Πιάσε το αιθερόφωνο, τέκνον μου, να υποδεχθούμε τους extraterrestrials

 

Προσωπικά, την πρώτη φορά που είδα θερεμίνη να δουλεύει επί σκηνής ήταν στα τέλη των 1990s, όταν ο Jon Spencer έδωσε την πρώτη του συναυλία στη χώρα μας. O Αμερικανός χρωστάει πολλά από τα χειροκροτήματα εκείνης της ημέρας στο αιθερόφωνο, που είχε κλέψει την παράσταση με τα ηχητικά του τερτίπια. Από την άλλη, είμαι σχεδόν σίγουρος, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ότι όταν είχε έρθει ο Sun Ra στον Λυκαβηττό (στα 1980s) είχε θερεμίνη, για να φέρει ακόμα πιο κοντά και μέσω της μουσικής του το απόκοσμο του διαστήματος σε εμάς του Γήινους.

 

 

Καθόλου τυχαία το επινόημα του Ρώσου Lev Sergeyevich Termen (μετονομάστηκε σε Léon Theremin για τις ανάγκες των γυροβολιών του στις Η.Π.Α.) χρησιμοποιήθηκε τα μάλα σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ώστε να δώσει μεγαλύτερη πιστότητα σε αυτό που υποτίθεται ότι έρχεται από το εξώτερο διάστημα. Ο παραισθητικός του ήχος ταίριαξε π.χ. απόλυτα σε φιλμ όπως το The Day Τhe Earth Stood Still (στην πρώτη έκδοση, όχι στη νεότερη με τον Κιανού Ρηβς). 

 

{youtube}w5qf9O6c20o{/youtube}

 

Στα νεότερα χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας, η θερεμίνη βρήκε δειλά-δειλά κάποια πατήματα στις ενορχηστρώσεις, αλλά και πάλι υπήρχε το βασικό πρόβλημα του ίδιου του οργάνου: ήταν ακριβό. 

 

 

Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι στα ’00s μια θερεμίνη ηλεκτρονική, η οποία ουσιαστικά λειτουργούσε με ένα ηλεκτρονικό μάτι –την είχε αγοράσει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μαυροκορδάτος του πειραματικού χώρου, ο Νικόλας Μαλεβίτσης, από κάποιον τεχνίτη από το εξωτερικό– είχε κάνει θραύση και τη μοιραζόμασταν 4-5 άτομα σε live και ηχογραφήσεις∙ ουδόλως τυχαίως στη φωτογραφία που σας παραθέτω είναι εμφανές το τραύμα στο σασί της (δεν το έκανα εγώ πάντως). Και ήταν πραγματική έκπληξη, ευχάριστη, μιας και το αποτέλεσμα ήταν (excusez-moi για την έκφραση) μπομπάτο, όταν ήρθε ο δίσκος της May Roosevelt όπου ακούσαμε θερεμίνη πάνω σε θέματα της ντόπιας ελληνικής παράδοσης.

 

{youtube}p9zCnkK1Gng{/youtube}

 

Να όμως που ήρθε πια η ώρα να μπορούμε να έχουμε θερεμίνη κυριολεκτικά in our pocket, έστω και σε μικρή κλίμακα και χωρίς το εντυπωσιακό της ίδιας της κατασκευής (αλλά και της επί σκηνής κινησιολογίας της). Το κολπέτο με τα applications παρέχει εδώ και πολλά χρόνια τη δυνατότητα αυτή και, πιστέψτε με, τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά ακόμα και σε επίπεδο ηχογραφήσεων −και το λέω μετά από χρήση των παρακάτω σε ηχογραφήσεις. Πάμε λοιπόν να σαφαρίσουμε (εκ του «σαφάρι») στα πλέον δημοφιλή apps σε θερεμίνη και να δούμε ποια από αυτά καλύπτουν ποιες ανάγκες (σας). Να υποσημειώσω δε ότι έχουμε και μια ελληνική entrance στο όλο κόλπο, με ένα αξιοσημείωτο app από Έλληνα προγραμματιστή (cheers αγαπητέ και μπράβο!)

 

*Υποσημείωση: Οι παρακάτω εφαρμογές ισχύουν για ανδροειδή (βλέπε συστήματα Android)

 

Από τα πλέον δημοφιλή apps, με δεκάδες χιλιάδες downloads. Ωραίο περιβάλλον και ακόμα καλύτερο στην pro έκδοση (αλλά εκεί πληρώνετε για να την αποκτήσετε). Καλός ήχος και όχι μόνο για ηχογραφήσεις: μπορεί να σας βγάλει ασπροπρόσωπους ακόμα και σε live με μια στερεοφωνική έξοδο στην κονσόλα –σε βαθμό που δεν θα πιστεύετε το άνοιγμα ήχου το οποίο κάνει. Ενίοτε βέβαια θα σας προβληματίσει η ταχύτητα αλλαγής, αν χρησιμοποιήσετε δύο δάχτυλα πάνω στην οθόνη.

 

 

 

 

 

 

Ωραίο περιβάλλον τύπου να-σου-έρχεται-και-ο-Hal-από-τη-γωνία, αλλά περισσότερο μια synth έκδοση θερεμίνης. Αυτό που εννοώ είναι ότι αν είστε σε κάποιο prog ή art rock συγκρότημα και έχετε ως πρότυπο τους Emerson Lake & Palmer, go for it boys! (δεν είναι σωβινισμός, απλά περιμένω την ημέρα που θα σκάσει κορασίδα και θα μου πει «λατρεύω τους EL & P» –είναι λίγο αντρικός αυτισμός το άθλημά τους). Θα την ακούσετε μια χαρά με τη συγκεκριμένη εφαρμογή.  

 

Ιδανική για παραγωγή συχνοτήτων που μπορεί να κάνουν πατέρα, μπατζανάκη πατέρα, σπαστικιά θεία, ηλίθιο ξάδελφο, ανώριμη αδελφή ή να φύγουν από το σπίτι ή να σας κόψουν και την καλημέρα. Ωραίο περιβάλλον, τριζάτο κομπιουτερέ style αναλογίλας και ιδανικό για ηχογραφήσεις που θα κάνουν τους Deicide να πιστέψουν στον Ιησού. 

 

Εκνευριστικός χειρισμός, λίγες επιλογές, κακής αισθητικής περιβάλλον.

 

Από τα καλύτερα apps που κυκλοφορούν και με πολλές επιλογές ήχου. Διαλέγετε οκτάβες και νότες και, ενώ δεν του φαίνεται με την πρώτη, το περιβάλλον έχει ένα πολύ ωραίο τρυκάζ, το οποίο ενώνει την κίνηση με την ένταση του ήχου, αλλά και την τοποθέτηση της νότας σε πεντάγραμμο. Θέλει δουλειά και έχω την εντύπωση ότι απευθύνεται περισσότερο σε καθαρόαιμους μουσικούς παρά σε φάσεις «κάτσε να σου κάνω μια καντάδα με θερεμίνη στο touch screen, τρελοκοτσιδού που σε είδα και εψές στο μετρό». Μακράν η πιο επαγγελματική λοιπόν, μαζί με τη Space, κάνει όμως και για πιο απλές και γουστόζικες προσαρμογές στην πραγματικότητα. Έτσι και τη ρυθμίσετε κατάλληλα θα ακούσετε τα καναρίνια σας να ανταποκρίνονται (true story). 

 

Αν είστε ρόκερς παλαιάς κοπής εδώ θα βρείτε την υγειά σας και ήχους που θα κολλήσουν απόλυτα ακόμα και σε ενορχηστρώσεις που θα κάνετε για το “Highway Star” (κάντε και την έξυπνη κίνηση να ξεκινήσετε το σόλο του Blackmore με τη συγκεκριμένη θερεμίνη και αφήστε τον Σάκη στη γωνία να λιποθυμά πάνω στην εξάχορδη). Ωραιότατο και εύκολης χρήσης περιβάλλον με ικανοποιητικές επιλογές στο μενού του –το οποίο όμως είναι λίγο minimal στην έκτασή του, οπότε μπορεί να έχετε μερικά θεματάκια στα κομβία του. 

 

 

Και να η ελληνική συμμετοχή! Ο Νίκος Παπαδακάκης παρουσίασε μόλις τον προηγούμενο Ιούνιο στην ηλεκτρονική αγορά τη δική του εκδοχή πάνω στη θερεμίνη. Με καλοσχεδιασμένο logo (από τη Δώρα Μπελεγρίνου, απ’ ό,τι διαβάζω, πρόκειται για το καλύτερο με διαφορά logo μαζί με αυτό της Space Theremin), περιβάλλον πολύ απλό στη χρήση του και με ικανοποιητικές επιλογές ήχου. Θυμάστε που λέγαμε για ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Ε, ο Παπαδάκης δείχνει να έχει ρυθμισμένη τη θερεμίνη προς τα εκεί όταν ανοίγει για πρώτη φορά στον downloader. 

 

Όλες οι παραπάνω εφαρμογές είναι free κι έχουν πλήρη αυτονομία. Δεν αποτελούν demo συγκεκριμένη χρήσης ή χρονικής περιόδου, με εξαίρεση σε χρηστικότητα την Tilt.

 

 

* Έσκασε μόλις πρόσφατα στην αγορά και είναι έτοιμο να εξυπηρετήσει Χριστιανούς και αντίχριστους. Οι πρώτοι κινηματογραφούν και ηχογραφούν το θεάρεστο περιβάλλον στο οποίο παρευρίσκονται την Κυριακή και οι δεύτεροι προσπαθούν με φαντασία και κάλυμμα τον συγκεκριμένο σταυρό-εγγραφέα & καταγραφέα να αποσπάσουν μυστικά από τους καρδινάλιους και να καταλύσουν το Βατικανό… Mon Dieu!

Σε τιμή όχι φτηνή (100 ευρώ) μάλλον είναι για πολύ πωρωμένους και των δύο ανωτέρω κατηγοριών.

 

* Είναι σίγουρο ότι ο Κωστής Δρυγιανάκης στις θαυμάσιες ηχογραφήσεις που παρέθεσε στα εσωτερικά της πρόσφατης έκδοσής του [Ύμνοι του Πάθους και της Ανάστασης από Ναούς της Ανατολικής Θεσσαλίας, εκδοτική Δημητριάδος, Βόλος 2014, σελ. 159, 2 CD] δεν θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά του με κάτι τέτοιο (αν και ικανό τον έχω, μεταξύ μας…) μιας κι εκεί χρησιμοποίησε όπως διαβάζουμε ένα DAT και ένα κασετόφωνο Aiwa. 

 

Μέχρι το επόμενο Avotek... keep the Mics UP! (και τις μεσαίες χαμηλωμένες…)