Επιλέγουμε μόνο 10, κάποια λόγω προσωπικήςπροτίμησης, από τα περισσότερα από 50 κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι σ’ αυτή τη λίστα. Μ’ αυτή Τη Φωνή (The Voice, έχει ειπωθεί μόνο για τον Sinatra, ορθά, αλλά δεν είναι ο μόνος), θα μπορούσει να τραγουδήσει οτιδήποτε, ακόμα και «τον τηλεφωνικό κατάλογο» που λένε οι Αμερικανοί, και η Φωνή αρκούσε για να κάνει τη μαγεία της.
Borracho
(Whiskey For The Holy Ghost, Sub-Pop, 1994)
Το απόσταγμα από το δεύτερο προσωπικό του album, εκφράζει την τέλεια αντίστιξη ανάμεσα στη νωχέλεια του μεθυσμένου που ψιθυρίζει στα κουπλέ και στο αναπόφευκτο ξέσπασμα του ίδιου, που εκφέρεται ως ρέκβιεμ.
The Shadow of the Season
(Sweet Oblivion, Sony, 1992)
Το διονυσιακό hard/folk/blues riff, α λα Led Zep, που στήνουν τα αδέλφια Conner, δίνουν στη φωνή του (που εισάγεται in media res) το δυναμό για να εκτιναχτεί στ’ αστέρια.
Working Class Hero
(Working Class Hero - A Tribute To John Lennon, Hollywood Records, 1995)
Πιο λυρικό «γαμώτο!» δεν εντοπίζεται στο rock ρεπερτόριο της σύγχρονης εργατικής τάξης.
Bed of Roses
(Uncle Anesthesia, Epic Records, 1991)
Επίμονο drive στις κιθάρες, Η Φωνή ξανοίγεται κι αυτή στους δρόμους, σε ένα τραγούδι που φανερώνει την υπόγεια επίδραση του Alex Chilton στις πρωτοκλασάτες μπάντες του Σιάτλ.
Gospel Plow
(Dust, Epic, 1996)
«Άγιος και αμαρτωλός» μαζί, τραγουδά τα gospel, όχι εξυψωτικά, αλλά εσωτερικά, ιμπρεσιονιστικά, με ενσυναίσθηση του νταλγκά που εκφράζουν.
More or Less
(Sweet Oblivion, Epic, 1992)
Βαρύ κι ασήκωτο στην εισαγωγή, με τη φωνή του να υποστηρίζει αρχικά το επικοδόμημα, χρειάζονται μόλις μερικές οκτάβες να ανέβει στο ρεφρέν, σ’ ένα διάβημα βιωμένου πόνου στην καρδιά.
Man in the Long Black Coat
(I'm Not There [soundtrack], Columbia, 2007)
Από τις μεγάλες στιγμές ούτως ή άλλως του “Oh Mercy” του Dylan (1999), μεταμορφώνεται εδώ αφηγηματικά σε σκληρό νουάρ.
Witness
(Dust, Epic, 1995)
Το Σιάτλ επελαύνει με τη φωνή του στον ρόλο της σάλπιγγας!
Where Did You Sleep Last Night
(The Winding Sheet, Sub Pop, 1990)
Πρώτο προσωπικό album, ο Cobain σιγοντάρει τη Φωνή, στο παλιό τραχύ blues του Leadbelly, που από κάπου χαμογελά με τα βασανισμένα χείλη του για τα παιδιά που έσπειρε.
Come Undone
(Hawk, Vanguard, 2010)
Μια αντιστροφή στους ρόλους των Lee Hazlewood/Nancy Sinatra, εδώ είναι η Isobel Campbell η βασική συνθέτρια και ο Lanegan η Φωνή από την οποία εμπνέεται. Και, ναι, τραγουδάει soul.
Διαβάστε επίσης: Ένας χρόνος χωρίς τον Mark Lanegan
