- Giant Sand (3/2/1990)
Το club Ρόδον είναι ανοιχτό εδώ και λίγο περισσότερο από δύο χρόνια και έχει εξασφαλίσει μία σχετικά σταθερή προσέλευση ξένων συγκροτημάτων στη χώρα μας. Ο αμερικάνικος ήχος έχει αποκτήσει πολλούς φίλους εδώ και κάμποσα χρόνια κι ένα από τα καλύτερα σύνολα της σκηνής μας επισκέπτεται και μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Είχαν κυκλοφορήσει πέντε μόνο άλμπουμ μέχρι εκείνη την ημερομηνία και φάνταζαν ήδη ένα φτασμένο συγκρότημα, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ότι βρίσκονται μέχρι σήμερα κοντά μας.
2. Ian McCulloch (2 & 3/3/1990)
Οι Echo & The Bunnymen δεν ευτύχισαν να έρθουν προς τα μέρη μας όσο ήταν στα ντουζένια τους, οπότε η πρώτη φορά που είδαμε κάτι που να τους πλησιάζει είναι όταν ήρθε ο τραγουδιστής τους προκειμένου να προωθήσει το ντεμπούτο προσωπικό του άλμπουμ, Candleland. Ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια και ένα αντίστοιχα αξιόλογο live που προσπάθησε να αγγίξει το μεγαλείο εκείνων της μπάντας που συμμετείχε. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, κάποια κομμάτια της έκαναν την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια του σετ.
3. Laurie Anderson (18/12/1990)
Το να έρθει στην Αθήνα μια καλλιτέχνιδα του μεγέθους της Laurie Anderson ήταν μεγάλη δουλειά, και το Παλλάς ήταν ο κατάλληλος χώρος να τη δεχτεί. Με το άλμπουμ Strange Angels στις αποσκευές της μάγεψε με τα τραγούδια, τις ιστορίες και ασφαλώς τη συνολική οπτικοακουστική εμπειρία που προσέφερε. Έκτοτε είχαμε την ευκαιρία να τη δούμε ξανά, αλλά εκείνη η πρώτη είναι που μένει στην καρδιά και το μυαλό, όπως τόσες άλλες πρώτες φορές….
4. Lounge Lizards (17/9/1991)
Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια τόσο εκλεκτική μπάντα στην κορύφωση της έμπνευσής της. Ο John Lurie είχε την εκτίμησή μας σαν ένας απ’ τους πιο cool ηθοποιούς που στιγμάτιζε τις ταινίες του Jim Jarmusch, είχαμε όμως την ευκαιρία να τον απολαύσουμε και στο ρόλο του σαξοφωνίστα και leader μιας θαυμάσιας μπάντας που ήταν jazz μεν, αλλά και πολλά περισσότερα δε.
5. The Cramps (30/11/1991)
Οι Cramps υπήρξαν μια από τις καλύτερες μπάντες που μπορούσε να δει κανείς στον κόσμο του ροκ εν ρολ από καταβολής κόσμου, επομένως δεν αποτελεί έκπληξη αν πούμε ότι και το πέρασμά τους από την Αθήνα ήταν κάτι παραπάνω από εκρηκτικό! Στο πρόσωπο του Lux Interior είχαν τον απόλυτο μπροστάρη και στο κορμί και τα χέρια της Poison Ivy μια χαρισματική όσο και θελκτική κιθαρίστρια. Το σόου τους ήταν μοναδικό, λίγο ή πολύ τα έσπασαν με τον Lux να βρίσκεται στο επίκεντρο, είτε με το σχεδόν γυμνό του κορμί –με ένα παντελόνι που ίσα που στεκόταν επάνω του– είτε με τα ακροβατικά του που τον έφεραν στην κορυφή των ήδη ψηλών ηχείων. Και μετά είχαμε και τα τραγούδια τους, για να συμπληρωθεί μια παραληρηματική βραδιά (έπαιξαν ακόμη μια φορά επτά χρόνια αργότερα).
6. Gun Club (10/4/1992)
Είχαν πρωτοεμφανιστεί στη χώρα μας το 1988, τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψαν και δεν θα μπορούσαμε να μην τους μνημονεύσουμε. Ο Jeffrey Lee Pierce υπήρξε μια μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη και ταραγμένης προσωπικότητας, κι επάνω στη σκηνή όλα αυτά έβγαιναν ατόφια από μέσα του αγγίζοντας το ακροατήριο. Με μια κλασική σύνθεση μελών και τον Kid Congo Powers ακόμη στο πλάι του (αποχώρησε μετά το τέλος της περιοδείας), έδιναν πάντοτε τρομερές συναυλίες που έμεναν πολύτιμες σαν εμπειρίες σε όσους τις βίωναν.
7. Metallica, The Cult, Λευκή Συμφωνία (27/6/1993)
Η συναυλία αυτή στο γήπεδο της Ριζούπολης ήταν οριακή για πολύ κόσμο και πολλούς λόγους. Οι φίλοι του σκληρού ήχου είδαν ένα απωθημένο τους να πραγματοποιείται, με μία εμφάνιση που τους ικανοποίησε υπέρ του δέοντος, οι Cult είχαν κι εκείνοι το δικό τους κοινό που ήθελε να ακούσει από κοντά την ιδιαίτερη κι αγέρωχη φωνή του Astbury, ενώ και η ελληνική σκηνή εκπροσωπήθηκε από ένα σχήμα ιστορικό που στάθηκε και με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων.
8. Τρύπες (25/9/1993)
Οι Τρύπες έχουν μείνει στην ιστορία σαν το κορυφαίο ίσως εγχώριο ροκ σχήμα των τελευταίων δεκαετιών, ενώ η συναυλιακή δυναμική τους παραμένει αδιαμφισβήτητη. Ανάμεσα στις δεκάδες καταπληκτικές εμφανίσεις που έχουν κάνει, διαλέγουμε εκείνη στο Λυκαβηττό που αν θυμάμαι καλά ανέβασε τον περισσότερο κόσμο που έχει χωρέσει ποτέ στο λόφο, κάπου δέκα χιλιάδες θεατές! Όχι ότι είδαν όλοι αυτοί την απίστευτη συναυλία που έδωσαν, το κατάμεστο θέατρο ξεχείλιζε από ανθρώπους που έφταναν μέχρι έξω στις πόρτες κι ακόμη πιο μακριά…
9. Στέρεο Νόβα (10/1993)
Δίπλα στις Τρύπες είχαμε ένα ακόμη εγχώριο σχήμα να συγκλονίζει τη ζωή μας και να εκφράζει την καθημερινότητά μας. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω δει τους Στέρεο Νόβα ζωντανά, εκείνη στο club Ρόδον πάντως ήταν από τις πιο αξιομνημόνευτες επειδή τα τραγούδια τους ξεχύνονταν από τα ηχεία σαν εικόνες που έβραζαν κι αιχμαλώτιζαν την εποχή τους όσο τίποτε άλλο. Θυμάμαι πάντως τη φάση που ο Μιχάλης Δέλτα προσποιήθηκε ότι έκανε σεξ μ’ ένα αρνί (ξεχνιούνται αυτά;), που συναγωνίστηκε τη φορά που βγήκε δεμένος μ’ ένα λουρί που κρατούσε ο Κωνσταντίνος Βήτα σε κάποιο Rockwave. Έχουν για πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
10. Philip Glass (1/12/1993)
Είχα γνωρίσει τον Philip Glass από την υποβλητική, επική σχεδόν μουσική του για την ταινία Koyaanisqatsi, και το να ψάξω περισσότερο το έργο του ήταν πια μονόδρομος. Όταν λοιπόν ήρθε στην Αθήνα δεν ήθελα να τον χάσω, ακόμη κι αν το εισιτήριο κόστιζε το μυθικό για την εποχή ποσό των 7.000 δραχμών! Ήταν εξαιρετικός ασφαλώς, με τα κυκλικά ηχητικά του μοτίβα -αλλά κι αδρές πιανιστικές πινελιές- άφησε άφωνο το κοινό που είχε γεμίσει το Θέατρο Παλλάς. Όλα τα κομμάτια που έπαιξε έδειχναν να ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο, οι δρόμοι που ακολουθούσαν κατόπιν, όμως, φανέρωναν έναν μουσικό που ήξερε πολύ καλά τι έκανε.
11. Bjork (2/9/1995)
Θαυμάζαμε την Ισλανδή βοκαλίστρια από τους Sugarcubes κιόλας, με τα πρώτα σόλο βήματά της αναγνωρίσαμε ένα φοβερό ταλέντο που μπορούσε να δείξει πολλά περισσότερο σε ένα σωρό ακόμη τομείς, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το ότι είχα μείνει άναυδος βλέποντάς τη να ερμηνεύει με την τεράστια φωνή της τα τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους της. Ακόμη δεν είχε μετατρέψει τις συναυλίες της σε πολυεπίπεδες παραγωγές, οπότε βρισκόσουν αντιμέτωπος με τις συνθέσεις της, με ενδιαφέρουσες ηλεκτρονικές επενδύσεις και το λαρύγγι της, που έπιανε απίστευτες ερμηνευτικές κορυφές.
12. PJ Harvey (10/11/1995)
Κι εδώ αναφέρω αυτή της τη συναυλία –από τις αρκετές ακόμη που θα ακολουθήσουν στη χώρα μας– επειδή ήταν η πρώτη (κι όχι απαραίτητα η καλύτερή της), που περιμέναμε με απίστευτη προσμονή. Είχε έρθει για να παρουσιάσει το τρέχον τότε άλμπουμ της, To Bring You My Love, που δε χρειάζεται να επαναλάβουμε πόσο καθοριστικό ήταν για εκείνη όσο και για εμάς, και το να ακούμε τα τραγούδια που περιείχε ήταν σαν να βρισκόμαστε στον παράδεισο. Επιπρόσθετα, το υλικό από τους προηγούμενους δίσκους της -με την τραχύτητα που το διέκρινε- έκανε την όλη εμφάνιση ένα τέλειο δείγμα από δυναμικό και έντονα εκφραστικό δίπολο που έμεινε αξέχαστο.
13. Girls Against Boys (15/11/1996)
Αυτή είναι μια μπάντα που της ταιριάζει ο χαρακτηρισμός killer, που ανεβαίνει στη σκηνή και είναι διατεθειμένη να πάρει κεφάλια. Αυτό έκανε εκείνο το βράδυ στο Ρόδον, έχοντας τέσσερις σπινταριστές δουλειές στις αποσκευές της και κομμάτια όπως το “Kill The Sexplayer” ή το “Disco Six Six Six” που είναι αναπόφευκτο να ανάψουν φωτιά όπου παιχτούν, με τη φόρτιση μάλιστα που τους έδινε το γκρουπ. Περιμένουμε με ανυπομονησία να ξαναζήσουμε τις στιγμές αυτές στην προσεχή εμφάνιση της μπάντας σε ελάχιστους μήνες από τώρα.
14. Divine Comedy (24/3/1997)
Τους λατρεύαμε σταθερά από το ξεκίνημά τους και το γεγονός ότι κάποτε ήρθαν –και μάλιστα σε μία ιδιαίτερα ακμάζουσα φάση τους– μάς χαροποίησε ιδιαίτερα. Από κοντά η χαρά μας πολλαπλασιάστηκε όταν ανακαλύψαμε ότι επάνω στη σκηνή ο Neil Hannon είναι ένας χαρισματικός ερμηνευτής που ξέρει να κάνει δικό του το κοινό που τον παρακολουθεί. Το ανθολόγιό του άνθισε και σκόρπισε χαμόγελα με στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες, τόσο για την καθαρά μουσική τους διάσταση όσο και για το ότι παρακολούθησα τη συναυλία με όλους τους φίλους και συναδέλφους μου που αντλούσαμε την ίδια αγάπη από τη σκηνή.
15. Massive Attack (18/7/1997)
Ένα γκρουπ που δεν είναι από εκείνα που μνημονεύονται για τα φοβερά live που δίνουν - οι Massive Attack μπορούν παρ’ όλα αυτά να γεμίζουν με άνεση το Θέατρο του Λυκαβηττού και να δημιουργούν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται για να μετατραπεί ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Τα κομμάτια τους δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, κι όσο κι αν η στατικότητα επί σκηνής δεν δίνει πολλές υποσχέσεις, οι φωνές των Daddy G και Horace Andy μπορούν τελικά να κάνουν θαύματα.
16. U2 (26/9/1997)
Η Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, και μια καλή ευκαιρία να κοπιάσουν για πρώτη φορά στη χώρα μας οι U2. Άχαστο live, ως εκ τούτου, στα πλαίσια της Popmart περιοδείας τους, στην οποία ακόμη είχαν πολλά να δώσουν, και πριν οι συναυλίες τους γίνουν μια ατελείωτη σειρά από gimmicks. Μόνο το τρυκ του να βγαίνουν μέσα από ένα γιγάντιο λεμόνι στην άκρη της σκηνής είχαν, πλάι στο ατελείωτο οπλοστάσιο από σπουδαία κομμάτια που έχουν παρουσιάσει στη μεγάλη καριέρα τους. Μάς εξέθεσαν πολλούς από τους λόγους που θεωρούνται και είναι μεγάλη μπάντα - σχεδόν κάθε στιγμή της συναυλίας ήταν μια νέα κορύφωση και λόγος για αποθέωση.
17. 16 Horsepower (23/5/1998)
Από εδώ ξεκινάει ένας μεγάλος συναυλιακός έρωτας που θα φέρει τον David Eugene Edwards αρκετές ακόμη φορές στη χώρα μας μέχρι σήμερα. Τότε είχαμε μόνο δύο άλμπουμ τους για να πιαστούμε, μα ήταν αρκετά για να καταλάβουμε ότι θα είχαμε μια μακροχρόνια σχέση με τούτες τις ιστορίες κι όσες έμελλε να ακολουθήσουν. Ο Edwards ήταν (και παραμένει ασφαλώς) ένας μύστης που μιλάει στο ποίμνιό του με πάθος κι αγωνία για τις ψυχές όλων, μέσα από κομμάτια που σπαρταρούν κάτω από το βάρος και το βάθος της στιχουργικής του.
18. Portishead (15/7/1998)
Στα φεστιβάλ Rockwave έχει γραφτεί συναυλιακή ιστορία, και σε εκείνο στη Φρεατίδα του 1998 περισσότερο ίσως από κάθε άλλο. Μετά τους Cornershop και τους Asian Dub Foundation (κυρίως τους δεύτερους), ανέβηκε στη σκηνή αυτό το σχήμα και σκόρπισε απλόχερα ανατριχίλες. Με δύο άλμπουμ που είχαν λιώσει στα ακουστικά χιλιάδων ακροατών, ήρθαν και τα είπαν ακόμη καλύτερα, έχοντας στο πλάι τους ένα ειδυλλιακό τοπίο που κανέναν δεν ενδιέφερε τελικά, επειδή όλοι είχαν προσηλώσει το βλέμμα τους στη μορφή και το ερμηνευτικό πάθος της Beth Gibbons. Τι άλλο να πούμε, όσοι ήταν εκεί δεν έχουν ξεχάσει και νοσταλγούν αυτό το highlight της ζωής τους. Δεν περιγράφω άλλο ως εκ τούτου…
19. Pulp (16/7/1998)
Αν θυμόμαστε αυτό το live είναι επειδή το νοιώσαμε σαν ένα ατελείωτο πάρτι, σαν μια τελετή αποφοίτησης από μια σχολή που το βασικό μάθημα που διδαχθήκαμε ονομαζόταν Britpop. Ατελείωτος χορός –που στην αμμουδιά της Φρεατίδας μεταφραζόταν σε ένα απίστευτο σύννεφο σκόνης που σηκωνόταν κι έκρυβε σχεδόν τη σκηνή!– και τα αγαπημένα τραγούδια να έρχονται αλλεπάλληλα και ευφορικά. Βλέποντας τον Jarvis Cocker να κάνει το σόου του φάνταζε σαν όνειρο, κι αποκτούσε έναν εορταστικό χαρακτήρα σε χιτς όπως το “Do You Remember The First Time?” ή το “Common People”. Κάπου εκεί επάνω στη σκηνή, επίσης, την κιθάρα του έπαιζε κάποιος Richard Hawley
20. R.E.M. (23/7/1999)
Έπρεπε να περάσουν περίπου δύο δεκαετίες από το ξεκίνημά τους για να έρθουν από την Αθήνα της Georgia στην Αθήνα τη δική μας οι R.E.M. για συναυλία. Μάς αποζημίωσαν για την αναμονή ασφαλώς με μια καταπληκτική εμφάνιση, αν και δεν έχω υπόψη μου κάποια άλλη συναυλία τους που να έχει απογοητεύσει… Το πιο πρόσφατό τους άλμπουμ ήταν το Up, είχαν πει πολλά κομμάτια μέσα από αυτό αλλά και πολλά παλιότερά τους με εκτελεστική και ερμηνευτική αρτιότητα. Ο Michael Stipe κυρίαρχος στη σκηνή, κέρδισε το κοινό σε μια συνηθισμένη για εκείνον ημέρα, κάτι που δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν έκαναν το ίδιο οι Πυξ Λαξ που είχαν αναλάβει τον άχαρο ρόλο της σαπόρτ μπάντας.
