31. Dr. Atomik Οι Dr. Atomik είναι το σχήμα των Αντώνη Λιβιεράτου (Κεφάλαιο 24) και Άδωνι Γουλιέλμου (πρώην Cosmic Teds) και αυτό το πρώτό τους άλπουμ. Με έμφαση στις ηλεκτρικές κιθάρες και τα ηλεκτρονικά πλήκτρα αυτοί φαίνεται να εμπνέονται από τη βρετανική ψυχεδέλεια, την ηλεκτρονική ambient των70ς, την electro-pop των 80ς και τις Νεό-Υορκέζικες πανκ κιθάρες των 70ς. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι και ο θεατρικός / παιγνιώδης τόνος και τρόπος της ερμηνείας, που σαφώς και φανερώνει μια βαθιά εκτίμηση στην παράδοση των Βρετανών εκκεντρικών ερμηνευτών (π. χ. Momus, Hamill, Devoto, Matt Johnson). Αξιοσημείωτη προσπάθεια, διαφορετική από τα συνηθισμένα και με προσωπικό χαρακτήρα παρά τις όποιες αναφορές – ή μάλλον χάριν αυτών. 32. Πάνος Μουζουράκης Μάντεψε Ποιος |
 |
Mια δουλειά με δική της ταυτότητα, που είχε πράγματι κάτι να μας πει και μας το είπε και με ωραίο τρόπο, με λόγια απλά μα δυνατά, με χιούμορ, μα και ευαισθησία όπου χρειαζόταν - μια ευαισθησία όμως μακριά από την αγοραία «έντεχνη» ευαισθησία του στιλ και-κλαίμε-φιλοσοφώντας-που-είναι-μαύρος-ο ουρανός. Ο Πάνος Μουζουράκης δεν είναι μουσικός, τραγουδιστής, συνθέτης κτλ., τουλάχιστον όχι με την αυστηρή έννοια. Είναι βασικά ένας performer, ένας καλλιτέχνης ο οποίος γράφει μεν τραγούδια, τραγουδάει και παίζει κιθάρα, συνάμα όμως είναι και ένας άνθρωπος της σκηνής, ένας ηθοποιός. Το ποια ταυτότητα επικρατεί δεν έχει και τόση σημασία, περισσότερη σημασία έχει ότι ο άνθρωπος αυτός φαίνεται να έχει ταλέντο και κάτι το ιδιαίτερο και πολύ δικό του, το οποίο κουβαλάει και στις δύο καλλιτεχνικές σφαίρες με τις οποίες καταγίνεται.
33. Neon
Au Theatre Des Sons Imaginaires
 |
Ο τίτλος τα λέει όλα, ειλικρινά. Προσοχή, προσοχή, γιατί εισέρχεστε σ' έναν εύθραυστο κόσμο όπου οι ήχοι μοιάζουν μη - αληθινοί, έρχονται από το πουθενά και πηγαίνουν ακριβώς εκεί πίσω, όπως έλεγαν και οι Buzzcocks (που το θυμήθηκα τώρα αυτό;). Η πρώτη αυτή δουλειά των Neon, που απαρτίζονται από τους Βύρωνα και Chris Setel, κινείται στο χώρο του ambient, με αμυδρές πινελιές από το post rock ιδίωμα, απ' τη στιγμή που οι άυλες ηχητικές φόρμες που απαρτίζουν τη μουσική του "Au Theatre Des Sons Imaginaires" προέρχονται κυρίως από ηλεκτρικές κιθάρες που χτίζουν ακούραστα μικρούς τοίχους από στατικό ηλεκτρισμό στη βάση των κομματιών. Οι μελωδίες είναι διακριτικές μα ουσιαστικές, και στέκονται στον αέρα σχεδόν αόρατες, σαν να είναι κεντημένες επάνω σε αραχνοΰφαντα πανιά με μεταξωτές κλωστές. Η μουσική των Neon αποτελεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στο βασίλειο των laptop και το ευγενές πεδίο μάχης της ηλεκτρικής κιθάρας, ενώ όταν κάνουν τη σεμνή παρουσία τους άλλα όργανα, ακουστικής κυρίως φύσης, το όλο πράγμα αποκτάει ακόμη ομορφότερη υπόσταση. Διάφορα ονόματα περνούν από το μυαλό μας ακούγοντάς τους, από τους Main μέχρι τον Christian Fennesz, κι από τους Sigur Ros σε μία πιο αφηρημένη εκδοχή τους μέχρι ολόκληρη τη shoegaze σκηνή σε ένα περισσότερο αιθέριο κάδρο.
34. Σταμάτης Κραουνάκης
Πόσο Σ' Αγαπώ
 |
Πόσο Σ’ Αγαπώ είναι ο συγκινητικός τίτλος του φρέσκου album του Σταμάτη Κραουνάκη, το οποίο εκδίδεται από τη Λυχνία (την ανεξάρτητη εταιρεία που ίδρυσε παρέα με την αδελφή του) και διανέμεται αποκλειστικά στα δισκοπωλεία Metropolis. «Άρχισε να μας αρέσει αυτό το προσωπικό παιχνίδι - που ξέρουμε ποιοι μας θέλουνε, ποιοι μας ζητάνε, ποιοι μας ψωνίζουνε - ότι δεν διαμεσολαβεί τίποτα μεταξύ καλλιτέχνη και αγοραστή - έχει λίγη φασαρία παραπάνω στις ζωές μας, άλλα έχει και χαρά» είπε ο ίδιος για την απόφασή του αυτή. Απόφαση που σίγουρα αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση από μεριάς ενός συνθέτη, που, αν το επέλεγε, θα μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες.
35. Will-O-The Wisp
A Gift For Your Dreams
 |
Η απάντηση στο ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε έναν πρωτοποριακό hippie και τη χώρα μας είναι οι Will-O-The Wisp, καθώς το "Nature Boy" του Eden Ahbez έχει τιμητική θέση στη νέα τους δουλειά έτσι όπως ανοίγει και κλείνει το album σε δύο εκτελέσεις πιστές στο κλίμα του τραγουδιού. Ευτυχώς για μας, δεν εξαντλούν εκεί την ευρηματικότητά τους, αλλά με τις λεπτοδουλεμένες μελωδίες τους, τη χρήση του φλάουτου και την οικονομική κιθάρα να μην σπαταλιέται σε φλυαρίες, μας προσφέρουν ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι που είχαμε καιρό να κάνουμε.
Όσοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους ας έχουν υπόψη ότι πρόκειται για χαμηλόφωνο και προσωπικό ταξίδι, χωρίς συνθήματα.
36. Lost Bodies
Όσμωση
 |
Μόλις έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο του Brutal, οι Lost Bodies επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να αποτελειώσουν τα μυαλά μας, με όπλο άλλο ένα από τα φευγάτα μουσικά κολλάζ τους. Οι Lost Bodies εν μέσω hardcore θορύβου, ξεκούρδιστων πνευστών και «φτηνών» electro θεμάτων, δεν παραλείπουν να μας δείξουν για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήριά τους. Ανγουστάρετε τους Lost Bodies δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσετε την “Όσμωση” και αφήστε εμένα να τραγουδάω. Εάν πάλι σας ξινίζουν δεν νομίζω ότι υπάρχει - πιθανότατα ούτε και θα υπάρξει - album τους που θα σας αλλάξει τα μυαλά. Τόσο απλά.
37. Fuzzy Nerds
Happy Fuzzy Thinkin’
 |
Με μακρά παρουσία στην ελληνική rock σκηνή (μετρoύν ήδη δεκατρία χρόνια), οι Fuzzy Nerds πραγματοποιούν με το Happy Fuzzy Thinkin’ το τέταρτό τους δισκογραφικό βήμα. Κυκλοφορώντας ένα album, που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, αποτελεί και την καλύτερη ως σήμερα δουλειά τους. Αποδεικνύοντας ότι ορθώς η μπάντα από τα Γιάννενα είχε επισημανθεί στο παρελθόν από άλλους συναδέλφους ως μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες στον εγχώριο rock ήχο.Στο Happy Fuzzy Thinkin’ οι Fuzzy Nerds δεν πραγματοποιούν γενικά δραματικές ανατροπές στο ύφος τους. Mόνο στο φινάλε αφήνουν τους Novox να κάνουν ένα ωραιότατο ηλεκτρονικό remix στο “Project No. 9” - remix που νομίζω πως κάνει την αυθεντική σύνθεση να ακούγεται ακόμα καλύτερη. Κατά τα άλλα παραμένουν στον γνώριμό τους εναλλακτικό ήχο, που με βάση τους Sonic Youth περιπλανιέται σε σύγχρονα post-rock μονοπάτια, με πυξίδα του, μεταξύ άλλων, τους Godspeed You Black Emperor! και τους ισλανδούς μάστορες Sigur Rós. Αυτό που αλλάζει εδώ είναι η ωριμότητα με την οποία οι Fuzzy Nerds πραγματοποιούν αυτό τo ηχητικό ταξίδι.
 |
Hard rock με metal επιρροές και άποψη.
Στη σύγχρονη metal σκηνή δυσκολευόμαστε να βρούμε νέα ονόματα που να προκαλούν το ενδιαφέρον, καθώς τα περισσότερα συγκροτήματα προσπαθούν να υπηρετούν τη φόρμα, όχι όμως και το τραγούδι. Γι’ αυτό και οι Hannibal αποτελούν ευχάριστη έκπληξη με την ιδιόμορφη μίξη παραδοσιακού hard rock με metal στοιχεία και φωνητικά που θυμίζουν περισσότερο τα grunge groups της δεκαετίας του ’90. Η διαφορά βρίσκεται και στη δομή των τραγουδιών τους, που μπορεί να διαθέτουν τη δύναμη και το πάθος του metal, χωρίς να αποφεύγουν τη χρήση synths με ελκυστικά αποτελέσματα και τα οποία δεν ακούγονται σαν να προσπάθησαν να γεμίσουν το album. Το This Is U ακούγεται συνολικά και όχι αποσπασματικά με ανοιχτά αυτιά και μυαλά..
39. Διάφοροι
The Movement Sessions: Tribute to Κ. Βήτα
 |
Movement ονομάζεται ο διαδικτυακός τόπος των απανταχού φίλων του Κωνσταντίνου Β και της μουσικής του, στα πλαίσια του οποίου ξεκίνησε η παρούσα προσπάθεια, καταλήγοντας σε ένα ανέλπιστα καλό αποτέλεσμα. Τα tribute albums είναι συνήθως μια βαρετή και ως επί το πλείστον αποτυχημένη υπόθεση, ο παρών όμως φόρος τιμής στον Κωνσταντίνο Β σε πείθει τόσο για τον λόγο ύπαρξης του Movement Sessions, όσο και για την ειλικρινή - και μεγάλη - αγάπη την οποία τρέφουν οι συμμετέχοντες για τον τελευταίο. Aκόμα και αν δεν τα κατάφεραν όλοι εξίσου πετυχημένα με ορισμένους άλλους, πιστεύω πως ο Κωνσταντίνος Β θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα περήφανος για τους fans του. Γιατί απέδειξαν έμπρακτα πως ανάμεσά τους βρίσκονται νέα παιδιά με ταλέντο και όραμα για την ηλεκτρονική δημιουργία. Αν το υπάρχον σύστημα φροντίσει να τους επιτρέψει να δουλέψουν πάνω σε όσα αγαπούν και βέβαια τους αφήσει να εκφραστούν ελεύθερα, να δείτε ότι η ντόπια ηλεκτρονική σκηνή θα τονωθεί σημαντικά.
 |
Οι Locomondo είναι μια παρέα από πέντε τυπάκια, τα οποία αποτελούν μία από τις πρώτες μπάντες που επιχείρησαν να συνδυάσουν τον reggae ήχο της Καραϊβικής με τον ελληνικό στίχο. Έναν μάλιστα χρόνο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους Ένας Τρελός Κόσμος, οι Locomondo ταξίδεψαν στην Τζαμάικα ως προσκεκλημένοι του Vin Gordon - τρομπονίστα κάποτε του Bob Marley - και έφτιαξαν εκεί τον δεύτερο δίσκο τους, το 12 Μέρες Στη Jamaica, γνωρίζοντας ένα μάλλον ξαφνικό σουξέ με τη διασκευή τους στη “Φραγκοσυριανή” του Μάρκου Βαμβακάρη. Η επιτυχία συνεχίστηκε φέτος με το πλακατζίδικο “Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro” – εκπληκτική φωτογραφία της καθημερινότητας πολλών αγοριών της γενιάς μας - το οποίο τους έκανε ακόμα ευρύτερα γνωστούς. Το τραγούδι αυτό όμως δεν θα το βρείτε στο παρόν, τρίτο album τους, καθώς, παρά τον χαμό που έχει δημιουργήσει, παραμένει ακυκλοφόρητο σε στούντιο εκδοχή. Αν και, ηχητικά τουλάχιστον, οι Locomondo δεν αποτελούν αυτό το κάτι διαφορετικό, χάρη στους στίχους τους και στην εκφραστικότητα του τραγουδιστή τους Μάκη Κουμάρη καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Επιμένοντας να σχολιάζουν τις τάσεις της εποχής μας, δίχως όμως να στέκονται στο βάθρο του αναμάρτητου κριτή (δεν νομίζω ότι η επιλογή τους να μιλούν συχνά σε πρώτο πρόσωπο είναι τυχαία), αλλά προσπαθώντας να τονίσουν τα άλλοθι πίσω από αυτές τις τάσεις. Γενόμενοι έτσι περισσότερο ρεαλιστικοί από πολλά άλλα groups «διαμαρτυρίας», που δυστυχώς διέπονται, όπως αρκετά ακόμα πράγματα στη χώρα μας, από αναίτια σοβαροφάνεια.
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (1-10)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (11-20)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (21-30)
Best of 2007: Τα αγαπημένα album των αναγνωστών (31-40)
