Χρόνια προσπαθώ να καταλάβω αν το Burning Man είναι το απόλυτο φεστιβάλ (και θα 'πρεπε να σκαρφιστώ τρόπους να εξασφαλίσω 2-3 χιλιάρικα για να πάω μια μέρα) ή αν πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαφημιστική απάτη όλων των εποχών. Φέτος, στις αρχές του μήνα, το ξέφρενο φεστιβάλ επέστρεψε μετά από 2 χρόνια αποχής λόγω πανδημίας στο Black Rock City της Νεβάδα, και οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν εδώ και μία εβδομάδα από εκεί είναι να σου πέφτει το σαγόνι. Δεν το εννοώ ακριβώς θετικά, καθώς η εικόνα που μοιράστηκε περισσότερο στα social ήταν εκείνη που παρομοίαζε την έξοδο από τον χώρο του φεστιβάλ με σκηνή από το Mad Max, με τα αυτοκίνητα και τα τροχόσπιτα να δείχνουν κολλημένα στην κίνηση, σε 15 λωρίδες κυκλοφορίας, για πάνω από 10 ώρες, στους 40 βαθμούς.
Ομολογουμένως, πρέπει να έχει κανείς μια συγκεκριμένη αντίληψη του τι πάει να πει διασκέδαση για να είναι πρόθυμος να ταξιδέψει μέχρι τη μέση του πουθενά και για 9 μέρες να αφεθεί στο ξεφάντωμα και τις καταχρήσεις, ενώ περιφέρεται σε αχανείς εκτάσεις μες στη σκόνη και τη ζέστη και τα βράδια κοιμάται (ή και όχι) σε μια σκηνή ή στο αυτοκίνητό του. Κι όμως 80.000 άνθρωποι βρέθηκαν και φέτος εκεί, μεταξύ των οποίων και πάμπολλοι influencers, επώνυμοι, μοντέλα, enterpreneurs, μαϊντανοί, μικροί, μεγάλοι, γυμνιστές, απλοί θνητοί και λιγότερο απλοί θνητοί.
Λίγα άρθρα θα διαβάσετε για τις δυσκολίες διαμονής ή τις περιστασιακές αμμοθύελλες, καθώς η ομάδα marketing φροντίζει να παρουσιάζεται το φεστιβάλ ως απόλυτος (αν και πριβέ) προορισμός ενωτικής απελευθερωτικής εμπειρίας. «Το Burning Man δεν είναι φεστιβάλ! Είναι μια πόλη όπου σχεδόν ό,τι συμβαίνει είναι δημιούργημα των πολιτών της, οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στην εμπειρία», τονίιζει το φεστιβάλ στην ιστοσελίδα του, «μια προσωρινή μητρόπολη, αφιερωμένη στην κοινότητα, την τέχνη, την ελευθερία της έκφρασης και την αυτοδυναμία.»
Το ίδιο ισχυρίζονται και οι σταθεροί "Burners" που επισκέπτονται τη Black Rock City κάθε χρόνο ανελλιπώς -στην έρημο της Νεβάδα πραγματοποιείται από το 1991- όχι μόνο για τη μουσική, τον χορό και τις αντισυμβατικές ερωτικές εμπειρίες, αλλά γιατί νιώθουν πως εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής.
Φυσικά, για όλους τους «απέξω» η όλη εμπειρία φαντάζει κάπως μυστικιστική. Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα που δίνει το Google αν αναζητήσει κανείς το όνομα του φεστιβάλ (μετά το "is Burning Man a real thing?") είναι το συγχισμένο "is Burning Man a cult?" και δικαίως, αφού οι επισκέπτες του το χαρακτηρίζουν «ετήσιο προσκύνημα» και περιγράφουν πολλά από αυτά που κάνουν εκεί ως τελετουργίες, από τη μύηση στη σκηνή των οργίων (το Orgy Dome είναι ένας κλειστός, κλιματιζόμενος χώρος, όπου επιτρέπεται και ενθαρρύνεται ο ελεύθερος έρωτας) μέχρι την (κυριολεκτική) καύση του Ναού και του ξύλινου αγάλματος που ολοκληρώνει την τελετή λήξης.
Επίσης, στο Black Rock City δεν χρησιμοποιείται συνάλλαγμα και όλοι οφείλουν να έχουν μαζί τους «δώρα» (από ένα liposan μέχρι μια χειροτεχνία ή ένα τρόφιμο) γιατί έτσι λειτουργεί το ανταλλακτικό σύστημα, πράγμα που διογκώνει την αίσθηση απόδρασης από την καθημερινότητα που ούτως ή άλλως όλοι όσοι βρίσκονται στο φεστιβάλ επιδιώκουν.
Μιλώντας για απόδραση, οι Burners δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις ψυχεδελικές τους εμπειρίες ή τις ουσίες που προτιμούν να παίρνουν (και τι ώρα ακριβώς) προκειμένου να έχουν την καλύτερη δυνατή εμβυθιστική εμπειρία, ενώ η εκκεντρικότητα όχι μόνο αναμένεται αλλά επιβάλλεται, ως ένδειξη ελεύθερης έκφρασης και απελευθέρωσης από τις κοινωνικές συμβάσεις.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται ελκυστικά και θέλετε... να το κάψετε, μπορείτε να μελετήσετε τις «δέκα εντολές» και να εγγραφείτε (ναι, από τώρα) ανοίγοντας δικό σας προφίλ, προκειμένου να διεκδικήσετε την ευκαιρία να δείτε όλες αυτές τις παλαβομάρες από κοντά. Διαφορετικά, αρκεστείτε στις παρακάτω φωτογραφίες.
