Best of 2007 σύμφωνα με τους αναγνώστες του Avopolis: Ελληνικά album (21-30)

23. Ελένη Τσαλιγοπούλου & Μίκρο
Mad Secret Concert - live

Εδώ και αρκετό διάστημα, η Ελένη Τσαλιγοπούλου έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του έντεχνου/λαϊκού/παραδοσιακού ήχου με τον οποίον τη γνωρίσαμε την προηγούμενη δεκαετία. Ειδικά με αφορμή τη σχεδόν μόνιμη συνεργασία της με τον τραγουδοποιό Κώστα Λειβαδά, έχει κάνει ανοίγματα και πειραματισμούς σε πιο pop, rock, ακόμα και σε ηλεκτρονικά μονοπάτια, με αξιοσημείωτα και άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Στη live αυτή δουλειά - η οποία έγινε στα πλαίσια συμμετοχής της στο 1ο Secret Concert φεστιβάλ, διοργάνωση του γνωστού μουσικού καναλιού MAD - η Τσαλιγοπούλου συνάντησε τους Μίκρο, που της προσφέρανε τη δυνατότητα για ηλεκτρονικούς πειραματισμούς έξω από τα συνήθη στεγανά. Μαζί παρουσίασαν μία σειρά από διασκευές παλαιότερων τραγουδιών, κινούμενες στην πλειοψηφία τους στα όρια του Ελαφρού τραγουδιού των δεκαετιών 1960, 1970, 1980, στις οποίες προσθέσανε και υλικό από τη δική τους πορεία. Οι Μίκρο εξάλλου έχουν ήδη δώσει διαπιστευτήρια για την ικανότητά τους να παρουσιάζουν γνωστά κομμάτια με νέο στιλ και φρεσκάδα - αξίζει π.χ. εδώ να αναφέρουμε την εξαιρετική διασκευή στον “Ωκεανό” της Καίτης Κουλλιά.

24. Coin
Urban Subculture

Έτσι και το νέο album των Coin μας είχε έρθει από καμιά Αμερική ή καμιά Αγγλία, θα είχε γίνει μεγάλο σούσουρο. Θα είχαμε hype, brand new και διάφορες τυμπανοκρουσίες. Οι Coin όμως είναι βλέπετε από την Καβάλα και έτσι δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Και το Urban Subculture αποτελεί μια ανεξάρτητη κυκλοφορία που λίγοι, εκ των πραγμάτων, θα προσέξουν. Και ας είναι μίλια ανώτερο από τους κάθε Arctic Monkeys αυτού του κόσμου, και ας του αξίζει μια πολύ καλύτερη μοίρα. Οι ρίζες των Coin βρίσκονται στον alternative και garage rock ήχο, στο καθιστούν σαφές χωρίς πολλά-πολλά. Όπως σαφές σου καθιστούν και το ότι παίζουν βασικά ό,τι γουστάρουν, χωρίς το άγχος να ακουστούν ντε και καλά μοντέρνοι και εναλλακτικο-μοδάτοι. Στο άκουσμά τους ζωντανεύουν οι παλιοί, καλοί Pixies και συναντούν τους Editors, όλα αυτά όμως μας παρουσιάζονται αφομοιωμένα και με την προσωπική σφραγίδα του group να είναι ιδιαίτερα εμφανής. Σε αυτό βέβαια βοηθάει πολύ νομίζω και η παραγωγή του Νικόδημου Τριαρίδη, μια πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Το Urban Subculture καταφέρνει με τέτοια εφόδια να σε κερδίσει από τις πρώτες, εναρκτήριες νότες: έχει συνεκτικότητα, έχει άποψη, έχει νεύρο, και - το σημαντικότερο - έχει τρα-γου-δάρες (“Nervous Breakdown”, “Actress (Olkio)”, “Urban Subculture (Eraid)”, “Insects”), που σε κάνουν να βλέπεις αστράκια.

25. Marsheaux
Peek a Boo

(δεν υπάρχει διαθέσιμη κριτική)

26. Ανδριάνα Μπάμπαλη
Δες Καθαρά

Μέσα από ένα artwork γεμάτο από φωτεινές παστέλ πιτσιλιές, άκρως πολύχρωμο και καλοκαιρινό, τα τραγούδια των Νίκου Πορτοκάλογλου, Sunny Μπαλτζή, Nίκου Μωραΐτη, Κώστα Λειβαδά αλλά και της ίδιας της Ανδριάνας Μπάμπαλη, καθώς και οι ενορχηστρώσεις του Γιάννη Νάστα των Xaxakes, συνθέτουν ένα pop μελωδικό αποτέλεσμα που θα του ταίριαζε πράγματι να ακούγεται, όπως αναφέρει και το δελτίου τύπου, «με ανοιχτά παράθυρα και δυνατά!». Πώς θα μπορούσε άλλωστε κανείς να μην βάλει στο τέρμα την ένταση του στερεοφωνικού του στο άκουσμα της υπέροχης διασκευής του “Face A La Mer” των Negresses Vertes (“Δες Καθαρά”), όπου οι ελληνικοί στίχοι του Νίκου Μωραΐτη, μαζί με την ερμηνεία της Μπάμπαλη, κάνουν θαύματα; Ή να αντισταθεί στη γλυκιά συγκίνηση που φέρουν τα “Πεθαμένα Aστέρια”, στην ομορφιά του υπογεγραμμένου από τον Νίκο Πορτοκάλογλου “Γαλάζιο Καλοκαίρι”, ή ακόμα στο ακαταμάχητο κέφι που κουβαλάνε τα “Tι Πιο Απλό”, “Όλοι Μου Λένε” και “Λάθος Που Αρχίζει Από Π”;

27. Serafim Tsotsonis
Peak

Μπορεί να πρόκειται για το πρώτο δισκογραφικό του βήμα, αλλά ο Serafim Tsotsonis μόνο νέο φρούτο δεν είναι στον τομέα της μουσικής σύνθεσης. Έχει ήδη αξιοποιήσει την αγάπη του και τις σπουδές του πάνω στη μουσική τόσο σε θεατρικές παραστάσεις όσο και στην ηχητική επένδυση installations. Στο Peak φαίνεται να τον ενδιαφέρει η δημιουργία ενός στερεονοβικού και γλυκά μελαγχολικού περιβάλλοντος. Η electronica φλερτάρει κατά διαστήματα με την electro-pop και το deep house, ενώ τα φωνητικά του ίδιου διασταυρώνονται με αυτά της αδελφής του Αγγελικής. Οι μικροί πειραματισμοί έχουν και αυτοί τη θέση τους στο album, το οποίο όμως στο μεγαλύτερο μέρος του φροντίζει να παραμένει οικείο και προσβάσιμο στον μέσο ακροατή.

28. Γιώργος Νταλάρας
Με Το 'Να Πόδι Στ' Άστρα... Και Τα Δυο Στην Κόλαση

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας τελειομανής άνθρωπος, φύσει ανίκανος ως καλλιτέχνης να κάτσει στα αβγά του και να πάψει να παρατηρεί το τι συμβαίνει γύρω του ή να στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο του και να αφήσει τις νέες του δουλειές απλώς να επαναλαμβάνουν αξιοπρεπώς τα ήδη από χρόνια κεκτημένα. Για το νέο του λοιπόν album επιστράτευσε μια ολόκληρη dream team συντελεστών, στα πλαίσια της οποίας ο Μάνος Ελευθερίου και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος συναντούν τον Νίκο Μωραΐτη και τη Λίνα Νικολακοπούλου και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης με τον Στέφανο Κορκολή τον Τάσο Γκρους και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο - ναι, τον γνωστό από διάφορα χιτάκια της «άλλης όχθης», με πιο πρόσφατο το εκκολαπτόμενο καψουροσουξέ του Κώστα Σερέτη “Δεν Σου Ζήτησα Τίποτα”. Το να ενοποιήσει κανείς όλα τα διαφορετικά νήματα που μπορεί να εκπορεύονται από δημιουργούς σαν και τους παραπάνω, εντάσσοντας μάλιστα στα πλαίσιά τους και τραγούδια υπογεγραμμένα από νέους συνθέτες και στιχουργούς, είναι σαν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Άλλοι θα καταγκρεμίζονταν στην άβυσσο μιας τέτοιας φιλοδοξίας, όχι όμως και ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος κερδίζει το στοίχημα της ενότητας του συνόλου βάζοντας ως βάση του τη φωνή του και την ερμηνευτική του κλάση.

29. Blue Pilots Project
Flight for everyone

Καιρό είχε το label - οδηγός της dance / electronica στη χώρα μας να κυκλοφορήσει ένα album τέτοιου επιπέδου. Συγκεκριμένα από την εποχή του album του Milto Εph πριν από δύο χρόνια. Πίσω από το παραπάνω project κρύβεται ο κατά κόσμον Θωμάς Κοσίδης. Ο ήχος του κινείται σε ελαφρώς διαφορετικά μουσικά πεδία απ’ ό,τι οι συνηθισμένες Κlik records κυκλοφορίες. Πρόκειται μεν για ηλεκτρονική μουσική φτιαγμένη όμως με την προσθήκη φυσικών οργάνων όπως drums, μπάσο και κιθάρα και ηχογραφημένη ως επί το πλείστον με αναλογικές μεθόδους. Το αποτέλεσμα είναι ένα album ατμοσφαιρικό (παλιά μου τέχνη κόσκινο για την Klik), αρκούντως ψυχεδελικό, με world/ethnic αναφορές, ζεστό, βαθύ με πολυεπίπεδη παραγωγή που ακούγεται ολόκληρο χωρίς να το καταλάβεις, ειδικά αυτούς, τους καλοκαιρινούς μήνες.

30. Bellerophone
11 Songs For Polaroids And Playmobils

Πόσες φορές μας τυχαίνει τελευταία να βάζουμε στο cd player ένα δίσκο φτιαγμένο από ελληνικά χέρια και αυτό που ακούμε να μας καθηλώνει με τη φαντασία των ιδεών του και την πληρότητα της υλοποίησής του; Σύμφωνοι, όλο και συχνότερα εσχάτως, αλλά σε κάθε περίπτωση, όχι όσο συχνά θα θέλαμε, έτσι δεν είναι; Και οπωσδήποτε, όχι στο βαθμό που μας ικανοποιεί μια παραγωγή του εξωτερικού. Αυτή η παρθενική προσπάθεια των Bellerophone δεν ξεχωρίζει στα δικά μου αυτιά από τις δισκογραφικές απόπειρες των ηχητικών δημιουργών της αλλοδαπής, αντιθέτως βάζει τα γυαλιά στους περισσότερους απ’ αυτούς. Ή για να το διατυπώσουμε αλλιώς, αν μας ερχόταν με τη στάμπα της Touch ή της Warp για παράδειγμα, θα το υποδεχόμασταν γεμάτοι θαυμασμό, τι αλλάζει τώρα που μας έρχεται από τη Δυτική Αθήνα; Πρόκειται με άλλα λόγια για ποπ μουσική που παρεκτρέπεται σε πειραματικές διαδρομές και για electronica που αγωνιά να μην χάσει την άμεση επαφή με το σφυγμό του μελωδικά ευαισθητοποιημένου ακροατή. Και τα καταφέρνει, όπως θα τα κατάφερναν οι Broadcast αν έπαιρναν τον Mark Bell να τους κάνει την παραγωγή, ή όπως κάνουν θαύματα ο David Sylvian με τον Fennesz κάθε φορά που βρίσκονται μαζί στο στούντιο. Οπωσδήποτε αξίζει απόλυτα την προσοχή σας.

Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (1-10)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (11-20)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (21-30)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (31-40)