.jpg)
Πολλά συνέβησαν τον τελευταίο μήνα, όχι απαραίτητα θετικά και όχι μόνο αναφορικά με τη μουσική. Ο Φεβρουάριος, λοιπόν, ήταν ο μήνας που γίναμε είδηση στο εξωτερικό για όλους τους λάθος λόγους, ζήσαμε την πιο χιονισμένη Αθήνα των τελευταίων πολλών ετών και «θρηνήσαμε» τη διάλυση των larger-than-life, Daft Punk.
Μέσα σε όλα αυτά, όπως πάντα, ακούσαμε νέους δίσκους.
Έτσι, λοιπόν, τον Φεβρουάριο…
...υποκλιθήκαμε στα «τρομερά παιδιά» από το Λονδίνο -και επινοήσαμε τον όρο “timeline/content rock”
Black Country, New Road - For The First Time
(Ninja Tune)
«Οι Black Country, New Road ακονίζουν κάτι που σχεδόν μοιάζει πρωτόγνωρο και κηρύττουν το timeline/content rock, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουν. Στην εποχή που «όλα έχουν ειπωθεί» και «οι πρώτες φορές» στη μουσική είναι είδος προς εξαφάνιση, οι Βρετανοί δίνουν την αίσθηση πως είναι ένα αληθινό δημιούργημα της αβάσταχτα meta εποχής τους».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Black Country, New Road: Και Οι 7 Ήταν Υπέροχοι
Χαθήκαμε στα samples του Madlib και του Four Tet...
Madlib - Sound Ancestors
(Madlib Invazion)
«Το Sound Ancestors πέραν από ένας δίσκος που δικαιολογεί και με το παραπάνω το hype της συνεργασίας τους, είναι και ίσως ο καλύτερος προσωπικός δίσκος του Madlib. Σε κάθε περίπτωση, είναι σπουδαίος στην κατηγορία του -όποια κι αν είναι αυτή-, που πάει την τέχνη του sampling πολλά βήματα παραπέρα, φέρνοντάς την πίσω στο μέλλον».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
...και χορέψαμε dance δωματίου
Bicep - Isles
(Ninja Tune)
«Με το Isles οι Bicep δηλώνουν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις μετασχηματιστικές προκλήσεις των καιρών και να μεταφέρουν τον ήχο τους σε εναλλακτικά τερέν εκτός dancefloor. Δεν το κάνουν με το μεγαλείο και το πάθος του ομώνυμου ντεμπούτου τους αλλά με μια αξιόλογη διερευνητική τακτική που συντηρεί πλήρως το μύθος τους».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Ακούσαμε ψυχεδελικές αστραπές να πέφτουν στον Καναδά
The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Last of the Great Thunderstorm Warnings
(Full Time Hobby)
«Μέσα σε 72 λεπτα και 9 τραγούδια, τα οποία καθόλου τυχαία προοριζόταν αρχικά ως μία ενιαία σύνθεση, οι Καναδοί μας υπενθυμίζουν πως ο ξεφτισμένος από την κατάχρηση, όρος της νεοψυχεδέλειας μπορεί να λάμψει στα σωστά χέρια. [...] Οι Besnard Lakes προειδοποιούν για ηλεκτρική καταιγίδα, αλλά ξέρουν πως η ουσία βρίσκεται στην λύτρωση μετά το τέλος της».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Είδαμε τις Goat Girl να ανεβαίνουν σε πλαγιές, αλλά όχι και μυτερές κορυφές...
Goat Girl - On All Fours
(Rough Trade)
«Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ, στο οποίο μπορεί οι πιο κοφτερές και «περίεργες» γωνίες των Goat Girl λειαίνονται χάριν ενός πιο γυαλισμένου και στρογγυλεμένου ήχου, αλλά, παράλληλα, πετυχαίνουν μία μετάβαση σε μία πιο εμπλουτισμένη παλέτα αναφορών με μικρές απώλειες ποιότητας και ταυτότητας. [...] Επόμενος στόχος; Οι απάτητες κορυφές».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
...και τους The Body σχεδόν να ξεκινούν απ’ την αρχή
The Body - I’ve Seen All I Need To See
(Thrill Jockey Records)
«Ως ο πιο ιδιαίτερος και αντισυμβατικός δίσκος του σχήματος μέχρι σήμερα, σίγουρα δεν είναι φρόνιμο να τον κατατάξουμε κάτω από μια γενική ταμπέλα, όπως αυτή του metal, αφού οι ρίζες του στον πειραματικό χώρο είναι βαθιές. [...] οι The Body έχουν μεταβάλει τόσο πολύ την αισθητική τους και την αίσθηση που αφήνουν στον ακροατή με τη μουσική τους, που, ουσιαστικά, σχεδόν ξεκινούν από την αρχή».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
Απαρνηθήκαμε την όποια δεισιδαιμονία πίσω από τον 13ο δίσκο των Tindersticks
Tindersticks - Distractions
(City Slang)
«Μπορεί το 2021 οι πειραματισμοί του indie εστετισμού των Tindersticks να μην κομίζουν κάτι το νέο, ηχώντας μάλιστα σε στιγμές σαν ένα late to the party δημιουργικό αποκύημα. Με το Distractions, ωστόσο, οι Tindersticks καταφέρνουν να βρουν αβίαστα κάτι από την παλιά τους φόρμα και αίγλη και να την προσαρμόσουν απαλά αλλά στιβαρά και πετυχημένα στις ανάγκες του σήμερα. Ακούγονται δηλαδή πιο ζεστοί, ανθρώπινοι και οικείοι από ποτέ».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Αναρωτηθήκαμε πόσα δεινοσαυρικά rawwwk κλισέ μπορούμε να αντέξουμε από τον Dave Grohl...
Foo Fighters - Medicine at Midnight
(RCA/Roswell)
«Το σίγουρο είναι ότι οι Foo Fighters εκτελούν με αξιοπρέπεια όλα τα κλισέ του δυνατού, δεινοσαυρικού rawwwk ήχου που προτιμάει να βγαίνει από φθαρμένα ηχεία. Προσφέρουν αυτή τη διαχρονική αγκαλιά από κιθάρα, μπάσο και ντραμς που έχει ανάγκη όλο και περισσότερο ο σημερινός μουσικόφιλος [...] Όμως, τίποτα μέσα στο άλμπουμ δεν θα σας προγκήξει σοβαρά και τίποτα δεν θα σας συγκινήσει αληθινά».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
...αλλά και «τιναφτορε;» για τη νέα κυκλοφορία των Vampire Weekend
Vampire Weekend - 40:42
(Spring Snow)
«Πώς βαθμολογείς τώρα κάτι τόσο άνισο; Ας μείνουμε πιστοί στο πνεύμα της κυκλοφορίας και ας καταφύγουμε τα μαθηματικά. 3/10 και skip ασυζητητί στο πειραματικό ανοσιούργημα του Sam Gendel, 7/10 για την καλοδεχούμενη, ευχάριστη διασκευή των Goose, μέσος όρος 5/10. Πότε είπαμε κυκλοφορεί το LP5;».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.
