Με 7 δεκαετίες ζωής και έναν κατάλογο που προσμετρά μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια στη σύγχρονη ιστορία, ο Elton John διανύει τα τελευταία 20 χρόνια της καριέρας του με μία χάρη που σπάνια βλέπεις στους πάλαι ποτέ μαθουσάλες του πενταγράμμου. Η μουσική του είναι κάπως σαν τον αέρα γύρω σου. Υπάρχει, την καταναλώνεις και είναι αδιάσπαστο μέρος της ζωής σου, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Και με αυτήν τη γνώση, ο Elton John διαλέγει πολύ έξυπνα να περπατήσει σε έναν δρόμο που κοιτάζει και αναγνωρίζει το μέλλον, γνωρίζοντας παράλληλα τι εκπροσωπεί ο ίδιος και πού μπορεί να δανείσει το ταλέντο του για να προχωρήσει την τέχνη.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο αυτής της περιόδου είναι η εκτενής σειρά συναυλιών στο Λας Βέγκας ονόματι The Red Piano. Μονήρης και εμβληματικός, ο Άγγλος μουσικός κατοίκησε στη σκηνή του Κολοσσαίου του Ceasars Palace για 5 γεμάτα χρόνια, από τον Φεβρουάριο του 2004 ως τον Απρίλιο του 2009.
Αρχικά προγραμματισμένη να κρατήσει για 75 εμφανίσεις, η αφιερωματική ρετροσπεκτίβα στη ζωή του παίχτηκε σχεδόν 250 φορές εν τω συνόλω, με το θέατρο να γεμίζει ασφυκτικά κάθε φορά. Κάτω από τη γιγαντιαία LED οθόνη και υπό την αισθητική επιμέλεια του David LaChapelle, ο Elton John πέρασε με τις τυμπανοκρουσίες και τις περικοκλάδες που περιμένει κανείς από ένα τέτοιο θέαμα, αλλά κατάφερε να χτίσει και μία παράσταση που σε έφερνε σε επαφή με μία βαθιά συγκινητική εσωτερικότητα: ένα δίπολο πάνω στο οποίο περπατάει με αξιοζήλευτη ισορροπία μέσα στα χρόνια. Με σεξουαλικά φορτισμένα σκηνικά, ιστορίες από τη θορυβώδη ζωή του, αλλά και με τραγούδια που θύμισαν γιατί είναι ένας τόσο επιδραστικός μουσικός, το Red Piano ήρθε ως επισφράγισμα στη μακρόβια καριέρα του.
Στα '00s, κατά τα άλλα, ήρθε στο επίκεντρο και η σχέση του Elton John με τo χιπ χοπ. Πάντα πρωτοπόρος, ο Άγγλος με τα ακονισμένα αυτιά και το ακόμα πιο ακονισμένο αισθητήριο είναι από τους πρώτους μουσικούς που όχι μόνο καταλαβαίνει την επιδραστικότητα του είδους, αλλά εξυμνεί και τη δυναμική του, δείχνοντας πρωτοφανή κατανόηση για τις ρίζες και την ιστορία του. Εκεί δηλαδή όπου οι κατοχυρωμένοι αστέρες απέστρεφαν τη μύτη τους λες και μύριζαν κάτι δυσάρεστο, ο Rocketman μυρίστηκε μια νέα τροπή.
«Όσοι χλευάζουν τη rap μπορούν να δουν τι κάνουν ο Kanye West κι ο Eminem στο στούντιο. Μπορεί να μην ταιριάζουν στο γούστο σου, αλλά μην κοροϊδεύεις το είδος. Παρατηρώ ότι πολλοί καλλιτέχνες στην ηλικία μου δεν ακούν τίποτα φρέσκο. Εγώ το λατρεύω».
Η σχέση του με το είδος φαίνεται να χαρακτηρίζεται από το δούναι και το λαβείν, καθώς και ο ίδιος σαμπλάρεται συχνά από τα ραπ μεγαθήρια, με τον Tupac Shakur να μπλέκει λ.χ. τις ρίμες του με τη μελωδία του “Indian Summer” (1971) στο μεταθανάτιο “Ghetto Gospel” του 2004 (Βρετανία #1, Αυστραλία #1, Γερμανία #3). Αντίστοιχα, ο Kanye West –ο ιθύνοντας νους πίσω από τα πιο εκτενή και καλοδουλεμένα κομμάτια των τελευταίων χρόνων– προσκαλεί τον Άγγλο μουσικό να δανείσει τους ευφυείς, πιανιστικούς δακτυλισμούς του στο “All Οf Τhe Lights”, στο αριστουργηματικό άλμπουμ του 2010 My Beautiful Dark Twisted Fantasy, αφού μάλιστα είχε χρησιμοποιήσει πριν samples της φωνής του στο εμβληματικό Graduation (2007). Αντίστοιχα, από τις αρχές κιόλας της χιλιετίας, ο Elton John ξεκινά μία παράδοξη φιλία με τον Eminem και συμμετέχει στην εμφάνισή του στα Grammy (2001) για μία ζωντανή εκτέλεση στο "Stan". Δεδομένων των παραπάνω, δεν είναι τυχαίο πως έχει εκφράσει επανειλημμένα το ενδιαφέρον του για τη δημιουργία ενός χιπ χοπ δίσκου.
«Θέλω να συναντήσω τα τραγούδια και τις μελωδίες μου με τον ρυθμό του χιπ χοπ. Θέλω τον Snoop (Dogg), τον Kanye και τον Eminem. Θέλω να δω πού μπορεί να μας βγάλει αυτό. Μπορεί να καταλήξει πανωλεθρία, αλλά μπορεί να είναι και απίθανο. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, μέχρι να προσπαθήσεις».
Παρά το ενδιαφέρον που επέδειξε για το ραπ, η άσβεστη μέσα στα χρόνια σχέση του με το ροκ παραμένει θάλλουσα και στη νέα χιλιετία. Σε μία αναπάντεχη τροπή της καριέρας του, ο Elton John διαλέγει να συμμετάσχει στο “Black Gives Way Τo Blue” από τον ομότιτλο δίσκο των Alice Ιn Chains (2009) –ένα τραγούδι αφιερωμένο στον αποθανόντα frontman της μπάντας (μία από τις μεγάλες rock απώλειες) Layne Staley. Δένοντας τα πλήκτρα του με το μελαγχολικό, απλό και σπαραχτικό ανάθημα των Alice Ιn Chains, o John έφερε στο μείγμα την ευαισθησία που ξεκλείδωσε το αφήγημα του συγκροτήματος, σε μία απαράμιλλη έκφραση θρήνου και αποδοχής. Αντίστοιχα, λίγο πριν την περάτωση της ηχογράφησης του …Like Clockwork των Queens Οf Τhe Stone Age (2013), ήρθε σε επαφή με τον Josh Homme και προσφέρθηκε να συμμετάσχει στην ηχογράφηση, λέγοντάς του μάλιστα ότι τους λείπει μία αληθινή ...queen από τον δίσκο!
Σε μία πολύ πιο αναμενόμενη και «φυσική» συνεργασία, ο Elton John συμπράττει με τη Lady Gaga σε μία πριζωμένη εκτέλεση ενός mash-up του "Speechless" και του "Your Song", με τα πιάνα να μεταμορφώνονται σε όπλα μαζικής καταστροφής. Έχοντας καταλάβει από νωρίς τις δυνατότητες της νεαρής δημιουργού, ο John ανοίγει παραγωγικό διάλογο μαζί της, κάτι που κατέληξε σε μία φιλία και προσωπική σχέση χρόνων: είναι και νονά των παιδιών του με τον David Furnish.
Εν αντιθέσει με το αλάνθαστο μουσικό αισθητήριο του Βρετανού δημιουργού, η τελευταία 20αετία τον βρίσκει με μάλλον αποσυντονισμένη θέαση των πολιτικών πραγμάτων. Κλείνοντας λ.χ. τα αυτιά του στις προσπάθειες συναδέλφων για μποϊκοτάζ του Ισραήλ, λόγω εγκλημάτων πολέμου εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης, πραγματοποιεί την προγραμματισμένη συναυλία του στο Τελ Αβίβ, λέγοντας μάλιστα:
«Θεωρούσα πάντα πως η μουσική κατοικεί σε έναν κόσμο ξεχωριστό από αυτόν της πολιτικής, των θρησκευτικών διαφορών και των προκαταλήψεων κάθε είδους».
Παράλληλα, ωστόσο, υπήρξε αυστηρός κριτής της post-Brexit Βρετανίας, μιλώντας ανοιχτά κατά του ίδιου του Brexit, το οποίο ονόμασε «το καινούριο δημητριακό, το οποίο ξερνάς αφού καταπιείς αμάσητο». Χωρίς μάλιστα να έχει αλλάξει έστω και λίγο άποψη, προέβη πρόσφατα σε δηλώσεις που ζωγράφιζαν τους Βρετανούς πολιτικούς ως καθάρματα που έχουν χωρίσει τον λαό σε παρατάξεις.
Σε πλήρη συντονισμό βρίσκει όμως και η πρόοδος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος τον ανοιχτά ομοφυλόφιλο μουσικό. Φορώντας τη φανταχτερή του φύση σαν κόσμημα, ο Elton John υπήρξε μία από τις πιο στεντόρειες φωνές της κοινότητας, τελώντας έναν από τους πρώτους gay γάμους στο Ηνωμένο Βασίλειο, όταν δεσμεύτηκε με τον επί χρόνια σύντροφό του David Furnish: πρώτα με σύμφωνο συμβίωσης (2005), την ίδια κιόλας ημέρα που νομιμοποιήθηκε η διαδικασία για τα ομόφυλα ζευγάρια, καθώς και με γαμήλια τελετή στη συνέχεια (2014).
«Υπάρχει μνημειώδης διαφορά στο να αποκαλείς κάποιον "σύντροφό σου" από το να τον λες "σύζυγο". Ο σύντροφος είναι λέξη που ταιριάζει στους συμπαίκτες σου στο τένις ή στους συναδέλφους. Δεν πλησιάζει καν στο να περιγράψει την αγάπη που μοιράζομαι με τον David, εν αντιθέσει με το σύζυγος».
Παράλληλα, ωστόσο, αγνόησε και πάλι τις εκκλήσεις να μποϊκοτάρει τη Ρωσία για τους κακοποιητικούς για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα νόμους και το ακραία ομοφοβικό κλίμα που καλλιέργησε η διακυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτή τη φορά, όμως, κατά την εμφάνισή του στη Μόσχα μίλησε δημόσια για την «απάνθρωπη» νομοθεσία, εκφράζοντας το σοκ και τη λύπη του. Όμως η στάση του χρησιμοποιήθηκε έπειτα ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την πίεση που δέχεται ο Πούτιν στις πολιτικές του αυτές, με τον Ρώσο ηγέτη να δίνει συγχωροχάρτι στον Elton John, βάσει της αγάπης του ρώσικου λαού για τη μουσική του: υπάρχει αποδοχή και σεβασμός, είπε ο Πούτιν, παρά τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Και, κάπως έτσι, μετά από πολλαπλές δηλώσεις απόσυρσης, ο 72χρονος σούπερσταρ μας έδωσε ένα τριπλό χτύπημα, με την απόφασή του να συνταξιοδοτηθεί από τις ζωντανές εμφανίσεις. Τον Σεπτέμβριο του 2019 ξεκίνησε λοιπόν η Farewell Yellow Brick Road, μία σειράς 200 αποχαιρετιστήριων συναυλιών, εν μέσω της οποίας βγαίνει τώρα στα σινεμά και η βιογραφική ταινία Rocketman η οποία –στον απόηχο του Bohemian Rhapsody (2018)– κοιτάζει με γυμνό, αν και τρυφερό μάτι την πορεία του καλλιτέχνη μέχρι και σήμερα.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Songs From The West Coast (2001)
Ο Elton John επιστρέφει στα γεννοφάσκια του, μετατοπίζοντας και πάλι το κέντρο βάρους της δημιουργίας γύρω από το πιάνο. Προσμετράται ως μία από τις ελάχιστες επιτυχημένες προσπάθειες επιστροφής στα απολύτως βασικά και στον καλλιτεχνικό πυρήνα μίας μουσικής προσωπικότητας, με τραγούδια όπως το “I Want Love” και “Original Sin” να θυμίζουν τον παλιό Έλτον, μέσα όμως από το πρίσμα της καινούριας χιλιετίας.
Peachtree Road (2003)
Ένας καθ' όλα μέτριος δίσκος, το Peachtree Road βρίσκει στον Elton John να παραπαίει μεταξύ ενός απόηχου του παρελθόντος και μίας ταυτότητας που ακόμα δεν ξέρει πώς ακριβώς να εξελίξει. Έχοντας χάσει την καλαισθησία που χαρακτήριζε την προηγούμενη κυκλοφορία του, ο Άγγλος μουσικός στέκει αμήχανα μπροστά σε ένα υλικό, που, παρότι αρκετό για να σταθεί αυτόνομα ένας δίσκος, φαντάζει έωλο δίπλα στον αστραφτερό κατάλογο του μουσικού.
The Captain Αnd Τhe Kid (2006)
Μία επωδός της 30αετούς καλλιτεχνικής συνύπαρξής του με τον Bernie Taupin, το Captain And The Kid έρχεται ως συνέχεια του Captain Fantastic Αnd Τhe Brown Dirt Cowboy του 1975. Ως αυτοβιογραφία, ο δίσκος καταφέρνει να αφηγηθεί την περίπλοκη και συγκινητική σχέση δύο σημαίνουσων προσωπικοτήτων, αλλά η συνθετική αρτιότητα δεν επαρκεί για να υπερκαλύψει την έλλειψη της φλόγας που άλλοτε έκαιγε τα τραγούδια του διδύμου.
The Union (2010) - σε συνεργασία με τον Leon Russell
Η δεύτερη τον αριθμό συνεργασία του Άγγλου μουσικού με τον Αμερικάνο Leon Russell, το Union είναι μία σύμπραξη ιδιοφυιών. Με συμμετοχές όπως αυτές του Neil Young και του Brian Wilson, το άλμπουμ λειτουργεί ως αφιέρωμα στο μεταξύ τους αλισβερίσι και στην ανταλλαγή ερεθισμάτων που δίνουν ο ένας στον άλλον μέσα στα χρόνια. Με την εκκεντρικότητα και των δύο να ξεχύνεται μέσα από τα μελωδικά μέτρα, ο δίσκος μας βυθίζει σε ευαίσθητες συνθέσεις και σε τραγούδια πλούσια, φορτωμένα με πανέξυπνες ενορχηστρώσεις.
The Diving Board (2013)
Άλλη μία φιλότιμη προσπάθεια να κοιτάξει με προσοχή το παρελθόν του και να το φέρει σε μία συνθήκη εντοπισμένη στο παρόν, το Diving Board βρίσκει τον Elton John πρόθυμο να αφήσει περιπλοκότητες και γκραντιόζες προσπάθειες ενορχήστρωσης και να κοιτάξει μέσα του, για να δει τι τον κάνει ακόμα να τραγουδάει –και προσπάθειες σαν αυτή του “Can’t Stay Alone Tonight” αποζημιώνουν για τα όποια ατοπήματα του παρελθόντος. Το κοινό ανταποκρίνεται, ανεβάζοντάς τον ξανά στα charts για μία βραχύβια μεν, αλλά σημαντική δήλωση παρόντος.
Wonderful Crazy Night (2016)
Έχοντας πλέον βρει σίγουρο πάτημα στη νέα χιλιετία, ο Rocketman δείχνει να χαίρεται το μουσικό του παρόν, κυκλοφορώντας έναν θετικό, χαρούμενο δίσκο, με ηλεκτρικές και τζαζ πινελιές και την πιανιστική του απόδοση να μην έχει πέσει ούτε σκαλοπάτι. Βρίσκεται λοιπόν στην ευχάριστη θέση να μας ανακοινώσει ότι, όσο το γκλίτερ λάμπει, το ποτό ρέει άφθονο και τα δάχτυλά του χορεύουν επάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα, ο ίδιος θα έχει την ενέργεια, τη διάθεση και την έμπνευση για να φτιάχνει μουσική που θα βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώσει μέσα μας.
{youtube}p97ugiyjaOc{/youtube}
