Από τη στιγμή που πρωτοσυζητησαμε τη συνέντευξη, με αφορμή την έκδοση του Exhibitionist 2, πέρασε πολύ καιρός· σχεδόν 6 μήνες. Αλλά όταν μιλάμε για έναν πραγματικά πολυάσχολο (και όχι σε ποζεροterritories) άνθρωπο σαν τον Jeff Mills, πρέπει να κάνεις υπομονή. Ακριβώς άλλωστε η επιλογή του να καταθέτει μια πολυσχιδή καλλιτεχνική φιγούρα και όχι απλά αυτή του DJ, έκανε ενδιαφέρουσα την προοπτική μιας κουβέντας μαζί του.
Να σημειώσω παράλληλα πως ο Αμερικανός δημιουργός είχε σαφείς όρους από μεριάς του, τουτέστιν ότι θα επικεντρώσουμε στα έργα της τελευταίας του περιόδου. Το θεώρησα όχι μόνο απόλυτα φυσιολογικό –πόσες φορές να αναπτύξει πια την ηχητική και αισθητική επανάσταση της οποίας πρυτάνευσε στο Ντιτρόιτ;– μα και αυτονόητη απόρροια της θέσης του ως artistic persona τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμώς και δημοσίως τη Dina Pascal από την PullProxy, η οποία με την επιμονή και υπομονή της έκανε δυνατή τη συγκεκριμένη συνομιλία...
Στο πρώτο και υπέροχο Exhibitionist, σας είδαμε να εμφανίζεστε μπροστά από ένα μαύρο φόντο (που οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ) και να το έχετε ως ένα μινιμαλιστικό σκηνικό. Τώρα, 11 χρόνια μετά, παρουσιάζετε το Exhibitionist #2. Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στα δύο έργα;
Ο σκοπός μου ήταν να διατηρήσω μια απλότητα ίδιου τύπου και στη δεύτερη έκδοση του Exhibitionist. Ήθελα οι θεατές να προσηλωθούν σε αυτό που κάνω και τίποτε άλλο. Στην πρώτη λοιπόν έκδοση, το 2006, η βασική αρχή ήταν γύρω από το τι κάνει ο DJ –πώς μιξάρει τους δίσκους και με ποια λογική μπορεί να κινηθεί έχοντας μπροστά του 2 ή 3 πικάπ και δίσκους βυνιλίου. Στο δεύτερο Exhibitionist εξερευνάται το θέμα του αυθόρμητου και του αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα που μπορεί να πάρει η εμφάνιση ενός DJ, όταν εκείνος επιλέξει να κινηθεί πέρα από το σενάριο και το πρόγραμμα. Αυτή ήταν η προσέγγιση, γιατί πιστεύω ότι βάζοντας τον DJ σε ένα χωρίς περαιτέρω ερεθίσματα εικονικό περιβάλλον, μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω ιδέες περί του είναι και όχι απλά του φαίνεσθαι.
{youtube}THgeFErZI_4{/youtube}
Είναι προφανής η ενασχόλησή σας με θέματα επιστημονικής φαντασίας, όπως διαφαίνεται τόσο σε τίτλους δίσκων, όσο και σε τίτλους επιμέρους συνθέσεων. Ποιο είναι το στοιχείο της sci-fi που σας ενθουσιάζει; Μήπως αυτό ε(πε)κτείνεται και σε μια πιο πνευματική προοπτική;
Τα διαστημικά ταξίδια και η αποίκηση άλλων Κόσμων είναι τα θέματα που με συναρπάζουν περισσότερο. Φανταστείτε τα ανθρώπινα όντα σε διάφορες μη λογικές/φυσιολογικές συνθήκες και το πώς οι εγκέφαλοι τους θα προσπαθούν να εκλογικεύσουν, με τον φτωχό αλλά γεμάτο δυνατότητες τρόπο σκέψης μας. Δεν είμαι πολύ αυτό που ονομάζεται «πνευματικό άτομο», είμαι περισσότερο οπαδός της επιστημονικής και ιστορικής απόδειξης, παρά θιασώτης της όποιας παραδοσιακής γραμμής αντίληψης βασίζεται σε καθιερωμένα ήθη. Παράλληλα, όμως, πιστεύω ότι τα πάντα έχουν γίνει για έναν λόγο, κάτι που ισχύει και για την αλληλουχία που δένει αιτιοκρατικά τις δράσεις μεταξύ τους. Αντίθετα, η αδράνεια είναι η χειρότερη μορφή εναντίωσης στην εξέλιξη του ανθρώπου.
Όπως διάβασα, στο εγγύς μέλλον θα ασχοληθείτε με το έργο της μεταγραφής συνθέσεών σας για ορχήστρα (είναι η 3η φορά νομίζω). Σε ποιον βαθμό συμμετέχετε στην ενορχήστρωση και στην παραγωγή, σε τέτοιες περιπτώσεις; Και ποιες είναι οι δυσκολίες ενός τέτοιου πειράματος, αφού μιλάμε για μία ρυθμική ένεση/παρέμβαση σε μια κλασική ορχήστρα;
Γι' αυτές τις εμφανίσεις με ορχήστρα έκανα τον συντονισμό του σχεδίου, έγραψα τη μουσική, δούλεψα μαζί με έναν ενορχηστρωτή, επιμελήθηκα του φωτισμούς και πολλά άλλα. Η πραγματική δυσκολία έρχεται τη στιγμή που πρέπει να ορίσεις την ισορροπία μεταξύ των ηλεκτρονικών οργάνων και των ήχων από τους μουσικούς. Αυτό συμβαίνει διότι το κοινό μπορεί να ακούσει την ορχήστρα με ή χωρίς το ηχητικό σύστημα ενίσχυσης, ενώ την ίδια στιγμή τα δικά μου όργανα μπορούν να ακουσθούν μόνο από τα ηχεία. Το να βρεις τη σωστή ισορροπία απαιτεί χρόνο. Από την άλλη, όσο περισσότερο δουλεύεις με τους μουσικούς, τόσο πιο εύκολη γίνεται η δουλειά σου. Από τη στιγμή δε που ακούγεται η απαρχή, το κλικ του κάθε track είναι ύστερα θέμα συγχρονισμού. Τον οποίο επιτυγχάνει ο διευθυντής της ορχήστρας.
Στο φετινό σας Proxima Centauri παρατήρησα ότι έχετε επιλέξει το fade-out ως έξοδο στο μεγαλύτερο ποσοστό των συνθέσεών σας. Είναι επιλογή που πηγάζει από τη DJ λογική, η οποία συνεχίζει να τρέχει μέσα σας;
Πολύ σωστά, αυτό ακριβώς είναι. Συμβολίζει επίσης το μη τέλος της σύνθεσης. Ο ακροατής απομακρύνεται, όχι η μουσική.
{youtube}Z5yGc-hbNbE{/youtube}
Είναι αρκετά προφανής επιλογή σας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να (μετα)κινείτε την καλλιτεχνική σας προσωπικότητα σε εδάφη μίλια μακριά από την κλασική εικόνα, η οποία σας θέλει απλά ως μύθο της κονσόλας. Ποια ήταν η στιγμή ή το γεγονός που σας οδήγησε στημ απόφαση μιας πιο σοφιστικέ διαδρομής;
Νομίζω ότι ήταν κάπου στα 1996. Συνειδητοποίησα ότι αν ήθελα να γίνω μουσικός, έπρεπε να κινηθώ προς τα θέματα που με ενδιέφεραν και με έκαναν να αισθάνομαι άνετα. Τέχνη, χορός, επιστημονική φαντασία, επιστήμη του διαστήματος ήταν θεματικές ενότητες με τις οποίες ασχολιόμουν, όταν δεν έκανα DJ sets. Ακόμα βέβαια αγαπώ τα DJ sets: είναι κάτι που θα συνεχίσω να κάνω για όσον καιρό οι άνθρωποι μου δίνουν την ευκαιρία. Πάντα όμως θα έχω ενδιαφέρον και για άλλα πεδία.
Στο παρελθόν έχετε χρησιμοποιήσει μικρόφωνα μέσα σε μηχανήματα για να συλλάβετε την εσωτερική τους ατμόσφαιρα. Μπορείτε να μας πείτε μερικά στοιχεία γι' αυτή την τεχνική;
Όχι, γιατί στην πραγματικότητα δεν δούλεψε πολύ καλά. Όπως και με πολλά άλλα πράγματα, όμως, δεν θα ήξερα το αποτέλεσμα αν δεν είχα δοκιμάσει. Πιστεύω ότι μία σωστή δόση πειραματισμού επιβάλλεται για να γίνουν αντιληπτά τα όρια της δημιουργικότητας και της εργονομίας της.
{youtube}S8JWi1Exfac{/youtube}
Στην Ευρώπη, ένας οπαδός μπορεί να έχει πρόσβαση και στις δύο πλευρές της τέχνης σας –και στην εννοιολογική πλευρά της δουλειάς σας, δηλαδή, που παρουσιάζεται σε μουσεία και φεστιβάλ τεχνών, μα και στα clubs, όπου κυριαρχεί ο πιο dance χαρακτήρας σας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν ανάλογες συνθήκες ή έχουμε μόνο το δεύτερο σκέλος;
Όχι, δυστυχώς όχι. Διαφαίνεται όλο και περισσότερο, μάλιστα, ότι οι συγκεκριμένες αρτίστικες ιδέες βρίσκουν ευκολότερο πεδίο ανάπτυξης σε αγορές όπου οι άνθρωποι έχουν βαθύτερη συναίσθηση, σεβασμό και κατανόηση της δημιουργικότητας και κουλτούρας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια τόσο μεγάλη χώρα με 50 πολιτείες –όπου ενίοτε μια πολιτεία έχει το μέγεθος της Γαλλίας– φαίνεται ότι υπάρχει αστοχία στην υποστήριξη τοπικών ταλέντων, δημιουργών και δισκοθετών. Η αίσθησή μου είναι ότι το αμερικάνικο κοινό δεν ενδιαφέρεται (μαζικά) για κάποια συγκεκριμένα πεδία σκέψης. Προτιμάμε άλλα πράγματα, όπως τα σπορ, το Χόλιγουντ και τη χλιδή της διασημότητας.
…Εδώ λοιπόν, σε αυτό ακριβώς το σημείο, η στήλη εύχεται καλές εορτές στους φίλους και θιασώτες της, καθώς και να ευτυχήσουν να είναι με τους ανθρώπους που αγαπούν και συμπονούν.
Το πάντα πριαπικό περί καλωδίων και ηχοβολών Avotek θα επιστρέψει στις αρχές του 2016 πια, με μια επιλογή από τα καλύτερα πονήματα ήχου για το προηγούμενο έτος.
Να είστε καλά, κυρίες και κύριοι!
