Κληθήκαμε να ακούσουμε κάποια δείγματα από καινούργιους δίσκους που περιμένουμε (άλλους με ανυπομονησία, άλλους με αδιαφορία). Ορισμένα μας δικαίωσαν, άλλα μας απογοήτευσαν. Τέλος πάντων, ακούσαμε τους νέους δίσκους (ή τουλάχιστον μέρη αυτών) του Wyclef Jean, των Duran Duran, της Annie Lennox, του Devendra Banhart και του Bruce Spingsteen και σας παρουσιάζουμε αυτά που ακούσαμε…
Mέρος Β'
Annie Lennox – Songs Of Mass Distuction (1-10-2007)
Πάντα είχα μια κρυφή ελπίδα. Ότι όλοι αυτοί που κατά καιρούς έβγαλαν pop διαμάντια θα κυκλοφορήσουν δισκάρες για να αποδείξουν ότι δεν είναι πλέον άχρηστοι και μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία. Για άλλη μια φορά διαψεύστηκαν οι πόθοι μου. Η Annie θυμήθηκε τον ξεπερασμένο φεμινισμό του 90 και έβγαλε έναν δίσκο α λα Live Aid.
- Sing
Το κομμάτι μιλά για τις γυναίκες στην Αφρική, με έναν τρόπο απολίτικο, χριστιανικό και αδιάφορο. Με λίγα λόγια το κομμάτι πάει να χτυπήσει τα κακώς κείμενα με γάντι της κουζίνας. Κρίμα, γιατί τα αφρικανικά gospels από δεκάδες αφρικάνες έχουν καταντήσει ανιαρά…
- Womankind
Μια από τα ίδια. Καμία, μα καμία έμπνευση! Χορωδιακά φωνητικά στο ρεφρέν, μονότονα beats, μονότονα λόγια , μονότονα τα πάντα! Και βαρετά προφανώς…
Bruce Springsteen – Magic (1-10-2007)
 |
Οι επιφυλάξεις μου για τους αμερικάνους rockers που εκφράζονται «αριστερά» διαλύθηκαν με αυτόν τον δίσκο. Ο Spingsteen έφτιαξε τραγούδια πιο δυνατά από τα παλιά, πιο «φωτεινά» και περισσότερο πολιτικά προσανατολισμένα. Ο δίσκος αυτός δίνει πνοή στους «ξοφλημένους» παππούδες του rock.
- Radio Nowhere
Φωτεινό και επιθετικό, rock με όλη τη σημασία της λέξης. Το σαξόφωνο ακούγεται υπέροχο έτσι όπως ξεχωρίζει από την πολυμελή E Street Band. Στα live το τραγούδι αυτό σίγουρα σπάει κόκκαλα.
- Gypsy Biker
Ο στίχος “ The speculators made their money on the blood you shed” είναι απόλυτα πολιτικός. Η φυσαρμόνικα και η κιθάρα στην αρχή φτιάχνουν το «χαλί» για να μπει ολόκληρη η μπάντα σε ένα κομμάτι που έχει γεμάτο αλλά όχι υπερφίαλο ήχο. Η μελωδία θυμίζει τον Neil Young με περισσότερη δύναμη, ανώ το τελέιωμα είναι πολύ όμορφο. Αν είχε και πιασάρικο ρεφρέν θα μιλούσαμε και για σίγουρη ραδιοφωνική επιτυχία.
- Last To Die
Γρήγορος και κοφτός ρυθμός, ωραία, ολίγον folk, βιολιά και νοσταλγικά φωνητικά. “Who ‘ll be the last to die for a mistake?” ρωτά ο Bruce και όλοι μένουμε να ψάχνουμε την απάντηση. Εδώ αποδεικνύεται ότι η E Street Band πήγε τον καλλιτέχνη πολύ μπροστά.
- Devil’s Arcade
To κλείσιμο του δίσκου είναι ένα ανθρώπινο τραγούδι για έναν νεκρό στρατιώτη στις ερήμους. Τα έγχορδα σε αυτή την μπαλάντα είναι εξαιρετικά και είναι ικανά να συγκινήσουν και το χειρότερο αμερικάνικο γουρούνι. Στο τέλος τα drums μοιάζουν με καρδιά που σβήνει αργά και βασανιστικά….
