Κάθε άνοιξη, οι «χαμένοι» μουσικοί αυτού του τόπου αναθαρρεύουν. Η εποχή προκρίνει ξανά την ανάγκη για δημιουργία, για συναυλίες, για δραστηριότητες. Το φως είναι καλύτερο για να γυρίσεις το καινούριο video, ενώ κάπου εκεί στον Απρίλη τα «αγαπημένα» μεγάλα στούντιο χαλαρώνουν, οπότε ψήνει πολύ η ιδέα για lock-out ηχογράφηση στο φρέσκο υλικό. Οι αποταμιεύσεις που έφεραν τα Χριστούγεννα και το μεροκάματο του εξαμήνου γίνονται έτσι στούντιο ώρες, νέα όργανα, μίξεις, mastering, σκηνοθεσία, κάμερες, εξώφυλλο και (στην καλύτερη) λίγα έξοδα για promo –αν και πολλοί ακόμα αναρωτιούνται «τι είναι αυτό;».
Μανάδες, σύντροφοι, συγγενείς, φίλοι, φωνάζουν. Κοινώς, τα λένε: «πώς έχεις μπλέξει έτσι με τη μουσική παιδάκι μου, βγαίνει τίποτα ή τζάμπα χρόνο, χρήμα και ενέργεια σπαταλάς;». Αλλά πού να 'ξεραν, ε; Ότι εσύ, σαν νέος Γιάννης Αγγελάκας, βάζεις από το υστέρημα ή περίσσευμά σου, γιατί ο χαμένος τα παίρνει όλα. Αν είσαι μάλιστα cool indie kid, «you’re a loser, baby»· και μπορεί επομένως, όπως ο Beck μαζεύει πλέον τα Grammy, έτσι να ανακαλύψουν και εσένα από ένα YouTube video με αισθητική των 300 ευρώ.
Έτσι κι αλλιώς ζεις στο ίντερνετ, άρα είναι θέμα ενός κλικ ο επόμενος A&R στο μέγαρο της Capitol στο Λος Άντζελες να προσέξει το video σου. Για το Spotify ούτε κουβέντα, βέβαια: επειδή στην Αθήνα δεν ακούνε πολλοί Spotify, το ανεβάζεις όποτε μπορέσεις εσύ ή το CD Baby/Tunecore και έχει ο θεός. Και σύντομα, όπως άλλωστε έχει συμβεί 0 φορές μέχρι σήμερα, θα έρθει το μεγάλο συμβόλαιο και ο κόσμος θα φανεί έτοιμος για τα μεγάλα σου social media posts «Αnd We’re back / Our new single is out there, listen loud we rock» και άλλα γραφικά, που προς το παρόν προτρέπουν λιγότερους από χίλιους ακροατές να πατήσουν το play.
Προκλητικός και είρωνας ο Λιλής, θα σκεφτείτε.
Άλλος ένας «χαμένος», επιτρέψτε μου να παραδεχτώ. Από τους μεγάλους, μάλιστα. Με τα νυχτοκάματα του DJing έστησα το μικρό label της Just Gazing Records, σχεδόν 10 χρόνια πριν· και έκτοτε, ανά 2 με 3 χρόνια, αποφασίζω να πιστέψω και να επιχορηγήσω με εργατοώρες αλλά και μπάτζετ τη μουσική καλλιτεχνών που όσο και αν μερικοί εναλλακτικοί γραφιάδες/ραδιοφωνικοί παραγωγοί/στελέχη εταιρειών/ακροατές «εκτιμούν», κανένας τους δεν έχει τύχει μαζικής αναγνώρισης. Σε κανένα δηλαδή από τα πουλέν μου δεν άνοιξαν οι πύλες των εκατομμυρίων plays –και ας είναι μερικές χιλιάδες ευρώ που έχουν ξοδευτεί στην παραγωγή, κοπή και προώθηση των δημιουργιών τους.
Κι όμως, κάθε άνοιξη, αναθαρρεύω και εγώ μαζί τους. Και κάνω νέα πλάνα, σπαταλάω ώρες στο παγκόσμιο networking και από το υστέρημά μου ξοδεύω ευρώ >1000 (άνω των Χιλίων) για όλα τα συνοδευτικά μιας κυκλοφορίας. Και πάλι τα κομμάτια μετά από λίγο ή πολύ θα κάτσουν εκεί, στο Spotify και στις άλλες πλατφόρμες, με το εφιαλτικό πλέον σηματάκι των plays <1000 (κάτω των Χιλίων) να θυμίζει σε όλους –ασχέτως ταλέντου, ομάδας, εργατοωρών και όρεξης– ότι, όσο και να προσπαθούμε, δεν φτάνει. Όχι εφόσον ξεκινάμε από αυτήν τη χώρα, η οποία δείχνει να ακούει διεθνή μουσική κάθε Eurovision.
Αλίμονο βέβαια αν τα ρίξω όλα στη χώρα, στην παιδεία των ακροατών, στα media. Με κάποιον τρόπο, αν το ψάξεις, όλοι κάνουν τη δουλειά τους· και υπάρχουν πράγματι τρύπες για να περάσει το διαφορετικό στα μαζικά ακροατήρια.
Απλά ο πολύς κόσμος δεν ακούει αυτή τη μουσική. Από εμένα που την αναφέρω σαν «εναλλακτική» και όχι σαν «κανονική» μουσική, μέχρι τη μητέρα μου, η οποία φωνάζει ότι σε αυτά έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια και χαράμι πήγαν οι σπουδές. Δυστυχώς –και δεν το βλέπω σύντομα να αλλάζει– στο ρόστερ της Just Gazing δεν ανήκουν οι Beatles, σίγουρα δεν ανήκουν οι Vampire Weekend, ενώ, όσες φορές και αν προσπάθησα να επικοινωνήσω με επιδραστικά παγκόμια sites ή blogs, με παρέπεμψαν στο σύστημα. Αυτό δηλαδή που πληρώνεις μια καμπάνια μερικές χιλιάδες ευρώ και κάποιος μόνιμος πελάτης/συνεργάτης τους/promo καριερίστας πιέζει για μια κριτική, αρνητική ή θετική.
Και στη χώρα μας, εδώ, που γράφω για το Avopolis και καθημερινά εκπέμπω απο το avopolisradio.gr, δεν γίνεται να απαιτήσεις από τον αρχισυντάκτη ή τον παραγωγό να αλλάξει την αγαπημένη του συνήθεια. Αν θέλει να παίξει δηλαδή τους Cure τα μεσημέρια της Παρασκευής γιατί είναι Friday και I’m in Love, θα το κάνει· και αν οι Smashing Pumpkins βγάλουν νέο video, o συντάκτης θα θέλει να το βάλει στο site ή στο blog του, απλά γιατί το είδε, αλλά και γιατί εκείνοι που λάτρεψαν τον Χαμένο να τα παίρνει όλα –και ακόμα σερφάρουν στα εγχώρια μουσικά sites, έστω για το κουτσομπολιό– έχουν εξαντλήσει την ανεύρεση ταλέντων στην κομματάρα των Smiths “There Ιs A Light That Never Goes Out”.
Χρειάζεται ένα σπουδαίο γεγονός, για να κουβαλήσει έπειτα πάνω του μια επανάσταση και να αλλάξει αυτή η νοοτροπία στη μουσική μας κουλτούρα. Και πιθανόν κάτι τέτοιο να μην έρθει ποτέ· αλλά, ακόμα και έτσι, ας μην ξεχνάμε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο είναι «χαμένοι» μουσικοί, με ανεξάρτητες κυκλοφορίες. Δεν είναι κακό να χάνεις, κακό είναι να νιώθεις χαμένος ξέροντας ότι δεν έχεις κάνει όσα έπρεπε για να υπηρετήσεις το έργο σου. Να το ξαναπούμε, άλλωστε: ζούμε στην εποχή των 20.000 uploads νέας μουσικής καθημερινά και το μόνο αξίωμα είναι ότι, όποιος την προωθήσει με καλύτερο τρόπο θα κερδίσει, ασχέτως αν η ίδια η μουσική έχει δύναμη ή όχι. Άρα δεν θέλει απλά να πιστέψει κανείς σε εκείνο που φτιάχνει, αλλά να ξέρει και πώς θα φροντίσει για την υστεροφημία του, προετοιμαζόμενος για να μπει στη μεγάλη οικογένεια των χαμένων. Αλήθεια, πόσους απο αυτούς ξέρετε να τα πήραν όλα;
Η αμπελοφιλοσοφία των προηγούμενων σειρών ήρθε υπό το παρακάτω soundtrack
2 Albums
1. Locked Groove - Sunset Service (Hotflush Recordings)
Δεν γίνεται να ζούμε τα 1990s παντού, εκτός από τα άλμπουμ χορευτικής μουσικής. Και γι' αυτό φρόντισε ο Locked Groove, το νέο poster boy της βερολινέζικης σκηνής. Η βρετανική ετικέτα Hotflush έπιασε τις acid house αναφορές στη μετα-Ibiza εποχή της Junior Boys Own, οι βέλγικες ρίζες του δημιουργού έφεραν το σκοτάδι της death disco-tech και το rave πνεύμα του party, το Βερολίνο σαν στούντιο βάση έφερε την επανάληψη των μοτίβων, ενώ η μαεστρία που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει από τον σωρό ήρθε από το ταλέντο του παραγωγού να στήνει φουσκώματα με καθαρτικό χαρακτήρα για τους clubbers.
Βιομηχανικός και επαναλαμβανόμενος όποτε χρειάζεται (από το "Swimming Upstream" μέχρι το "Whistle"), ανθεμικός και με συναίσθημα στην αρχή και στο τέλος με τα “Pudding” και “Εden” να βάζουν τα φωνητικά στο παιχνίδι, αλλά και άριστος γνώστης της club φόρμας με τα singles “Do Not Freak” και “Ζillion” στον κορμό, έτοιμα να προστάξουν ακροατήρια χιλιάδων clubbers στην αναγέννηση των περίφημων Love Parades.
2. These New Puritans - Inside Τhe Rose (Infectious/BMG)
Τι κάνουν δύο αδέρφια (Jack & George Barnett) αν έχουν αποβάλλει τον εφηβικό τους θυμό 10 χρόνια πριν (βλ. Beat Pyramid, 2008), έχουν στο μεταξύ φλερτάρει με τη μαζική επιτυχία (βλ. "We Want War", από το Hidden του 2010) και μοιραία μεγαλώνουν σε μια βιομηχανία η οποία ξεπερνά τους μέτριους indie stars των πολυεθνικών; Η απάντηση βρίσκεται στο Inside The Rose, το οποίο βγαίνει εκεί έξω στις 22 Μαρτίου.
Ώριμοι σαν μουσικοί που έχουν προϋπηρεσία επένδυσης θεατρικών παραστάσεων (βλ. το Brave New World του Aldous Huxley), μεστοί σαν παραγωγοί που υπηρέτησαν το remix άλμπουμ της Björk Bastards (2012) και μελωδικοί όπως ήταν πάντα, οι These New Puritans βάζουν εδώ στο παιχνίδι ακόμα και τις πιο ασυνήθιστες –για την άγρια νιότη τους– καινοτομίες. Παιδικές φωνές μπλέκουν λοιπόν με οπερατικές κορώνες στο ηλεκτρονικά σκοτεινό “Beyond Black Suns”, dark wave πειραματισμοί ορίζουν το ομώνυμο "Inside The Rose”, επικές εισαγωγές ακούγονται στο εναρκτήριο “Ιnfinity Vibrafones”, ενώ το "Into The Fire" φλερτάρει με τη νεορομαντική pop και τις προεκτάσεις όσων έθεσαν κάποτε οι Depeche Mode.
Αμφιβάλλω βέβαια αν αυτή η επιστροφή θα κριθεί ως «η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα», αλλά είναι σίγουρα η πιο ώριμη, σχετικά σκοτεινή και βουτηγμένη στον νεορομαντικό χωροχρόνο του Essex και της William Blake-era Βρετανίας. Όπως γράφει και στο promo σημείωμα ο Jack Barnett (και κάπως έτσι όντως είναι) το νέο άλμπουμ πάει «beyond him(my) self and his (my)time», αλλά παράλληλα πιθανόν να αποτυγχάνει να ακολουθήσει τη ροή του έργου τους ή απλά να αποτυγχάνει να ακολουθήσει τις όποιες ελπίδες είχε αποθέσει το τσαμπουκαλεμένο κοινό του “Elvis”, 10 χρόνια πριν. Ακόμα και αυτό όμως το παραδέχεται με έναν ρομαντικό τρόπο: «You fail, inevitably, but that’s the challenge».
3 singles
1. Kelvyn Colt - Love & Hate (Four Music)
Στα 24 του, ερχόμενος από το Λονδίνο, ο Kelvyn Colt ψάχνει το παγκόσμιο break και το "Love & Hate" έχει το απαιτούμενο chorus, την ίδια στιγμή που αυτός δείχνει να έχει το ραπ. Είναι λοιπόν από τα ονόματα τα οποία θα σημείωνα για το μέλλον του βρετανικού χιπ χοπ –περιέργως, μάλιστα, δεν παίζει το grime παιχνίδι και διαθέτει το απαραίτητο pop touch.
To "Love & Hate" μνημονεύει τον Kurt Cobain, αλλά παράλληλα υπηρετεί εξαιρετικά το ραδιοφωνικό ραπ, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενες παραγωγές του Colt.
2. Roosevelt - Falling Back (W Records)
Για κάποιον μάλλον σούπερ κουλ λόγο, ο Roosevelt δεν έβαλε το "Falling Back" (αγαπημένο κομμάτι όσων τον έχουν δει live) στο πρόσφατο άλμπουμ του Young Romance. Και η απόφαση τον δικαιώνει, γιατί, σχεδόν ένα εξάμηνο μετά, επιστρέφει στο ραδιοφωνικό airplay όσων σταθμών ξέρουν. Aπό την Κολωνία με αγάπη, για λογαριασμό της νεοσύστατης δισκογραφικής της αλυσίδας ξενοδοχείων W.
3. Tujiko Noriko - Rooftop (PAN)
Η PAN του Βασίλη Κουλιγκά συνέχιζει να ανοίγει νέους ορίζοντες. Αυτή την εβδομάδα λανσάρει λοιπόν μια καινούρια σειρά κυκλοφοριών υπό τον τίτλο Εntopia, επαναπροσδιορίζοντας την τέχνη του soundtrack. To single “Rooftop”, με τη μουσική του Tujiro Noriko για την ταινία Kuro (την οποία συν-σκηνοθέτησε με τον Joji Koyama), παρέχει ένα ατμοσφαιρικό score στη μελαγχολική πλευρά της άνοιξης και συνοδεύεται στο πανί από τις περιπέτειες της Γιαπωνέζας πρωταγωνίστριας στους δρόμους και στη νύχτα του Παρισιού.
ακολουθεί το teaser
{youtube}pnAOAUk-5k8{/youtube}
