Η ιστορία τους είναι ρομαντική. Γνωρίστηκαν στο Σακραμέντο το 1972. Εκείνος λεγόταν Erick Lee (Purkhiser) και εκείνη Kristy Marlana (Wallace). Ανακάλυψαν ότι τους συνδέουν πράγματα: το rockabilly του ’50, το garage-punk του ’60, τα b-movies, οι φτηνές ταινίες τρόμου, τα φιλμ του Russ Meyer με την Turaa Satana. Ερωτεύονται. Κλέβουν ένα αυτοκίνητο και ταξιδεύουν ως το Άκρον του Οχάιο το 1975. Το punk είχε ήδη σκάσει, όμως θα διατηρήσουν μια έκκεντρη θέση μαζί του. Φτιάχνουν την πρώτη τους μπάντα. Εκείνος μετονομάζεται σε Lux Interior και εκείνη σε Poison Ivy Rorschasch. Στο trip τους συντροφεύουν κατά καιρούς διάφοροι άλλοι ερωτευμένοι σχιζοφρενείς: Bryan Gregory, Pam Balam, Myrna Lee, Nick Knox, Kid Congo Powers, Jim Sclavunos... Τον Σεπτέμβριο του 1977 εμφανίζονται για πρώτη φορά με το όνομα The Cramps.
Η Poison και ο Lux θα μείνουν μαζί, σύντροφοι στη σκηνή και στη ζωή, έως τον θάνατο του τελευταίου, τον Φεβρουάριο του 2009. Η δε Poison κλείνει πια τα 70 (γενν. 20 Φεβρουαρίου 1953). Ευκαιρία να θυμηθούμε την εποχή που έβαζε φωτιά στις πιο μύχιες φαντασιώσεις μας, καθώς συγκεντρωνόμασταν ακριβώς από κάτω της στο ύψος της σκηνής, για να να έχουμε απρόσκοπτη θέα (σεξισμός!) στους μηρούς, τις γάμπες και τα οπίσθιά της.
Gravest Hits (1979, Illegal)
To πρώτο 12'' των Cramps ηχογραφήθηκε από τον Alex Chilton στα Ardent Studio του Μέμφις. To original “Human Fly” παραμένει η πιο καταραμένη γκαραζιά όλως των εποχών, το “The Way Walk” του Jack Scott αναπαρίσταται με όρους Spiderman, το “Domino” του Roy Orbison ξεφτίζει με ξυράφια τα δάκρυα, το "Surfin' Bird" εξελίσσεται σαν αρμοστής σε πάρτυ φρενοβλαβών, όμως είναι το "Lonesome Town" του Rickey Nelson που επιφέρει τα φαντάσματα που ξέχασαν να σκουπιστούν και καθώς σέρνονται με τρεμουλιαστές φωνές ψελλίζουν “Who killed Laura Palmer?”.
Songs the Lord Taught Us (1980, Illegal)
Στο πρώτο full album οι Rorschach/Interior βγαίνουν μπροστά ως συνθέτες, καθώς υπογράφουν 9 από τα 13 κομμάτια του δίσκου (“TV Set”, “Garbage Man”, “I Was A Teenage Werewolf”, “Sunglasses After Dark”, “The Mad Daddy”, ”Mystery Plane”, “Zombie Dance”, “What’s Behind the Mask?”. “I’m Cramped”). Από κοντά τους ένα εφιαλτικό “Fever”, βαρύ και λάγνο, ένα σκληρό “Strycnhnine” (Sonics), και ένα σπιντάτο “Tear It Up” (Johnny Burnette) συνθέτουν το πιο δαιμονισμένο rockabilly που παίχτηκε ποτέ.
Psychedelic Jungle (1981, I.R.S.)
Με την προσθήκη του Kid Congo Powers (Gun Club) στην κιθάρα στη θέση του Bryan Gregory, οι Cramps έγιναν καλύτεροι μουσικοί κι αυτό φάνηκε στο Psychedelic Jungle. Έγιναν επίσης πιο εκλεκτικοί στις διασκευές τους, προσθέτοντας στο ρεπερτόριό τους το “Goo Goo Mac” των Ronnie Cook & the Gaylads, το παντοδύναμο “The Crusher” των Novas, το “Green Fuzz” των Les Dale & Randy Alvey ή το “Rockin’ Bones” του Ronnie Dawson. Οι δικές τους συνθέσεις (“Caveman”, "Don't Eat Stuff Off the Sidewalk”, "Can't Find My Mind", "The Natives Are Restles”, "Under the Wires" κλπ.) είναι διαμάντια σκουπιαισθητικής.
Smell of Female (live at the Peppermint Lounge) (1983, Big Beat)
Ηχογραφημένο ζωντανά στο The Peppermint Lounge της Νέας Υόρκης, στις 25–26 Φεβρουαρίου 1983, το Smell of Female (για όσους έχουν δει ζωντανά και το σχετικό βίντεο) συνιστά τη σκηνική αποθέωση της Poison Ivy, καθώς εκείνη, κατακόκκινη σαν δαιμόνισα, έχει ζωσμένη, όχι τρίαινα, αλλά εξάχορδη κιθάρα πάνω από το baby doll. Τα highlights εδώ είναι η διασκευή στο "Faster Pussycat" από την ομώνυμηταινία του Russ Meyer, το σπιντάτο “Psychotic Reactions” των Count 5, το ακαταλαβίστικο "She Said"του παρανοικού ερμηνευτή της country Hasil Adkins και το grand finale με το “Surfin’ Dead”, όπου κυριολεκτικά διαλύουν τη σκηνή.
Off the Bone (1983, Illegal)
Το “Off The Bone” αποτελεί το γνωστότερο album των Cramps και τον ιδανικό τρόπο για να τους προσεγγίσει για πρώτη φορά, καθώς περιλαμβάνει τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τους: "Human Fly", "The Way I Walk", “Surfin' Bird”, “"Love Me", “Domino”, “I Can't Hardly Stand It", "Goo Goo Muck", "She Said", "The Crusher”, "Save It", "New Kind of Kick", “Lonesome Town”, “Grabage Man”. Καλώς ήρθατε σε άντρο φρενοβλαβών!
A Date with Elvis (1986, Big Beat)
Με την Poison να ποζάρει στο εξώφυλλο σαν πλατινέ δαίμονας, οι Cramps φύλαξαν για το ραντεβού τους με τον Elvis ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψαν ποτέ: “Can Your Pussy Do the Dog?", "What's Inside a Girl?", "Aloha from Hell", "How Far Can Too Far Go?"... Μία και μόνη διασκευή, το "It's Just That Song" του παραγνωρισμένου ροκαμπιλά (πόνταρε πολλά σ’ αυτόν ο Sam Phillips) Charlie Feathers συμπληρώνουν το μενού.
Stay Sick! (1990, Enigma)
Και να που έφτασε η ώρα να εισέλθουν και οι Cramps στον κόσμο του MTV, με το εντυπωσιακό ομολογουμένως βίντεο του "Bikini Girls with Machine Guns". Ωραία και η διασκευή στο "Muleskinner Blues", το παλιό blurgrass του Jimmy Rogders, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν ασκήσεις ύφους πάνω στο garage/rockabilly, χωρίς όμως να αναδεικνύονται άλλα tracks που ξεχωρίζουν έντονα.
Look Mom No Head! (1991, Enigma)
Δύο εκλεκτικές διασκευές φιγουράρουν εδώ, το"Hard Workin' Man" των Ry Cooder/Jack Nitzsche/Paul Schrader και το "Miniskirt Blues" που νομίζω ότι είναι παραδοσιακό. Από τα δικά τους (που κι αυτά είναι κλεψιμέικα ως έναν βαθμό) ξεχωρίζουν τα "Dames, Booze, Chains and Boots", "Alligator Stomp", "Eyeball in My Martini", "Hipsville 29 B.C.".
https://www.youtube.com/watch?v=FWkWH5HXgt0
Flamejob (1994, The Medicine Label)
Ξεκινά με μια τριάδα από killer 12μετρα ("Mean Machine", "Ultra Twist!”, "Let's Get Fucked Up") και ο ρυθμός δεν πέφτει μέχρι να καταλήξει στη Β’ πλευρά, στα “Trapped Boy”, “Sinner Men” και σε μια τυπική απόδωση του "Route 66 (Get Your Kicks On)" του Bobby Troup.
How to Make a Monster (2004, Vengeance)
Το κύκνειο άσμα των Cramps είναι συλλογή με ανέκδοτο υλικό. Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει ορισμένες διασκευές που δεν είχαν ξαναδεί το φως της κυκλοφορίας (το "Sweet Woman Blues" του Edwin Bruce, το "Rumble Blues" των Milt Grant & Link Wray, το "Subwire Desire" του Sam Phillips) και κάμποσα άλλα γνωστά τους σε διαφορετικές εκτελέσεις. Την παρτίδα σώζει ο δεύτερος και ο τρίτος δίσκος που είναι ηχογραφημένοι στο Max's Kansas City, στις 14/01/1977, και στο CBGB’s στις 13 Ιανουαρίου του 1978. Εδώ, οι Cramps, πρωτόβγαλτοι και πεινασμένοι, ξερνάνε φωτιές: "Don't Eat Stuff Off the Sidewalk”, "I Was a Teenage Werewolf", "Sunglasses After Dark", "Jungle Hop", "Domino", "Love Me", "Strychnine", "TV Set", "I'm Cramped", "Human Fly", "Baby Blue Rock". Παίξτε το δυνατά και κολλήστε αφίσες της Poison στους τοίχους!
