Μπορεί ο Tim Hecker να έδωσε στο πρόσφατο 13ο studio album του τον τίτλο Νο Highs ανήκει ωστόσο στην αφρόκρεμα εκείνη που έχει αγγίξει τις για τόσους και τόσους παραγωγούς απάτητες κορυφές της παγκόσμιας πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής με τον καθόλα σωστό τρόπο. Στις δύο και πλέον δεκαετίες που μετράει η δισκογραφική και καλλιτεχνική πορεία του κατάφερε με τακτικές και συνεχείς κυκλοφορίες, ψάξιμο, πειραματισμό και σοβαρή δουλειά πάνω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ήχου να επηρεάσει τη σύγχρονη ambient όσο λίγοι και να συμβάλει όσο ακόμα λιγότεροι σε μια στέρεη διαμόρφωση του (όποιου) είδους στη μετά Brian Eno εποχή.
Γεννημένος στο Βανκούβερ του Καναδά το 1974 (τη χρονιά δηλαδή που ο Brian Eno κυκλοφορούσε το ντεμπούτο σόλο album του Here Come The Warm Jets) και γιος δύο δασκάλων τέχνης ο Tim Hecker μπήκε από νωρίς στον κόσμο της μουσικής, παίζοντας κι αυτός, όπως τόσα και τόσα λυκειόπαιδα σε μια ροκ μπάντα με τους φίλους του. Το πρώτο του sampler τον οδήγησε σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια κάνοντας τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στα ‘90s ως techno DJ και παραγωγός υπό το όνομα Jetone. Στις αρχές των ‘00s όμως ήταν έτοιμος για κάτι άλλο. Μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ της δουλειάς του ως πολιτικού αναλυτή και της μουσικής κυκλοφορεί τα πρώτα του διερευνητικά albums με το ντεμπούτο του Haunt Me Haunt Me Do It Again το 2001 να είναι ένα πρωτόλειο μείγμα φυσικών οργάνων, samples και συνθετικών ήχων από ηλεκτρονική υπολογιστή, το πρώτο βήμα σε μια δισκογραφία που έμελλε να εξελιχθεί σε έναν πλούσιο κατάλογο με τα πιο φίνα δείγματα σύγχρονης ambient.
Επιστήμονας του ήχου με διδακτορικό στην ιστορία της κουλτούρας του, μάστορας του λευκού θορύβου και μύστης των συχνοτήτων και των πιο λεπτών ηχητικών αποχρώσεων ο Tim Hecker έχει πετύχει εκεί που έχουν αποτύχει πολλοί άλλοι «συνάδελφοι» του και συνοδοιπόροι στον δύστροπο δρόμο της καλώς ή κακώς εννοούμενης πειραματικής ηλεκτρονικής σκηνής ρίχνοντας στέρεες γέφυρες μεταξύ εγκεφαλικότητας και ενσυναίσθησης, προχωρημένης σκέψης και mainstream αποδοχής, πολυπλοκότητας και οικειότητας. Δεν θυσιάζει τις ιδέες του αλλά δεν ξεχνάει ποτέ και την πρωταρχική δύναμη της μελωδίας. Καταφέρνει να οπτικοποιεί τα ηχοτοπία του, να ζωγραφίζει σκηνικά και να εισάγει συχνά τους ακροατές σε μια αβίαστη κινηματογραφική συνθήκη - καθόλου τυχαίο που η μουσική του συνάντησε τη σκοτεινή αισθητική του Stranger Things, καθόλου τυχαίο που δουλεύει συχνά με εικαστικούς και κινηματογραφιστές πάνω στις πολλαπλές διαστάσεις του ήχου, του χώρου και του φωτός.
Ο χαρισματικός αυτός μουσικός και παραγωγός βρίσκεται αισίως στο νούμερο 13 του καταλόγου του με το πολύ καλό νέο του album Νο Highs και αν θα έπρεπε να μετρήσουμε μερικά ορόσημα στην πορεία που τον έφερε μέχρι εδώ αυτό το thread θα πήγαινε κάπως έτσι.
Harmony In Ultraviolet (Kranky, 2006)
Το πρώτο μεγάλο breakthrough για τον Tim Hecker έρχεται με το οροσηματικό album του Harmony In Ultraviolet πολύ σημαντικό τόσο στην προσωπική του δισκογραφία όσο και στην εν γένει «πειραματική» ηλεκτρονική μουσική. Πυκνά, παραμορφωμένα ηχοτοπία συνθέτουν ένα αιθέριο χάος γύρω από τον πυρήνα του album το εικοσάλεπτο track “Chimeras” που χαρίζει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κλιμακώσεις πύρινου θορύβου που μπορεί να συναντήσει κανείς στο είδος. Ένας δίσκος που άνοιξε πολλά μέτωπα στον ήχο του Tim Hecker για τα οποία όμως έδειξε στα επόμενα επεισόδια ότι είχε όλες τις απαντήσεις.
Ravedeath, 1972 (Kranky, 2011)
Ένα από τα πιο όμορφα albums του Tim Hecker εμπνευσμένο από τα βιώματα των rave parties στα οποία σύχναζε στην πρώτη του νεότητα, με την πολύτιμη δημιουργική συμβολή του Ben Frost, ηχογραφημένο κατά κύριο λόγο στην εκκλησία Frikirkjan στο Ρέυκιαβικ. Drone αισθητική και άφθονος θόρυβος συναντάνε πάνω στην ambient πλατφόρμα συγχορδίες πιάνου και samples από εκκλησιαστικά όργανα. Ευφορικό και συγχρόνως σκοτεινό, πανέμορφο και χαοτικό το Ravedeath είναι ένα άριστο δείγμα της τεχνικής που υιοθέτησε και τελειοποίησε ο Hecker, βασισμένης σε μια υβριδική προσέγγιση ζωντανής ηχογράφησης και μετέπειτα επεξεργασίας στο studio. Αν έχεις χρόνο μόνο για ένα τραγούδι από αυτόν τον δίσκο άκου το “In The Air I” και αν έχεις χρόνο και για ένα ακόμα βάλε το “Studio Suicide, 1980”. Μια δοκιμή θα σε πείσει.
Virgins (Kranky/Paper Bag, 2013)
Ένα μεταιχμιακό album για τον Hecker που διαφοροποιείται από τη μέχρι τότε πορεία του με πολύ πιο σφιχτή δομή και κρουστό, οργανικό αποτύπωμα από ό, τι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε επιδείξει πλούσιο σε αναπάντεχες πινελιές ξύλινων πνευστών και κάθε λογής πλήκτρων. Όπως δήλωσε και ο ίδιος για τον δίσκο στη σελίδα του στο Bandcamp ήταν ένας δίσκος με τον οποίο προσπάθησε να κάνει «την ψηφιακή μουσική να κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει υπό κανονικές συνθήκες – δηλαδή να ακούγεται εκτός χρόνου, εκτός ρυθμού, εκτός φάσης» να της προσδώσει δηλαδή ένα φυσικό ελάττωμα. Ένα ακόμα album που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και υποψηφιότητες μουσικών βραβείων, μια ακόμη κορυφαία στιγμή του Tim Hecker.
Love Streams (4AD/Paper Bag, 2016)
Μια ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία του Hecker κατέχει αδιαμφισβήτητα το Love Streams του 2016 λόγω της χρήσης των φωνητικών και των φωνητικών samples samples που έγινε σε αυτόν τον δίσκο σε έκταση που ο Tim Hecker κάθε άλλο παρά μας είχε συνηθίσει. Ηχογραφημένο και αυτό στην Ισλανδία, στα Greenhouse Studios με συμμετοχές από τα σύνολα της Ισλανδικής Χορωδίας σε συνθέσεις του Ισλανδού συνθέτη Johann Johannson. Μια ακόμη στροφή στη μουσική του θορύβου, μια ακόμη ιδιαίτερη στιγμή στον κατάλογο του Καναδού παραγωγού.
Anoyo (Kranky, 2019)
H άλλη πλευρά του δίπτυχου που σχηματίστηκε με το προκάτοχο του album Konoyo εμπνευσμένο από ένα ταξίδι του Tim Hecker στην Ιαπωνία, με ηχογραφήσεις από έναν ιαπωνικό ναό στο Τόκιο και πολλά features παραδοσιακών ιαπωνικών οργάνων. Ένα σημαντικό έργο από την όψιμη περιοδό του που αποδεικνύει ότι ο Hecker συνεχίζει να ταξιδεύει και δεν χορταριάζει ποτέ.
O Tim Hecker θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος) την Τετάρτη 19 Απριλίου 2023. Περισσότερα εδώ.
