Με την ευκαιρία των δύο εμφανίσεών τους, στις 20 Ιουλίου στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη και στις 21 Ιουλίου στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων (τιμή προπώλησης γενικής εισόδου: 48 ευρώ, ταμείο: 50 ευρώ), το Avopolis έκανε μια αναδρομή σε 8 από τις συναυλιακές στιγμές τους στη χώρα μας, με κείμενα, φωτογραφίες και βίντεο από αυτές τις εμφανίσεις. Η εικόνα, όμως, δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν επιχειρούσαμε να συγκεντρώσουμε και τις στούντιο κυκλοφορίες τους όλα αυτά τα χρόνια.
Placebo (1996)
Τα δύο πρώτα singles των Βρετανών (το “Bruise Pristine” και το “Come Home”) δημιούργησαν ντόρο στο Νησί. Οι Placebo τράβηξαν μεγαλύτερη προσοχή όταν εντάχθηκαν στο δυναμικό της Virgin, με αποκορύφωμα τη κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο τους (Ιούλιος 1996): μια ισχυρή δόση από εφηβικό ροκ, με κιθάρες που πυροβολούν όποτε βρουν την ευκαιρία, ξυραφιαστές παραμορφώσεις πίσω από τις οποίες γίνεται όμως εμφανές πως αναπνέει μια ποπ φλέβα και επιλεγμένες μεν, πραγματικά όμορφες δε μελωδικές στιγμές. Και, ασφαλώς, το αμφισεξουαλικό λουκ του Brian Molko –που τουλάχιστον τότε προκαλούσε– αλλά κι ένα σύνολο 10 συνθέσεων οι οποίες δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης: οι Placebo είχαν κάνει το πρώτο δισκογραφικό βήμα με το δεξί, αφήνοντας υποσχέσεις για ακόμα καλύτερη συνέχεια. - Τάσος Μαγιόπουλος
Without You I'm Nothing (1998)
Είχε μια ανεπανάληπτη (και για την ίδια την τριάδα, όπως απεδείχθη) μανία αυτός ο δίσκος. Ο Molko προσπάθησε να χωρέσει σε έναν δίσκο όλες τις παραφυάδες που μπορούν να ξεπεταχτούν από τον κορμό όχι μόνο της ερωτικής αλλά και της γενικότερης κοινωνικής ζωής. Με μια μπερδεμένη παραγωγή που ναι μεν ανέδειξε το "Pure Morning" παγκοσμίως αλλά έδινε τραχιές κιθάρες σε άλλα σημεία, ο δίσκος αυτός πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να ολοκληρωθεί και τους έκανε αγαπητούς σε ένα μεγάλο μέρος του εναλλακτικού rock ακροατηρίου. Και όχι άδικα, καθώς περιείχε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους. Οι ίδιοι δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν ξανά στο πολύ υψηλό επίπεδό του. (από το τεύχος Sonik '90s)
Black Market Music (2000)
Η κιθάρα του Brian Molko, το μπάσο του Stefan Olsdal και τα drums του Steve Hewitt συνιστούν -μαζί με κάποιες προσθήκες πλήκτρων- μια καθαρή ροκ τριάδα που, αν και διαφεύγει σε μικρούς (ελεγχόμενους) λαβύρινθους κακοφωνίας, κρατά την αγάπη για τη μελωδία και τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς, μ' εκείνη τη μετα-punk γλύκα που σε κάνει να χορευεις ασταμάτητα ακόμα κι όταν ακούς πικρούς στίχους. Σε αυτό το άλμπουμ δε διαφέρουν και πολύ τα πράγματα: Η σεξουαλική επιθετικότητα του πρώτου δίσκου και η μελαγχολική αύρα του δεύτερου εμπλουτίζονται με κάποια σποραδικά electro κόλπα και ακόμα και big beat προσμίξεις. Οι Placebo έγραψαν ένα πολύ καλό, ευθύ, accessible άλμπουμ, με το γνωστό παθιασμένο ήχο που τρομάζει και εμπνέει, χωρίς να φέρνει κάτι το ιδιαίτερο ή να επιθυμεί να αλλάξει κάτι στη σύγχρονη (βρετανική) μουσική. - Τάκης Θανόπουλος
Sleeping with Ghosts (2003)
Πίσω στα 1996, είχαμε πάθει πλάκα με τον εκρηκτικό αυθορμητισμό του "Come Home", την αυθεντική ενδοσκόπηση του "Teenage Angst", τον αμφισβητούμενο σεξουαλισμό του "Nancy Boy", τον ακράτητο ενθουσιασμό του "36 Degrees" και πάει λέγοντας. Αντίθετα σήμερα, δεν υπάρχει, και μάλλον λογικά, κανένα στοιχείο έκπληξης στη μουσική και τη γενικότερη εικόνα του τρίο. Οι συνθέσεις ακολουθούν όλα τα στάνταρ που έχουμε μάθει να αγαπάμε και προέρχονται από την πένα του, αλλά κάπου έχουν αρχίσει και γίνονται βαρετά. Βέβαια, ο μπαγάσας σχεδόν πάντα έχει κάποιους άσους στο μανίκι του, μα κι αυτοί έχουν αρχίσει και γίνονται όλο και περισσότερο δυσεύρετοι. Το πρώτο single του δίσκου για παράδειγμα, το "The Bitter End", είναι ένας πρώτης τάξης ροκ ύμνος, απ' αυτούς που μας έχει δώσει με τα τσουβάλια ο Molko, δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν πολλά άλλα ανάλογου διαμετρήματος κομμάτια στο υπόλοιπο άλμπουμ. Το "Bulletproof Cupid" που το ανοίγει είναι η ιδανική εισαγωγή για μια ηρωική, γεμάτη δυνατές, heavy metal κιθάρες συνέχεια, τα πράγματα στη συνέχεια πάντως γίνονται προοδευτικά όλο και πιο ήπια, για να καταλήξουμε στο "Centrefolds" που ηχεί λες και μας έρχεται από μια μεταθανάτια διάσταση. - Τάκης Θανόπουλος
Meds (2006)
Σκοτεινό, καταθλιπτικό, αλλά και ρομαντικό μαζί, το άλμπουμ αυτό επιχειρεί μια μικρή απομάκρυνση από τον πιο σύνθετο ήχο των προηγούμενων. Ο παραγωγός του άλμπουμ, Dimitri Tikovoi, κουβάλησε μαζί του μια προσέγγιση πιο μακριά από τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τους έφερε πίσω στα βασικά: μπάσο-drums-κιθάρα. Αυτός ο πιο "live" δίσκος, όμως, πάλι δείχνει την επιθυμία τους να επαναλάβουν κόλπα και μελωδίες που τους έκαναν αγαπητούς στα προηγούμενα, ενώ ακόμα και ο κράκτης του ντουέτου με τον Michael Stipe, “Broken Promise”, σου αφήνει την αίσθηση ότι αποτελεί μια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία, δεδομένων των δυνατοτήτων τους. Την παρτίδα πάντα σώζουν κάποια καλά singles. Το "Μeds" (με την Alison Mosshart των Kills), έχει μπει ήδη στον κατάλογο των καλύτερων κομματιών τους (αλλά και εκείνης της χρονιάς). Όπως και το dark “Space Monkey” ή το γλυκόπικρο χιτ “A Song to Say Goodbye”. - Λένα Αλεξανδράκη
Battle for the Sun (2009)
Το Battle For The Sun μοιάζει με νέο ξεκίνημα – και αυτό ακριβώς επιδιώκει. Με τον Steve Forrest πλέον στα κρουστά και τον Dave Botrill (Tool) πίσω από την κονσόλα της παραγωγής να δίνουν μια νέα δυναμική μα και αμεσότητα στα πλημμυρισμένα από κιθάρες και συνθεσάιζερ τραγούδια, οι Placebo ακούγονται, για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια, γεμάτοι ζωντάνια. Φταίνε τα ματζόρε ακόρντα; Φταίει το μαγικό άγγιγμα του Botrill; Φταίει που στόχος είναι, ξανά, το χρόνια αρνούμενο να υποκύψει στην «γοητεία» τους αμερικάνικο κοινό; Όποια και αν είναι η αιτία, ο Molko κι η παρέα του δίνουν ρέστα σε στιγμές όπως το (μερικώς ισπανόφωνο) “Ashtray Heart”, το single “For What It’s Worth”, το “Devil In The Details” με τη διττή ήσυχη/βαβούρικη δυναμική του, το “Bright Lights” με τα φωτεινά πλήκτρα να συνοδεύουν στίχους όπως «a heart that hurts is a heart that works». Ή ακόμα το “Julien” με το αργό ξεκίνημα και την εν μέσω βιολιών κορύφωσή του και το “Kings Of Medicine” με τα πνευστά να οδηγούν το άλμπουμ στο coda του. Χωρίς αμφιβολία το Battle For The Sun αποτελεί το, με διαφορά, καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πάνω από μια δεκαετία και μια ακόμα δικαιολογία για να τους δούμε live στη χώρα μας. Ωστόσο ενίοτε δεν παύουν να ακούγονται σαν να ανήκουν σε μια άλλη εποχή, ειδικά όταν ο ψευδορομαντισμός τους χτυπάει κόκκινο (όπως για παράδειγμα στο ομώνυμο τραγούδι) ή όταν ανοίγουν τον δίσκο με μια νέα έκδοση της τυπικής Placebo συνταγής (“Kitty Litter”). - Ζαννής Βούλγαρης
Loud Like Love (2013)
(Και) το Loud Like Love μένει πεισματικά κεντραρισμένο στα όσα κατέκτησαν οι Βρετανοί στα τρία πρώτα άλμπουμ, αναμεμειγμένα μεταξύ τους στις λίγες και ήδη δεδομένες παραλλαγές. Μόνο που πλέον, έπειτα από σχεδόν 20 χρόνια στο κουρμπέτι, τα συστατικά που κάποτε τους χάρισαν την επιτυχία έχουν κι εκείνα κουραστεί να γυρίζουν γύρω από τον ίδιο πάντοτε άξονα. Το άλμπουμ εμφανίζεται έτσι ξέπνοο, άδειο από ιδέες που να μπορούν να ανανεώσουν το στίγμα της μπάντας έστω και στο ελάχιστο, σε αντίθεση με το αμέσως προηγούμενο Battle Of The Sun –το οποίο μπορεί να μην αποτέλεσε τη «φυγή προς τα εμπρός», τουλάχιστον όμως διέθετε ψήγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας. Συν τοις άλλοις, αυτή η έβδομη στούντιο δουλειά της τριάδας υπό τον Brian Molko δεν περιέχει ούτε καν τα άλλοθι παρελθόντων δίσκων. Δύο-τρία δυνατά και μεστά singles δηλαδή, τα οποία μπορούσαν να ισορροπήσουν τη στασιμότητα, δίνοντας βάση στο επιχείρημα ότι, εφόσον οι Placebo μπορούν να γράφουν τραγούδια όπως το “Meds” ή το “Bitter End”, η επανάληψη τρόπων και μεθόδων έχει ακόμα κάποιο νόημα. Εδώ, αντιθέτως, τα δύο κομμάτια που έχουν αναλάβει τον ρόλο του single –το ομώνυμο και το “Too Many Friends”– κρίνονται κατώτερα του μετρίου. Συνολικά,το Loud Like Love κινείται σε πολύ ρηχά νερά. Πρόκειται για δίσκο άνευρο και χωρίς την ικανότητα να διεγείρει, που επαναλαμβάνει μηχανικά τρόπους του παρελθόντος, γενόμενος κάτι σαν μια καρικατούρα του τελευταίου. - Βαγγέλης Πουλιος
Placebo - Never Let Me Go (2022)
Από τα ραδιοφωνικά "Beautiful James" και "Try Better Next Time", το οργισμένο "Hugz" μέχρι το "Fix Yourself" με το οποίο ολοκληρώνεται το άλμπουμ, οι Placebo έχουν τα τραγούδια για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους (που είναι και ο βασικός στόχος) αλλά και τους κριτικούς: Οι μεν οπαδοί, πήγαν το Never Let Me Go νούμερο 1 σε πωλήσεις σε χώρες όπως Γερμανία και Ολλανδία, ενώ οι κριτικοί ομόφωνα συμφωνούν ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ των Placebo εδώ και πολλά χρόνια, ίσως και από την εποχή του Meds (2006). Δεν θα διαφωνήσω σε καμία περίπτωση, είχα χρόνια να ακούσω ολόκληρο άλμπουμ των Placebo, και το Never Let Me Go με κέρδισε. Καλύτερο τραγούδι το "Surrounded by Spies" για εμένα, και βγάζω το καπέλο που μετά από τόσα χρόνια οι Placebo κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που δεν είναι ένα αναμάσημα του παρελθόντος, αλλά πατάει στο ένδοξο παρελθόν παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία και μας δείχνει τους Placebo του 2022, ένα συγκρότημα που δισκογραφικά έχει ακόμα πολλά να δώσει. - Παναγιώτης Λουκάς
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική.
Διαβάστε επίσης:
Placebo: θυμόμαστε 8 εμφανίσεις τους στην Ελλάδα
