31. Scott Walker: The Drift
Είδος: Άλλο
Label: 4AD
Κυκλοφορία: 5/2006 
Κάθε έννοια γραμμικότητας και συμβατικότητας είναι εξ ορισμού απούσα. Ως avant-garde μουσική επένδυση ταινίας τρόμου, το "The Drift" είναι ένα εφιαλτικό και επικό μαζί ταξίδι με διαρκείς εναλλαγές, άπειρες ιδέες ακόμα και στο ίδιο κομμάτι και ακατάσχετο ιμπρεσιονισμό. To "The Drift", βέβαια, όσο μεγαλειώδες κι αν είναι ως αυθύπαρκτο και μοναδικό μουσικό έργο, όσο κι αν απλώνει τόνους ορχηστρικού θορύβου στα διψασμένα γι' αυτόν αυτιά, άλλο τόσο αποκρουστικό και αληθινά εφιαλτικό μπορεί να γίνει για οσους επιχειρήσουν να μπουν σ' αυτό απροετοίμαστοι, δηλαδή για την πλειοψηφία εξ ημών. Προσοχή, λοιπόν...
32.OOIOO: Taiga
Είδος: Άλλο
Label: Thrill Jockey
Κυκλοφορία: 11/2006 
Τρελαμένες ιαπωνέζες για ακόμα πιο τρελαμένους μουσικόφιλους με ορθάνοιχτα αυτιά, οι OOIOO σε σπρώχνουν με το καλημέρα σε μία ηχητική άβυσσο χωρίς επιστροφή. Tribal beats σκηνοθετούν μια κατάσταση ζούγκλας, ενώ φωνές, κιθάρες, θόρυβος και μια δόση κινδύνου και καρτούν σε βάζουν στο ίδιο χαοτικό σκηνικό. Progressive, οπωσδήποτε ψυχεδελικό, πειραματικό, ακόμα και afrofunk, το Taiga είναι ένα avant-garde ταξίδι που μπορεί κανείς να προσεγγίσει άνετα και άφοβα, ακόμα και με παρθένα αυτιά ή sober κατάσταση…
33.Mates Of State: Bring it back
Είδος: Pop, Rock
Label: Barsuk
Κυκλοφορία: 3/2006 
Στο τέταρτο δίσκο του το ζευγάρι του Jason και της Kori παρουσιάζει ένα συμπαγές σύνολο indie τραγουδιών, δείχνει αρκετά ώριμο μουσικά και όταν βγαίνει το ρεζουμέ μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο των Mates Of State. Το “Bring it back” είναι δυναμικό μέχρι το κόκαλο και περιέχει τρία με τέσσερα τραγούδια που θα μπορούσαν να γίνουν super hits σε ραδιόφωνο και clubs αλλά τα περί μουσικής βιομηχανίας δεν ανήκουν σε αυτές τις γραμμές.
Το εναρκτήριο ‘Think long’ και το αμέσως επόμενο εξαιρετικό ‘Fraud in the 80’s’ προδίδουν τη συνέχεια, η οποία ακούγεται αποκλειστικά δυνατά γιατί μόνο έτσι ακούγονται τέτοιοι ξεσηκωτικοί δίσκοι. Γεγονός είναι ότι το εν λόγω album από την αρχή της χρονιάς που κυκλοφόρησε δεν έχει χάσει καθόλου την «κολλητική» ουσία που το συνοδεύει και αυτό από μόνο του λέει πολλά!
34. Lights: Grand Union
Είδος: Pop, Rock
Label: Seeca
Κυκλοφορία: 4/2006 
Πρώτο - και πολύ ελπιδοφόρο - δείγμα γραφής για μια νέα εξαμελή βρετανική μπάντα με έδρα το Λονδίνο, το Grand Union είναι ένα album που απευθύνεται σε όλους όσους ψάχνουν για λεπτεπίλεπτες pop συγκινήσεις με φροντισμένο ηλεκτρονικό φόντο. Οι ίδιοι οι Lights έχουν αναφέρει ως κύρια επιρροή τους Zero 7, εύκολα όμως ανακαλείς και τους Saint Etienne, τους Everything But The Girl, ακόμα και τους Belle And Sebastian ακούγοντάς τους. Οι Lights ντεμπουτάρουν κάπως έτσι με το δεξί και διεκδικούν - δικαιότατα - μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες της χρονιάς. Υπόσχονται δε και περισσότερα…
35.Merz: Loveheart
Είδος: Pop, Rock
Label: Gronland / Hitch Hyke
Κυκλοφορία: 1/2006 
Το “Loveheart” από την αρχή μέχρι και το τέλος του διαποτίζεται από την ελεγειακή μελαγχολία της γεμάτης θλίψης φωνής και των παγωμένων μελωδιών που ντύνουν μουσικά τα πλήρη ερημιάς, πόνου και μοναξιάς τραγούδια του Merz. Αν ήταν όμως μόνο αυτό, σε τι θα διέφερε από τις αρκετές άλλες εναλλακτικές προτάσεις από το χώρο της σύγχρονης φόλκ τραγουδοποιίας στον οποίο φαίνεται πως κινείται και ο Merz; Αυτός όμως είναι περισσότερο ευρηματικός στη χρήση των μουσικών οργάνων (πέρα από τους συνήθεις ύποπτους ακουστική κιθάρα και πιάνο, χρησιμοποιούνται ακόμη το κλαβεσέν, η άρπα, η βιόλα) αλλά κυρίως στο στήσιμο των ενορχηστρώσεων που χειρίζονται τις αντηχήσεις, τα ηχητικά εφέ μα κυρίως το « χώρο» για να αποδώσουν την αίσθηση του δράματος και να στήσουν το κατάλληλο ηχητικό περιβάλλον με βάση το θέμα του κάθε τραγουδιού. Το αποτέλεσμα είναι σπαρακτικό, αλλά με έναν τρόπο διηγηματικό ή κινηματογραφικό και όχι εξομολογητικό,βιωματικό. Αυτή η αίσθηση βοηθά τον ακροατή να βιώσει εντονότερα τα δικά του συναισθήματα και ταυτοχρόνως να μην αισθάνεται σαν «ματάκιας» των εσώψυχων κάποιου άλλου. Merz: ένας ρομαντικός παρά ένας «καταραμένος» ποιητής.
36.Belle and Sebastian: The Life Pursuit
Είδος: Pop, Rock
Label: Rough Trade / Hitch Hyke
Κυκλοφορία: 2/2006 
Το καλύτερο άλπουμ των B & S εδώ και χρόνια. Ο κεντρικός μουσικός χαρακτήρας του άλπουμ βέχει να κάνει με το ότι αυτό ηχογραφήθηκε στο L. A. από τον παραγωγό Tony Hoffer (Beck, Supergrass). Έτσι ο ρυθμός γίνεται συγκοπτόμενος – σχεδόν funky – οι κιθάρες σαν φρέσκο και δροσερό αεράκι, το όργανο αρχίζει να στροβιλίζεται και τα γυναικεία φωνητικά φέρνουν νωρίτερα το καλοκαίρι. Από τα Δ. Ακτής vibes του “Act of the Apostle”μέχρι και το groovy “Song for sunshine” και από το αφρώδες indie-funky του “We are the sleepyheads”μέχρι και το single “Funny little frog” (Sunshine-pop που παντρεύει τους Free Design με τους Hall & Oates) οι B&S παρουσιάζονται με ένα καινούργιο πρόσωπο που στη διαμόρφωσή του συμβάλανε τόσο οι Orange Juice όσο και οι Isley Brothers.
37.Youngblood Brass Band: Is That A Riot?
Είδος: World, Blues, Jazz, Country, Soul, Funk, Reggae
Label: Layered / Virgin
Κυκλοφορία: 2/2006 
Ακόμη κι αν ακούτε ελάχιστη έως καθόλου jazz μουσική, όπως ο υπογράφων π.χ., δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να μην ακούσετε αυτό το άλμπουμ. Κατ’ αρχήν δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι μπορείτε να ονομάσετε jazz αυτό που παίζουν οι Youngblood Brass Band, αλλά σε κάτι τέτοιο βρίσκεται πιο κοντά. Από την άλλη, αυτό το άλμπουμ είναι τόσο jazz όσο και ροκ όσο και punk όσο και hip hop όσο και agit pop. Για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, να διευκρινίσουμε ότι το συγκρότημα απαρτίζεται από οκτώ μουσικούς που παίζουν μονάχα πνευστά, κρουστά κι ένας τους τραγουδάει. Αυτά αρκούν για να κάνουν έναν εκπληκτικό, καλώς εννοούμενο θόρυβο, που βράζει από πολιτική οργή – κι αρκεί να το καταλάβεις χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξεις καν τους στίχους, βοηθούν τα φωνητικά που πλησιάζουν στο στυλ του Zach De La Rocha των Rage Against The Machine – και αυθεντικό συναίσθημα.
38.Tunng: Mother’s Daughter And Other Songs
Είδος: Pop, Rock
Label: Static Caravan / Virgin
Κυκλοφορία: 1/2006 
Κάποιοι το αποκαλούν folk του μέλλοντος, κάποιοι απλά νεο-folk, άλλοι προτιμούν τον όρο folktronika και άλλοι τον όρο emotronic. Ποιος χαρακτηρισμός ταιριάζει περισσότερο σε ένα τετοιο ρεύμα είναι αρκετά δύσκολο να κατωχηρωθεί μιας και η ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται είναι μεγάλη για να το προλάβει μια ταμπέλα.Με έξυπνα samples, λούπες, bleeps, layers και φωνητικά, φτιάχνουν τα δέκα κομμάτια ενός απόλυτα εναρμονισμένου και ισορροπημένου δίσκου που έχει δουλευτεί πολύ και με μαθηματική ακρίβεια ως την τελευταία του νότα. Από τα πανέμορφα “People folk” και “Mother’s daughter” που θυμίζουν έντονα τους Mum, τα “Tale from black” και “Songs of the sea” που κουβαλάνε πάνω τους τη 60’s british folk μελωδικότητα, μέχρι τα πιο γρήγορα και «περιπετειώδη» “Kinky vans” και “Surprise me 44”. Αν είναι συνήθες φαινόμενο να πρέπει να ακούσεις ένα δίσκο δύο ή τρεις φορές για να σου «ανοιχτεί» και να τον «κατανοήσεις», εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Με την πρώτη ακρόαση τεντώνεις όλα τα αναγκαία αισθητήρια όργανα και όσο το ξανακούς, τόσο περισσότερο κολλάει στο μυαλό.
39.Johnny Cash: American V: A Hundred Highways
Είδος: Pop, Rock
Label: American / Universal
Κυκλοφορία: 6/2006 
Πέρασε απ’ το μυαλό μου η σκέψη ότι κάποιοι ίσως έβαλαν το μικρόφωνο μπροστά του ακόμη κι όταν δεν ήταν σε θέση να τραγουδήσει όπως θα μπορούσε σε άλλες περιόδους, όταν όμως διαβάζεις ότι αυτός ακριβώς ήταν ο τρόπος που θεωρούσε ο ίδιος ότι μπορούσε να νικήσει την αρρώστια που τον άφηνε ολοένα και περισσότερο αδύναμο, δεν έχεις άλλα περιθώρια παρά να υποκλιθείς στο μεγαλείο του αντρός… Μεγαλείο που φανερώνεται από μια σειρά από διασκευές που ερμηνεύει (ανάμεσα στους πιο γνωστούς συνθέτες που καλύπτονται είναι ο Gordon Lightfoot, o Bruce Springsteen και ο Hank Williams) δίπλα σε δύο δικά του τραγούδια. Η φωνή του επισκιάζει τα πάντα, καθόλου δύσκολο εγχείρημα απ’ τη στιγμή που το μουσικό φόντο συνθέτουν βασικά κιθάρες – παιγμένες από γνωστούς και μη εξαιρετέους μουσικούς όπως ο Matt Sweeny, ο Jonny Polonsky, ο Randy Scruggs (γιος του θρυλικού Earl Scruggs) και ο Pat McLaughlin – και το πιάνο του Benmont Tench (βετεράνος από το συγκρότημα του Tom Petty, όπως και ο κιθαρίστας Mike Campbell που παίζει εδώ επίσης).
40. Alexandre Desplat: Syriana
Είδος: Soundtrack
Label: Sony BMG
Κυκλοφορία: 3/2006 
Για το εξαιρετικό 'Syriana’ (το οποίο ο φίλτατος Κανελλόπουλος έθαψε, καθότι μάλλον πήγε να το δει αμέσως μετά τη δουλειά του, με το κεφάλι καζάνι), ο 45χρονος Ντεσπλά επέλεξε έναν εξίσου δύσκολο δρόμο: γνωρίζοντας καλά ότι το μουσικό του score δεν θα κατάφερνε με τίποτα να επιβιώσει δίχως την ίδια την ταινία δίπλα του, έγραψε μουσική εσωτερική, συναισθηματική, με τις απαραίτητες ορχηστρικές εξάρσεις (που θα συνοδεύουν τις αντίστοιχες σεναριακές επί της οθόνης). Διανθισμένο με περάσματα από αραβικές σουίτες, ηλεκτρονικά αλά-Wendy Carlos και έγχορδες Hermann-ικές ‘μαχαιριές’, το soundtrack αποτελεί το δεύτερο ‘δύσκολο’ ταξίδι που θα πρέπει να κάνει ο αποφασισμένος να κάψει και κανά εγκεφαλικό κύτταρο παραπάνω ακροατής και θεατής ενός από τα καλύτερα πολιτικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας.
