"Σαφώς και όχι! Πρόκειται για δύο διαφορετικά συγκροτήματα απ' όποια πλευρά και αν το δει κανείς. Ούτε καν ηχητικά δεν έχουν σχέση." Έτσι απαντούσε πριν δυο ακριβώς χρόνια ο Greg Dulli στην ερώτηση του “αδερσαιντίστα” Δημήτρη Κανελλόπουλου σχετικά με το κατά πόσο οι Twilight Singers είναι το side project των Afghan Wings. Θυμάμαι τον Dulli σε εκείνη την προ διετίας συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση του στον ίδιο χώρο που θα εμφανιστεί και εντός ολίγων ημερών, το Gagarin 205: με το τασάκι και τη θήκη για το ποτό στη βάση του μικροφώνου του, την κοιλίτσα του να γίνεται αντικείμενο λατρείας από τα κορίτσια και τη μαύρη, sultry φωνή του που μόνο ένας πραγματικός ερωτύλος μπορεί να εκτιμήσει ως την πιο αξιόπιστη ανθρώπινη γυναικοπαγίδα που εμφανίστηκε ποτέ στον χώρο της rock τα τελευταία 20 χρόνια. Μια γυναικοπαγίδα, που παρά τα κιλάκια, το ατημέλητο ντύσιμο και το ανάκατο μαλλί να αναφέρεται στις πελοποννησιακές ρίζες του ακόμη κι από σκηνής (άραγε θα ξαναφωνάξει εκείνο το αμίμητο “from the Mani peninsula, Peloponese”;) και στο ελληνοϊρλανδικό αίμα που κυλάει στις –πέραν πάσης αμφιβολίας- μαύρες soul φλέβες του.
Ο Lanegan, από την άλλη, με φρέσκια ακόμη την υποψηφιότητα του για το φετινό Mercury Music Prize για τη συμμετοχή του στο Ballad of the Broken Seas πλάι στην ξενέρωτη Λολίτα Isobel Campbell, ανακάμπτει δυναμικά μετά από μια ακόμη περίοδο ενδοσκόπησης (ξέρετε τώρα, ναρκωτικά, γυναίκες, ο τυφώνας Κατρίνα που του πήρε από κοντά του μερικούς αγαπημένους φίλους από τη Νέα Ορλεάνη) και μαζί με τους εναπομείναντες Whigs (John Curley και Michael Horrigan) μπαίνει στο studio για μια συλλογή-ρετροσπεκτίβα του συγκροτήματος με τίτλο Unbreakable. Όταν ο πρώην βοκαλίστας των Screaming Trees (και, μεταξύ άλλων, απολωλός πρόβατο της σκηνής του Seattle, survivor της grunge μυθολογίας και μια φωνή που ολοένα και πιο βραχνή γίνεται, σε πείσμα των –ηλιόλουστων- καιρών) δέχθηκε την πρόταση του φίλου του και ηγήτορα των Twilight Singers να προσφέρει τα επικουρικά φωνητικά του στο επερχόμενο ΕΡ τους με τίτλο A Stitch In Time, απλά θέλησε να μάθει ποια τραγούδια ήταν υποψήφια για να ντυθούν με τη γεμάτη γρέντζο ερμηνεία του. Μόλις άκουσε ότι το ένα από αυτά θα ήταν το υπνωτικό Live With Me των Massive Attack / Terry Callier, έσπευσε να πει το ναι.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη θέση των υπέργηρων μουσικών του ντοκιμαντέρ Standing in the Shadows of Motown, η σημερινή ενσάρκωση των Dulli-Lanegan-Twilight Singers προβάλλεται έντονα ως το ιδανικότερο λευκό συμπλήρωμα μιας μπάντας με λευκές καταβολές, μαύρη rhythm section και γκρίζες φωνητικές αρμονίες. Και ο γνωστός παρελθοντολάγνος (δίπλα σε διάφορα άλλα επίθετα με την κατάληξη -λάγνος) Greg Dulli γνωρίζει καλά ότι απέναντι σε ένα κοινό που κινείται ηχητικά στο ίδιο μήκος κύματος, παίζει όχι απλά “εντός έδρας”, αλλά με τον διαιτητή “πιασμένο” από τα αποδυτήρια.
Greg Dulli & Mark Lanegan
Χώρος: Gagarin 205
Ημερομηνία: 24/11/2006
Κείμενο: Κωνσταντίνος Τσάβαλος
Κουφάλες γυναίκες, όλους θα μας θάψετε πρώτους εμάς, επειδή ξέρετε τι αδυναμία σας έχουμε. Το βράδυ της Παρασκευής περίμενα ότι η Λιοσίων 205 θα γέμιζε κυρίως με κορασίδες πάσης ηλικίας που, γοητευμένες από τα τρίσβαθα των δυο αντρικών φωνών που μας έκαναν την τιμή, θα κατέκλυζαν τον χώρο. Αντ’ αυτού, η αναλογία αντρών-γυναικών ήταν 70-30, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι ότι πολλοί ομόφυλοι μου είχαν συρρεύσει στο χώρο τιμής ένεκεν που οι κ.κ. Dulli και Lanegan σε μια έστω παραζάλη της ερωτικοσυναισθηματικής τους ζωής τους είχε κάνει παρέα με κάποια από τα τραγούδια τους. Αυτά να τα βλέπετε εσείς οι γυναίκες που μας θεωρείτε γουρούνια. Είμαστε ευαίσθητα παιδιά, γι’ αυτό και τα τινάζουμε πριν από εσάς.
Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να θεωρούμε εαυτούς τυχερούς που δυο από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης αμερικανικής ροκ τραγουδοποιίας κατάφεραν και βγήκαν από τον σωρό με τις βελόνες, τα χάπια και τις detox συνεδρίες, και επέζησαν για να μας επισκεφτούν για ακόμη μια φορά. Στις 11 ακριβώς, κι αφού πρώτα είχε αναλάβει να ζεστάνει το χώρο ο πονεμένος τραγουδιάρης Jeff Klein, έσκασε μύτη ο Γρηγοράκης, πάντα συνεπικουρούμενος με το κλασικό μικρόφωνο με τις χίλιες λειτουργίες (τασάκι, βάση για το ποτό, εσπρεσιέρα κτλ) και ένα ‘Teenage Wristband’ να φέρνει πιο κοντά του τον κόσμο (400 διψασμένοι, κανείς εκ των οποίων λογικά δεν ήταν γεννημένος μετά το 1980 –ο μέσος όρος ηλικίας έγερνε τρομακτικά πάνω από τα 30 χρόνια). O Lanegan βγήκε στη σκηνή στις 11.26 (υπενθυμίζουμε την ακριβή ώρα για όλες όσες λιποθύμησαν εκείνη την στιγμή) με τις πρώτες νότες του ‘Live With Me’, το οποίο η μπάντα (με κεντρική φιγούρα έναν απογειωτικό Bobby McIntire στα ντραμς, που βαρούσε την κάσα λες κι έπαιζε στους AC/DC) έδεσε άψογα με ένα συγκλονιστικό ‘Where Did You Sleep Last Night’, που μαζί με την έτερη διασκευή στο ‘I’ll Take Care Of You’ και το ‘Sideways In Reverse’ ήταν και οι μοναδικές συνεισφορές από την σόλο καριέρα του –εορτάζοντα εκείνη τη μέρα, αφού έκλεινε τα 42 του χρόνια- Lanegan. Που μάλλον είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που όταν τραγουδάει, ο ηχολήπτης κατεβάζει τα μπάσα στο less than zero με το φόβο ότι μπορεί να καούν τα ηχεία.
Εντύπωση έκαναν δυο πράγματα, τουλάχιστον σε μένα: το πώς έδεναν τα coda των Twilight Singers με εμβόλιμες αναφορές σε Beatles, Echo And the Bunnymen (‘Killing Moon’), Pink Floyd (οι πρώτες γραμμές του ‘Shine On You Crazy Diamond’), Zeppelin, Steve Miller Band (‘The Joker’), ακόμη και TV On The Radio. Κατά δεύτερον, κάτι συνέβη και το συγκρότημα δεν είχε καμία διάθεση να ανέβει για ενκόρ μετά από μόλις 75 λεπτά εμφάνισης. Το κοινό, ακόμη και μετά από αυτή την άκομψη αποχώρηση, δεν ξενέρωσε, ούτε αποχώρησε, αλλά παρέμεινε στις θέσεις του. Τότε τη σκυτάλη ανέλαβε μια κοπέλα από την πρώτη σειρά που, ενώ οι τεχνικοί ξέστρωναν τη σκηνή και μάζευαν τον εξοπλισμό, ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το -ακόμη ανοιχτό- μικρόφωνο και εν είδη κονφερασιέ έριξε μερικές φωνές και καντήλια, τα οποία πιθανόν και να ευθύνονται που η μπάντα ξαναβγήκε μετά από περίπου 20 λεπτά στη σκηνή για ακόμη πέντε κομμάτια (ούσα και η ίδια η μπάντα το ίδιο ‘κομμάτια’, ειδικά ο Dulli, ενώ ο Lanegan, όπως είθισται, είχε καταλάβει το ένα μικρόφωνο και ντροπαλά, με κλειστά μάτια, απλώς απάγγειλε αυτά που ήταν επιφορτισμένος να τραγουδήσει). Τέλος καλό όλα καλά.
- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΑΡΘΡΑ - ΔΙΕΘΝΗ
