Το λοιπόν, για αρκετά πράγματα δεν είμαι σίγουρος σε αυτή την ζωή, αλλά είμαι βεβαιότατος πως χωρίς τον Robert Smith να υπάρχει, να κινείται και να λειτουργεί κάπου εκεί έξω, οι μέρες και οι νύχτες (μου) θα ήταν πολύ πιο μουντές από όσο φαντάζουν ακόμα και οι πιο φωτεινές περίοδοι. Κάποιος, φυσικά, θα πει "μα πως γίνεται να φωτίζει το συναίσθημα ένας άνθρωπος που έχει δημιουργήσει δίσκους ορισμούς του σκοταδιού σαν το Seventeen seconds, το Faith, το Pornography και το Disintegration;", το οποίο ομολογουμένως ως τοποθέτηση έχει μια λογική αλλά ας μου επιτραπεί να τη θεωρήσω παράλληλα ως ιδιαίτερα απλοϊκή στον τρόπο που παραβλέπει βασικές παραμέτρους.
Κι εξηγούμαι (για να μην παρεξηγούμαι): ο Robert Smith, ειδικώς, με το όχημα του ονόματι Cure, γενικώς, περισσότερο από κάθε άλλο συγκρότημα και καλλιτέχνη έχει δημιουργήσει κατά πολύ διαφορετικούς δίσκους σε μουσική προσέγγιση και τελικό αναδυόμενο συναίσθημα. Και το μαγικό με όλη αυτή την διαδικασία είναι ότι το έχει καταφέρει διατηρώντας στο πέρας των ετών και των κυκλοφοριών αυτό το ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό στοιχείο που χαριτολογώντας αποκαλούμε ως "κιουράδικο". Στο τέλος της ημέρας οι Cure δεν παίζουν ούτε goth, ούτε dark wave, ούτε new wave, ούτε indie, ούτε pop-rock, ούτε απλά pop. Κατάφερε ο Robert Smith να φτιάξει ένα ηχητικό και αισθητικό ύφος που, όχι, δεν δύναται να χαρακτηρίζεται με μια ταμπέλα αλλά έφτασε να χαρακτηρίζει την καλλιτεχνική προσέγγιση άλλων δημιουργών (όχι μόνο μουσικών). Και επαναλαμβάνω όλο αυτό το κατάφερε ανανεώνοντας κάθε μα κάθε φορά τον ήχο, τους ρυθμούς και όλα αυτά τέλος πάντων που αποτελούν την ίδια την μουσική.
Χωρίς να θέλω να το παίξω ελιτιστής (το οποίο ως έννοια είναι μια μάστιγα για τους απανταχού "indie" στο πέρας των χρόνων) όποιος έχει ακούσει απλά τα singles των Cure δεν έχει ιδέα για το τι εστί Robert Smith καλλιτεχνικά. Ένα πραγματικό δώρο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του -σε κάθε περίσταση- είναι να πάρει μια μέρα άδεια από τις υπόλοιπες ασχολίες του, να φτιάξει ένα ωραίο φωτισμό στο σαλόνι, να κάτσει αναπαυτικά στον καναπέ και να βάλει στην σειρά να ακούσει τα 13+1 studio albums των Cure κατά χρονολογική σειρά κυκλοφορίας τους ως εξής:
1. Three Imaginary Boys (ή Boys Don't Cry έστω) [1979]
2. Seventeen Seconds [1980]
3. Faith [1981]
4. Pornography [1982]
4+1. Japanese Whispers [1983] (το +1 γιατί δεν θεωρείται studio album αλλά συλλογή από sing)les και b-sides της περιόδου)
https://open.spotify.com/artist/7CTh6MZARJydZOkXfoa7JK
5. The Top [1984]
6. The Head on The Door [1985]
7. Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me [1987]
8. Disintegration [1989]
9. Wish [1992]
10. Wild Mood Swings [1996]
11. Bloodflowers [2000]
12. The Cure [2004]
13. 4:13 Dream [2008]
Αναγνωρίζω ότι η εν λόγω πρόταση αφορά μια κάποια μαθηματική και, ενδεχομένως, ψυχαναγκαστική διαδικασία, αλλά ειλικρινά δεν νομίζω ότι υφίσταται άλλος τρόπος για να κατανοήσει κανείς το μεγαλείο των Cure. Η μόνη μέθοδος είναι να συνδέσεις το παζλ για να κατανοήσεις, τελικά, τη συνέχεια σε όλο αυτό που έχει καταφέρει να αφήσει ο Robert Smith πίσω του. Και δεν αναφέρομαι σε ηχητική ανάλυση που πραγματικά πολλούς μουσικόφιλους δεν μας αφήνει, κατά καιρούς, να απολαύσουμε στην ουσία τους τις συναυλίες, ολόκληρους τους δίσκους ή τα μεμονωμένα τραγούδια. Η προτροπή σχετίζεται με τη δυνατότητα να έρθει κάποιος σε επαφή με συναισθηματικά ηχοτ(ρ)όπια που προσομοιάζουν στο ίδιο το ταξίδι της ζωής.
Κατανοώ πως αυτό φαντάζει ιδιαίτερα βαρύγδουπο όπως είναι διατυπωμένο. Αλλά γεγονός είναι παράλληλα πως η ακρόαση της πλήρους δισκογραφίας των Robert Smith & Co. προκαλεί έντονη κυκλοθυμία. Προφανώς η προαναφερθείσα έννοια έτσι στεγνά γραμμένη δεν δείχνει ευχάριστη, αλλά κατά καιρούς η ίδια η ζωή δεν είναι ευχάριστη. Για κάποιους ανθρώπους μάλιστα δεν είναι ποτέ ευχάριστη. Ο σκληροπυρηνικός οπαδός των Cure έχει αγαπημένα τραγούδια για να συνοδεύσει κάθε μα κάθε συναισθηματική κατάσταση που τον περικλείει. Δεν είναι και λίγο στο τέλος τέλος όλο αυτό. Δεν είναι λίγο να είσαι ο άνθρωπος, λοιπόν, που έχει προσφέρει το συγκεκριμένο δεδομένο. Και μέσα σε όλες αυτές τις άναρχες τελικά υπεραναλύσεις, το μόνο που θέλω να πω είναι πως ένας βασικός λόγος για να νιώθω τυχερός είναι που συνυπήρξα με κάποιον τρόπο μαζί με τον Robert Smith στον ίδιο πλανήτη. Και πως ανυπομονώ για το EURO TOUR 2022 που έχει ανακοινωθεί (χωρίς, δυστυχώς, να περιλαμβάνει την Αθήνα αλλά ένα ταξιδάκι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν) καθώς και για το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ που οι απανταχού fans τους ελπίζουμε να κυκλοφορήσει -επιτέλους- μέσα στο έτος που διανύουμε.
