Το Avopolis πήγε σινεμά…αλλά για να δει συναυλία! Και συγκεκριμένα τη Vertigo Tour των U2 στη Νότια Αμερική (2005-2006), που προβλήθηκε ως ταινία…
Οι ενέργειες των U2 ως συγκρότημα πάντα είχαν να κάνουν με μια ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό τους που οδηγούσε σε μαζικότητα στη συνέχεια - ανάλογα με την εποχή βέβαια. Δημιουργώντας μια δυναμική, αμφίδρομη σχέση, που παρήγαγε ένα μουσικό πακέτο ή καλύτερα ένα μουσικό καλειδοσκόπιο μέσα στο οποίο αλλοιώνονταν οι αρχικές μορφές τους μέχρι το σημαίνον το οποίο επιθυμούσαν να αποδώσουν, έβρισκε το κατάλληλο κάθε φορά ισοζύγιο. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, οι U2 ένιωσαν ότι έπρεπε γίνουν σύγχρονοι. Να είναι παρών στην εποχή τους και όχι να κινούνται κυρίως παράλληλα σε αυτήν, όπως έκαναν μέχρι τότε. Έγιναν έτσι - ως σύνολο ομάδας - δέκτης και ερμηνευτής της εποχής τους, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία. Αυτή η ερμηνεία όμως αφορούσε και αφορά και το στοιχείο του πειραματισμού, λειτουργώντας ως ευρύτερη ομάδα. Του οποιουδήποτε και όπως τον αντιλαμβάνονται αυτοί. Πρόσφατο παράδειγμα το U2-3D.
Πάνω από 100 ώρες γυρίσματος σε Λατινική Αμερική και Μελβούρνη με αποκλειστικά ψηφιακή 3D τεχνολογία για την δεύτερη κατά σειρά ταινία των Ιρλανδών μετά το Rattle and Hum το 1988. Ένα δύσκολο πείραμα, το οποίο, για παράδειγμα, μεταφράστηκε στο Μπουένος Άιρες σε ένα συνεργείο 140 ατόμων, για να επιτευχθεί τελικά μια νέα κινηματογραφική εμπειρία 85 λεπτών, έπειτα από πάνω από 100 ώρες γυρίσματος. Πώς μπορείς να κρίνεις ένα τέτοιο εγχείρημα; Μια κινηματογραφική συρραφή από 3D συναυλιακά στιγμιότυπα…
Θα σταθώ, λοιπόν, στην τελική αίσθηση. Ένα δυνατό άνοιγμα, το χέρι του Bono να απλώνεται προς το μέρος μας. Ο κρυστάλλινος ήχος αντηχεί μέσα μας και, ναι, η τρισδιάστατη λογική είναι γεγονός. Τη στιγμή που σηκώνεσαι αντιλαμβάνεσαι όμως ότι σε αυτό που μόλις παρακολούθησες οι U2 είναι απλώς η αφορμή και το τελικό αποτέλεσμα είναι οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες. Πρακτικά αυτό σημαίνει μια σκηνοθεσία που σαν αντικείμενο δεν έχει το συγκρότημα στην ουσία, αλλά κατά κάποιο τρόπο τα μέσα που χρησιμοποιεί. Συνειδητοποιείς έπειτα ότι αυτό το απροσδιόριστο αίσθημα το οποίο ένιωθες κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης είναι η απόσταση από το συγκρότημα. Αντιφατικό, αν σκεφτεί κανείς το βασικότερο στόχο αυτής της νέας τεχνολογικής κινηματογραφικής προσέγγισης. Όμως, όπως κάθε τεχνολογία, θέλει και τον κατάλληλο χειρισμό. Ίσως επειδή είμαστε ακόμα στην αρχή. Πάντως, για να μην είμαστε άδικοι, ήταν μια γενικότερα πολύ δουλεμένη τεχνικά ταινία και οι U2 συνεπείς στο μουσικό τους συναυλιακό αποτέλεσμα. Μερικές φορές, όμως, δεν αρκεί ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά…
