.jpg)
Μήνας επίσημης επιστροφής στη βάση ο Σεπτέμβριος. Κάτι που σημαίνει, μεταξύ άλλων, πως τα ακουστικά μας πήραν λίγο μπρος παραπάνω, ακούγοντας στο repeat τις καινούργιες κυκλοφορίες. Αυτές ήταν οι δέκα που ξεχώρισε περισσότερο η ομάδα του Avopolis.
Έτσι, λοιπόν, ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας που…
...βρήκαμε τους Fontaines D.C. πιο ώριμους
Fontaines D.C. - A Hero’s Death
(Partisan)
«[...] το A Hero’s Death είναι το έργο μιας μπάντας με αξιομνημονευτους στίχους και δουλεμένες συνθέσεις που έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
...αλλά και τον νέο δίσκο του Bill Callahan όνομα και πράγμα.
Bill Callahan - Golden Record
(Drag City)
«’Οσο ο αμερικανός μουσικός συνεχίζει να «περιπλανάται στα δωμάτια του κόσμου» και να προσφέρει δίσκους που εμπνέουν τον ήσυχο αναστοχασμό, τη δικιά του φωνή να την ακούτε. Γιατί το Gold Record είναι ακόμη ένα ταπεινό λιθαράκι σε αυτή την υποτιμημένη, ήσυχη τέχνη που υπηρετεί ο Bill Callahan.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Μπήκαμε στο club της Dua Lipa
Dua Lipa - Club Future Nostalgia
(Warner)
«Το Club Future Nostalgia δεν απογοητεύει όσους πατούν το play με ρεαλιστικές προσδοκίες. Ίσως να μην είναι η dance αποκάλυψη που κάποιοι περίμεναν, αποτελεί όμως ένα remix album καλύτερα επιμελημένο από τα περισσότερα του χώρου, έξυπνα προορισμένο τόσο για dancefloors όσο και για ακουστικά [...]»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.
Χορέψαμε με τον εαυτό μας και την Kelly Lee Owens
Kelly Lee Owens - Inner Song
(Smalltown Supersound)
«Το Inner Song είναι ένα άλμπουμ για ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους, τα πάνε καλά επιτέλους με αυτόν και μπορούν να μείνουν μόνοι τους σε ένα δωμάτιο και να χορέψουν μαζί του. O χορός με το Inner Song είναι η σωματοποίηση της κατάκτησης αυτής της νέας, εσωτερικής αρμονίας.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Ακούσαμε τους Killers να συναντούν τους 25χρονους εαυτούς τους
The Killers- Imploding the Mirage
(Island)
«Με το Imploding the Mirage οι Killers δείχνουν να αποτινάσσουν μια μπερδεμένη περίοδο διαρκείας, βγαίνοντας στο ξέφωτο όσων ίσως εδώ και καιρό προσπαθούσαν να καταφέρουν και πατώντας γερά στην ισορροπημένη τομή της ρίζας τους και του πολυπόθητου επόμενου βήματος. [...] Με άλλα λόγια και μ’ έναν μαγικό τρόπο οι Killers ακόμα και σε αυτήν την εξελιγμένη, ώριμη, λαμπρή εκδοχή τους παραμένουν ως το μεδούλι οι ανώριμοι και παράξενοι Killers του πρωτόλειου ντεμπούτου τους.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Απολαύσαμε την εμμονή των Matmos με τον αριθμό 99
Matmos - The Comsuming Flame: Open Exercises in Group Form
(Thrill Jockey)
«Oι Matmos κατόρθωσαν να τιθασεύσουν αυτό το υλικό, να το μετασχηματίσουν σε ένα σημαντικό μουσικό έργο, να δώσουν επιτυχή πνοή σε ένα πείραμα συνεργασίας και αλληλεπίδρασης και παρά την φανερά εγκεφαλική διεργασία, να κατορθώσουν να δημιουργήσουν συναισθήματα, εικόνες, αισθήσεις, αντιδράσεις και να επικοινωνήσουν με την ψυχή και το πνεύμα του ακροατή.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.
Είδαμε τον κόσμο να καταστρέφεται
Παιδί Τραύμα - Θα Καταστρέψω τον Κόσμο
(Inner Ear)
«Οι πρωτόλειοι, απαλοί, μυστικοί, χορευτικοί βηματισμοί από το Παιδί Τραύμα συστρέφονται και βαθαίνουν αποκτώντας ένα πιο στιβαρό και σίγουρο πάτημα που έχει πολλά να πει.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Διαπιστώσαμε ότι ο Phil Elverum βρήκε το νόημα της ζωής (του) σε δύο ακόρντα και μια 45λεπτη σύνθεση
The Microphones - The Microphones in 2020
(P.W. Elverum and Sun)
Η ζωή του Elverum παρουσιάζεται ως ένα ατελείωτο τραγούδι που ξεκίνησε στην παιδική του ηλικία και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Οι Microphones το 2020 είναι τόσο υπαρξιακοί και ενδοσκοπικοί, όσο μας «ανάγκασε» να είμαστε η ίδια η χρονιά.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Μπήκαμε στο χάος του Marilyn Manson
Marilyn Manson - We Are Chaos
(Loma Vista)
«Συνολικά, το άλμπουμ διατηρεί τον καλλιτέχνη στα αξιοπρεπή επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Αν και στο We Are Chaos δεν υπάρχουν έντονες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, ο Manson παραμένει μια περσόνα που δεν κυνηγάει (ακόμα) την ουρά του και απλά συνεχίζει να γράφει τραγούδια που ταιριάζουν με την δική του αισθητική και εκφράζουν τις ανησυχίες του για την εποχή που ζει.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
Και βγάλαμε το καπέλο στους Motorpsycho
Motorpsycho - The All Is One
(Stickman Records)
«Με την μίξη prog/jazz/folk/psych επιρροών καταλύουν κάθε έννοια οριοθετήσεων στο rock που παίζουν και το αποτέλεσμα ρέει τόσο φυσικά που ξεχνάς σε μεγάλο βαθμό σε ποιο ακριβώς μέρος βρίσκεσαι (τόσο σε σχέση με το tracklist όσο και στην πραγματικότητα).»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
