή μας για τη βιομηχανία που καλούμαστε να κρίνουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι καμία κριτική μας δε θα πουλήσει «περισσότερες κόπιες», ειδικά από ένα άλμπουμ που δεν αξίζει -και ευτυχώς πλέον όλοι ακούμε και κρίνουμε- άλλα ας αναδείξουμε ό,τι πιο διαφορετικό μπορούμε, εκεί είναι το ζουμί. 

Σε κάθε περίπτωση, τσεκάρετε τρέιλερ, ψάξτε το ντοκ και μάθετε μπαλίτσα από τους καλύτερους που το έκαναν:

Εκ των προτέρων συγγνώμη για το γεγονός ότι οι παρακάτω 3 κυκλοφορίες θα είναι δημόσια διαθέσιμες αργότερα μέσα στο μήνα. Είναι η πρώτη βδομάδα της χρονιάς, η μουσική βιομηχανία κάνει ακόμα διακοπές. 

Philip Glass, Bruce Brubaker & Max Cooper - Glassforms Versions (Ιn Fine, 29/1/2021)

Οι μαγικές ιδιότητες του καθρέφτη για κάθε φινετσάτη νότα που χτύπησε ποτέ ο Phillip Glass, αντανακλούν στο ambient όραμα της Laurel Halo, τον μινιμαλισμό του Ιταλού Donato Dozzy και τους θορυβώδεις υπόηχους του Tegh από την Τεχεράνη. Αν στην πρώτη ανάγνωση των Bruce Brubaker και Max Cooper στο έργο του Philip Glass η αισθητική γέμιζε τον ακροατή, με αυτά τα remixes έρχεται η υπέρβαση, η ματιά χάνεται στο άπειρο και ανάλογα τις αμαρτίες του καθενός, η ψυχή άλλοτε συναντά τα σύννεφα (“Two Pages” Donato Dozzy remix) και άλλοτε βουτάει στην άβυσσο ( “Opening” Laurel Halo).  Επιτέλους, ύστερα από καιρό η Infine στέκεται εκεί που προστάζει το όνομα της. 

VA – Colliding Wind (Concentric Records – 15/1/ 2021)

Σαν να κλέβεις εκκλησία το να στήνουν νέο label δύο αναγνωρισμένες φιγούρες (Simone Merli των Soundwalk Collective και  Luca Calo aka Born In 1986) της ευρωπαϊκής ατμοσφαιρικής ηλεκτρονικής. Το χάος που δυσκολεύεται να χαρίσει στην Αμερική του Trump ο Aphex Twin είναι εδώ, κοστίζει “10Κ” και ο Etapp Kyle του Berghain είναι ο μπαμπάς του, ενώ η Christina Vantzou (της Kranky) θα μπορούσε να είναι η τραγική μητρική φιγούρα που διασκευάζει το “Movement II (Lento)” των Dvořák’s “American” Quartet.Ο Κουλιγάς δεν έχει λόγο να νιώθει άβολα από την υψηλη ποιότητα τόσο του concept όσο και του συνοδευτικού artwork, ο δικός του Kareem Lotfy (PAN, Warp) σφραγίζει το πακέτο της πρώτης συλλογής του νεοσύστατου label Concentric, με λιωμένες τακτικές και την ίδια παλέτα ήχων που κάποτε σάμπλαρε ο Kanye West στο ‘I Thought About Killing You’. 

The Notwist  - Vertigo Days (Morr) (29/1/2021)

Η μελαγχολία μεγαλώνει όταν οι μπάντες που σε μεγάλωσαν προσπαθούν (και καταλαβαίνεις ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν) να σου θυμίσουν τα χρυσά neon τραγούδια του 2002. Όμως οι αριθμοί είναι ανάποδα και η -άνω πενταετίας- δισκογραφική απουσία «μετράει» σαν χαρτί μόνο για παίχτες τύπου Arab Strap. Τα όνειρά τους έχουν ακόμα διεστραμμένες pop μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις τους παλιμπαιδίζουν όπως τότε ,αλλά λείπει η πρόκληση και κυρίως, η τάση να μπλέξουν με τους εφιάλτες των ακολούθων τους. Σχεδόν πατάς το πόδι σου στο σημείο που ξέρεις ότι ο Markus Acher θα πατήσει το πετάλι της παραμόρφωσης και οι φωνές που πάντα ήταν το φόρτε τους ναι μεν εξελίσσονται αλλά είναι καταδικασμένες να γοητεύουν τους σκουριασμένους συντάκτες του Rolling Stone. Μπορεί και να θέλει απλά περισσότερες ακροάσεις, επιφυλάσσομαι. Ή μπορεί αυτές οι μέρες του ιλίγγου τους να πέρασαν αβίαστα. Κάποιοι σχεδόν 40ρηδες θα το βρουν kraut, είμαι σίγουρος.