Νομίζω είναι μια καλή εποχή για την indie σκηνή της χώρας (μουσικούς και παράγοντες) να δουν ή να θυμηθούν το φιλμ The Harder They Come του Perry Henzell (1972), το οποίο λάνσαρε και επίσημα τη reggae/dub κουλτούρα της Τζαμάικα στο Λονδίνο –για να ξεκινήσει από εκεί, έπειτα, το παγκόσμιο ταξίδι του μπάσου. Το σενάριο, γραφικό πια εν έτει 2019· τόσο, ώστε να μετατρέψει το φιλμ σε καλτ κλάσικ: εστιάζει στη ζωή ενός ντόπιου μουσικού, ο οποίος ηχογραφεί και πουλάει στη δισκογραφική της γειτονιάς για ψίχουλα ένα κομμάτι που μετατρέπεται σε χιτ. Και όταν πια η μουσική αυτή γνωρίζει την επιτυχία, ο πρωταγωνιστής έχει ήδη εξοστρακιστεί λόγω των δυσκολιών της ζωής σε κάτι που δεν του επιτρέπει τον βιοπορισμό από την αγαπημένη του ενασχόληση.
Με την πρώτη φρέσκια φουρνιά ταλαντούχων πιτσιρικάδων της χώρας να περνάει οσονούπω στην αντεπίθεση, ας γίνει «φάρος» ή σημείο αναφοράς ένα τέτοιο αλληγορικό και κλασικό φιλμ από τις ρίζες της μουσικής (βλ. dub roots κουλτούρα), για να συνειδητοποιήσουμε τι ήταν αυτό που σκότωσε τις προηγούμενες γενιές DIY μουσικών, όσες δεν είχαν τη βοήθεια: του ίντερνετ, της νέας digital πραγματικότητας και του εκπαιδευμένου (πλέον) κοινού.
Η ταινία που οι dub/reggae κύκλοι ορίζουν ως ακρογωνιαίο λίθο για το παγκόσμιο crossover του συγκεκριμένου ήχου, περιέργως κρύβει με τον πιο καλτ τρόπο την αλληγορία του δημιουργού που καλείται να μείνει πιστός στα ιδανικά του, να αφοσιωθεί στην τέχνη του και να προτιμήσει το μουσικό hustle, σε σχέση με αυτό που η γενιά πριν άφησε να τους προσπεράσει, κυρίως για λόγους επιβίωσης: η δουλειά γραφίστα, γραμματέα ή δικηγόρου πάντοτε πλήρωνε καλύτερα από εκείνη του μουσικού, ειδικά στα χρόνια της κρίσης.
Ακόμα και αν τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο –πέραν της άμεσης παγκοσμιοποίησης της μουσικής– ακόμα και αν οι αμοιβές έχουν πέσει σε σχέση με προηγούμενες εποχές και η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων είναι πλέον ανύπαρκτη, υπάρχει μια ελπίδα. Βρίσκεται στο world wide web και λέει ότι, αν πραγματικά το έχεις και το θες, μπορείς να το αποκτήσεις.
Πώς όμως θα γίνει ένας ανερχόμενος νέος μουσικός αρκετά καλός ώστε να «σπάσει» στο www, όταν επιπλέον προέρχεται από μία σχετικά απαίδευτη και άπειρη στη Δυτική μουσική χώρα; Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο αν όλοι οι νέοι ανήλικοι μουσικοί, ενωμένοι, το απαιτήσουν να διδάσκεται εκεί έξω: από τα μουσικά σχολεία, μέχρι τα ειδικά σεμινάρια και τις ημερίδες.
Για φανταστείτε λοιπόν πώς θα ήταν αν κάθε 40άρης μουσικός που διδάσκει στον σημερινό 15χρονο τους Radiohead (γιατί, ας μην γελιόμαστε, εκεί βρίσκονται πλέον όσοι ένιωσαν κάποτε εναλλακτικοί ανακαλύπτοντας τους Radiohead, έχοντας απέναντί τους 60άρηδες μεγαλωμένους με Pink Floyd, τους οποίους παίρνεις πλέον δώρο σε βινύλιο με κάθε Pizza Hut) του έλεγε από την αρχή –από τη σειρά των ακόρντων του "Karma Police", δηλαδή– για τη σπουδαία παραγωγή, για το εξειδικευμένο artwork που συνόδευσε το single, για την αξιόλογη promo στρατηγική πίσω από το άλμπουμ, για τα βιντεοκλίπ με την υψηλή αισθητική κ.ο.κ.
Φανταστείτε δηλαδή πώς θα ήταν, αν στα μουσικά ή στα πρότυπα σχολεία η κλίση και το ταλέντο συνοδεύονταν από βασικά μαθήματα διαχείρισης δικαιωμάτων και από τα απαραίτητα για να πλοηγηθεί κανείς στη digital εποχή της μουσικής. Τότε το όνειρο ή θα είχε αρκετές δυσκολίες ώστε να το ακολουθήσεις –οπότε θα ξεσκαρτάραμε the boys from the men– ή θα ήξερε κάποιος από πολύ νωρίς ότι λίγο ταλέντο και 3 ακόρντα με λογική συνέχεια, δεν συνιστούν επιτυχία για κανέναν νέο μουσικό, εν έτει 2019.
Τρεις εκ των έσω φάσεις για τις επόμενες 15 μέρες
1. Rock & Roll Circus Turns 20!
Πέμπτη 28/2 με Kυριακή 3/3. Ξέρω ότι τα παιδιά στο 21 της Σίνα, πέρα από το πρώτο Super Dynamic Sale του 2019 (τα used 50% κάτω και τα σφραγισμένα 30%), σας έχουν και μια έκπληξη για τον εορτασμό των 20 χρόνων του δισκάδικου. Εδώ οι λεπτομέρειες.
2. Μέντα + Οδυσσέας Τζιρίτας live @ Tiki Bar
Κυριακή 3 Μαρτίου. Σχεδόν 20 χρόνια indie δημιουργίας στη σκηνή της Αθήνας μετατράπηκαν μεθοδικά σε ηλεκτρονική καινοτομία για τους MENTA του Polyend. Και, τώρα, η πείρα τους συναντά το teenage angst του μικρού Τζιρίτα, τον οποίον θα πρότεινα να δείτε έγκαιρα, πριν ξεφύγει η φάση του. Εδώ οι λεπτομέρειες.
3. Δημήτρης Λιλής & Friends @ Pizza CRUST - Basement
Παρασκευή 8/3. To διμηνιαίο μου residency στο υπόγειο της πιτσαρίας Crust τελειώνει συνήθως ώρες που καθημερινά ξυπνάω και έχει διανύσει από την techno της L.I.E.S. μέχρι τη σκοτεινή disco του Andrew Weatherall (ίσως με μια μικρή στάση για τα trap acapellas των ημερών).
3 singles
1. Weezer - High As A Kite (Warner)
Το masterplan του Rivers Cuomo δεν έχει προηγούμενο.
1. Διασκεύασε το απωθημένο όλων, το “Africa” των Toto.
2. Μπήκε με ένα τραγικό άλμπουμ διασκευών στο μάτι του Pitchfork
3. Ακριβώς λίγο πριν τον αφορισμό όλων των hipsters (που ο ίδιος φρόντισε να μεγαλώσουν με role models όπως ο Buddy Holly του), επέστρεψε με ένα ΕΡ που κλείνει το μάτι στις γηπεδικές sing-along μελωδίες και υψώνει το μεσαίο δάχτυλο σε όσους αμφισβήτησαν το ενορχηστρωτικό του ταλέντο.
Η παλιοπαρέα των Weezer, υπό την καθοδήγηση του David Sitek (TV On The Radio) στην παραγωγή, επέστρεψε λοιπόν στις αγαπημένες 1990s college rock φόρμες, ακριβώς τη στιγμή που τα 1990s ξαναφουντώνουν σαν τάση παγκόσμια. Aπό δίπλα και το επίσημο video του single.
{youtube}mH7XhHEb-ck{/youtube}
2. Fouk - Truffles ΕΡ (Heist)
Εδώ μία από τις επόμενες τάσεις στο clubbing του Λονδίνου. Όχι ότι έφυγαν ποτέ τα μεγάλα ravey πιάνα από τη house (ίσως για λίγο να τα ξεκούρασε η afrohouse μανία, που τώρα συμβαίνει και στην Αθήνα), αλλά οι Fouk τα βγάζουν και πάλι στον αφρό σε αυτό το single-επιστροφή και μάλιστα με τον πιο funky, hi energy τρόπο. Δίπλα τους το moody “Ι’ll Be Down” και στην πίσω πλευρά το “Need My Space”, με τα ονειρικά synths και τα περίεργα ηλεκτρονικά bleeps. Kυκλοφορεί 22/3.
3. Hello Yellow - I Don’t Care (Sony)
Θυμάστε τους Silverchair; Εδώ δύο αδερφάκια και ένας ξάδερφος από το Oakland αναβιώνουν στα 22 τους το grunge, περιέργως με ιδιαίτερη επιτυχία· και, ενώ ξεκινάνε ανεξάρτητοι, καταλήγουν με ένα καλό συμβόλαιο στην Columbia. Το νέο single “Ι Don’t Care” γκαζώνει σωστά και το γρέζι στη φωνή του μαυρούλη ομορφονιού Dylan κάθε άλλο παρά τη ράτσα του προδίδει. Βραδύκαυστο.
https://open.spotify.com/track/2Ni252QabsHI8nq6K30aV9?si=fEdit-QbSPOFzhaAt5fYmA
2 albums
Cochemea - All My Relations (Daptone / Heathen Natives)
H σόλο και παρθενική long play κυκλοφορία του Cochemea Gastelum, βασικού σαξοφωνίστα των Dap Kings και εκλεκτού φίλου της Sharon Jones αλλά και ολάκερης της Daptone φαμίλιας, αρχικά μας συστήθηκε με το groove του lead single “Mitote”· και, με καθόλα ευγενή τρόπο στο λανσάρισμα του δίσκου, μας μύησε στον spiritual jazz κόσμο του πολυταξιδεμένου και πλέον έμπειρου Αμερικανού μουσικού. Ο Gabe Roth, μπροστάρης της νεοϋορκέζικης κολλεκτίβας, ηγείται της παραγωγής και ασφαλώς μιας σειράς εξαιρετικών μουσικών, οι οποίοι συνεισφέρουν σε γεμάτα (κοντρα)μπάσα, πολυμορφικά αλλά πάντα με grooves κρουστά (που είναι και το 2ο βασικό όργανο του δίσκου μετά το σαξόφωνο του Cochemea) και χορωδιακές μελωδίες, που ανοίγουν νέους ορίζοντες στη μυσταγωγική jazz. Σε αυτήν άλλωστε βρίσκονται και οι ρίζες του μουσικού, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Latin, funk, rock μα κυρίως afro επιρροές δημιουργούν το πιο ψυχεδελικό και κοντά στoν Fela Kuti τριπάρισμα της χρονιάς μέχρι τώρα. Ακούγεται με τα μάτια ανοιχτά, κλειστά, κόκκινα από τους καπνούς ή τις αναθυμιάσεις και περιέργως σε κάθε εκδοχή καταφέρνει να παραδώσει ένα μοναδικό ταξίδι. Βαθύ, μπλούζυ σε περιπτώσεις και ιδιαίτερα ευεργετικό για τους φίλους της afro latin κουλτούρας.
Boy Harsher - Careful (Nude Club / Rockarolla)
Μπόλικη κουβέντα γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται για τους Boy Harsher. To δίδυμο από τη Μασαχουσέτη που αναβιώνει τη goth pop αισθητική των 1980s (ξεκάθαρα πιο επιτυχημένα απ' ότι κάνει ο Johnny Jewel των Chromatics αυτές τις μέρες), εξασφάλισε το safe 7,2 του Pitchfork και οδεύει πανηγυρικά για την άλωση όλων των «σκοτεινών» μα ευαίσθητων και ενίοτε με απόκοσμες ή «emo» (sick) τάσεις, ψυχών. Το single “Face The Fire” είναι επικίνδυνα κολλητικό και τα λέει κατευθείαν στον dark wave ακροατή. Τα “Fate”, “L.A.” και “Come Closer" πιάνουν τις ταχύτητες των δεύτερων ηχογραφήσεων ονομάτων όπως Bauhaus, Joy Division (εποχής Closer), Soft Cell και προκαλούν τους remixers στη dark EBM πλευρά των μητροπόλεων. Και τα τρία μπαίνουν με άνεση στην playlist της Rebound. Οι στίχοι παίζουν όλο το σκοτεινό παιχνίδι και, ακριβώς όταν χρειάζεσαι τη μελαγχολία που εκπέμπουν τα minimal wave κύματα, αφήνεσαι στη θολούρα του “Crush”.
Όλοι οι σκοτεινοί μουσικοί υπερ-ήρωες από τους Dead Can Dance μέχρι τον John Carpenter περνάνε από μπροστά σου στο “Lost”. Και, όπως κάθε καλοσχεδιασμένος για μαζική επέλαση δίσκος, έτσι και το Careful τελειώνει με το ομώνυμο ιντερλούδιο, για να δείξει ότι το ταξίδι είχε αρχή, μέση και τέλος. Αν οι σύγχρονες μπάντες του dark wave ήχου όπως Xeno & Oaklander ή HVOB δεν αντιδράσουν άμεσα ή δυναμικά, είναι θέμα χρόνου οι Boy Harsher να γίνουν οι πιο ευρέως γνωστοί της goth αναβίωσης. Σε μια χρονιά που οι Cure παίζουν μέχρι και στην Ελλάδα.
{youtube}hbbbark8k7w{/youtube}
