Οι Cult of Luna ανήκουν σε αυτή την κατηγορία των ευρωπαϊκών συγκροτημάτων που εξελίχθηκαν σημαντικά μέσα στην καριέρα τους, δοκίμασαν διαφορετικές διαδρομές και το μόνο σίγουρο είναι ότι βελτίωσαν τον ήχο τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια σκηνή που μέχρι σήμερα απασχολεί μεγάλος μέρος της μεταλλικής φυλής. Λίγο παραπάνω από μια ολόκληρη 20ετία έχει περάσει από εκείνο το split με τους Switchblade, που συστήθηκαν στις σουηδικές hardcore κοινότητες, με το πρώτο τους τραγούδι “Beyond Fate”. Οι στίχοι του, σκιαγραφούν την δίψα τους για να πετύχει η μουσική που έπαιζαν. “Still got so much more to give in this life. I guess I'm heading for regrets. Once I sold my soul. That's one sweet regret.” Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο, όμως η δουλειά που έριξαν και συνεχίζουν να βάζουν στο group, φαίνεται ότι αποδίδει καρπούς και η δημοτικότητα τους έχει απογειωθεί.
Η Earache μαγεύτηκε και υπέγραψε τους Cult of Luna, επανακυκλοφορώντας άμεσα το πρώτο τους album. Εκείνη την περίοδο αρκούσε να έχεις κιθάρα και να κατάγεσαι από τη Σουηδία για να σου συμβεί κάτι καλό. Ευτυχώς το group δεν είχε πρόθεση να τεμπελιάσει και λίγο καιρό αργότερα, με το Salvation του 2004 έκανε το πρώτο breakthrough. Το βρετανικό Metal Hammer Magazine αποθέωσε τον δίσκο βαθμολογώντας το με 10/10, κάτι που είχε συμβεί μόνο με το Black Album των Metallica. Βέβαια ούτε το Salvation ήταν το Black Album του 2004, ούτε οι Cult of Luna έπαιζαν την μουσική που μπορούσε να μαγέψει τα ουδέτερα πλήθη. Ήταν ένα εξαιρετικό σχήμα που προσπαθούσε να ενώσει το metal με το post rock και το hardcore και κυρίως να δημιουργήσει τον δικό της χώρο σε μια ευρωπαϊκή σκηνή που γέμιζε με μελωδικές death metal μπάντες και metalcore.
Στα μέσα των ‘00s οι Cult of Luna είχαν τα πάντα. Ήταν σε μια καλή ηλικία για να οργώνουν τον κόσμο, το MySpace τους είχε μαζέψει όλον τον καλό τον κόσμο, η μπάντα είχε σταθερότητα πλέον στα μέλη της, το Somewhere Along the Highway συνέχισε το τρομερό σερί των καλών δίσκων, όμως πάντα υπήρχε η αίσθηση ότι δεν είχε γίνει το βήμα προς τα πάνω. Κάτι το οποίο άλλαξε με το Eternal Kingdom του 2008. Οι κιθάρες έγιναν ακόμα πιο βαριές, η αισθητική βελτιώθηκε σε όλα τα επίπεδα (αρχικά ο δίσκος κυκλοφόρησε μαζί με βιβλίο και audiobook), ενώ και το group έπαιξε με το marketing αφού διέδωσε αρχικά ότι υπήρχε ένα πολύ σκοτεινό concept πίσω από τους στίχους, ενώ λίγο αργότερα τα μέλη ακύρωναν το όλο σκηνικό, ως μια φάρσα στους δημοσιογράφους και κριτικούς. Not so funny at all θα λέγαμε όμως η ποιότητα του δίσκου δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όσο και κακό να ήταν το αστείο.
Και κάπου εκεί να σταμάταγαν όλα για τους Cult of Luna, η δουλειά θα είχε γίνει. Το post metal ήδη έχει ακουμπήσει απάτητες κορυφές και πάρα πολλά γκρουπ ήδη είχαν ενώσει ασυμβίβαστες έννοιες όπως το sludge, το prog, το post, το psych rock και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κάτι νέο. Οι Σουηδοί όμως δεν είχαν ολοκληρώσει το έργο τους και μέσα σε λίγα χρόνια έδωσαν τις δύο κορυφές της καριέρας τους. Με το Vertical του 2013 και τη συνεργασία τους με την Julie Christmas στο Mariner album του 2016, κέρδισαν κοινό από εκεί που δεν το φαντάζονταν (ας το πούμε indie κοινό) και εδραιώθηκαν ως ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της δεκαετίας. Ειδικότερα οι συναυλίες με την J.C. έγιναν sold out στις περισσότερες χώρες που επισκέφτηκαν και λογική συνέπεια αυτού ήταν να κυκλοφορήσουν live υλικό από τις αλλεπάλληλες περιοδείες.
Τα αργόσυρτα riff, οι ηλεκτρονικές πινελιές, τα αιθέρια φωνητικά και η αιχμηρή στιχουργία των Cult of Luna είναι παρόντα σαν χαρακτηριστικά της μουσικής τους, εδώ και καιρό. Η εξωπραγματική παραγωγή όμως εμφανίζεται από το A Dawn to Fear και ολοκληρώνεται με το The Long Road North. Κάθε ήχος που υπάρχει στον δίσκο είναι μελετημένος με σχολαστικότητα και αυτό σημαίνει ότι οι δίσκοι ξεδιπλώνονται μετά από πολλές ακροάσεις. Αν και στην τελευταία τους προσπάθεια εμφανίστηκαν κάποια μοτίβα να επαναλαμβάνονται, η μεγάλη εικόνα εμφανίζει την μπάντα να βρίσκεται στο απόγειο της σε όλα τα επίπεδα. Και αν έχουν αυτή την διάθεση που πάντα τους χαρακτήριζε επί σκηνής, το μόνο σίγουρο είναι ότι η 19 Οκτωβρίου θα μας μείνει αξέχαστη, όπως και οι προηγούμενες φορές που μας επισκέφτηκαν.
