Ο Στυλιανός Τζιρίτας αποτιμά την πρώτη μέρα του φετινού Synch στην Τεχνόπολη, μετέχοντας στον γενικότερο ενθουσιασμό για το live των Holy Fuck και κάνοντας ορισμένες «τσουχτερές» παρατηρήσεις με αφορμή την εμφάνιση των Happy Mondays…
Μέρος Α΄: Holy Fuck
«Κατέβα στη θάλασσα για να δεις το κύμα, ο ήχος του είναι η ανάμνησή του όταν έφτασε στα αυτιά σου», γράφει αφοπλιστικά ο ποιητής και έχει τόσο δίκιο. Θα απογοητευόμουν αν οι Holy Fuck δεν ήταν καλοί στη ζωντανή τους εμφάνιση. Όταν ακούς το Pussy Footing δεν περιμένεις το ρίγος της κυκλώπειας σύνθεσης των Robert Fripp/Brian Eno να αποδοθεί ζωντανά παρά μόνο σε επίπεδο δεινότητας. Όταν όμως ακούς μία μπάντα που το Ιερό Γαμήσι είναι το προσωνύμιό της (ασχέτως αν στην αμερικάνικη καθομιλουμένη είναι κάτι σαν το «γκάσπ!» του Ντόναλντ), σχεδόν τους περιμένεις στη γωνία με καλολαδωμένο οπλοπολυβόλο Μπρεν σε περίπτωση που δεν τιμήσουν το όνομα τους πάνω στη σκηνή - αφού πρώτα έχουν κερδίσει τα εχέγγυα από τις ακροάσεις εν δήμω και οίκω.
Και ας είμαστε ειλικρινείς. Το μεγάλο όνομα του Synch της 1ης μέρας ήταν οι Holy Fuck. Οι Liars πήγαιναν για να πετύχουν στο μυαλό μας εκείνη την ανεπανάληπτη εμφάνιση στο 2ο sequel του Synch, πράγμα εκ της συμβάσεως δύσκολο. Οι Happy Mondays δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, επρόκειτο περί 3D ολογράμματος. Οι Yo La Tengo θέλουν άλλες συνθήκες για να λειτουργήσουν, είναι πολύ ιντελέκτσουαλ rockers για να ΜΗ χαθούν πάνω στη μεγάλη σκηνή. Από ότι ξέρω, ούτε οι Bon Jovi δεν έρχονται φέτος τελικά για να γκρουβάρουμε και οι Belgioum My Ass δεν κάνουν συναυλίες…οπότε οι Holy Fuck ήταν από τα 3 καλά πράγματα που περιμέναμε αυτό το καλοκαίρι…το άλλο ξεκοιλιάζει με σαξόφωνο και το τρίτο είναι το θηρίο του math metal, και έπονται πρώτα ο Θεός. Οι Holy Fuck τίμησαν και με το παραπάνω το όνομα τους. Συν του ότι έτσι γλιτώσαμε τους γλιμίτζουρες οι οποίοι γυρνάνε όλο πόζα από τα fest της Ευρώπης και μας λένε μεταξύ 2ης και 3ης βότκας και με ύφος ξεπεσμένου φτηνιάρη λόρδου «Τους έχω δει στο …… και τα σπάνε» (συνήθως την έκφραση αυτή τη λένε κάτι μπυροκοιλαράδες που δεν κάνουν ούτε ρούπι για να πιούνε νερό από τη βρύση όταν παίζει καναπες/τηλεόραση σύνδρομο). Μούντζα λοιπόν στους κομψευόμενους τζιτζιφιόγκους που ανακάλυψαν, ως νέοι Βεσπούκι, την Ευρώπη - και ορμάμε στη μικρή σκηνή, σε ένα τρομακτικά ετερόκλητο κοινό (γι’ αυτό και ωραίο), που περικυκλώνει τους τέσσερις ΑγιοΓαμησιάτες.
 |
Και ήταν ωραίοι οι μπαγάσες. Αλλά όχι τυχαία. Καταρχήν ο drummer θα μπορούσε να παίζει άνετα στα New York Sessions του Yosuke Yamashita τέλη της δεκαετίας του 1990 αλλά και το ίδιο άνετα στο Δρεπάνι των Ammon Duul στην κατακυριευμένη από αγριόχορτα Γερμανία των αρχών των 1970s. Κόντρα στην κόντρα ήταν ο άνθρωπος και όποιος επιβιώσει. Χωρίς πιατίνια να ταλανίζουν τις ενορχηστρώσεις, αλλά με μετρημένα βαθιά ταμπούρα και αντιστικτικές μπότες αγκάλιαζε τη μπάντα, υποστήριζε το ηχητικό όραμα της τετράδας και οδηγούσε την πορεία προς τις εκστατικές στιγμές. Αυτή τη μπάντα δεν χρειάζεσαι τίποτα για να την ακούσεις καλύτερα. Σαρώνουν. Ένας μπασίστας που έχει δηλώσει υποταγή σε μια Las Vegas έκδοση του Amon Tobin (ο Θεός μαζί σου αγόρι μου με τέτοια ακατανίκητη συνταγή) και 2 μπροστάρηδες οι οποίοι δεν πήραν αναλογικά μπλιμπλίκια γιατί είναι hype να συντονίζεις τοίχους με cheap blocks και κυκλώματα του 75, αλλά ακριβώς επειδή έχουν πειστεί ότι αυτός τους ταιριάζει. Με στρατηγική υπέροχη, τουτέστιν η ενέργεια να μένει μέσα στην ομάδα από τη στιγμή που κανείς δεν παίζει πλάτη σε κανένα και όλοι μπορούν να βρεθούν με την άκρη του ματιού τους, μας παρουσίασαν ένα απόλυτα συμβατό ήχο με τη σημερινή αρχιτεκτονική των πόλεων (γυαλί/σιδερένιοι προ-σκελετοί στελέχωσης/οξύτατες γωνίες ή αψίδες θριάμβου ως τελειώματα προς τον ουρανό), freak out, acid posser, free bop, Chicago διανόηση (εκπληκτική η αναφορά στους Trans Am), club fever. Ακόμα και οι τυχαία παρευρισκόμενοι όχι απλώς κοντοστάθηκαν, αλλά στάθηκαν και θαύμασαν τον αδάμαντα έναντι του άνθρακα στη μεγάλη σκηνή.
Μέρος Β΄: Happy Mondays
Μιας και συζητήθηκε πάρα πολύ, τελικά θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα για τους Happy Mondays. Ναι, καταλαβαίνω κύριοι και κυρίες ότι το Pills ’N’ Thrills και οι Πονόκοιλοι ήταν σημαντικό για σας - αλλά σας παρακαλώ πάρα πολύ κάντε ένα κόπο και παραδεχτείτε δύο πράγματα.
 |
Πρώτον, το απλό γεγονός ότι οι Happy Mondays έπαιζαν πάντα με βασικό οδηγό και αλφαδιά το ένστικτο και όχι τις συνθέσεις. Η επιτυχία τους έγκειτο ακριβώς στο γεγονός ότι αντανακλούσαν τη χυμώδη και οριακή σε ισορροπία ατμόσφαιρα της εποχής τους παρουσιάζοντας ένα στουντιακό και κυρίως συναυλιακό ρολάρισμα, που λίγο πριν (ενίοτε) καταπέσει σε κομμάτια, κατάφερνε να παρασέρνει έχοντας ένα γκρουβάρισμα που το acid (και σαν είδος, και σαν υπογλώσσιο) αποτελούσε θεμελιώδες στοιχείο. Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, την Παρασκευή το βράδυ σε επίπεδο εκσυγχρονισμού (το λιγότερο) και αξιοπρέπειας (το περισσότερο) ο Ryder και η παρέα του να είχαν προλάβει να αφομοιώσει μία μαύρη motown ρυθμολογία για να αντικαταστήσουν το φάντασμα του ecstasy. Κάτι που νομίζω είναι φανερό από τα πρόσωπα σας ότι δεν έγινε. Ήταν κάτι παραπάνω από φανερή η προσπάθεια πολλών από εσάς (μίλησα με παραπάνω από 15 άτομα τις επόμενες ημέρες και πάνω από 10 λίγο μετά το τέλος του σετ τους) να δείξετε ότι περάσατε καλά, αγωνιώδης είναι ο σωστός προσδιορισμός. Και αυτό είναι κάτι που μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος.
 |
Δεύτερον (και θα μου επιτρέψετε να γελάσω λίγο χαιρέκακα) νομίζω ότι ήρθε η ώρα να παραδεχτείτε και εσείς με τη σειρά σας πως κάνετε ό,τι και εμείς οι παλαιότεροι και τρώμε ένα φορτηγό κοροϊδία χρόνια τώρα. Αρχίσατε να πηγαίνετε σε συναυλίες που και μόνο επειδή στέκει αυθεντικό μέλος της σύνθεσης επί σκηνής σας φτάνει για να πάρετε μία ανάσα για τα χρόνια που πέρασαν. Ή κάνω λάθος; Νομίζω ότι ήταν η πρώτη συναυλία όπου η πρώτη φουρνιά ελληνικού indie πραγματικά συνειδητοποίησε την ηλικία της - και μέχρι να παραδεχτεί το πραγματικό του γεγονότος αυτού και βγάλει τα απαραίτητα (όχι βέβαια τα αυτονόητα περί ηλικίας) συμπεράσματά της θα περάσει κάποιος πολύτιμος χρόνος.
Κυρίες και κύριοι της παραπάνω ομάδας, καλώς ήρθατε στη φάση πραγματικών κριτηρίων της μουσικής που ακούμε γύρω μας. Να είστε σίγουροι ότι από τη στιγμή που ξεδιαλύνουν τα πρώτα εμμονικά και συναισθηματικά σύννεφα τα οποία εμποδίζουν τη σωστή ενατένιση του ορίζοντα, η ακρόαση και η αποτίμηση θα γίνουν ακόμα πιο συναρπαστικά. Ναι ξέρω, είμαι μεγάλος και γκρινιάζω, θα πείτε. Όχι θα απαντήσω, το αντίθετο χαμογελάω (προσοχή! δεν γελάω, αυτό θα σήμαινε σαρκασμό). Αντιθέτως, εσείς γκρινιάζατε (έστω και εσωτερικά) την Παρασκευή το βράδυ…
