Καμιά φορά οι δίσκοι που κάποτε έλιωναν στα πικάπ μας, οι δίσκοι που ωρίμαζαν καθημερινά στα αυτιά μας μεταμορφώνονται σε μουσικά διαμάντια. Σε έναν κόσμο γεμάτο «ψαγμένη μουσική» και «νέου ήχου», αυτοί οι δίσκοι βρίσκουν και πάλι την ευκαιρία να βγουν στην πρώτη γραμμή και να ακουστούν και πάλι φρέσκοι πέρα από πρωτοποριακοί. Ήταν το 1994 όταν πρωτοακούστηκε η μελαγχολική φωνή της επιβλητικής Beth Gibbons να τραγουδά:
“Nobody loves me, it’s true!"
“Oooh can anybody see?”
“Give me reason to love you”
Σε έναν κόσμο που βασίλευε η ηλεκτρονική μουσική της μεγάλης Βρετανίας από τη μία και η περιβόητη grunge της Αμερικής από την άλλη, εκεί μέσα βρήκε έδαφος η πρωτότυπη και ιδιαίτερη μουσική των Portishead.
Κάποιοί τη «βάφτισαν» trip hop αλλά μάλλον βιάστηκαν, στην πραγματικότητα η μουσική της παρέας από το Μπρίστολ που είδε τα πράγματα λίγο πιο πριν από πολλές άλλες μπάντες σκεφτόταν πιο σύνθετα εκείνη την περίοδο. Στο μικροσκόπιο σήμερα έχω τον πρώτο τους δίσκο Dummy (Go Beat) του 1994. Ακούγοντάς τον μετά από πάρα πολύ καιρό μένω και πάλι «παγωτό» μπροστά στο μεγαλείο του. Καλοκομμένα samples, steady καλοδουλεμένα τύμπανα, κιθάρες από άλλες δεκαετίες, scratches και σκοτεινά rhodes από την αρχή έως το τέλος. Από πάνω η τεράστια φωνή της Beth μαζί με τις απρόσμενες ενορχηστρώσεις που κόβουν την ανάσα. Και μέσα σε όλα αυτα η 60s και 70s αίσθηση δυνατή μαζί με τον library ήχο να βασιλεύει, κάτι που θέλει απαραίτητα μουσική παιδία που τότε δεν είχαμε για να καταλάβουμε πράγματα κρυμμένα με στην μουσική των Portishead.
Θυμήθηκα τις προάλλες το εν λόγω LP καθότι το είχα αγοράσει σε βροχερή μέρα και το έβαλα να το ακούσω ξανά με βροχή, όπως ακριβώς έπρεπε. Αφιερωμένο σε όσους έχουν πράγματα που πρέπει να αφήσουν και να προχωρήσουν.
"For this is the beginning of forever and ever, it’s time to move over..."
Διαβάστε επίσης:
Sour Times: 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “Dummy” των Portishead
