Όταν γίνεσαι πατέρας ή μάνα, ειδικά εκείνους τους πρώτους μήνες που ο ύπνος με τον ξύπνιο αρχίζουν και δεν οριοθετούνται με τον κοινό τρόπο αλλά βρίσκεσαι σε μια συνεχή ενδιάμεση κατάσταση, αναζητείς τρόπους για να καταφέρεις να “κοιμήσεις” το “μωρό”. Εάν είσαι τυχερός/ή αυτό μπορεί να κρατήσει για λίγους μήνες, εάν είσαι άτυχος/η μπορεί να κρατήσει για αρκετά χρόνια. Σε κάθε περίπτωση μια λύση που προτείνουν οι ειδικοί είναι είτε απαλή μουσική είτε λευκός θόρυβος. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που μπορούν να τα συνδυάσουν.
Στη δική μου οικογένεια όταν περάσαμε αυτή την φάση, στο σπίτι έπαιζε Deafheaven (true story) και μπορώ να πω ότι τα αποτελέσματα ήταν αιφνιδιαστικώς θετικά. Οπότε και στο αφιέρωμα αυτό θα βρούμε κάποιες συνθέσεις τους, που πιθανότατα καταφέρουν να αφήσουν τα μικρά σας στα χέρια του Μορφέα. Πιθανότατα οι γονείς θα περάσουν υπέροχα υπό τους ήχους των τραγουδιών των blackgazers, ίσως χαλαρώσουν και κοιμηθούν πιο νωρίς από τα τέκνα τους και αυτό το καταγράφω ως μια θετική απόληξη της μουσικής των Αμερικανών, αφού ο σκοπός τους ήταν από πάντα η ενσωμάτωση του ασυνείδητου με το συνειδητό κατά την ακρόαση (μάλιστα ένα από τα μέλη είχε δηλώσει ότι τον πήρε ο ύπνος κατά την διάρκεια ενός live).
"Unrequited" (Road to Judah , 2011)
Μια από τις πρώτες προσπάθειες να συνδυαστεί το black metal με το shoegaze και συνολικά το Road to Judah είναι ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα που ελέω raw παραγωγής και πιο ακραίας έκφανσης της μίξης που επιχειρήθηκε, δεν έπιασε στα μεγάλα πλήθη, όπως το Sunbather. Η επιλογή του Unrequited μπορεί να λειτουργήσει τόσο στον ύπνο κατά την διάρκεια της όρθωσης των οροσειρών από riffs αλλά και στο τάισμα των νεοσσών κατά τις εκρήξεις των blastbeat.
"Vertigo" (Sunbather, 2013)
To Sunbather περιλαμβάνει πιο iconic τραγούδια (το Dream House είναι η πιο προφανής επιλογή για babycaring), κανένα δεν φτάνει όμως την περιπετειώδη εξέλιξη του Vertigo. 14 λεπτά είναι αυτά, το παιδί θα έχει κοιμηθεί ήδη στα 3 πρώτα που το πάνε χαλαρά, μετά ας ψυχαγωγηθούν και οι γονείς. Μια από τις συνθετικές κορυφές της δισκογραφίας τους, με αρκετά περισσότερες αλλαγές από ό,τι συνηθίζουν να έχουν στα μακροσκελή τραγούδια τους, μέχρι και κλασικό heavy metal πέρασμα έχουν προσθέσει.
"Baby Blue" (New Bermuda, 2015)
Το New Bermuda βρήκε τους Deafheaven να θέλουν να κινηθούν σε πιο post δομές και αυτό φαίνεται έντονα στο Baby Blue, με το drumming να είναι πιο επιμελές και τεχνικό, ενώ οι κιθαριστικές λούπες να δημιουργούν μια πιο aerie ατμόσφαιρα σε σχέση με παλιότερα. Σίγουρα μια σύνθεση που αρχικά βοηθά στην χαλάρωση όμως να έχετε τον νου σας στην ένταση που παίζετε τον δίσκο, αφού το σκάσιμο στην μέση του τραγουδιού, με το πανέμορφο κιθαριστικό solo που το συνοδεύει, έρχεται σχεδόν από το πουθενά.
"Canary Yellow" (Ordinary Corrupt Human Love, 2018)
Ίσως το αγαπημένο μου album από το group, με εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στα δυο είδη μουσικής που γεφυρώνει ο ήχος τους και το κυριότερο, με αρκετές λεπτομέρειες που κάνουν τα τραγούδια ενδιαφέροντα. Το Canary Yellow έχει αυτές τις γλυκές μελωδίες που διακόπτονται βίαια από κοφτερά riff κάπου στο τρίτο λεπτό. Τα μωρά προφανώς και δεν μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς ακούνε, για αυτά είναι too much information, όμως για έναν πιο ώριμο εγκέφαλο, αυτή η αλλαγή στο όγδοο λεπτό από black metal blastbeat σε μια αυθεντική blues rock μελωδία, μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή.
"Mombasa" (Infinite Granite, 2021)
Θα μπορούσε να είχε επιλεχθεί ολόκληρος ο τελευταίος δίσκος τους, Infinite Granite, για να βρίσκεται εδώ, παρέα με τα παιδιά σας. Με ήχο που προσεγγίζει σε συντριπτική αναλογία το shoegaze και το post rock, ακόμα και το πιο crowd pleaser Mombasa είναι μια σύνθεση που βασίζει το ενδιαφέρον της στην εντροπία που παράγουν οι μελωδικές γραμμές της κιθάρας, της φωνής, το βελούδινο drumming και κάποιες λιτές, συνοδευτικές, ηλεκτρονικές προσθήκες. Το black metal διάλλειμα που προκύπτει κάπου μετά το πέμπτο λεπτό δεν αφαιρεί κάτι από το εύθραυστο περίβλημα του τραγουδιού, αφού και αυτό περιλαμβάνει μια εξίσου dreamy μελωδία στο εσωτερικό του. Άλλωστε αν έχει φτάσει μέχρι εδώ το μικρό σας, έχει ήδη μια σχετική εξοικείωση με αυτές τις έκτακτες αυξομειώσεις της έντασης και τα γρυλίσματα που σχεδόν προσομοιάζουν το κλάμα τους. Ελπίζω να σας βοήθησα, αν όχι, ένας απλός απορροφητήρας κάνει περίπου την ίδια δουλειά.
