Σκονισμένοι τοίχοι, κάτοικοι φαντάσματα και παρατημένοι πίνακες σε τοίχους τους οποίους δεν βλέπει το φως της ημέρας. Έτσι ξεχρέωναν πολλοί τα νοίκια τους ώστε να έχουν έναν χώρο να εργάζονται. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του Chelsea Hotel, που βρίσκεται στο έλεος των συμφερόντων κληρονόμων και επενδυτών. Κάποτε, ήταν ο Thomas Wolfe και ο Sid Vicious που έδιναν τον παλμό στο θρυλικό ξενοδοχείο, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί κάπου ανάμεσα στην 7η και στην 8η λεωφόρο του Μανχάταν σαν ουτοπική εστία μιας ανώνυμης κομμούνας.
Το Chelsea άνοιξε τις πόρτες του το 1884 και γέμισε με συγγραφείς, μουσικούς και ποιητές. Μετά το 1910, προσωπικότητες όπως ο Μαρκ Τουέιν, αλλά και οι εκφραστές των αναπτυσσόμενων underground καλλιτεχνικών κινημάτων, έβρισκαν καταφύγιο στα δωμάτιά του. Κι σπό τη δεκαετία του 1940 και μετά, θα αποτελούσε φυσικό σπίτι για όλους τους ασυμβίβαστους καλλιτέχνες. Μια επικίνδυνη πυριτιδαποθήκη ιδεών, με χρυσές και μαύρες σελίδες στη διαδρομή του: το τελευταίο σύνορο των αντισυμβατικών μυαλών και τη no man’s land όλων όσων ένιωθαν αταίριαστοι με την εποχή τους, ακόμα και στη δεκαετία του 1960.
Προσωρινοί και μόνιμοι θαμώνες του υπήρξαν μουσικοί, punks και rockers, ηθοποιοί, ποιητές, ζωγράφοι, κινηματογραφιστές, μπίτνικς και χίπηδες. Τα ανήσυχα πνεύματα έβρισκαν μια περίεργη ανεξαρτησία εκεί: το μέρος τους πυροδοτούσε μια ανεξήγητη έμπνευση και όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σε κάποιο «υποσχόμενο» διαμέρισμά του, κάθε βράδυ. Κάποιος δηλαδή θα ήξερε κάποιον, ο οποίος θα ήξερε κάποιον που θα είχε εξασφαλίσει δωμάτιο για διαμονή. Οι θαμώνες στα πάρτι πίσω από τις κλειστές ή τις ανοιχτές πόρτες στο Chelsea έχουν διηγηθεί μυθικές ιστορίες και πολλές φήμες έχουν διατηρηθεί μέχρι και σήμερα· τόσες, ώστε κάνουν το Playboy Mansion να μοιάζει με κοσμικό κέντρο οικογενειακών εκδηλώσεων. Γιατί το ξενοδοχείο δεν φιλοξενούσε απλώς party animals, αλλά avant-garde ποιητές, αταξινόμητες φυσιογνωμίες, ξεπεσμένα celebrities, καταπιεσμένους καλλιτέχνες, εγκληματίες, εκκεντρικούς, μποέμ, διανοούμενους, πόρνες και φιλόσοφους.
Εκεί συνέβαιναν επίσης μερικά από τα after parties πολλών punk συγκροτημάτων, μετά τις εμφανίσεις τους στο club CBGB. Οι καθημερινές ιστορίες του 12όροφου ξενοδοχείου περιείχαν ποταμούς από ναρκωτικά, καθημερινή performance art στους διαδρόμους, ποίηση, μουσική, σεξουαλικά έκτροπα, αλλά και βιαιοπραγίες, αυτοκτονίες, υλικές καταστροφές και θλιβερά overdoses, με ανθρώπους σε κώμα. Πέρα όμως από τη ρουτίνα των τυχαίων πυροβολισμών, των μυστήριων κλοπών και το μόνιμο άρωμα της μαριχουάνας στους διαδρόμους, έχουν καταγραφεί και περίεργες μαρτυρίες. Πολλοί λ.χ. έβλεπαν το φάντασμα του Thomas Wolfe στους διαδρόμους ή άλλων αγνώστων μορφών, που περιφέρονταν τις νύχτες. Χημικές παρενέργειες ή μεταφυσικά φαινόμενα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χώρος ασκούσε περίεργη επιρροή. Πολλοί πήγαιναν για να γίνουν κάποιοι άλλοι, μσ ακόμα περισσότεροι πήγαιναν εκεί απλά για να βρουν τον εαυτό τους.
You can check out any time you like, but you can never leave
@ O Bob Dylan παντρεύτηκε τη Sara Lownds κατά τη διάρκεια των 3 χρόνων που έμενε στο ξενοδοχείο, από το 1961 έως το 1964 –μάλιστα ο πρώτος του γιος, ο Jesse, γεννήθηκε εκεί. Στο δωμάτιο 211, το 1966, ο Dylan έγραψε σχεδόν ολόκληρο το άλμπουμ Blonde On Blonde. Τις εμπειρίες του από εκείνη την περίοδο θα τις μετέφερε στο τραγούδι “Sara”, 10 χρόνια μετά.
@ Η star του Andy Warhol με το όνομα Viva εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο το 1963. Στα 25 χρόνια που έμεινε εκεί έκανε 2 γάμους.
@ Ο Leonard Cohen ήταν από τους μόνιμους κάτοικους του Chelsea και περιέγραψε κάπως έτσι την αγάπη του για το ξενοδοχείο: «I love hotels to which, at four a.m., you can bring along a midget, a bear and four ladies, drag them to your room and no one cares about it at all». Στον 5ο όροφο, είχε μια σύντομη ερωτική σχέση λίγων ωρών με την Janis Joplin, την οποία γνώρισε στο ασανσέρ του κτιρίου.
@ Η Janis Joplin ανεβοκατέβαινε με το ασανσέρ και φιλούσε αδιακρίτως όποιον έμπαινε μέσα.
@ Ο Jack Kerouac, ο Allen Ginsberg και ο William S. Burroughs ήταν μερικοί από τους μπιτ συγγραφείς που είχαν σαν σπίτι τους το ξενοδοχείο, με μόνες τους αποσκευές τα σημειωματάρια ή τις γραφομηχανές τους. Κανείς τους δεν πλήρωνε ποτέ ενοίκιο. Ο Burroughs έγραψε το Γυμνό Γεύμα στο Chelsea.
@ O Jack Kerouac είχε εκεί ένα one-night stand με τον Gore Vidal, το οποίο μνημονευόταν από πολλούς για χρόνια ως σπουδαία στιγμή και για τους δυο.
@ Ο cult κινηματογραφιστής Harry Smith συγκατοικούσε για ένα διάστημα με τον Allen Ginsberg στο ξενοδοχείο.
@ Υπήρχαν ένοικοι που συγκατοικούσαν με αλιγάτορες, φίδια και μαϊμούδες στα δωμάτιά τους.
@ Η σχεδιάστρια μόδας Betsey Johnson πήγε να κοιμηθεί στο ξενοδοχείο αμέσως μόλις χώρισε τον John Cale το 1969 και έμεινε εκεί 8 μήνες.
@ Η Betsey Johnson σχεδίασε μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου τα κοστούμια της cult ταινίας Ciao Manhattan, την εποχή που έμενε εκεί σαν καλεσμένη των Velvet Underground.
@ Ο Rufus Wainwright έγραψε το 2ο άλμπουμ του Poses (2001) στο ξενοδοχείο. Στο δωμάτιό του έμενε ο Αλεξάντερ Μακ Κουίν και η Κλόε Σεβινί.
@ Η Patti Smith έζησε εκεί από το 1959 μέχρι το 1962 με τον φωτογράφο Robert Mapplethorpe, ο οποίος έδινε στον ιδιοκτήτη έργα του, αντί να πληρώνει ενοίκιο.
@ Στις 12 Οκτωβρίου του 1978, η Nancy Spungen θα βρεθεί νεκρή από μαχαιριές στη μπανιέρα της στο διαμέρισμα 100, στο οποίο συζούσε με τον σύντροφό της και μπασίστα των Sex Pistols, Sid Vicious. Ο δολοφόνος μέχρι σήμερα δεν έχει συλληφθεί. Το χρονικό καταχρήσεων αυτοκαταστροφής και θανάτου εξιστορεί η ταινία Sid & Nancy (1986) του Alex Cox, καθώς και το ντοκιμαντέρ Who Κilled Nancy?. Ο Vicious αυτοκτόνησε τον επόμενο χρόνο με μια θανατηφόρα δόση ηρωίνης. Ορδές από punks μαζεύονταν για χρόνια προσπαθώντας να μείνουν στο δωμάτιο 100, με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες να το γκρεμίσουν και να το διαμορφώσουν διαφορετικά για να αποφύγουν τους παρανοϊκούς που έφταναν για να αυτοκτονήσουν εκεί.
@ Ο Άρθουρ Κλάρκ έγραψε το βιβλίο 2001: A Space Odyssey (1968) στο δωμάτιο που έμενε. Για ένα μεγάλο διάστημα, πριν εγκαταλείψει την Αμερική, ο Stanley Kubrick ζούσε κι αυτός μόνιμα στο Chelsea Hotel.
@ Ο Andy Warhol σκηνοθέτησε το ιστορικό ντοκουμέντο Chelsea Girls (1966), διάρκειας 3,5 ωρών. Το art house πείραμα παρατηρούσε τα κορίτσια του Factory να κυκλοφορούν απλά και να συμπεριφέρονται όπως θέλουν στους χώρους του Chelsea.
@ Ο Dee Dee Ramone σερνόταν ανάμεσα στα δωμάτια του ξενοδοχείου για μεγάλο διάστημα, σαν ένοικος ή σαν επισκέπτης. Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε με τίτλο Chelsea Horror Hotel έγραψε για τις εμπειρίες του. Οι διασκεδαστικές ιστορίες του περιείχαν σκοτεινά οράματα, παραισθησιογόνα trip και σκηνές τρόμου μέσα σε απειλητικά δωμάτια.
@ Υπάρχουν μαρτυρίες πως ο ποιητής Dylan Thomas, μετά από πολλές νύχτες αϋπνίας, ήπιε 18 (!) συνεχόμενα ποτήρια ουίσκι στο μπαρ του ξενοδοχείου και έπεσε σε κώμα.
@ Ο συγγραφέας Arthur Miller ζούσε μεγάλα διαστήματα στο ξενοδοχείο. Το δωμάτιό του ήταν χώρος εργασίας και πολλών ειδών «πειραματισμών». Εκεί μέσα έγραψε σειρά από θεατρικά έργα. Σε μια συνέντευξή του περιέγραψε τη διαμονή του στο ξενοδοχείο ως εξής: «This hotel does not belong to America. There are no vacuum cleaners, no rules and shame…it’s the high spot of the surreal». Έχουν γραφτεί μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν δει τη Marilyn Monroe σε απίστευτες σκηνές ζηλοτυπίας στην είσοδο, όπου απειλούσε να βάλει φωτιά αν δεν κατέβει ο Miller, ο οποίος είχε κλειδωθεί για μέρες στο δωμάτιό του.
@ Η Μadonna τράβηξε τις φωτογραφίες του βιβλίου της Sex στο εσωτερικό του ξενοδοχείου.
@ Ο σχεδιαστής μόδας Charles James βρήκε ανεξήγητο θάνατο το 1978, μετά από διαμονή 14 χρόνων στο ξενοδοχείο.
@ Η αστυνομία μπήκε σε ένα πάρτι που εξελισσόταν για 4 μέρες, με το ίδιο τραγούδι να ακούγεται στη διαπασών. Έπαιζε σε επανάληψη για 4 εικοσιτετράωρα και κανείς απ' όσους βρίσκονταν στο δωμάτιο δεν το άλλαζε.
@ Ο μετέπειτα γκουρού του punk rock κινήματος και συγγραφέας Ντάνι Φιλντς διοργάνωσε εκεί ένα μυθικό πάρτι τη μέρα της δολοφονίας του JFK, για να αναπτερώσει το ηθικό του κόσμου. Πολλές είναι οι ιστορίες που λέγονται για όσα περίεργα εκτυλίχθηκαν εκείνη τη βραδιά. Ένα από τα πιο σίγουρα γεγονότα, είναι ότι εκεί ο Warhol γνώρισε τη Nico, η οποία θα γινόταν ηγετική μορφή του Factory.
@ Εκεί έζησε ο Ίθαν Χοκ μετά τη διάλυση του γάμου του με την Ούμα Θέρμαν, για να ξεπεράσει το διαζύγιο. Ο Χοκ είχε σκηνοθετήσει την ταινία Chelsea Walls λίγα χρόνια πριν, η οποία διαδραματίζονταν στο ξενοδοχείο.
@ Ο συγγραφέας Τσάρλς Τζάκσον (The Lost Weekend) αυτοκτόνησε στο δωμάτιό του το 1968. Στο Chelsea συχνά πήγαιναν άνθρωποι μόνο και μόνο για να αυτοκτονήσουν. Πολλές είναι οι περιπτώσεις ατόμων που έφταναν στο ξενοδοχείο και πηδούσαν από τα μπαλκόνια, χωρίς καμία εξήγηση.
@ Εκεί κατέφευγαν πολλές βραδιές ο Robert De Niro Sr. (πατέρας του γνωστού ηθοποιού) με τον Τένεσι Ουίλιαμς. Εκεί πήγαινε και ο Jim Morrison όταν ήθελε να απομονωθεί από τις υποχρεώσεις με τους Doors, ο Ζαν-Πωλ Σάρτρ για να γνωρίσει κόσμο, η Φρίντα Κάλο για να ζωγραφίσει, ο Σαμ Σέπαρντ για να γράψει, ο Ντένις Χόπερ όταν δραπέτευε απ’ το Χόλυγουντ, ο Lou Reed, ο Frank Zappa και αμέτρητοι ακόμα επώνυμοι.
Σήμερα το θρυλικό ξενοδοχείο κατακλύζεται από περίεργους τουρίστες, γιάπηδες και τυχαίους περαστικούς. Εκεί που ο Jimi Hendrix δοκίμαζε τα πιο πολλά και καινούρια ναρκωτικά, υπάρχει απαγορευτικό καπνίσματος στην είσοδο.
6 Tραγούδια που μιλούν για το Chelsea Hotel
O Bob Dylan στο τραγούδι ”Sara” του 1976 τραγουδάει:
«I can still hear the sound of the Methodist bells, I’d taken the cure
and had just gotten through Staying up for days in the Chelsea Hotel
Writing Sad-Eyed Lady of the Lowlands for you»
Ο Leonard Cohen έγραψε το τραγούδι "Chelsea Hotel No 2", που μιλούσε για τη σχέση του με την Janis Joplin στο δωμάτιο 104, την οποία γνώρισε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Οι στίχοι είναι πολύ αναλυτικοί.
«I remember you well at the Chelsea Hotel, you were talking so brave and so sweet giving me head on the unmade bed while the limousines wait in the street».
{youtube}WP7YV_V3IiY{/youtube}
Η Joni Mitchell στο ”Chelsea Morning” περιγράφει ένα υπέροχο πρωινό:
Woke up, it was a Chelsea morning and the first thing that I heard
aas a song outside my window and the traffic wrote the words
It came ringing up like Christmas bells and rapping up like pipes and drums
Η Nico σε μία από τις πρώτες σόλο προσπάθειές της τραγουδάει στο “Chelsea Girls”:
Here’s Room 506 It’s enough to make you sick.
Bridget’s all wrapped up in foil You wonder if she can uncoil.
Here they come now See them run now
Here they come now Chelsea Girls
Here’s Room 115 Filled with S&M queens
Magic marker row. You wonder just high they go.
Ο Ryan Adams έγραψε σχεδόν ολόκληρο το άλμπουμ Love Is Hell κατά τη διαμονή του στο ξενοδοχείο. Στο αυτοβιογραφικό τραγούδι “Hotel Chelsea Nights”, αναφέρει:
In fact I’m tired of living in this hotel
With the snow and the rain falling through the sheets
And I’m tired of 23rd Street
Strung out like some Christmas lights
Out there in the Chelsea night
{youtube}J16luIuPyhQ{/youtube}
Το άλμπουμ Song For Survivors του Graham Nash περιέχει το “The Chelsea Hotel” με τους υπέροχους στίχους:
Down at the Chelsea Hotel, with poetry and paintings.
The walls are still holding memories of people who fell, down through the years, fighting their fears.
ill vanish before the city’s merchant greed,
Wreckers will wreck it, and in its stead. More lofty walls will swell
This old street’s populace. Then who will know
About its ancient grandeur, marble stairs, Its paintings, onyx-mantels, courts, the heirs
Of a time now long ago?
{youtube}6kFHzhnfbdo{/youtube}
