Ναι, σαφώς: και στο Avotek έχουμε best of και ξεχωριστές στιγμές για τη χρονιά που έφυγε. Mπορεί να συμφωνούμε απόλυτα με τα άλμπουμ που η συντακτική ομάδα του Avopolis έβγαλε ως κορυφαία της χρονιάς (ειδικότερα στην περίπτωση του Kendrick Lamar και του Sufian Stevens), εμείς όμως καλό είναι να βγάλουμε και να πατσάρουμε καλώδια προς τις κατευθύνσεις και τις τεχνικές τις οποίες τόσο λατρεύουμε εδώ στη στήλη, ώστε να δούμε ποιοι έκαναν τη διαφορά και στην ημεδαπή, μα και στην αλλοδαπή.
ΗΜΕΔΑΠΗ
*Καλύτερο ελληνικό mastering
Την τελευταία στιγμή, τον Δεκέμβρη, ήρθε ένας δίσκος στα πλατό μας που πραγματικά ξάφνιασε. Ο Jacob Kirkegaard, διακεκριμένος (Δανός) sound artist, παρέδωσε ένα έργο που αρχικώς ήταν παραγγελία της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών ως υπόκρουση στην ταινία του φημισμένου συμπατριώτη του Carl Dreyer, Joan Οf Arc. O Kirkegaard μετεμψύχωσε όμως το ηχητικό του πόνημα σε μια νέα μορφή και, ονομάζοντάς το (πια) Arc, μας παρουσίασε έναν δίσκο δημιουργικού ambient με δύναμη που είχαμε καιρό να ακούσουμε από τον χώρο αυτόν. Ο Νίκος Λάβδας, ο οποίος έκανε το mastering, παρέδωσε με τη σειρά του μια ηχογράφηση που έχει δυναμικές και πτώσεις χωρίς να χάνονται όσες εσωτερικότητες του έργου στηρίζονται αποκλειστικά στις συχνότητες. Ακούστε το σε σωστά ηχεία και μαγευτείτε.
{youtube}LnX4jUqI694{/youtube}
*Καλύτερη ελληνική παραγωγή
Οι Μέντα προχώρησαν σε μια κίνηση η οποία ξάφνιασε, μιας και το Téléphérique εμπεριείχε οργανικές συνθέσεις ενός τελείως διαφορετικού ηχητικού σχεδιασμού και βεληνεκούς, σε σύγκριση με τα πεδία που η μπάντα μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Το στοίχημα κερδήθηκε, μιας και κατακτήθηκαν γαίες που έμοιαζαν αν όχι ξένες στα σίγουρα μακρινές και μάλιστα σε μια παραγωγή όπου οι συνθετήτες έδωσαν ρεσιτάλ και επέβαλλαν μια ατμόσφαιρα σοφιστικέ αλλά σε καμία περίπτωση ποζεράδικη ή υπερβολικά σκηνοθετημένη. Την ανάσα των παικτών την άκουγες κι αυτό ήταν μία από τις επιτυχίες του δίσκου.
{youtube}78K-t7ecwWg{/youtube}
*Καλύτερη ελληνική μίξη
Stone Cold Dead και η λάβα του βαρέως ήχου παρελαύνει. Για όσους αναρωτιούνται τι θα έκανε ο Γιώργος Μπόκος μετά τους Rotting Christ, ιδού η απάντηση. Το Lava Flows κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και προσωπικά με εντυπωσίασε με την πολύ καλή μίξη που επεφύλαξε ο Βασίλης Γκουβάτσος στα ηχητικά του πέπλα. Καυτό και βαρύ rock 'n' roll και πολύ καλά πλεγμένες στη μίξη φωνές, οι οποίες αναδείχτηκαν όσο ελάχιστες φορές έχω ακούσει να κατορθώνεται από τους χειριστές της ημεδαπής.
{youtube}BEG1ql48_Hw{/youtube}
*Καλύτερο ελληνικό start up
Τον Leon Segka τον ξέρω όχι μόνο προσωπικά, επί σειρά ετών, αλλά τον τιμώ και ως έναν από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα που μπορούν να αρθρώσουν έναν ολοστρόγγυλο λόγο περί της καλλιτεχνικής τους ύπαρξης. Και δεν εννοώ τα κλασικά –και εμετικά– «επικοινωνία με το κοινό και προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα», αλλά για τη γνώση, την παιδεία και την αυτογνωσία που δείχνει με κάθε του κίνηση. Όταν λοιπόν ανακάλυψα ότι Homcore δεν είναι απλά ένα ησυχαστήριο που του έβαλε ένα όνομα κάπου στην αθηναϊκή οδό Βουλής (38 για την ακρίβεια, με το Homcore να δεσπόζει ακόμα και στο κουδούνι), δεν μπόρεσα παρά να επισκεφθώ αυτό το ιδιότυπο δίπυλο που πουλά βυνίλια αλλά και synthesizers που έχουν ιστορία και πολλά αυτιά να κάψουν ακόμα με τους βόμβους τους, αναλογικούς και μη.
Ο δίσκος των Joalz –το σχήμα με το οποίο πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια ο Leon Segka– προετοιμάζεται για κυκλοφορία στην αμερικάνικη Dais Recors του γνωστού (από τη συμμετοχή του σε μπάντες όπως οι Trouble) Gibby Miller. Όμως το ωραίο με τη Homcore είναι το άλλο δωμάτιο, πέρα από το δισκοπωλείο, όπου πωλούνται συνθετήτες και manuals αναλόγων μηχανημάτων, αλλάζοντας χέρια μεταξύ ανθρώπων που ξέρουν πώς να τα χειριστούν. Ή αν μη τι άλλο θέλουν να μάθουν το πώς. Ο Λεωνίδας λειτουργεί έτσι ως μια ιδιότυπη γέφυρα, που σε καμία περίπτωση δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα ως πλατφόρμα δράσης και παρέμβασης μεταξύ οργάνων και εκτελεστών/συνθετών. Γιατί προσφέρει όχι μόνο τον χώρο μα και την πείρα του, ώστε να μπορεί να γίνει η κατάλληλη ζεύξη. Εύγε για την ιδέα!
ΑΛΛΟΔΑΠΗ
*Πλέον ενδιαφέρον remaster
Ούτε ψύλλος στον κόρφο αυτού που ανέλαβε τέτοιο κολοσσιαίο έργο, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, κάποιος έπρεπε να φέρει τις μαγνητοταινίες των Iron Maiden στην επιφάνεια και να κάνει το remaster για τις μελλοντικές εκδόσεις. Ο Tony Newton, ο οποίος κάθεται πίσω από την κονσόλα στα live της μπάντας (ακόμα και όταν το δικό του γκρουπ, οι Voodoo Six, τουράρουν μαζί με την Παρθένο…) έχει το γενικό πρόσταγμα και συντονισμό αλλά την πραγματική βρωμοδουλειά την κάνει ένας άλλος αρουραίος των στούντιο, ο Ade Emsley, σχεδιαστής ήχου για τη γνωστή εταιρεία ενισχυτών, Orange. Πάντως ο Newton είπε σε σχετική συνέντευξη –όπως και παρακάτω, θα ακούσετε– ότι δεν ήταν τόσο εύκολο, ακόμα και για μια μεγάλη μπάντα όπως οι Iron Maiden να βρεθούν τα master tapes: τα ίχνη τους αναζητήθηκαν μάλιστα και στις δύο μεριές του Ατλαντικού.
{youtube}iwsBNFso9p0{/youtube}
*Καλύτερος ηχητικός σχεδιασμός ταινίας
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη ταινία και με έναν ακόμη πιο ιδιαίτερο ηχητικό σχεδιασμό. Ο Γιος του Σαούλ, αυτό το ουγγρικό αριστούργημα του László Nemes, κατάφερε με τη βοήθεια του (εικονιζόμενου στην κορυφή του άρθρου) Tamás Zányi να παραδώσει μια ηχητική κόλαση στα αυτιά των θεατών, χρησιμοποιώντας όχι μόνο τις κλαγγές των μετάλλων και τις οιμωγές των καταδικασμένων, αλλά και παραισθητικά στοιχεία, τα οποία είχαν σκοπό να αναδείξουν το αλλόκοτο (όσο και απάνθρωπο) σύμπαν που έστησαν οι Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βραβείο Vulkan στις Κάννες για τον ηχητικό σχεδιασμό της ταινίας δεν ήταν τυχαίο.
{youtube}wwC9DsWyxQc{/youtube}
...Αυτά λοιπόν προκρίθηκαν από το Avotek για το 2015, βαδίζουμε πλέον ολοταχώς προς smooth αλλά και ακραίες αν χρειαστεί συχνότητες για το 2016. Stay tuned μέχρι την επόμενη στήλη και μακάρι να ανακαλύψετε τον κομπρέσσορα που θα σας κάνει να κοιμάστε μακάριοι (ευχή για τελειωμένους).
