Ήταν κάποια στιγμή το 1985 όταν η –τότε- ελληνική Virgin, που ήδη αντιπροσώπευε κάμποσες διεθνείς ανεξάρτητες ετικέτες, ανακοίνωσε τη διανομή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, της αυστραλέζικης εταιρείας Hybrid. Αυτό σήμαινε ότι, μέσω της Virgin, θα εξασφαλιζόταν η διανομή στην Ελλάδα κάμποσων ανεξάρτητων αυστραλέζικων εταιρειών, τις οποίες διένειμε η Hybrid - σε μια εποχή μάλιστα που οι «ανεξάρτητοι» δίσκοι έφθαναν στην ημεδαπή ως «Εισαγωγής» και σε πανάκριβες τιμές.
Η πρώτη παρτίδα της Hybrid που έφθασε στην Ελλάδα απαρτιζόταν από 5-6 βασικούς τίτλους: ένα album των Αμερικανών The Guadalcanal Diary, ένα των Vandals, ένα των Spikes, το μπαρουτοκαπνισμένο garage-punk δωδεκάιντσο Slave Girl των Lime Spiders…Το πιο γερό όμως χαρτί απ’ όλη την παρτίδα ήταν ένα LP με τον τίτλο The Axeman’s Jazz, από μια μπάντα που άκουγε στο όνομα Θεριά του Μπέρμπον.
Οι Beasts of Bourbon δημιουργήθηκαν στο Σίδνεϊ, τον Αύγουστο του 1983. Στην αρχική τους σύνθεση ο James Baker στα ντραμς (πρώην Hoodoo Gurus, The Scientists), ο Spencer P. Jones στην κιθάρα (The Johnnys), ο Tex Perkins στα φωνητικά (Dum Dums), ο Kim Salmon στην κιθάρα και ο Boris Sujdovic στο μπάσο (και οι δύο πρώην The Scientists). Εκτός από τους βασικούς Jones και Perkins, το line-up άλλαξε με την πάροδο του χρόνου, καθώς η ομάδα διασπάστηκε και αναμορφώθηκε αρκετές φορές. Το πρώτο τους single ήταν μια διασκευή στο "Psycho", όχι αυτό των Sonics, αλλά το ομώνυμο…ψυχωτικό country τραγούδι του Leon Payne, που τραγούδησε το 1968 ο Eddie Noack – σε μια ερμηνεία α λα Robert Mitchum στη “Νύχτα του Κυνηγού”.
Το ντεμπούτο τους album, το προαναφερθέν The Axeman's Jazz, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1984 και ήταν, τότε, ό,τι πιο κοντινό στον ήχο των Birthday Party, στο λίγο πιο παλιομοδίτικο, στο λίγο πιο country-blues.
Τα Θεριά έπαιζαν βασικά blues, όμως δεν έπαιζαν μόνο blues. Έπαιζαν κάτι σαν blues, με τον ίδιο τρόπο που λέγαμε κάποτε στο μπάσκετ ότι ο Walter Berry είχε κάτι σαν σουτ. Γούσταραν εξίσου το 12μετρο blues, την country και το rockabilly, φιλτράροντάς τα μέσα από την ενέργεια και το attitude του punk. Τιμούσαν εξίσου τον Johnny Cash και τον Elmore James, τον Charlie Feathers και τον Sonny Boy Williamson, και μαζί με τους πρωτοπόρους του αυστραλέζικου punk, Radio Birdman.
To βραχνό λαρύγγι του Tex Perkins ήταν σμπαραλιασμένο για πάντα από τη νικοτίνη και το…μπέρμπον, και οι κιθάρες του Kim Salmon έσκιζαν σαν ξυραφιές. O ήχος τους έμοιαζε σαν να ξεπηδά μέσα από έναν βάλτο γύρω από τον οποίο γαυγίζουν μαύρα δαιμονικά σκυλιά. Η swamp-blues διασκευή στο “Graveyard Train” των Creedence Clearwater Revival, προκαλεί ανατριχίλες όμοια με τις πιο στοιχειωμένες στιγμές των Cramps. Το “Lonesome Blues” είναι φτυστό με το “Lonesome Train” του ροκαμπιλάδικου Johnny Burnette Trio. Το “Drop Out” είναι ένα γνήσιο 12μετρο boogie, σαν να τζαμάρουν οι Saints με τον Howlin’ Wolf.
Από την εποχή που πρωτάκουσα το ντεμπούτο τους album, οι Beasts of Bourbon έγιναν η πιο αγαπημένη μου αυστραλέζικη underground rock μπάντα, και παραμένουν μέχρι σήμερα. Στην πορεία του χρόνου, η σχέση μας δοκιμάστηκε και άντεξε. Χρειάστηκαν γι’ αυτό 4-5 ακόμα ζόρικοι-σαν-τον-διάβολο- δίσκοι σαν το Sour Mash, το The Low Road, το Black Milk και το Gone, θραύσματα αδρεναλίνης όπως το “Can’t Say No”, το “Execution Day”, το “Saturated”, ή η διασκευή τους στο “Let’s Get Funky” του θρυλικού bluesman Hound Dog Taylor. Και αργότερα, προέκυψε και το ταξιδιάρικο surf-blues των Cruel Sea, έτερου σχήματος του Tex Perkins. Αλλά και οι προσωπικοί δίσκοι του Perkins (Far Be It from Me, Dark Horses, Sweet Nothing, κλπ,) αποδείχθηκαν εξίσου σταθερή συντροφιά, ειδικά για εκείνες τις νύχτες που η διάθεση ήθελε μόνο ακουστικό, μελαγχολικό blues, μαζί με ένα-δυο ποτήρια….
Οι Beasts Of Bourbon είχαν πάντα μια χαλαρή σχέση με τον χωροχρόνο. Η πορεία τους δεν ήταν σταθερή και ευθεία, αλλά τεθλασμένη και γεμάτη απώλειες, αντιστρέφοντας το “I Walk the Line” του Johnny Cash. Ήταν μια πορεία γεμάτη ιστορικές ασυνέχειες – πότε έπαιζαν μαζί, πότε όχι. Στην πραγματικότητα, πάντως, ποτέ δεν διαλύθηκαν, τουλάχιστον όχι επισήμως.
Ύστερα, λοιπόν, από πέντε χρόνια απουσίας (το προηγούμενό τους album, το Stll Here εκδόθηκε το 2019), οι Beasts Οf Bourbon επιστρέφουν έχοντας στις αποσκευές τους δύο ολοκαίνουρια album. Τα μέλη τους σήμερα: Tex Perkins (φωνή), James Baker (τύμπανα), Kim Salmon (κιθάρα), Boris Sujdovic (μπάσο), Charlie Owen (κιθάρα, πλήκτρα). Παρέα χτύπησαν τα Union Street Studios στη Μελβούρνη για μόλις δύο ημέρες, για να γράψουν κομμάτια για το album Ultimo, που κυκλοφορεί από την Slick Productions. Περιέχει εννέα νέα τραγούδια, εννέα country-blues-punk δυναμίτες (“Shoot Me”, “The Change”, “Everything Is A Lie”, “Some Other Fucking Blues”, “Succubus”, “Hanging With The Hound”, “The Ballad Of The Battle Of Rock N Roll”…), που καταδεικνύουν γιατί τους φωνάζουν… The Beasts.
Παράλληλα με το Ultimo, οι Beasts Οf Bourbon κυκλοφορούν σε περιορισμένη έκδοση το live album The Beasts Alive. Ηχογραφημένο πέρσι σε δύο νύχτες, στο Sydney's Factory Theatre και στο Croxton Bandroom της Μελβούρνης, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων για τα 40χρονα της μπάντας, περιλαμβάνει 11 κομμάτια. Εκτός από το δικό τους ρεπερτόριο (“Drop Out”, “Hard For You” κλπ.), εδώ φιγουράρουν κάμποσες δαιμονισμένες διασκευές: τα γκαραζιέρικα “I Need Somebody” (Question Mark & the Mysterians), “Strychnine” (Sonics), το φοβερό “Watch Your Step” του Bobby Parker που κόπηκε σε single από την Motown το 1961, το “Hard Workin' Man” του Captain Beefheart, το “I’m So Happy I Could Cry”, ανακατασκευή επί της ουσίας στο “I’m So Lonesome I Could Cry” του Hank Williams – με τον Tex Perkins σ’ έναν outlaw-country ρόλο που του πάει γάντι. Πάνω από όλα, το The Beasts Alive γραπώνει στ’ αυλάκια του την ωμή ενέργεια και το αρχέγονο rock ‘n’ roll feeling που βγάζουν ακόμα και σήμερα στη σκηνή οι Αυστραλοί rockers. Παίξτε το δυνατά!
Tracklist:
Ultimo
Shoot Me
The Change
A Special Place
Everything Is A Lie
Some Other Fucking Blues
Succubus
Hanging With The Hound
Fix It
The Ballad Of The Battle Of Rock N Roll
The Beasts Alive
Hard Work Drivin’ Man
Hard For You
Watch Your Step
I Need Somebody
Strychnine
Good Times
Graveyard Train
Drunk On A Train
Drop Out
I’m So Happy I Could Cry
