Αν και παλαιάς κοπής χωροφύλαξ, ο παππούς μου ο Ευθύμιος είχε κατανόηση για αρκετά πράγματα που αφορούσαν στα εγγόνια του. Ένα όμως δεν καταλάβαινε με τίποτα: γιατί φαγωνόμουν να τρέχουμε τις Τετάρτες που ερχόταν να με παραλάβει από το δημοτικό, ώστε να προλάβω το Σταρ Τρεκ στην (τότε) ΕΡΤ2. Η επιστημονική φαντασία που τόσο με ξετρέλαινε, ήταν εντελώς έξω από τη δική του ρεαλιστική οπτική για τον κόσμο· εντούτοις αγόγγυστα έτρεχε μαζί μου ώστε να μη χάνω δευτερόλεπτο από την αρχή του αγαπημένου σίριαλ.
Δεν ήταν ο μόνος. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, να μπει το ίντερνετ στη ζωή μας και ν' ανοίξουμε και στην Ελλάδα το παράθυρο του Google προς τον κόσμο, ώστε να αποκτήσω συνείδηση του πόσοι Trekkies υπήρχαν στην υφήλιο: μέχρι τότε, παρεκτός του αδερφού μου, κανείς δεν είχε ποτέ συμμεριστεί αυτή μου τη λατρεία για τις περιπέτειες του κάπτεν Κερκ, του Σποκ και του δόκτορος ΜακΚόι (στη συνέχεια βέβαια βρήκα αρκετούς). Χάρη στο ίντερνετ ανακάλυψα επίσης ότι, αν για τις τηλεοπτικές φιγούρες final frontier ήταν οι εσχατιές του ανεξερεύνητου σύμπαντος, για τους ανθρώπους οι οποίοι τις υποδύονταν ήταν συχνά το ...τραγούδι!
Οι αριθμοί είναι μεγάλοι ακόμα και για τα δεδομένα της αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας, η οποία διαθέτει μια καλά χτισμένη παράδοση ηθοποιών που μεταπηδούν στη δισκογραφία και τούμπαλιν –κι εμείς στην Ελλάδα σίγουρα την καταλαβαίνουμε περισσότερο από αρκετούς άλλους λαούς, με βάση τουλάχιστον τη «χρυσή εποχή» του εγχώριου κινηματογράφου. Δέκα συνολικά ήρωες/ηρωίδες του Σταρ Τρεκ είχαν λοιπόν περιπέτειες και στη δισκογραφία, εκτός από το διάστημα: τέσσερις από την ιστορική αυθεντική σειρά του 1966/1969, ένας από την πανάξια Next Generation (1987/1994), μία από το θαυμάσιο Deep Space 9 (1993/1999), δύο από το ενίοτε ενδιαφέρον Voyager (1995/2001) και δύο από το προβληματικό μα ίσως εν τέλει υποτιμημένο Enterprise (2001/2005).
Οι περιπέτειες αυτές, βέβαια, είναι άκρως αμφιλεγόμενες: αρκετές έχουν καταταχθεί στα «χειρότερα πράγματα τα οποία έχουν ποτέ ηχογραφηθεί», ενώ κάποιοι δίσκοι διαφεύγουν τόσο των καθιερωμένων κατηγοριοποιήσεων ώστε στις Η.Π.Α. θα τους βρείτε κάτω από ταμπέλες όπως «non-music», «novelty» ή «obscure». Εδώ λοιπόν σταχυολογούνται 10 από τις πιο συζητημένες –για καλό ή για κακό– στιγμές αυτής της ιδιότυπης δισκογραφίας, στην παραδοσιακή αντίστροφη μέτρηση...
10. Grace Lee Whitney & Star: Disco Trekin'
Από το ΕΡ Take A Star Trip: Yeoman Janice Rand Sings (GLW, 1976)
Η Grace Lee Whitney ήταν η τσαπερδόνα σημαιοφόρος Janice Rand, που στα πρώτα επεισόδια της αυθεντικής σειράς φρόντιζε τα του κάπτεν Κερκ, με τον οποίον υπήρχε μάλιστα και κάτι-σαν-ειδύλιο στον αέρα. Παρότι απολύθηκε μετά το 8ο επεισόδιο, οι Trekkies δεν την ξέχασαν ποτέ. Έχοντας παρελθόν στη μουσική πριν ασχοληθεί με την τηλεόραση (είχε υπάρξει τραγουδίστρια στην ορχήστρα του Keith Williams) η Whitney παρατήρησε στα 1970s το μπαμ που είχε κάνει το Σταρ Τρεκ, έστησε μια μπάντα ονόματι Star κι έγραψε με τον (τότε) άντρα της Jack Dale μια σειρά τραγουδιών με Trek θεματολογία, επενδυμένα με, χμ, ντίσκο ρυθμούς της εποχής.
Τα περισσότερα από αυτά εκδόθηκαν πολύ αργότερα σε κασέτες, αλλά το "Disko Trekin'" έγινε a-side σε ένα ΕΡ το οποίο έφερε τη λεζάντα «yeoman Janice Rand sings» και προσωπικά το θεωρώ ως ένα από τα πιο ...αίσχος πράγματα που βγήκαν στη δισκογραφία με αφορμή το Σταρ Τρεκ. Λίγο αργότερα, πάντως, η Whitney τα ξαναβρήκε με τον Gene Roddenberry και ο χαρακτήρας της Rand επανήλθε για τις κινηματογραφικές (πια) εξορμήσεις του κάπτεν Κερκ και της υπόλοιπης παρέας.
09. Tim Russ: Where Do The Children Play?
Από το άλμπουμ Tim Russ (GNP Crescendo, 2000)
Φαίνεται πράγματι αστείο, αλλά ο τετράγωνης λογικής Τούβοκ –ο Βουλκάνιος αξιωματικός ασφαλείας του Voyager– έχει στην αληθινή ζωή την ευαίσθητη καρδιά ενός τραγουδοποιού και μέχρι σήμερα έχει μάλιστα κυκλοφορήσει 4 άλμπουμ με διασκευές και δικές του συνθέσεις!
Τα όσα γράφει είναι δυστυχώς κοιμήσικα, διαθέτει ωστόσο μια σωστή, ζεστή φωνή, που συχνά τον βγάζει ασπροπρόσωπο στις διασκευές τις οποίες αποτολμά στα είδωλά του, με πιο αξιοσημείωτη αυτήν στο “Where Do The Children Play?” του Cat Stevens.
08. Scott Bakula: Somewhere In The Night
Από τη συλλογή Music From The Television Series Quantum Leap (GNP Crescendo, 1993)
Όσο κάπως δείχνει ένας αισθηματίας Τούβοκ, άλλο τόσο κάπως δείχνει κι ο κάπτεν Τζόναθαν Άρτσερ με ένα μικρόφωνο στο χέρι, για όσους τουλάχιστον αγνοούν τη μακρά θητεία του Scott Bakula στο σπορ: ο Αμερικανός ηθοποιός έχει ρίξει κάμποσο τραγούδι σε παραστάσεις του Μπροντγουέι και το όνομά του βρίσκεται μάλιστα σε κάμποσα θεατρικά soundtracks.
Η πιο διάσημη ωστόσο στιγμή του είναι αυτή η (κλισέ) power ballad που ερμήνευσε στα πλαίσια του σίριαλ Quantum Leap, όπου και πρωταγωνιστούσε ως Sam Beckett. Δεν έχει κάποια σχέση με το "Somewhere In The Night" των Barry Manilow & Helen Reddy (1975), αν και έχω την υποψία ότι ο Νεοϋορκέζος τραγουδοποιός πολύ θα το ήθελε στο (ύστερο) ρεπερτόριό του...
07. Robert Picardo: Borg Love Boat
Από το άλμπουμ Extreme Bob: More Parodies, Travesties, Anomalies (ανεξάρτητη έκδοση, 2003)
Παίζοντας τον γιατρό-ολόγραμμα του Voyager, o Robert Picardo ήταν ο μόνος που μπόρεσε να σταθεί απέναντι στην παρακαταθήκη την οποία άφησε ο DeForest Kelley (1920/1999) σ' αυτόν τον όχι-και-τόσο-απλό ρόλο.
Οι φίλοι του Voyager είχαμε σε διάφορα επεισόδια την ευκαιρία να τον ακούσουμε να τραγουδά σωστά, με χρώμα και με καθάρια άρθρωση (στα φοιτητικά του χρόνια συμμετείχε σε ερασιτεχνικό a cappella συγκρότημα), δεν ξέραμε όμως ότι έκρυβε έναν μεγάλο πλακατζή και wanna-be αστέρα του σατιρικού τραγουδιού. Εδώ τραγουδάει το theme song από το δημοφιλές και στη χώρα μας σίριαλ Το Πλοίο Της Αγάπης, αλλά με ένα Σταρ Τρεκ (Borg, για την ακρίβεια) twist!
06. Leonard Nimoy: The Ballad Of Bilbo Baggins
Από το άλμπουμ Two Sides Οf Leonard Nimoy (Dot, 1967)
Δεν είναι να απορείς που βρίσκεται ψηλά στη λίστα με διάφορα «χειρότερα τραγούδια ever».
Υπάρχει ζωηρή η αίσθηση ότι κάτι είναι εντελώς λάθος καθώς βλέπεις τον Leonard Nimoy με το Σποκ κούρεμά του και λευκό παντελόνι να τραγουδάει σε χαζοχαρούμενο στιλ για τα κατορθώματα του...Bilbo Baggins στο Χόμπιτ. It's highly illogical, captain, πώς να στο πω διαφορετικά;
05. Brent Spiner & The Sunspots: It’s A Sin (To Tell A Lie)
Από το άλμπουμ Ol' Yellow Eyes Is Back (Infinite Visions, 1991)
Ο Brent Spiner κατάφερε κι έπλασε έναν αληθινά ξεχωριστό χαρακτήρα, εκείνον του Data, του πρώτου ανδροειδούς που έγινε αξιωματικός του Αστροστόλου. Αυτό που λίγοι ξέρουν είναι ότι έχει αληθινό πάθος με την ελαφρά μουσική των δεκαετιών του 1930 και 1940 και ότι στους 2 δίσκους που έχει βγάλει με τέτοιο ρεπερτόριο –τον έναν μάλιστα με τη Maude Maggart, αδερφή της Fiona Apple– δεν τα έχει καταφέρει καθόλου άσχημα, έστω κι αν κάποιες φορές το κλίμα γίνεται ρηχά ρετρό.
Για τους φίλους του Σταρ Τρεκ η πιο ξεχωριστή στιγμή είναι σίγουρα αυτή η διασκευή στο "It's A Sin (To Tell A Lie)" του Fats Waller, τραγουδισμένη με ένα πνεύμα που ανακατεύει τον Tony Bennett με τους Ink Spots. Κι αυτό γιατί τα doo-wop μουρμουρητά/δεύτερα φωνητικά αναλαμβάνουν εδώ οι Sunspots, δηλαδή ο κάπτεν Ζαν-Λουκ Πικάρντ παρέα με τον Γουίλιαμ Ράικερ, τον Τζόρντι Λα Φορζ και τον Γουόρφ!
04. William Shatner: Lucy In The Sky With Diamonds
Από το άλμπουμ The Transformed Man (Decca, 1968)
«Είναι λάθος∙ αλλά είναι τόσο λάθος, ώστε καταλήγει θαυμάσιο», λέγεται πως είπε ο Paul McCartney όταν άκουσε τι έκανε ο William Shatner στη Λούσυ. Παραμένουν άγνωστοι οι λόγοι που ο Καναδός ηθοποιός μπήκε στη δισκογραφία, αν και μπορεί να παρασύρθηκε από τον επιστήθιο φίλο του Leonard Nimoy.
Πάντως, το έκανε πραγματικά με τον δικό του τρόπο, ανακατώνοντας σαιξπηρικά αποσπάσματα με στίχους από ποπ/ροκ επιτυχίες του 1960 και λανσάροντας ένα παλαβό στιλ μεταξύ απαγγελίας και ερμηνείας. Στιλ που άλλοι βρίσκουν αποκρουστικό και δοκιμάζει τα όρια των αντοχών τους –ο Τζορτζ Κλούνεϊ έχει χαρακτηριστικά δηλώσει ότι θα έβαζε τον δίσκο στα 10 Desert Island Album ώστε, ακούγοντάς τον, να κάνει τα πάντα προκειμένου να φύγει από εκεί– και άλλοι μοναδικό στον χάρτη, ακόμα κι αν όντως καταστρατηγεί κάθε σχεδόν έννοια μουσικότητας.
03. Nichelle Nichols: Beyond Antares
Από single (R Way, 1979)
Παίζοντας την υπολοχαγό Επικοινωνιών Ουχούρα, η Nichelle Nichols έγραψε ιστορία που υπερβαίνει κατά πολύ το σύμπαν του Σταρ Τρεκ και διακλαδώνεται στις ταραγμένες διαφυλετικές σχέσεις μαύρων και λευκών στις Η.Π.Α. της δεκαετίας του 1960 μα και γενικότερα στην ιστορία του αμερικάνικου πολιτισμού μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο: ήταν άλλωστε στο Σταρ Τρεκ όπου έπεσε το πρώτο διαφυλετικό φιλί στην αμερικανική τηλεόραση, μεταξύ Ουχούρα και Κερκ στο επεισόδιο Plato's Stepchildren (22/11/1968).
Από τους ηθοποιούς επίσης του Σταρ Τρεκ, η Nichols ήταν και η πρώτη που μπήκε στη δισκογραφία, κάτι αρκετά λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως επρόκειτο για επαγγελματία τραγουδίστρια, με καριέρα στη μπάντα του Duke Ellington κι εκείνη του Lionel Hampton κατά τη δεκαετία του 1950. Οι φίλοι της σειράς θαύμασαν τα φωνητικά της χαρίσματα σε αυτό το λιτό ερωτικό τραγούδι του 23ου αιώνα, το οποίο γράφτηκε για τις ανάγκες του επεισοδίου The Conscience Of The King (8/12/1966) και μεταφέρθηκε αργότερα στην προσωπική της δισκογραφία.
02. Leonard Nimoy: Highly Illogical
Από το άλμπουμ Two Sides Οf Leonard Nimoy (Dot, 1967)
Στανταράκι η πιο απολαυστική στιγμή της δισκογραφίας του Nimoy, που, ως Σποκ, μας εξηγεί εδώ εν μέσω ψιλο-ροκ εν ρολ ρυθμών γιατί βρίσκει «highly illogical» τα μοτίβα συμπεριφοράς των Γήινων ως προς τα ερωτικά, τη λατρεία του χρήματος και την πρεμούρα απόκτησης αυτοκινήτου ενώ δεν έχεις πού να το παρκάρεις.
01. William Shatner: Common People
Από το άλμπουμ Has Been (Shout! Factory, 2004)
27 χρόνια μετά την τελευταία του μουσική περιπέτεια, ο Shatner ξαναμπήκε στο στούντιο έχοντας πλέον την cult φήμη ότι κάπως τα λέει τα τραγούδια και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Με παραγωγό/ενορχηστρωτή τον Ben Folds και με guests ονόματα σαν τον Henry Rollins, τον Joe Jackson, την Aimee Mann, τον Brad Paisley και τους Lemon Jelly, προξένησε αίσθηση ακόμα και στα μέρη μας με αυτήν τη διασκευή στο “Common People” των Pulp. Προσωπικά τη βρίσκω ανεπανάληπτη και πιστεύω ότι θα έπρεπε να διδάσκεται ως υπόδειγμα για το τι μπορείς (και πρέπει) να κάνεις αν θες να δώσεις προσωπικό touch στη δουλειά ενός άλλου καλλιτέχνη.
{youtube}ainyK6fXku0{/youtube}
