Θυμάμαι όλα αυτά τα αγχωτικά πρωινά και το άγριο κυνηγητό στις κούτες στο Μοναστηράκι, με όλους στα γόνατα να ψάχνουν για δίσκους αξίας. Επίσης, θυμάμαι καθαρά ότι πολύ λίγοι από αυτούς τους diggers διέφεραν, όχι μόνο στο γούστο, αλλά και στα μυαλά. Είναι αυτή η λεπτή γραμμή, που, αν την περάσεις και σε πάρει από κάτω, ή απλά τρέχεις για το κέρδος ή οι δίσκοι σου αλλάζουν την ζωή ριζικά. Κι αυτό το εννοώ. Πολλοί από εμάς θα προσθέσουμε στη wantlist μας δίσκους που ποτέ δεν θα θέλαμε κανονικά. Καμιά φορά, μια πονηρή κιθάρα ή ένας τρελός ντράμερ θα δώσει ενδιαφέρον σε έναν δίσκο που δεν θα σου γέμιζε το μάτι εξ αρχής. Πόσω μάλλον, αν πρόκειται για δίσκο φοκλορικού περιεχομένου.
Στην αρχή ήταν οι συλλέκτες, μετά οι djs ανά τον κόσμο και τέλος, τα labels που ανακάλυψαν εκ νέου τον παραδοσιακό ήχο χωρών όπως η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ισραήλ. Έτσι, άλμπουμ με παραδοσιακή μουσική από τον τόπο μας άρχισαν να ενδιαφέρουν τους μουσικόφιλους, με αποτέλεσμα, κάποια να γίνουν αρκετά δημοφιλή στους κύκλους μας. Τι θα λέγατε αν υπήρχαν labels και μουσικοί που θα το έκαναν σωστά στην εποχή μας, συνεχίζοντας την παράδοση και την τρέλα με το βινύλιο; Θα αναφωνούσατε «Περίφημα!» και καλά θα κάνατε. Όταν μια μπάντα έχει ροκ βάση με παραδοσιακές πινελιές, είναι εύκολο. Τι συμβαίνει όμως όταν η μπάντα εκπροσωπεί 100% τις μουσικές ρίζες; Αυτή είναι η εξαιρετική περίπτωση της Εβρίτικης Ζυγιάς που, πολύ σωστά, πήρε και καθοδήγησε όπως έπρεπε το ελληνικό label Teranga Beat και ο Αδαμάντιος Καφετζής που κρύβεται από πίσω.
Κρατήστε σαν αναφορά το έξοχο παράδειγμα της Βούλας Πάλλα με το ομώνυμο δεύτερο LP της στην Olympic (1973) και αλλάξτε το στυλ. Εκεί, ένας δίσκος με δημοτικά απογειώθηκε από fuzz κιθάρες. Εδώ, στο Ορμένιον δηλαδή, η Εβρίτικη Ζυγιά απογειώνει θρακιώτικους ρυθμούς με την συμβολή ενός Moog κι ενός CRS-Diamond 800. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Σείεται το έδαφος. Αν ακούγοντας βουκολικούς ρυθμούς θέλετε να διακτινιστείτε αλλού, εδώ απλά θα εκραγείτε. Οι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί μαζί με το πρωτόγονο συναίσθημα των fusion συνθέσεών τους, πάνε τα κομμάτια στο διάστημα και μόνο τα φωνητικά μπορούν να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Υπέροχη ψυχεδέλεια με εξαιρετικό μπάσο. Γκάιντα, καβάλι, λύρα, νταούλι, κρουστά, synths. O δίσκος έχει γραφτεί σε ταινία, οπότε, αν θέλετε να νιώσετε τα σωστά συναισθήματα και την ζεστασιά που κρατάει καλά μέσα του, βάλτε να τον ακούσετε σε ένα αξιοπρεπές ηχοσύστημα.
Το παραδοσιακό σχήμα Εβρίτικη Ζυγιά ξεκίνησε το 2007 παίζοντας σε γλέντια και γιορτές του Έβρου, με σκοπό τη διάσωση και την εξέλιξη της θρακιώτικης μουσικής παράδοσης. Το Ορμένιον, πέρα από τίτλος του δίσκου, είναι το βορειότερο κατοικημένο μέρος της Ελλάδας κι εκεί βρίσκεται και ο τελευταίος σιδηροδρομικός σταθμός της χώρας. Πρόκειται για τοποθεσία ιστορικού ενδιαφέροντος και χρονολογείται από τη βυζαντινή περίοδο, ενώ, τη δεκαετία του 1920 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από τη βόρεια και ανατολική Θράκη. Η ιστορία της Θράκης είναι βαθιά συνδεδεμένη με την προσφυγιά, με πλήθος παραδοσιακών θρακιώτικων τραγουδιών να την εξιστορούν. Η επιλογή του ονόματος του δίσκου βασίστηκε στην ιδιαιτερότητα της περιοχής που οριοθετείται από τα σύνορα τριών χωρών (Ελλάδα, Βουλγαρία, Τουρκία) και ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται από μετακινήσεις πληθυσμών, ανταλλαγή κουλτούρας, εθίμων, συνηθειών, ακόμα και γλώσσας, στοιχεία που έχουν επηρεάσει και εκφράζουν την Εβρίτικη Ζυγιά.
