(προσαρμοσμένη αναδημοσίευση από το Sonik)
«...Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε πράγματα που δεν θέλουν / Το μόνο που αξίζει είναι να ζεις το τώρα / Θα βάλω μια τρύπα στη θέση της τηλεόρασής μου / Δεν θέλω να μεγαλώσω / Δεν θέλω τα μαλλιά μου να πέσουν / Δεν θέλω να γίνω το καλό προσκοπάκι / Δεν θέλω να μάθω την αριθμητική μου / Δεν θέλω να γίνω πλούσιος / Όταν βλέπω τους γονείς μου να τσακώνονται, δεν θέλω να μεγαλώσω / Πώς να ζήσεις σ’ έναν κόσμο γεμάτο ομίχλη που όλα αλλάζουν; /Προτιμώ να μένω εδώ, στο δωμάτιό μου / Εκεί έξω όλα είναι θλιβερά και καταθλιπτικά / Όταν βλέπω τις ειδήσεις στις 5:00 δεν θέλω να μεγαλώσω / Δεν θέλω να ζήσω σ’ έναν παλιό τάφο της Grand Street / Δεν θέλω να ερωτευθώ, να παντρευτώ και να χωρίσω / Πώς διάολε έφτασα εδώ έτσι γρήγορα; Σαν βλέπω το τίμημα που πρέπει να πληρώσω / δεν θέλω να μεγαλώσω…».
- “I Don’t Wanna Grow Up” (Tom Waits, 1992/Ramones, 1995)
Το “I Don’t Wanna Grow Up” ανοίγει το αποχαιρετιστήριο άλμπουμ των Ramones Adios Amigos!, που κυκλοφόρησε σχεδόν μια εικοσαετία μετά το ντεμπούτο τους. Οι στίχοι του συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο το τι υπηρέτησαν αυτοί οι αιώνιοι έφηβοι από την αρχή ως το τέλος της καριέρας τους.
Οι Ramones σχηματίστηκαν τον Αύγουστο του 1974 στη Νέα Υόρκη. Πήραν το όνομά τους από το ψευδώνυμο Paul Ramone που χρησιμοποιούσε ο Paul McCartney για να περνάει απαρατήρητος όταν ταξίδευε. Εστιάζοντας στη φιλοσοφία του συγκροτήματος -αντιπρόταση στη σοβαρότητα του progressive του 1974- θα δούμε τον διακαή νεανικό πόθο για το δικαίωμα της διασκέδασης (τι άλλο εξάλλου θα ζητούσε κάποιος που δεν έχει μεγαλώσει ακόμη)… Οι Ramones έχουν πολύ λιγότερα κοινά με το μετά τους Beatles ροκ, μηδενική επαφή με τα «προοδευτικά» δρώμενα μετά το 1969 και άφθονες ομοιότητες με το rock ’n’ roll των τελών 1950s, την ξένοιαστη αμερικανική surf pop των αρχών 1960s έως και την pop της Βρετανικής «Εισβολής».
Ίσως αυτό το άρθρο είναι περιττό για όσους έχουν δει τους Ramones σε συναυλία, δηλαδή στον δικό τους κόσμο που έμεινε αναλλοίωτος σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής τους, όπου χωρίς λόγια μπορούσε κανείς να ταυτιστεί με έναν από τους αιώνιους, cult ροκ μύθους και να κατανοήσει χωρίς λόγια για ποιο λόγο οι Ramones ξεχώριζαν από την πλειονότητα των punk συγκροτημάτων. Το καλύτερο ίσως live ντοκουμέντο είναι η εμφάνισή τους στο Rainbow του Λονδίνου την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1977 (εδώ), μια συγκλονιστική στιγμή για την ιστορία της σύγχρονης ποπ. Προτείνω να δείτε πρώτα αυτό το βίντεο και ύστερα να συνεχίσετε την ανάγνωση.
Μιλώντας για το πρώτο άλμπουμ των Ramones (1976), ο Joey ξεκαθάρισε κάποιες λεπτομέρειες: «Το rock and roll είχε υπερκορεσθεί και είχε χάσει το πνεύμα του. Εμείς το ξεγυμνώσαμε και το συναρμολογήσαμε εκ νέου, ποτισμένοι από τους MC5, τους Beatles και τους Stones, τον Alice Cooper και τους T Rex… Οι Ramones είχαν πάντα να κάνουν με το fun. Το fun είχε εξαφανιστεί το 1974. Ο κόσμος είχε γεμίσει με σοβαρούς τότε».
Εδώ λοιπόν γεννιέται το punk, μια υποσυνείδητη εφηβική ανάγκη για να αποκτήσει ταυτότητα μια γενιά ακρωτηριασμένη από την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία μεγάλωσε η προηγούμενη. Το 1966, ροκ ήταν το garage punk των Seeds και, πριν καλά καλά περάσει μια δεκαετία, ροκ ήταν οι Genesis, δηλαδή…. καμιά σχέση. Οι Ramones εμφανίστηκαν τη στιγμή που το ροκ είχε χάσει το πιο ουσιώδες στοιχείο του, τη νεανικότητά του. Αυτό και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Στην Αμερική οι κυρίαρχες μουσικές τάσεις ήταν των ενήλικων τραγουδοποιών, του country rock, του AOR FM rock που αφομοίωσε τους Jefferson Airplane σε ανώδυνους Starship και φυσικά η μεταμόρφωση της soul σε disco. Στη Βρετανία, άπειρο prog που παρέσυρε και το hard rock σε μαραθώνιους, παρακμή του glam, αλλά και η pop των Abba. To punk ήρθε σαν οδοστρωτήρας, για να δηλώσει ότι υπάρχει πάντα ένας έφηβος που έχει δική του, οργισμένη φωνή.
Οι Ramones εμφανίστηκαν σαν φιγούρες βγαλμένες από comics. Μαλλιά α-λα-Beatles, σχισμένα εφαρμοστά τζιν, μαύρα δερμάτινα τζάκετ και αθλητικά παπούτσια. Έπαιζαν με απίστευτη ταχύτητα στη σκηνή από την αρχή ως το τέλος της συναυλίας, δίχως ανάσα, με μόνο διάλειμμα το δευτερόλεπτο του one-two-three-four ώσπου να αρχίσει το επόμενο τραγούδι. Ο πρώτος τους δίσκος δεν έχει την ταχύτητα των συναυλιών επειδή ο μετρονόμος του στούντιο σταματούσε στους 208 χτύπους το λεπτό. «Όταν άκουσα τους Ramones», λέει ο John Savage στο England’s Dreaming, «όλα τα υπόλοιπα ακούγονταν απίστευτα αργά». Φανταστείτε ότι στο psy trance το bpm δεν ανεβαίνει πάνω από 150.
Οι Ramones βγάζουν διαρκώς στην επιφάνεια το παιδί που έχουν μέσα τους. Η μουσική τους, οι στίχοι τους, το παίξιμό τους, η σκέψη τους, οι ίδιοι, όλα είναι απλά, όπως είναι και τα παιδιά. Η πιο συνηθισμένη λέξη για ένα παιδί είναι «θέλω». Τουλάχιστον 15 τίτλοι τραγουδιών των Ramones έχουν τη λέξη «θέλω». Απλά πράγματα. Σε θέλω, δεν σε θέλω, θέλω να μυρίσω λίγη κόλα, θέλω τα πάντα, δεν θέλω να μεγαλώσω κλπ. Ένας πολύ νεαρός Morrissey έγραψε το 1977 ένα γράμμα-λίβελο στο Melody Maker εναντίον των Ramones. Προσπαθούσε να πείσει ο προ-Smiths intellectual για το ανεγκέφαλο του γκρουπ, έγραφε ότι έχουν εξαπατήσει το ακροατήριο, ότι δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν και ότι οφείλουμε να βάλουμε τον φάκελό τους στο αρχείο, ενώ η εφημερίδα του έδωσε δώρο ένα LP για το «γράμμα της εβδομάδας». Βεβαίως η κριτική ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Ο «έξυπνος» Morrissey απλώς δεν ήταν αρκετά έξυπνος –ή μάλλον πολύ μικρός σε ηλικία– για να καταλάβει ότι δεν συζητάει κανείς για τους Ramones για το τάδε ή το δείνα –ανύπαρκτο– αριστούργημα, αλλά για κάτι που πρέπει να αντιληφθεί ως ακρογωνιαίο λίθο του rock’n’roll. Για κάτι που το βιώνεις αντί να το αναλύεις, για κάτι που γίνεσαι ένα με τον ιδρώτα του, αντί να πάρεις πετσέτα να το στεγνώσεις.
Πολλές φορές οι Ramones υπέστησαν κριτική για χρήση ναζιστικών συμβόλων στην αρχή της καριέρας τους και για συντηρητικές-αντιαριστερές θέσεις. Το “Bonzo Goes To Bitburg”, τραγούδι που έγραψαν για να αντιδράσουν στην επίσκεψη του προέδρου Ρίγκαν σε νεκροταφείο όπου υπήρχαν τάφοι Ναζί, διαψεύδει το πρώτο. Η συμμετοχή του Joey στο anti-apartheid τραγούδι “Sun City” διαψεύδει –εν μέρει- το δεύτερο, με τον Johnny να παραμένει δηλωμένος παραδοσιακός συντηρητικός.
Τα τραγούδια των Ramones ήταν γρήγορα και σύντομα, περιείχαν μπόλικη συνθηματολογία, είχαν εύληπτα μελωδικά ρεφρέν και εξαρχής έντονο προσωπικό ύφος. Πίσω από την τραχύτητα του πανκ αναδύεται μια αγάπη για την ποπ, που ποτέ το γκρουπ δεν έκρυψε. Τα ακόρντα της κιθάρας δεν υπερέβαιναν τις τρεις-τέσσερις βασικές αλλαγές, ο Johnny σπανίως έμπαινε στον κόπο για σόλο, προτιμώντας να χτυπάει εμμονικά την ίδια νότα, ενώ τα τύμπανα έτρεχαν με αχαλίνωτη ταχύτητα. Οι Ramones αντιδρούν με πικρία για τη σύγχρονη διαλυμένη οικογένεια με τα παραμελημένα παιδιά, μιλούν για τη μοναξιά, τη βαριεστιμάρα και την αποξένωση του έφηβου, για τα ναρκωτικά και τη βία στους δρόμους, μιλούν με απέχθεια για το σχολείο και τους σπασίκλες, με αδιαφορία για τον κόσμο του οκτάωρου, αλλά όλα τα αντιμετωπίζουν με χωρίς μίσος, πολλές φορές με χιούμορ και συνήθως με αφέλεια.
Εδώ υπάρχει και μια βασική διαφοροποίηση με τους Sex Pistols και το βρετανικό πανκ, για τους οποίους όμως οι Ramones υπήρξαν έμπνευση και επιρροή. Για τους Βρετανούς punks, το 1976 φαίνεται σαν μια νέα αρχή που θέλει να σβήσει το παρελθόν, υπάρχει οργή και έντονη κοινωνικοπολιτική διαμαρτυρία, περισσότερη βία. Για τους Ramones υπάρχει νοσταλγία για ένα πιο αγνό και απλό μουσικά παρελθόν και απόρριψη του ακαταλαβίστικου γι’ αυτούς παρόντος. Κατά το τέλος της καριέρας τους, διασκευάζουν, μεταξύ άλλων, υπέροχα Doors, Animals, Seeds και Jefferson Airplane. Βεβαίως μοιράζονται με τους Pistols τα αντιδραστικά της ηλικίας στιλ «δεν μου αρέσει τίποτε, είμαι εναντίον των πάντων», αλλά πάντα με ηπιότερο τρόπο.
Σε πιο πρόσφατη συνέντευξή του ο Morrissey πήρε πίσω όσα είχε γράψει κάποτε για τους Ramones. Όχι απλώς δηλώνει fan, αλλά, όπως λέει, αν ζούσαν σήμερα «θα ήταν το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο». Σ’ έναν κόσμο που βέβαια ποτέ δεν προσέφερε αφειδώς την αγάπη του στο γκρουπ, παρόλο που η θρησκεία των Ramones έχει ένα περιορισμένο, αλλά φανατικό εκκλησίασμα. Παρότι κυνήγησαν με διάφορους τρόπους το ποπ hit, ποτέ δεν μπόρεσαν να μπουν στο καλούπι που απαιτούσε η επιτυχία, γιατί δεν γινόταν να γίνουν κάποιοι άλλοι πέρα από τους κολλημένους, ασυμβίβαστους Ramones του 1974.
Οι Ramones, όμως, πραγματοποίησαν τελικά, έστω και ακούσια, την επιθυμία που εξέφρασαν στο “I Don’t Wanna Grow Up”. Ζωή σύντομη σαν τα τραγούδια τους, ανυπολόγιστη επιρροή ως σήμερα, άφθονα all-time classics. One-two-three-four! Ακολουθεί σιωπή επ’ αόριστον...
R.I.P. x 4
Joey Ramone (πραγματικό όνομα: Jeffrey Hyman) [1951-2001]
Ξεκίνησε παίζοντας τύμπανα το 1974, αλλά σύντομα έγινε ο τραγουδιστής των Ramones, με ιδιόμορφη προφορά και εθιστική φωνή που συνδύαζε νοσταλγία 1960s και θυμό 1970s. Έπασχε από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (obsessive-compulsive disorder ή OSD), ένα είδος νεύρωσης που του δημιουργούσε εμμονές και ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, κάτι που συχνά δημιουργούσε προβλήματα στο γκρουπ. Έναν μήνα πριν γίνει 50 ετών, o Joey πέθανε από λέμφωμα, ύστερα από πάλη 7 ετών. Μετά θάνατον κυκλοφόρησε προσωπικό του άλμπουμ που περιελάμβανε μια συγκινητική ερμηνεία του “What A Wonderful World” του Louis Armstrong.
Johnny Ramone (πραγματικό όνομα: John Cummings) [1948 - 2004]
Μια μεταχειρισμένη Mosrite των 50 δολαρίων, που ο Johnny περιέφερε σε σακούλα σκουπιδιών τις πρώτες μέρες του γκρουπ, επρόκειτο να γράψει ιστορία με τα δαιμονισμένα riff ενός καθαρόαιμου punk κιθαρίστα. Η πλειονότητα των καλύτερων τραγουδιών των Ramones γράφτηκε με συνεργασία Joey και Johnny, χωρίς όμως ως το τέλος της ζωής τους και επί αρκετά χρόνια να μιλούν ο ένας στον άλλο, αφότου ο Johnny έκλεψε το κορίτσι του Joey, την οποία τελικά παντρεύτηκε. Μετά από πενταετή μάχη με την επάρατο, υπέκυψε σε ηλικία 56 ετών.
Dee Dee Ramone (πραγματικό όνομα: Douglas Colvin) [1952 – 2002]
Κατά τον Johnny, o Dee Dee έθεσε τα στάνταρ για όλους τους υπόλοιπους punk μπασίστες. Έπασχε από διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) και ήταν εθισμένος σε ναρκωτικά, με αποτέλεσμα τον θάνατό του από υπερβολική δόση πριν κλείσει τα 50, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Johnny. Έγραψε αρκετά αγαπημένα τραγούδια για το γκρουπ, ξεκινώντας με το σχεδόν αυτοβιογραφικό “53rd And 3rd”, όπου (α-λα Lou Reed) αφηγείται την ιστορία ενός junkie που ψάχνει τρόπους να βρει χρήματα. Ο ίδιος, στην αρχή της καριέρας του, πουλούσε αντικείμενα σχετικά με Ναζί -πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Γερμανία- για αντίστοιχους λόγους.
Tommy Ramone (πραγματικό όνομα: Thomas Erdelyi) [1952 – 2014]
Ξεκίνησε ως μάνατζερ του γκρουπ και πήρε τη θέση του Joey στα τύμπανα, αφήνοντας τον τελευταίο να τραγουδήσει. Αποχώρησε μετά το τρίτο άλμπουμ, αλλά ποτέ από το συγκρότημα, βοηθώντας στην οργάνωση και την παραγωγή. Γεννημένος στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας, αρχές 50s μετανάστευσε με τους Εβραίους γονείς του, οι οποίοι είχαν επιβιώσει από το ολοκαύτωμα. Έφυγε το 2014, τέταρτος και τελευταίος της αυθεντικής σύνθεσης, σε ηλικία 65 ετών, ύστερα από ανεπιτυχή θεραπεία για λόγους παρεμφερείς με τον Joey και τον Johnny. Η συμβολή του στον ήχο και το ύφος των Ramones ήταν εξίσου σημαντική, ας μην ξεχνάμε ότι δικό του ήταν το “Blitzkrieg Bop”. «Ήμουν στον κόσμο των Ramones, όχι στον φυσιολογικό κόσμο…», είπε πριν από μερικούς μήνες στο UNCUT, «…σαν σε πίνακα του Πικάσο. Όλα ήταν πλαγίως…».
Το δισκογραφικό χρονικό των Ramones
1976 – RAMONES
Κλασικό εν τη γενέσει του, το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ είναι μόνο του ο ορισμός του punk. 14 ακατέργαστα κομμάτια ανεξάντλητης ενέργειας, με μέσο όρο διάρκειας δύο λεπτά το καθένα, θα μπορούσε να είναι συλλογή best με τη μια. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς…. “Blitzkrieg Bop”, “Judy Is A Punk”, “Now I Wanna Sniff Some Glue”. Εξαρχής φαίνεται επίσης η αγάπη των Ramones στο να εκτελούν αγαπημένα τραγούδια άλλων, εν προκειμένω το “Let’s Dance” του Chris Montez από το 1962.
1977 – LEAVE HOME
Όχι το ίδιο δυνατό, αλλά μια καλή συνέχεια στ’ αχνάρια του πρώτου, το Leave Home διατηρεί τις ίδιες σχεδόν ταχύτητες, με το περιστασιακό –για τα δεδομένα των Ramones– slow. Διασκευή του “California Sun” των Glover-Levy, μερικά επίσης κλασικά single (“Gimme Shock Treatment”, “Pinhead”, “Glad To See You Go” κλπ, με το σύνθημα “Gabba Gabba Hey” και το one-two-three-four να καθοδηγεί αμείλικτα το ρυθμό.
1977 – ROCKET TO RUSSIA
Άλλο ένα απαραίτητο άλμπουμ της βασικής punk/rock δισκογραφίας, το Rocket To Russia βρίσκει τους Ramones σε τρομερά κέφια και έμπνευση. Άριστη παραγωγή, ρεφρέν που σου μένουν με τη μια, “Rockaway Beach”, “Sheena Is A Punk Rocker”, “Teenage Lobotomy” μερικοί διαχρονικοί ροκ ύμνοι. Δύο διασκευές αυτή τη φορά, το “Do You Wanna Dance” του Bobby Freeman (1958) και το “Surfin’ Bird” των Trashmen (1963).
1978 – ROAD TO RUIN
Εδώ βρίσκουμε πρώτη φορά έναν -του αρχικού κουαρτέτου- απόντα, τον Tommy, ο οποίος αφήνει τα τύμπανα στον ελαφρώς «βαρύτερο» Marky, για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με την παραγωγή. Για πρώτη φορά ο Johnny επιχειρεί ένα γλυκό κιθαριστικό σόλο κλασικού ροκ στο “Questioningly”, ενώ ο δίσκος είναι επίσης γεμάτος με πολύ καλά single. Εκτέλεση της κλασικής ‘60s επιτυχίας “Needles And Pins”. Οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι του συγκροτήματος συνιστώνται άνευ επιφυλάξεων για μελέτη του ροκ της εποχής και απολαυστικές εκτονώσεις.
1979 – IT’S ALIVE
Ένα φανταστικό live άλμπουμ με 28 τραγούδια από την εμφάνιση των Ramones στο Rainbow του Λονδίνου την παραμονή πρωτοχρονιάς 1977 που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στα μουσικά δρώμενα της εποχής.
1980 – END OF THE CENTURY
Αναζητώντας επιτυχία πέρα από το –περιορισμένο– φανατικό ακροατήριό τους, οι Ramones επιστράτευσαν τον περίφημο “wall of sound” παραγωγό ‘60s επιτυχιών Phil Spector, όχι με τα καλύτερα αποτελέσματα. Μπορεί οι παραγωγές του Spector να ενέπνευσαν τους Ramones ως μουσική παιδεία των πρώτων τους ακουσμάτων, αλλά αυτό δεν ταίριαζε σε ένα πανκ γκρουπ. Σε κάποια σημεία δεν είναι άσχημα, αλλά στα πολύ γρήγορα punk κομμάτια η διογκωμένη παραγωγή είναι μάλλον περιττή. O Spector ρετουσάρει εδώ το περίφημο hit “Rock’n’Roll High School” από την ομώνυμη ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Ramones, ενώ το γκρουπ διασκευάζει όμορφα το “Baby, I Love You” των Ronettes, τραγούδι που έκαναν με τον Spector το 1963.
1981 – PLEASANT DREAMS
Και πάλι παίρνουν έναν 60s παραγωγό (Graham Gouldman), επίσης όχι τόσο κατάλληλο για πανκ παραγωγή, αλλά με σαφώς λιγότερο «φούσκωμα» από τον Spector. Μη απαραίτητος δίσκος, που όμως έχει τις στιγμές του (“We Want The Airwaves”, “The KKK Took My Baby Away”).
1983 – SUBTERRANEAN JUNGLE
Βλέποντας ότι οι παραγωγοί άλλων μουσικών ειδών δεν ταίριαζαν και τόσο στη μουσική τους -ούτε εξάλλου τους έφεραν την επιτυχία που θα ήθελε το γκρουπ- στο Subterranean Jungle παίρνουν δύο άτομα από την Bomp!, εταιρεία που τουλάχιστον ήξερε τα χνώτα τους (γνωρίζοντας τι σημαίνει power pop και garage) και μοιραζόταν μαζί τους την ίδια αγάπη για την ποπ των 1960s. Τρεις διασκευές αυτή τη φορά (“Little Bit O’ Soul”, “I Need Your Love” και το “Time Has Come Today” των Chambers Brothers), μάλλον υπερβολικό, αφού στα δικά τους τραγούδια ακούγονται καλύτεροι. Σε ένα από τα highlights του δίσκου, το “Outsider”, γράφει ο Dee Dee: «Είμαι ένας outsider. Είμαι έξω από τα πάντα».
1984 – TOO TOUGH TO DIE
Παρότι στην παραγωγή έχει επιστρέψει ο Tommy, o ήχος του γκρουπ έχει σκληρύνει, είναι πιο μεταλλικός, πιο straight rock, λιγότερο από το punk που γνωρίζαμε. Παρόλα αυτά, είναι ένα πολύ δυνατό, συγκροτημένο άλμπουμ και στο “Endless Vacation” έρχονται πολύ κοντά στους Sex Pistols, ενώ στα bonus της remastered έκδοσης αποδίδουν το “Street Fighting Man” των Stones. Όμως τι σχέση έχουν οι Ramones με την synth pop του “Howling At The Moon”;
1986 – ANIMAL BOY
Εδώ ο νέος παραγωγός είχε τη φαεινή ιδέα να προσθέσει πλήκτρα και σινθεσάιζερ, ό,τι πιο άσχετο για το ύφος και τη μουσική των Ramones, παρόλο που το γκρουπ κάνει το παν να αποδείξει ότι το punk βρίσκεται στη θέση του. Ένας αδιαμφισβήτητος ύμνος με το “Somebody Put Something In My Drink” που έγραψε ο νέος ντράμερ Ritchie και ένα πολιτικό τραγούδι (“Bonzo Goes To Bitburg”), που με επιμονή του Johnny άλλαξε τίτλο σε “My Brain Is Hanging Upside Down” για να μην προσβάλλει ανοιχτά τον πρόεδρο.
1987 – HALFWAY TO SANITY
Οι metal Ramones αποδείχθηκαν μέτριοι ή κακοί, κι αυτό το άλμπουμ κάνει το παν για να μειώσει το κύρος του γκρουπ σε κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει. Το ότι ένας οργισμένος Dee Dee αναλαμβάνει πρώτη φωνή στο “I Lost My Mind” κάνει χειρότερα τα πράγματα και η συμμετοχή της Debbie Harry σε ένα ανούσιο τραγούδι δεν βοηθάει σε τίποτε.
1989 – BRAIN DRAIN
Στο 11ο άλμπουμ του γκρουπ αποχωρεί ο Dee Dee, οι υπόλοιποι έχουν διαφόρων ειδών προβλήματα, από προσωπικά και υγείας έως οικονομικά, κάτι που δεν φαίνεται στο φανταστικό, αισιόδοξο single που ανοίγει τον δίσκο, “I Believe In Miracles”, το οποίο όμως δεν έχει ανάλογη συνέχεια. Εδώ περιλαμβάνεται και το “Pet Cemetery”, soft τραγούδι που γράφτηκε για την ομώνυμη ταινία του Stephen King.
1992 – MONDO BIZARRO
To Mondo Bizarro («αλλόκοτος κόσμος» στα Ιταλικά) βρίσκει τον Dee Dee στη φυλακή για ναρκωτικά, αλλά τον ίδιο να δίνει στο γκρουπ τρία τραγούδια για τα χρήματα που έδωσαν οι υπόλοιποι για την αποφυλάκισή του. Ένα απ’ αυτά (“Poison Heart”) είναι από τα καλύτερα του γκρουπ, με μια πολύ δυνατή, ευμνημόνευτη ποπ μελωδική γραμμή. Εξαιρετική απόδοση του “Take It As It Comes” των Doors, ενώ διασκευάζουν και το θέμα των κινουμένων σχεδίων του Spiderman. Με νέο μπασίστα και τον Marky στα τύμπανα, αν μη τι άλλο, ακούγονται ανανεωμένοι, σε ένα άλμπουμ που έχει τις στιγμές του.
1993 – ACID EATERS
Αποκλειστικά σετ διασκευών, το Acid Eaters είναι ένας απολαυστικός δίσκος, όπου ο Joey και ο νέος μπασίστας C.J.δεν διστάζουν να αποδώσουν –κατά κανόνα με πολύ καλά αποτελέσματα– αγαπημένα τραγούδια από Amboy Dukes, Love, Jefferson Airplane, Animals, CC Revival, Beach Boys, Seeds κλπ. Συμμετέχουν επίσης ο Pete Townshend στο “Substitute” των Who και η Traci Lords στο “Somebody To Love”.
1995 - ¡ADIOS AMIGOS!
Ο επίλογος των Ramones είναι ένα καλό άλμπουμ. Πλησιάζουν τους παλιούς Ramones, και με το “I Don’t Wanna Grow Up” συνοψίζουν την ουσία τους. Ένας απογοητευμένος Joey βλέπει τους κατώτερους Offspring και –ακόμα χειρότερα– τους Green Day να πουλάνε δίσκους με το τσουβάλι, πατώντας πάνω στο πτώμα του πρώτου διδάξαντα. Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, οι τέσσερις Ramones, πισώπλατα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ το σύνθημα στον τοίχο θυμίζει “Viva La Revolution/Arriva Los Ramones”. Ο C.J. παίρνει την πρώτη φωνή σε μερικά τραγούδια, αλλά σφραγίδα του γκρουπ πάντα υπήρξε η φωνή του Joey. Το γκρουπ παίζει δύο τραγούδια του Dee Dee από προσωπικό άλμπουμ του τελευταίου, ενώ ο ίδιος ο Dee Dee συμμετέχει από το Βερολίνο με ηχογραφημένη φωνή μέσω τηλεφώνου τραγουδώντας το “Born Τo Die Ιn Berlin”.
{youtube}MSdIIfRDm2Y{/youtube}
