Είναι φοβερό πόσα εισπράττουν όσοι επένδυσαν στην επιστροφή της κουλτούρας των 90s τελευταία. Από τo The Last Dance μέχρι την περσινή μόδα με τα tide eye μπλουζάκια και τα baggy παντελόνια. Ή, μουσικά μιλώντας, από την επέλαση της κουλτούρας των Beastie Boys εν μέσω καραντίνας μέχρι την επιστροφή του John Frusciante στους Red Hot Chili Peppers., τα 90s συνεχίζουν να δείχνουν τον δρόμο (ευτυχώς, για το καλό όλων). Ακόμα και αν στην πραγματικότητα άντλησαν όλη τους την ουσία από συνταγές των 70s και των 80s.
Τελευταία, καταναλώνω μανιωδώς λίστες με προτεινόμενους δίσκους που μεγάλωσαν τους 90s ήρωες μου και αυτό με οδηγεί σε μπάντες που ναι μεν είχα ακουστά, αλλά ποτέ πριν δεν είχα προσέξει. Ή δεν ήξερα καν ότι είχαν παίξει τόσο σπουδαίο ρόλο στον σχηματισμό του αγαπημένου μου ήχου.
Στα 90s υπήρχε η υποψία ότι ζούμε το μπαστάρδεμα των 25 χρόνων που είχαν προηγηθεί. Πλέον, όμως, με όλα αυτά τα ντοκουμέντα που έρχονται στην επιφάνεια, επιβεβαιώνεται ότι ο τρόπος που λειτουργούσε το marketing τότε ήταν σχεδόν το μισό προϊόν ώστε να αφομοιώσουμε τις φόρμες που όρισαν τους αγαπημένους μας ήχους από τα 70s και τα 80s.
Ακούστε για παράδειγμα το ραπ στο "Stoop Rap" των Double Trouble. Το flow που έκανε αναγνωρίσιμους τους Beasties είναι εδώ ακριβώς. Και το "Stoop Rap" είναι jam του 1983.
H’ αν δεν υπήρχε το "Mira Ven Aca" του Johnny Colon από το 1967...
...σίγουρα δεν θα υπήρχε το “Song For Junior” του Hello Nasty ακριβώς 30 χρόνια μετά.
Αν αυτή η μουσική αλυσίδα τώρα βγάζει απόλυτα νόημα, πίσω στο 1998 ήταν τέτοια η ανάγκη να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις που ακόμα και να ήθελες, δεν μπορούσες να βρεις και να ακούσεις τόσο εύκολα το κομμάτι του Johnny Colon ή των Double Trouble. Ξαφνικά και ακριβώς λόγω της επιτυχημένης 90s αναβίωσης, οι μπάντες στις οποίες είχες ποντάρει για οδηγούς-φάρους στην μουσική σου ενηλικίωση, έρχονται να σε αποζημιώσουν την ώρα που μαζεύουν τα τελευταία τους ένσημα.
Η μουσική και τα digging tips που μοιράζουν οι Beastie Βoys τόσο στο βιβλίο τους, όσο και σε δύο δημόσιες playlists (όπως αυτή για την Apple και αυτή για το Spotify) μετατρέπουν σε έργο ζωής τη συλλογή δίσκων. Το ακόμα πιο περίεργο, όμως, είναι να βλέπεις και άλλα θρυλικά συγκροτήματα των 90s να μοιράζονται πάνω-κάτω τις ίδιες μπάντες που τα επηρέασαν. Η υποψία μου είναι ότι όλα ξεκίνησαν κάπου στο 2015 με την ιέρεια του cool Kim Gordon και την αυτοβιογραφία της Girl In A Band και πήραν μαζικό χαρακτήρα με την ταινία Mid 90s του Jonah Hill.
Σχεδόν πριν μια εβδομάδα, ο John Frusciante και o Flea έφτιαξαν αυτό το mix για το Dublab radio. H tracklist εμφανίζει κοινά στοιχεία με αυτές των Beasties και το ντόμινο ανακαλύψεων συνεχίζεται. Οι Squeeze, για παράδειγμα, είναι μπάντα κοινής αναφοράς που ποτέ δεν ήξερες ότι έχουν κομμάτια όπως το “Another Nail In My Heart”. Yποθέτω οι Germs, Adam & The Ants, B-52s, Devo, George Clinton μοιάζουν αναμενόμενες επιλογές, αλλά το γεγονός ότι δεκαετίες μετά, με βιβλία και ντοκουμέντα, οι ήρωες των 90s αποκαλύπτουν τις πηγές τους, ξαφνικά δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Δίσκοι όπως το Remain In Light των Talking Heads αποκτούν για νιοστή φορά νόημα. Και μαζί η επιρροή του punk τόσο στην riot grrrl εκδοχή του, όσο και στο reggae πάντρεμά του (βλ.Bad Brains). Άλλωστε, το buzz από μπάντες όπως οι Idles, υπενθυμίζουν ότι το punk όπως πέρασε στις μάζες στα 90s, είναι ακόμα επίκαιρο.
Μπορεί για τους πιο μυημένους, αυτά να ήταν εν μέρει ήδη γνωστά. Αλλά την εβδομάδα που είδαμε την επιστροφή των My Wet Calvin μετά από 8 χρόνια και λίγο καιρό αφού ακούσαμε την Fiona Apple να κερδίζει νέα ακροατήρια (όσο οι Pavement επιστρέφουν σαν headliners του Primavera ’21), είναι προφανές ότι, εν μέσω πανδημίας, η μουσική αντλεί ακόμα δυνάμεις από την καλοστημένη βιομηχανία των 90s.
Ακόμα και αν το full discosure κάθε μεγάλης μπάντας εκείνης της δεκαετίας αποδεικνύει ότι δανείστηκαν το coolness τους από τον παρελθόν και απλά του έβαλαν το σωστό περιτύλιγμα.
Τρία singles για το δρόμο. Έχω και υποχρεώσεις με τα promo agencies να συντηρήσω, αλλά συνήθως διαλέγω αυτά που πραγματικά μου αρέσουν.
1. Detroit’s Filthiest - "Treat Me Right" (MCEC)
Ναι είναι γεγονός, ο Moodyman επέστρεψε αλλά o πραγματικός σκύλος από το D, o Detroit’s Filthiest είναι όλα τα λεφτά, αν με ρωτάτε. Τα sexy φωνητικά της Yolanda Sargeant με disco funk αξιώσεις σφραγίζουν το jam που δανείζεται απο τα 70s, αλλά αποδίδει διπλά τις τιμές στον σημερινό ήχο της πόλης.
Kυκλοφορεί 29 Μαίου, προακρόαση εδώ.
2. Agar Agar - Nap (Cracki Records)
Δύο χρόνια μετά το "The Dog and The Future" οι Γάλλοι Agar Agar επιστρέφουν με τα δύο ονειρικά electro pop κομμάτια του Nap ep. Το ομότιτλο έχει λίγο περισσότερο acid νεύρο και γεφυρώνει τον ήχο κομματιών όπως το "I’m That Guy" που τους καθιέρωσε. Η έκπληξη είναι το b-side “Aaaaah” που φλερτάρει ανοιχτά με τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Air.
3. Lempo & Roland Clark - Dance Without A Reason (Strictly Rhythm)
Αν σκαμπάζεις τα βασικά από το σπίτι της house που έχτισε η Strictly Rhythm, όταν σκάει στα mail σου καινούριο promo με την σφραγίδα της, είναι αγένεια να μην το ανοίξεις. Πόσο μάλλον όταν αυτό σηματοδοτεί την συνεργασία δύο σοβαρών παιχτών όπως οι Lempo και Roland Clark. Τα φωνητικά του δεύτερου εξακολουθούν να διατηρούνται σε καλό επίπεδο ενώ η καλοκαιρινή uptempo house με πνευστά του Lempo αποδεικνύει ότι το label που μύησε χιλιάδες κόσμου στην house σκηνή της Δυτικής Ακτής -από το Σικάγο μέχρι τη Νέα Υόρκη- είναι σαν αυτά τα σούπερ αισιόδοξα και με αντοχή στο χρόνο δώρα που δεν σταματάνε να προσφέρουν. Κυκλοφορεί 11 Ιουνίου.
