Γλυκά μου κλγδ, εάν ψάξουμε έναν outsider στις διάφορες προσωπικότητες της βόρειο-ευρωπαϊκής metal/rock σκηνής, που κατάφερε να επηρεάσει σημαντικά ένα μεγάλο τμήμα της αισθητικής που διαμορφώθηκε μετά τα «βρώμικα» 90s, διατηρώντας ταυτόχρονα εντελώς ανοικτό το πεδίο δράσης του, τότε ο Kvohst είναι η προφανής επιλογή. Η πρώτη μου επαφή με την μουσική του, προέκυψε πολύ πριν την ενασχόληση του με τον gothic/post punk ήχο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο όμορφα ένιωσα όταν άκουσα τον το Nouveau Gloaming album των Βρετανών Code. Ένα στολίδι του black metal, που ήρθε εντελώς από το πουθενά, σε μια περίοδο που τα είχαν καλύψει όλα οι Νορβηγοί / Σουηδοί / Φινλανδοί. Η φωνούλα καθώς και οι στίχοι σε αυτόν τον δίσκο ανήκουν στον κύριο Kvohst, ο οποίος έκανε την εμφάνιση του ως μια αινιγματική φιγούρα που ζούσε σε διάφορες χώρες (Μεγάλη Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία και άλλες) , έκανε τιτζεηλίκια, είχε night club στο Ελσίνκι, έκανε συναυλίες και έγραφε (για) μουσική.
Το 2007 έρχεται η πρώτη «μεγάλη» συνεργασία του, με τον Vicotnik και τους Dødheimsgard για το πρώτο άλμπουμ τους, μετά από 8 ολόκληρα χρόνια. Τα φωνητικά και οι στίχοι του Supervillain Outcast, ένος από τους σημαντικότερους δίσκους της δεκαετίας για τον ακραίο ήχο, φέρουν την υπογραφή του κυρίου Kvohst και αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα της καριέρας του. Η σύνδεση του σατανικού image με την κόμικ θεματολογία ήταν μια mindblowing φασούλα για όλους όσους είχαν βαρεθεί το κλασικό black metal imagery με τις θυσίες παρθένων, τα γιδοπρόβατα και το αίμα. Ο Kvohst δίνει πολλές συνεντεύξεις, εξηγεί το πως θα εξελιχθεί το black metal (το είχε ήδη πετύχει καλλιτεχνικά με δύο δίσκους) και ουσιαστικά προαναγγέλλει τις επόμενες πνευματικές του αναζητήσεις και το πως θα εξελιχθούν. Μάλιστα σε μια συνέντευξη του, περί έμπνευσης, χρησιμοποιεί μια ρήση του Robert Wyatt, ο οποίος εξηγεί πως «μια μικρή λίμνη εάν δεν συνδέεται με ένα ποτάμι, που δεν συνδέεται με έναν ωκεανό, στο τέλος θα ξεραθεί.» Έτσι ο αρχηγός αποφάσισε να συνδεθεί με 5-6 ποταμάκια για να αναζωογονήσει την πηγή της έμπνευσης του. Και έπραξε πολύ καλά, αν κρίνουμε τα αποτελέσματα.
Με την μετάβαση του στην Φινλανδία, η φύση και ο αποκρυφισμός οδηγούν τις σκέψεις του μουσικού και το 2011 σκάει πάνω μας, η folk rock δισκάρα Dawnbearer ως η πρώτη τελετή του νέου του project, με όνομα Hexvessel. Occult μελωδίες, ακουστικές κιθάρες και πολύ ζεστός ήχος που θα ζήλευαν όλες οι αμερικάνικες ακριβοθώρητες παραγωγές της folk. Η μουσική πρόταση αυτή, φαίνεται ακόμα και σήμερα πως τον ενθουσιάζει αφού με τους Φινλανδούς έχει κυκλοφορήσει ήδη 5 αλμπουμ (τσεκάρετε οπωσδήποτε και το φετινό Polar Veil) και εμφανίζονται σε πολλές ευρωπαϊκές σκηνές, ταξιδεύοντας κόσμο και κοσμάκη στα αφιλόξενα αλλά μαγευτικά δάση της Ευρώπης.
Και ερχόμαστε στο σωτήριο έτος 2013 όπου το παράλληλο project των post punkers Beastmilk, στο οποίο συμμετείχε o Kvohst μαζί με άλλα εξέχοντα μέλη της σκηνής, κυκλοφορεί το Climax album . Ο δίσκος ηχογραφείτε από τον Kurt Ballou των Converge και σπέρνει. Οι μεταλλάδες ανακαλύπτουν την δύναμη του post punk, οι Beastmilk γίνονται γρήγορα το υγρό όνειρο του underground και η μπάντα αποκτά μια αλλόκοτη δυναμική, αφού παίζει μπροστά σε κοινό που έχει εντελώς διαφορετικές καταβολές. To grimm χιτάκι "The Death Reflect Us" παίζεται παντού, σε όλα τα rock/metal κλαμπάκια και η φωνή του Κβόστ μπαίνει σε όλα τα καλά τα σπίτια. Δυστυχώς όλα τα «καλά» κρατάνε λίγο και η μπάντα αποχωρίζεται την παρουσία του κιθαρίστα Johan "Goatspeed" Snell και αναγκάζεται να αλλάξει όνομα, όμως όχι στυλ.
Η συνέχεια των Beastmilk, ακούει στο όνομα Grave Pleasures και μας έχει χαρίσει ήδη τρεις διασκεδαστικότατους δίσκους. To ροκ’εν’ρολ που παίζουν οι τυπάδες είναι τρομερά ρυθμικό και καλογραμμένο, ακουμπάει στην δυναμική των Killing Joke, στην ανεμελιά των Echo & The Bunnymen, στις σκοτεινές μελωδίες των Bauhaus και κάποιες φορές στην πνιγηρή ατμόσφαιρα των Joy Division. Λίγες νέες μπάντες του post-punk χώρου μπορούν να πουν ότι έχουν καταφέρει να είναι πλήρως αναγνωρίσιμες και πως διαθέτουν τους δικούς τους fans, χωρίς να αποτελούν tribute bands των μεγαθήριων των '80s. Φέτος, η κυκλοφορία του Plagueboys δίσκου φαίνεται πως θα τους βάλει σε μια εντελώς διαφορετική τροχιά, αφού η ποιότητα του δίσκου ξεπερνά ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Γλυκόπικρα refrain και πένθιμα riffs ακριβώς δίπλα σε μανιασμένα beats, σε 10 συνθέσεις που κοντράρονται στα ίσια. No fillers εδώ, μάγκες.
Στις 20 Οκτωβρίου παίζουν το πρώτο τους live στην χώρα μας, στο Temple και την αμέσως επόμενη μέρα, εμφανίζονται στην Θεσσαλονίκη στο 8ball. Και ναι ρε μλκες, θα σας κάνω το spoiler, αλλά παίζουν το "The Death Reflect Us".
Οι Grave Pleasures εμφανίζονται στο Temple την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου. Περισσότερα εδώ.
