Στο τελευταίο Incoming πριν το αυγουστιάτικο break, αμέσως μετά τα έκτακτα (τρομο)παραρτήματα σε ζωντανή σύνδεση και την τραγωδία στo Λίβανο, είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει ανοχή, αντοχή και διάθεση για πολλή σκέψη.
Ξεκινήσα να ράβω ένα κοστουμάκι για όλους όσους βαριούνται να αφυπνίσουν τον underground μηχανισμό και να βρουν τρόπο μέσα από κείμενα, φανζίν, blog, στίχους και μουσική να μιλήσουν για αυτό που συμβαίνει, έστω και σε λίγους.
Μου φαίνεται αλόγιστο το ότι έχουν σωπάσει όλοι και δεν έχουν πάρει οι μουσικές (και κατ' επέκταση, οι ανεξάρτητες καλλιτεχνικές) κοινότητες την κατάσταση στα χέρια τους ή δεν έχουν ήδη ξεκινήσει να τροφοδοτούν το κοινό τους και τους μικρόκοσμούς τους, με ανατρεπτικές δημιουργίες.
Εκτός και αν όντως κάτω από την ιντερνετική άνεση του καναπέ μου, βράζει ένα κίνημα νεαρών ανθρώπων με κεντρικό ενδιαφέρον την τέχνη, που συσπειρώνει μέσα του από τα ηχητικά και καλλιτεχνικά άκρα μέχρι τους άνετους βιοποριστές του έντεχνου πενταγράμμου και σχεδιάζουν μία κάποια αντεπίθεση που δεν έχω πάρει χαμπάρι, αλλά θα έρθει σύντομα για να σοκάρει το σύστημα που τροφοδοτεί τον τρέχων παραλογισμό και τον επιβάλλει σαν κανονικότητα. Και προφανώς δεν περιμένω τον «κρατικοδιαίτο» πολιτισμό να κάνει τον θόρυβο, αλλά περιμένω μία κάποια αντίδραση, έστω και σε επίπεδο δημιουργίας.
Η ιστορία και η πολιτιστική κουλτούρα του διαφορετικού και του ανεξάρτητου έχει να μετράει νίκες (με κινήματα νεωτερισμού στην μουσική και τις τέχνες) απέναντι σε κάθε περίπτωση που η πολιτεία περιόριζε -με πρόφαση ή χωρίς- και αύξανε τον έλεγχο (ειδικότερα) επάνω στα νεαρά στρώματα της κοινωνίας. Σε μια άλλη κοινωνία και προφανώς με άλλα ιδανικά, τα 80s του Reagan πυροδότησαν το punk, το DIY, το grunge και το rap, όλα τους κυρίως με κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό στους στίχους και μουσική δημιουργία που έπιανε νέα standards σε επίπεδο ταχύτητας και θορύβου ώστε να μιλάει στην πιτσιρικαρία των καιρών. Ο κόσμος της μουσικής σχεδόν πάντα εκφράζει τον ψυχικό βρασμό της εφηβείας και λίγο μετά, θα έπρεπε να αντλεί έμπνευση και να σηκώνει την πιο μαύρη και περήφανη σημαία του. Ειδικά στην Ελλάδα, ειδικά αυτές τις μέρες.
Μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά, τελευταία, στις ιστορίες και τις βιογραφίες των μπαντών που με μεγάλωσαν, καταλαβαίνω ότι δεν είναι και λίγες οι κακουχίες που περνάει κάποιος ανεξάρτητος καλλιτέχνης μέχρι να βρει και να υψώσει την φωνή του. Και όταν αυτή η φωνή βρει την κοινότητα της, τότε, έστω και για λίγο (τα ακραία ηχητικά φαινόμενα μπορεί πραγματικά να ζουν για λίγο, αλλά οι ιδεολογίες και η κουτλούρα πίσω από αυτά κάνουν για δεκαετίες τους κύκλους) πρέπει να κάνει θόρυβο και να γίνεται η φωνή της συνείδησης όσων την ακολουθούν. Η πορεία σχεδόν κάθε επιδραστικού μουσικού κινήματος που ευνοήθηκε από κοινωνίες σε κρίση και ξεκίνησε από την αμφιβολία της κανονικότητας μέχρι να οδηγηθεί στην ριζοσπαστικότητα και την καινοτομία στον ήχο και στον στίχο, είναι κοινή: από το λονδρέζικο πανκ μέχρι το νεοϋορκέζικο ραπ. Και μάλιστα, πρόκειται για κινήματα που ξεκίνησαν υπόγεια και δημιούργησαν, έστω για λίγο, μαζικό κύμα ακολούθων, τρόπον τινά προσηλυτισμένων.
Ίσως διαβάζεται γενικό και πράγματι να είναι απλά μια ιδέα. Αλλά, μέχρι να εμφανιστεί η ουσία, δηλαδή η μουσική και το δημιουργικό, από μια παρέα εικοσάρηδων που να μου αποδείξει ότι αυτή την εποχή αντλεί έμπνευση από το κοινωνικοπολιτικό της περίγυρο και δημιουργεί πρωτοπόρο, κοφτερό, γεμάτο ταχύτητα και teenage angst υλικό που είναι ικανό να «κολλήσει» σε όμοιούς του και να ενοχλήσει τα αυτιά των φιλήσυχων ακροατών, θα πιστεύω ότι, τελικά, όντως κάτι δεν πάει καλά -και δεν είναι ο Αύγουστος που δεν υπάρχουν ειδήσεις. Γιατί σε αυτόν τον Αύγουστο, ζούμε τα πιο περίεργα που μας παρουσιάζονται σαν κανονικά και σχεδόν κανένας από τους μουσικούς με αξίες που ξέρω δεν έχει επισημάνει ότι κάθε Αύγουστο, λόγω αναδουλειάς είναι πιο χαμηλές οι τιμές στα studio ηχογραφήσεων και ο εξοπλισμός από websites σχετικά με τον ήχο είναι σε προσφορά.
*Εξακολουθώ να είμαι εκεί έξω και φέτος το καλοκαίρι, ακόμα και αν είμαι αυτό το είδος του jockey slut που αδυνατεί να ευχαριστήσει τους καθιστούς μπαρ θαμώνες με το εκλεκτικό μουσικό γούστο (από τους Os Mutantes μέχρι τον Arca) αλλά θα προσπαθήσει να προσφέρει ένα block party για μεγάλο booty dance όποτε και όπου χρειάζεται (από τον Jason Derulo μέχρι τον Purple Disco Machine) και το πρόγραμμα έχει ως εξής.
Πέμ. 6/8 @Tiki Bar Athens -Κουκάκι (vintage set)
Παρ.-Σαβ. 7-8/8 @Sokaki Πόρτο Χέλι (from disco to techno)
Πεμ.-Σαβ. 13-15/8 @Taratsa Λευκάδα (anything good goes)
Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακολουθούν 4 μουσικοί συνδεδεμένοι με την χώρα μας που σπάνε το καλούπι και έχουν αξιόλογες κυκλοφορίες σε διεθνές επίπεδο αυτό τον Αύγουστο. Εννοείται ότι δεν περιμένετε (και δεν περιμένουν) οι περιπτώσεις τους και η μουσική τους να επικοινωνηθεί από τα μεγάλα πολιτιστικά sites της χώρας, αυτά που αναδημοσιεύουν τον πολιτισμό ψάχνωντας για like και όχι για θέματα, αλλά δεν είναι ότι έχουμε και κάποια σοβαρή άνθηση με δυνατό following σε επίπεδο ανεξάρτητων μουσικών blogs ή fanzines. It is what it is, υποθέτω, αλλά και αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει, είμαι σίγουρος.
1. Athens Computer Underground / Regressverbot
Στην ουσία πρόκειται για τον ίδιο δημιουργό, τον κατά κόσμον Παντελή Θεοδωρίδη που στο παρελθόν έχει συνδέσει το όνομα του και με την Fabrika Records από την μεριά του Regressverbot για το νέο πόνημα του οποίου τα έγραψε μεστά η Τάνια Σκραπαλιώρη.
Το side project ACU είναι το acid που θα ακούσεις από την παραλία μέχρι το γραφείο (σε περιπτώσεις, γεννάει συναισθήματα και αγγίζει χορδές) και δεν είναι απαραίτητα φτιαγμένο για το dancefloor. Αν και όταν αποφασίσεις να το χορέψεις, δεν θα σε απογοητεύσει. Ακούγεται σχεδόν από την μήτρα αναλογικό και είναι δομημένο πάνω σε σχεδόν αυτοσχεδιαστικά τζαμαρίσματα με τα αγαπημένα του drum machines και 303 synthesizers.
To ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι κυκλοφορεί από το βρετανικό label EPM, που στο παρελθόν, είτε μέσω του εξαιρετικού δικτύου διανομής, είτε από τις label κυκλοφορίες του, μας έχει σερβίρει θρύλους όπως ο Robert Hood ή o Alexander Robotnik.
Παραπάνω το ep, All Lovers Young.
2. Abyss X - "Animosity (Sophie Remix)"
Όχι πολύ μακριά από τα bleepy acid patterns του Athens Computer Underground, με τον τρόπο που η Σκωτσέζα πρώην σούπερσταρ παραγωγός Sophie χτίζει το single "Animosity" της Abyss X (με καταγωγή από την Κρήτη), σε παίρνει στο δικό της τριπ διάρκειας 8 λεπτών και αναδεικνύει λυτρωτικά, λίγο πριν το φινάλε, την πιο μελωδική γραμμή φωνητικών που έχει συμπεριλάβει η Abyss X στο νέο της άλμπουμ, Innuendo.
Παραπάνω το remix από τη Sophie.
Και εδώ ολόκληρο το Innuendo της Abyss X με καταγωγή από την Κρήτη και μόνιμη κατοικία, πλέον, το Βερολίνο.
3. Lumiere - "Acrophobia"
Το δεύτερο single από το αριστουργηματικό νέο άλμπουμ του Θανάση Χριστοδούλου, έρχεται με ένα εξίσου εντυπωσιακό (και στην θέση του) video από τον αυστριακό visual artist, Christian Stangl.
H κλασσική συναντά το post και από εκεί την jazz στην σύγχρονη, ελεύθερη φόρμα της, με τις επικές κινηματογραφικές μελωδίες του Lumiere να φιλοξενούνται σε specialist blogs του ήχου όπως το Stationary Travels και το The Road To Sound της Vanessa Ague, συντάκτριας του νέο classical ήχου για το Pitchfork.
Είναι πολύ πιθανό το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Lumiere με τίτλο Phases να βρει επιτέλους τη διεθνή δικαίωση που αρμόζει σε έναν συνθέτη του επιπέδου του.
4. Jay Glass Dubs - Soma (Berceuse Heroique)
Αφήστε το άλμπουμ να περάσει στη σύγχρονη underground ηλεκτρονική ιστορία αυτού του τόπου. Σχεδόν on top of their game, δύο από τα πιο μπροστά μυαλά που διαθέτει η χώρα συνεργάζονται για πρώτη φορά σε άλμπουμ και η αναμονή όσων γνωρίζουν για την επι χρόνια συνεργασία και φιλία τους δικαιώνεται. Ο Gizmo βάζει την πλαρφορμά του παγκόσμια αναγνωρίσιμου και επιδραστικού label του, Berceuse Heroique (υποθέτω πως ίσως συνέβαλε επιπλέον σε A&R συμβουλευτικό επίπεδο) και ο Jay Glass Dub παραδίδει ίσως το πιο βατό «σώμα» ηλεκτρονικής dub μουσικής μέχρι σήμερα. Η ουσία του ονόματος του (το dub αποτελεί σίγουρα το αγαπημένο κοινό σημείο αναφοράς και των δύο) παίρνει νέα διάσταση και ο ήχος του αγγίζει τα υπερηχητικά, σε σημεία θορυβώδη (με την καλή έννοια) χαρακτηριστικά του ήχου που έχει για σημαία της η BH. Η ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου, ικανή άλλοτε να σε καθηλώσει και άλλοτε να σε βγάζει από την άνετη θέση της συμβατής ακρόασης, έχει ξεκάθαρα κάτι από τις punk αρχές, όπως τα παραμορφωμένα φωνητικά της Γεωργίας Καρύδη πάνω στην καταιγιστική dub ρυθμολογία του “Barked”. Ξεκινάει με τον πιο Vangelis επιβλητικό τρόπο και χτίζει μεθοδικά το υπερηχητικό του όραμα, εναλλάσσοντας τις συχνότητες και τα φίλτρα. Ισορροπεί στους παραμορφωμένους χαμηλομεσαίους χώρους κομματιών όπως το "Dots On Nails" και τις υψηλές συχνότητες μελωδικών θεμάτων όπως το “Apple, Sliced”. Στην ουσία, ο Jay Glass Dubs μεταφέρει στο σύνολο του Soma τις best of τεχνικές παραγωγής του μέχρι σήμερα. Δίνει χώρο σε συμμετοχές και νέες γυναικείες φωνές (από την κύπρια Μαρία Spivak μέχρι την Danai Nielsen) αλλά σαν φυσικό επακόλουθο ενός δημιουργού που πλέον ορίζει και ελέγχει απόλυτα τον ήχο του, καταφέρνει να βάλει τις φωνές στο dub χώρο και χρόνο, χωρίς να έχει το παραμικρό πρόβλημα να φλερτάρει ακόμα και με ατμοσφαιρικά indie rock αρπίσματα.
Πρόκειται για τον πιο εύκολο JGD που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Είναι άραγε ο προπομπός μιας νέας διαδρομής, που αναμένεται να τον συνδέσει με μεγαλύτερα (ίσως λιγότερο στρατευμένα με την experimental έννοια) αλλά σίγουρα πιο ανοιχτόμυαλα ακροατήρια; Το άλμπουμ και όσα το περιβάλλουν έχουν την άνεση να περνάνε το μήνυμα ενός σφιχτού καλλιτεχνικού υπόβαθρου από μία ομάδα συνεργατών που έχει δουλέψει το σκαρί της τόσο, ώστε να την πετυχαίνουμε σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της. Πατήστε play στους διπλούς ρυθμικούς χρόνους (close to drum n’ bass / breaks) και την υπνωτική μελωδία του “Now Set Up” που είναι και το αγαπημένο μου από το άλμπουμ.
To υποστηρίζετε ψηφιακά γιατί έχει γίνει ήδη sold out στην physical εκδοχή του, εδώ.
