Οι Ολλανδοί Gathering έχουν χαρακτηριστεί μία από τις σημαντικότερες μπάντες του ατμοσφαιρικού metal, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έμειναν στάσιμοι στην εξερεύνηση των εναλλακτικών πτυχών της ταυτότητάς τους. Άλλοτε συμβαδίζοντας με το κλίμα της εκάστοτε εποχής και άλλοτε χαράσσοντας νέες και πρωτόγνωρες οδούς για σχήματα συγγενή στον ήχο τους, αποτέλεσαν λαμπρούς λαμπαδηδρόμους σε μια πορεία που αργά πλησιάζει τις 3 δεκαετίες ζωής. Εν αναμονή λοιπόν της επικείμενης ελληνικής τους περιοδείας (Παρασκευή 23/11 στο Principal της Θεσσαλονίκης, Σάββατο 24/11 στο Gagarin της Αθήνας & Κυριακή 25/11 στο Ghetto της Πάτρας), διαλέγουμε 5 σημεία-σταθμούς, τα οποία τους καθόρισαν...
Always... (1992)
Το Always... έμελλε να σημειώσει το επίσημο ντεμπούτο της μπάντας σε μια εποχή εμβρυική για την ευρωπαΪκη doom/death σκηνή. Φέροντας ως όπλα τόσο την αιθέρια αύρα του, όσο και τα βλοσυρά φωνητικά του Bart Smits, προσέφερε στον ακροατή ένα τσιμεντένιο αμάλγαμα, ενσωματώνοντας παράλληλα στα συστατικά του αναλαμπές ιριδίζουσας όψης.
Οι Gathering έγιναν βέβαια ευρέως γνωστοί αργότερα, με τη κυκλοφορία του Mandylion (1995), με αποτέλεσμα το Always... να μείνει παραγνωρισμένο στη συνείδηση των οπαδών –εδώ άλλωστε έχουμε ένα συγκρότημα διαφορετικής φύσης. Αυτό όμως δεν αναιρεί την άφθαστη ποιότητά του, από τα σπλάχνα της οποίας προεξέχουν απόκοσμα πλήκτρα προκλητικού χαρακτήρα, προσδίδοντας τμηματικά την ιδιόμορφη ταυτότητά του. Ενδεχομένως, αν την ίδια εποχή δεν δισκογραφούσαν δυνάμεις της τάξης των My Dying Bride, Anathema και Paradise Lost, το έναυσμα με το Always... –και κατά συνέπεια, οι ίδιοι οι Gathering– να είχε γνωρίσει νωρίτερα την καταξίωση που του ανήκε.
{youtube}wjdA3vC0HyQ{/youtube}
Mandylion (1995)
Δύο έτη έπειτα από το μπερδεμένο Almost A Dance (1993) –με τον Niels Duffhues στα φωνητικά, ο οποίος γρήγορα ξεχάστηκε– ακολούθησε η κορωνίδα του Mandylion: ένα τεράστιο κεφάλαιο στη μεταλλική εκείνη σκηνή που προέκρινε συγκροτήματα με γυναίκες τραγουδίστριες. Η κυκλοφορία του ενέπνευσε πλήθος σχημάτων να ακολουθήσουν παρόμοια οδό, αν και συχνά έλειπε το φάσμα της μουσικότητας που ενδελεχώς χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ.
Ναι, η Anneke van Giersbergen αποτέλεσε σπουδαία μεταγραφή για τους Gathering, ενώ και η αλλαγή του όλου ύφους παρότρυνε ένα trend το οποίο βρισκόταν σε εκκολαπτόμενο στάδιο. Το προκείμενο όμως είναι πως η μπάντα ισοστάθμισε άριστα τα ραδιοφωνικά της hits ("Strange Machines", "Eléanor", "Leaves") με τα πιο αρχιτεκτονικά ("Sand And Mercury"), προσφέροντας έτσι μια πρόταση ολοκληρωμένη σε κάθε πτυχή. Πρόκειται για τις ίδιες τις διαδραστικές δομές του Mandylion που αποκαλύπτουν πυλώνες μελετημένους με ανατριχιαστική ακρίβεια, πάνω στους οποίους η van Giersbergen κατόρθωσε να ξεδιπλώσει το αναρριχόμενο ταλέντο της.
{youtube}Y5N4fgyfApg{/youtube}
How To Measure A Planet? (1998)
Παρόλη την καταξίωση που γνώρισαν, οι Gathering προσκολλήθηκαν στο πεδίο του metal για ένα μόνο επιπλέον άλμπουμ (Nighttime Birds, 1997). Το How Τo Measure Α Planet? ήρθε κατόπιν και αποκάλυψε τις εναλλακτικές διαθέσεις της μπάντας, όπως και μια οδοιπορική ποιότητα, με την οποία ο ακροατής θα μπορούσε να ταξιδεύει παράλληλα με την εξέλιξη της μουσικής τους. Την ουσιαστική απομετάλλωση του κιθαριστικού μέρους συνάντησε η ημι-ακουστική φύση σημαντικών τμημάτων, τη στιγμή που τα πλήκτρα και τα αιθέρια φωνητικά της van Giersbergen ήρθαν για να κολλήσουν σε ένα μείγμα διαστημικό στις εντυπώσεις της εποχής.
Ενδέχεται το How Τo Measure Α Planet? να μη φαντάζει το ίδιο πρωτοποριακό εν έτει 2018, ενώ και το ρίσκο ενός διπλού στούντιο δίσκου δεν είναι όμοιο σε μια εποχή υπερτροφοδότησης της μουσικής γνώσης. Παραμένει ωστόσο ένα μνημείο. Οι Gathering θα αποδείκνυαν μάλιστα σύντομα ότι δεν είχαν διάθεση να αναπαυτούν στις δάφνες του, αφού ακολούθησαν τις ολοένα και φρεσκότερες επιρροές που ανασύρονταν από τα μουσικά τους ακούσματα.
{youtube}AB-5AFagZNc{/youtube}
Souvenirs (2003)
Το Souvenirs αποτέλεσε το προτελευταίο εμπορικό ξάνοιγμα των Ολλανδών, με τον trip hop χαρακτήρα των επιρροών να αναλαμβάνει κραταιά τα ηνία των συνθέσεων. Η εσωστρεφής αυτή μίξη με τα επιπρόσθετα τζαζ και post-rock ψήγματα προσέφερε άφθαστη ροή, στα πλαίσια της οποίας ο ραδιοφωνικός χαρακτήρας μεμονωμένων συνθέσεων ενισχύθηκε διαδραστικά.
Γενικά, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως αποτελεί ένα από τα πιο μουσικά έργα του γκρουπ: κάθε λεπτό αναπνέει ανάλαφρα, παρά το ευρύ φάσμα των επιρροών. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε το μνημειώδες ντουέτο της van Giersbergen με τον Kristoffer "Garm" Rygg στον επίλογο ("A Life All Mine"), θα αντιληφθούμε ότι το Sounenirs αποτέλεσε ένα από τα τελευταία βήματα των Gathering στη φιλόδοξη προσπάθειά τους να ανοίξουν τους ορίζοντές τους σε διαφορετικές δεξαμενές ακροατών.
{youtube}VT2-XRsLEOU{/youtube}
Disclosure (2012)
Η συνέχεια αποδείχθηκε δύσβατη για τους Gathering, καθώς πρώτος αποχώρησε ο μπασίστας Hugo Prinsen Geerligs, κουβαλώντας μαζί του σημαντικό τμήμα της μουσικότητάς τους: η συνεισφορά της Marjolein Kooijman στάθηκε ισχνή για να ακολουθήσει τα χνάρια του. Κατόπιν, το Home (2006) δεν σημείωσε την απήχηση που ανέμεναν, ενώ η φυγή της Anneke van Giersbergen το 2007 πήρε μαζί της και ουσιαστικό τμήμα της οπαδικής αποδοχής. Χρειάστηκε ένας δίσκος στο μεσοδιάστημα (The West Pole, 2009), αναρίθμητες ώρες συγγραφής, όπως και σημειωτέα επιμονή, μέχρι η Silje Wergeland να ενσωματωθεί αρμονικά στο δυναμικό τους, φτάνοντας στο αψεγάδιαστο Disclosure (2012).
Το μουσικό του ύφος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Souvenirs, αλλά ακολουθεί πιο γεμάτες, πιο ολοκληρωμένες και πιο διαδραστικά περίτεχνες διαδρομές. Οι ερμηνείες της Wergeland ηχούν απελευθερωμένες από τυχόν άγχη ενός βεβαρημένου παρελθόντος, σε σημείο που δεν θα ήταν πλέον υπερβολή να τις χαρακτηρίσουμε αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιαίτερης ταυτότητας του δίσκου.
{youtube}6m-zhD8Qh9w{/youtube}
