Το Plisskën Festival υποδέχεται τους εκρηκτικούς IDLES την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων κι αυτοί είναι 10 λόγοι για τους οποίους, αυτό το live δεν επιτρέπεται να το χάσεις.
Γιατί στήνουν one hell of a show
Θα έλεγα πως τα live τους σε αποκόβουν πλήρως απ’ την πραγματικότητα. Ότι videos κι αν έχεις δει στο Youtube, δεν πρόκειται να καταλάβεις τη φάση αν δεν τη ζήσεις από κοντά. Τις φάσεις αυτές, που κάθεστε όλοι κάτω και σηκώνεστε σαν κύμα με την παρότρυνση του Talbot να τα κάνετε όλα λίμπα, τις ενδιάμεσες παύσεις από τα κομμάτια που ο ίδιος σου μιλά για τον προσωπικό του αγώνα με τον εθισμό και τις αναποδιές που του έχουν τύχει στη ζωή και τα μάτια σου σχεδόν ανεπιτήδευτα γεμίζουν με δάκρυα, γιατί αναγνωρίζεις και συμπάσχεις. Το ατέλειωτο crowd surfing και τα ουρλιαχτά, το αδιάκοπο sing-a-long σε κάθε κομμάτι, το χειροκρότημα μέχρι να σκάσουν τα χέρια σου και να γεμίσουν φουσκάλες και το εκκωφαντικό encore που δεν σου χαρίζει ούτε καν κάποια δευτερόλεπτα ηρεμίας. Αν θες ένα live που κάθε συναίσθημα ακουμπά ταβάνι, τότε σίγουρα είναι αυτό.
Γιατί έρχονται πρώτη φορά στη χώρα μας, για να σβήσουν τα χρωστούμενα της πανδημίας
Από το καλοκαίρι του 2020 αν μη τι άλλο τους περιμένουμε. Θα εμφανίζονταν τότε με τους The National, κι ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Όταν η πανδημία μας καταπλάκωσε και μας απομόνωσε, οι live συναυλίες φαίνονταν σαν ένα μακρινό όνειρο. Κι όταν αρχίσαμε σιγά σιγά να ανακάμπτουμε, είναι απ’ τα λίγα post-punk συγκροτήματα που διαβάζοντας τις ανακοινώσεις για τα φεστιβαλικά line ups ψάχναμε πως και πως το όνομά τους στον κατάλογο. Και να που ήρθε λοιπόν η στιγμή να σβήσουν τα χρωστούμενα.
Γιατί από την αγανάκτηση παράγουν τέχνη
Οι κοινωνικές ανισότητες, οι φυλετικές διακρίσεις και η πολιτική ανισορροπία χτυπούν πολλές ευαίσθητες χορδές των μελών του συγκροτήματος, ζητήματα που θίγουν με κάθε ευκαιρία στα κομμάτια τους, θεμελιώδεις παθογένειες απ’ τις οποίες αντλούν αδιάκοπη έμπνευση κι εμποτίζουν τα τραγούδια με επιδραστικούς στίχους και οργισμένες κιθάρες. (“Saying my race and class ain’t suitable, so I raise my pink fist and say black is beautiful”)
Γιατί την περίοδο του lockdown, μας έδωσαν έναν σοβαρό λόγο να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ
Με το release του videoclip του Mr. Motivator, νιώσαμε όλοι λίγο πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Στο βίντεο παρουσιάζονται τα μέλη της μπάντας αλλά και fans του συγκροτήματος, με αθλητικά ρούχα να κάνουν γυμναστική και να χορεύουν σαν να μην τους βλέπει κανείς. Αυτή η έκκληση για πλήρη απελευθέρωση μέσα από τη μίξη των αστείων θεωρητικά προσωπικών στιγμών απλών καθημερινών ανθρώπων, πράγματι μας έφερε πιο κοντά και ναι ήταν ένας λόγος να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ, μια περίοδο τρελής αποστασιοποίησης και απομόνωσης.
Γιατί ο Joe Talbot μας αποδεικνύει πως οι αληθινοί άντρες κλαίνε πολύ
Ο Joe Talbot των Idles ξετυλίγει τον αυθεντικό του εαυτό κι όταν συγκινείται βαθιά το εξωτερικεύει, χαρακτηριστικό που μας κάνει να τον λατρεύουμε ακόμα περισσότερο. Η συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή μετά το τέλος του Danny Nedelko, στο Glastonbury το 2019 βρίσκει έναν Talbot πεσμένο στα γόνατα στη μέση του stage να κλαίει για τα όσα έχει καταφέρει. Η γυναίκα του αυθόρμητα ανεβαίνει στη σκηνή και τον αγκαλιάζει κι αυτή η στιγμή καταχειροκροτάται απ’ το κοινό. Ο Talbot δεν έχει φοβηθεί ποτέ να δείξει τον εαυτό του. Αντιθέτως, πιστεύει και θεωρεί πως μέσα απ’ τη μουσική του έρχεται πιο κοντά με τον κόσμο ο οποίος κι ειδικά οι πιο στενοί fans του συγκροτήματος τον έχουν αγκαλιάσει σε κάθε του βήμα.
Γιατί το Joy As An Act Of Resistance είναι σημείο σταθμός για την βρετανική post-punk σκηνή
Από την κυκλοφορία του και μετά η βρετανική post-punk σκηνή εξαπλώθηκε σαν κάποιου είδους αντιστασιακό κίνημα, με την ξαφνική ανάδυση παρόμοιων projects και σχημάτων. Όσα συγκροτήματα εμφανίστηκαν μετά (οι Βρετανοί shame, οι Ιρλανδοί Fontaines D.C., Murder Capital), μπορεί να άφησαν το καθένα το δικό του αποτύπωμα, αλλά τo θόρυβο και το attitude που οι Idles έφεραν μαζί με το όνομά τους δεν το κατάφερε κανείς. Αν μια μπάντα λοιπόν ξεχωρίζει και πρωτοστατεί σε ένα ολόκληρο νέο-αναδυόμενο μουσικό κύμα, τότε σίγουρα και μόνο γι’ αυτό αξίζει την αμέριστη προσοχή και τον σεβασμό σου, τι κι αν οι ίδιοι λένε πως δε σέβονται τίποτα, εμείς τους σεβόμαστε γι’ αυτό που κατόρθωσαν γιατί σίγουρα δεν είναι λίγο.
Για να λύσουμε την απορία μας σχετικά με το πόσα φορέματα έχει τελικά στην ντουλάπα του ο Mark Bowen
Ο κιθαρίστας της μπάντας σε κάθε live εμφανίζεται με ένα διαφορετικό φόρεμα. Θα έλεγε κανείς που τον χάνεις που τον βρίσκεις, στα εμπορικά κέντρα πρέπει να ξημεροβραδιάζεται γιατί οι επιλογές του πραγματικά είναι μία και μία. Στις πρώτες εμφανίσεις της μπάντας, πρέπει να είχε εξαντλήσει όλη τη συλλογή με τα ανδρικά του εσώρουχα, ωστόσο τώρα τελευταία κάθε φορά μετράμε κι από ένα διαφορετικό look. ‘Εχω τεράστια περιέργεια να δω την στυλιστική επιλογή που θα παίξει το φθινόπωρο που έρχεται. Mark, μην μας απογοητεύσεις.
Για τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που τοποθετούνται με απόλυτη ευθύτητα στα live τους και σε όλα τους τα άλμπουμ
Δεν υπάρχει album που οι Idles να μην έχουν καταπιαστεί με τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα, θέλοντας να αλλάξουν οποιοδήποτε αφήγημα περί ανισοτήτων, ρατσισμού, φυλετικών στερεοτύπων και μισογυνισμού με την αντίθετη ακριβώς εκδοχή του. Αυτή που θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα. Με κάθε ευκαιρία, οι στίχοι καυτηριάζουν τα αρνητικά τεκταινόμενα με έναν δικό τους άκρως χιουμοριστικό κι άμεσο τρόπο. Από το “White Privilege” που καρφιτσώνει εμφατικά τα ζητήματα φυλετικής ανωτερότητας και εργασιακής ηθικής μέσα στη μούρη σου (“One miscarriage, two abortions / One degree, seven jobs”) και το “Samaritans” με το ανατρεπτικό reverse στο τραγούδι της Katy Perry – “I kissed a boy and I liked it”, μέχρι το Mother (“My mother worked seventeen hours seven days a week”) και το Model Village (“Homophobes by the tonne in the village/A lot of overpriced drugs in the village/A lot of half pint thugs in the village”) που κατακερματίζει την πραγματικότητα της Βρετανίας, μια σύγχρονη πραγματικότητα που έχει χτιστεί σύμφωνα με τους ίδιους στο βωμό του μικρόψυχου πατριωτισμού, του μισογυνισμού και των εθνικών ιδεών ανωτερότητας. Οι Idles, δηλώνουν πως τα τραγούδια τους είναι οι ίδιοι κι αυτά που έχουν ζήσει και δεν αντέχουν πια. Κι αν κάτσεις κι εμβαθύνεις σε αυτά τα λόγια, καταλαβαίνεις πως πράγματι πρόκειται για μια περίπτωση μπάντας, απόλυτα αληθινής.
Γιατί έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους community, όπου ο καθένας μπορεί να βρει εκεί το safe place του
Το AF GANG, είναι ένα διαδικτυακό γκρουπ στo Facebook το οποίο δημιουργήθηκε από fans της μπάντας το 2017 και πλέον αριθμεί πάνω από 30.000 μέλη παγκοσμίως, μεταξύ αυτών και τα μέλη της μπάντας αλλά και τις οικογένειές τους οι οποίοι παραμένουν σταθερά ενεργοί ποστάροντας διαρκώς νέα πράγματα. Μέσα σε αυτήν τη διαδικτυακή οικογένεια μοιράζονται προβληματισμοί, ανταλλάσσονται μουσικές ιδέες, κανονίζονται συναντήσεις ή μαζικές εξορμήσεις για κάποιο live. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως για πολλούς ανθρώπους, αυτό το γκρουπ έχει γίνει ο ασφαλής τους χώρος όταν έχουν την ανάγκη να γράψουν, να διαμαρτυρηθούν, να ξεσπάσουν ή απλά να μιλήσουν.
Γιατί συνέβαλαν στο να θυμόμαστε το Bataclan για τους σωστούς λόγους
Μετά τις άσχημες μνήμες που άφησε πίσω της η τρομοκρατική επίθεση του 2015 κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Eagles of Death Metal, οι Idles ξόρκισαν το κακό του παρελθόντος, με μια μοναδική live ηχογράφηση του “A Beautiful Thing” το Δεκέμβριο του 2018 που λειτούργησε σαν μια εμπειρία εξαγνισμού. Η μπάντα προσέδωσε μια εντελώς διαφορετική πνοή σε ένα ιστορικό venue αποτάσσοντας κατά κάποιον τρόπο τα δυσάρεστα αισθήματα που δημιουργήσαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας και επαναφέροντας στο προσκήνιο τους λόγους για τους οποίους πραγματικά απολαμβάνουμε τις συναυλίες σε τέτοια μέρη.
Φωτογραφίες: IDLES Facebook Page
Οι εκρηκτικοί IDLES εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Plisskën Festival, την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου και το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Βράχων. Περισσότερα εδώ και εδώ.
