Lizzy Mercier Decloux
“I will not stay in one place”
Ανάμεσα σε Αφρική, Μπαχάμες, Νέα Υόρκη, Βραζιλία και Αφρική, δίπλα σε Patty Smith, Richard Hell και Michel Esteban είναι η προσωπική μου μούσα, γιατί γράφει, παίζει punk και ταξιδεύει διαρκώς, είναι για την ακρίβεια το πιο θαρραλέο κορίτσι της punk σκηνής που καθιστά το “Harry Cover” ναό της συγκεκριμένης σκηνής στην Γαλλία, αγαπάει τα λεξικά και τις λέξεις για το πώς ακούγονται, ξεφεύγει από τη ζωή της μεσαίας τάξης, γράφει στο “Rock News” για μουσική με τον πιο εύστοχο και ποιητικό τρόπο, δεν αισθάνεται ούτε στιγμή ότι την χρησιμοποιούν οι άντρες στον χώρο της μουσικής, τζαμάρει με άνεση με mbaqanga μουσικούς, η επιτυχία την ενδιαφέρει ελάχιστα, αρνείται τους φυλετικούς και γεωγραφικούς διαχωρισμούς, πείθει τον Chet Baker να παίξει τρομπέτα στο προτελευταίο της album, πιάνει μια κιθάρα, γράφει και παίζει μουσική χωρίς να γνωρίζει ούτε μια νότα απορρίπτοντας κάθε σύμβαση, όπως πολύ καλά έμαθε από τον Ρεμπώ-που λάτρεψε και τίμησε με την Patti Smith ποικιλοτρόπως, αναζητήστε σχετική φωτογράφιση εκτός των υπολοίπων- γράφει την πιο όμορφη συλλογή ποιημάτων-Desiderata -, δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να μιμηθεί τον τρόπο που παίζουν κιθάρα τα αγόρια («Very often now when a woman plays guitar they really try to be equal to men, so they’re just gonna practice so they sound like Jimmy Page. I think women have a certain sensibility that could make them approach guitar in a very, very different way, in a beautiful way»), δηλώνει με την Patti Smith στα 70s για τη φιλία τους «We know how to give our life fully every day» που πολύ με αντιπροσωπεύει, μετακινείται διαρκώς, αποσύρεται, ζωγραφίζει, πεθαίνει 48 χρόνων στην Κορσική κι ελάχιστα ασχολείται ο γαλλικός τύπος με την απώλεια αυτή και είναι για όλα αυτά και πολλά άλλα το προσωπικό punk είδωλό της νιότης μου. Είναι να απορεί πραγματικά κάποιος που οι ιστορικοί της μουσικής την ξεχνούν, όταν μιλούν για punk.
"It was really funny to see how many people felt they were totally possessed by Lizzy, how she was capable of making everyone feel that way" ανέφερε κάποτε ο Seth Tillett και είναι ακριβώς αυτό που ένιωσα προσωπικά από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα:
Possessed by Lizzy.
Vivien Goldman
"The Punk Professor"
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 πρωτοπόρος δημοσιογράφος σε μουσικά περιοδικά της Μεγάλης Βρετανίας και με μια σχέση με τις punk μπάντες για τους οποίες έγραφε -the Slits, the Raincoats- τόσο στενή, που δεν θα έλεγες ακριβώς ότι η κριτική της ήταν αντικειμενική. Και επειδή η γραμμή ανάμεσα στο «γράφω για μουσική» και «κάνω μουσική» είναι ιδιαίτερα λεπτή, δεν άργησε να συμβεί το αναμενόμενο. Το 1980 όταν τα φιλαράκια της οι Public Image Ltd την καλούν στο στούντιο, όπου ηχογραφούν το “Flowers of Romance,”αυτή παίρνει το μικρόφωνο και τραγουδά το πρώτο της single, το “Laundrette”, ένα punk-reggae love song για νεανικούς έρωτες.
Το 1981 κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ προβάλλοντας την ιδιαίτερη σοπράνο φωνή της και τους φεμινιστικούς στίχους της δίπλα σε reggae μελωδίες, post punk κιθάρες και αναφορές στα προβλήματα της εποχής, όπως την ανεργία, την αστυνομική βαρβαρότητα, το πρόβλημα της οπλοκατοχής στην Αμερική και τη βία των skinhead. Εκδότρια του Bob Marley στην Αγγλία, γράφει δύο βιβλία για αυτόν, τη βιογραφία του Kid Creole και πολλά άλλα για την reggae και την punk, αναλαμβάνει μια διεθνή εκπομπή μουσικής για τη βρετανική τηλεόραση («Big World Café»), «τρέχει» μια πειρατική ραδιοφωνική εκπομπή στη Γαλλία, τραγουδά δίπλα στην Neneh Cherry, στην Ari Up και στους Flying Lizards, σπουδάζει μουσική, και διδάσκει στο New York University και στο Rutgers κι έτσι γίνεται πλέον γνωστή ως “the punk professor.”
Παιδί εβραίων προσφύγων από τη ναζιστική Γερμανία, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε θέματα ισότητας και δημοκρατίας, με καθαρή φωνή τραγουδά τις εποχές και τα μέρη, τις μνήμες και τις προσμονές και το αισιόδοξο πάντα πιο ειρηνικό μέλλον, ένα πάρτι σε κάποια ταράτσα όπου γνωρίζει τους Public Image Ltd, την ηχητική αναλαμπή που φέρνει στη ζωή της την μεγάλη αλλαγή. Ευφυής, πολυπράγμων με πάθος, πείσμα και μια δύναμη μαγική σε παίρνει και σε ταξιδεύει με την μουσική της σε ένα υπεργαλαξιακό σύμπαν για να σε επαναφέρει με στίχους-μανιφέστο για το Brexit και το προσφυγικό στην επίγεια πραγματικότητα.
Αυτό που την κάνει έμπνευση είναι ο φεμινισμός στους στίχους και τις λέξεις της, η ακαδημαϊκή διάσταση που δίνει στην punk και reggae μουσική και βέβαια η εκρηκτική φύση της.
Φεμινισμός κι επανάσταση που πάντα καταλήγει σε ελπίδα και χαρά όπως ακριβώς στη ζωή που θέλουμε, και κανείς δεν είναι πιο punk από την Vivien Goldman.
PARTY LIKE A PUNKETT και Vivien Goldman, γυναίκα-είδωλο και καταφυγή όταν όλα καταρρέουν.
Ο φίλος της Goldman, McDonnell, το έθεσε καλύτερα από όλους:
“I think of Vivien as truly embodying the notion of the free spirit. She follows her beliefs, passions, and loves wherever they take her: to different careers, platforms, countries. She won’t do a job she doesn’t believe in, and she will pursue passion projects for years, decades, even, without a tangible reward in sight. I also think she gets bored very easily, and likes to take on new challenges. I love that she has never locked herself into a career or pocket. I envy that.”
Kim Gordon
“Girl In A Band”
Για την Kim Gordon ό,τι και να πω είναι λίγο. Ήταν πάντα το κορίτσι στην μπάντα, η πιο cool μορφή στα 90s, τα αγόρια θα ήθελαν να ήταν η κοπέλα τους, τα κορίτσια θα ήθελαν να είναι η ίδια, οι Sonic Youth ήταν η μπάντα και το soundtrack όλης της εφηβείας μου και γενικά τα λόγια κάπως περιττά για το κορίτσι αυτό ως μουσικό και γιατί αποτέλεσε το απόλυτο girl icon της συγκεκριμένης σκηνής.
Το εγκώμιο στο δικό μου κεφάλι συνεχίζει να πλέκεται να διευρύνεται μετά την αυτοβιογραφία της («Girl In A Band») που χτύπησε και τα καμπανάκια της μητρότητας και την υπόκλιση μπροστά στο πώς μια γυναίκα βιώνει, αντιμετωπίζει και περιγράφει μετά από χρόνια την προδοσία και το τέλος της σχέσης της.
Ποιος θα μπορούσε να απατήσει αυτό το κορίτσι, μάλλον ο Thurston Moore και η Kim Gordon όμως είναι το κορίτσι που δεν διστάζει να περιγράψει με λεπτομέρεια τα ερωτικά μηνύματα, τις φωτογραφίες και να εκφράσει δημόσια τη θλίψη της. Hats off σε αυτό το κορίτσι που βρίσκει το θάρρος και μιλά ανοικτά για την ερωμένη του άνδρα της, ποτέ με το όνομα της («the woman» την αποκαλεί), τον καρκίνο που αντιμετωπίζει την ίδια περίοδο της ζωής της, την αποχώρησή της από τους Sonic Youth και στη συνέχεια την αγαπημένη μας σόλο καριέρα της.
Πλάσμα-έκπληξη για εμάς τις γυναίκες και για τον τρόπο βέβαια που αντιμετωπίζει την μητρότητα. Αποκτά την Coco ανάμεσα σε συνεντεύξεις, ηχογραφήσεις και περιοδείες, είναι η μαμά που δεν μαγειρεύει, δεν ράβει τόσο καλά και δεν πλάθει κουλουράκια, γιατί είναι μουσικός, όπως αναφέρει η μαμά μιας φίλης της κόρης της. Είναι αυτή που, όπως η ίδια δηλώνει, ένα τέτοιο σχόλιο από κάποια μάλιστα που συμπαθεί την στενοχωρεί, γιατί μια χαρά τα καταφέρνει με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει («Truth was, I never wanted to be a housewife. I never wanted to be anything other than who I was).
Είναι αυτή που ήμουν κι εγώ με δυο παιδιά στην αγκαλιά κι ένα τεράστιο όγκο δημιουργικής έκφρασης στο κεφάλι μου. Αυτή που επιβεβαίωσε μέσα μας ότι εννοείται ότι μπορεί να συνυπάρχει η οικογένεια με την προσωπική δημιουργία (“a commitment to creative expression can completely coexist with dedication to family”),στην πραγματικότητα μάλιστα μπορεί να είναι και μέρος αυτής.
Με περισσή απλότητα περιγράφει το ιδιαίτερο βιολογικό δέσιμο ανάμεσα σε μητέρα και βρέφος αποδεικνύοντας ότι στην πραγματικότητα κομματάκι δύσκολο να υπάρξει πλήρης ισότητα. «Όταν ένα μωρό κλαίει, το στήθος της μητέρας στάζει γάλα», αναφέρει χαρακτηριστικά η Gordon. «Επομένως, θέλει να το καθησυχάσει άμεσα, όχι μόνο για να μην είναι αυτό στενοχωρημένο , αλλά για χάρη του σώματος της». Ο Thurston, και οποιοσδήποτε άλλος άνδρας δεν θα αισθανθεί ποτέ αυτή την ανάγκη ως επιτακτική, αφού δεν σχετίζεται με κάτι που τον αφορά άμεσα, χωρίς αυτό να τον καθιστά «κακό μπαμπά». Απλώς για αυτόν θα είναι πάντοτε κάτι που δεν επείγει. Αυτό δεν κάνει τους άνδρες «κακούς γονείς», προσθέτει όμως μοναξιά στις γυναίκες που ήλπιζαν ότι θα υπήρχε ένας περισσότερο ισότιμος καταμερισμός υποχρεώσεων σε ό,τι αφορά τη φροντίδα ενός παιδιού. Δεν είναι φεμινισμός, να προσθέσω εγώ, είναι ρεαλισμός.
Και ύστερα είναι και η κρίση ταυτότητας που έρχεται με ένα παιδί και τι ωραία που την περιγράφει. Πρώτα σε λένε γυναίκα, μετά μητέρα. Πρώτα η ερώτηση 'What’s it like to be a girl in a band?'"ύστερα για πάντα η ερώτηση 'What’s it like to be a rock-and-roll mom?” Είναι κάτι σαν τις αντίστοιχες δικές μας συζητήσεις σε μπάρες για φλερτ και φιλιά και ύστερα πάνω από τις ίδιες μπάρες φωτογραφίες παιδιών και ανταλλαγή απόψεων για σχολεία και βιολογικές τροφές.
"Yes, Coco changed our lives, and no one is more important to me. But the band played on." Αυτό ακριβώς που αισθανόμουν και αισθάνομαι και λέω και έλεγα και σκεφτόμουν μέσα μου «είμαι μόνο εγώ», ήταν, όμως, κι η Kim Gordon και όλα καλά.
Γυναίκα ξόρκι και δύναμη.
